Tag: <span>Pale Grey</span>

In een tijd waarin een ieder volgens een ander of links of rechts is (en blijkbaar nooit, nóóit meer iets daartussen) kan een prachtig, serieus en ook een beetje beangstigend nummer van The Radio Dept. geen kwaad. Het past er wel bij. Omdat het gaat over iets waar we allemaal ongerust over zouden moeten zijn. Going Down Swinging is dan ook geen analyse. Het is een constatering. Going Down Swinging is geen doemdenken. Het is een bewustwording. Gaan we swingend ten onder?

Church bells are ringing today
God is on the right side for once
We will go down swinging you say
But I never fought anyone

Vier jaar geleden, op een dag in mei, klonken in de straten van het Zweedse Jönköping ook kerkklokken. Die klonken daar wel vaker natuurlijk, maar sinds 1939 niet meer om te waarschuwen voor nazi’s. De priester ‘wanted to use what we used in the days of old.’ Die dag marcheerden er namelijk neo-nazi’s voor zijn kerk. En sindsdien klinken ook op andere plekken in Zweden de kerkklokken om die reden. The Radio Dept. gebruikte dat voor Going Down Swinging; een single uitgebracht aan de vooravond van verkiezingen.

Do the right thing now
When you’re in that moment
Do the right thing now
In your heart you know it

Nazi’s krijgen een sneer. Fascisten krijgen een sneer. Morrissey krijgt een sneer. En dat helpt misschien niet zoveel. Maar zoals The Radio Dept. zei: ‘What else could we do?’

Nieuwe muziek

Want ook Hunter komt binnen als een geplaatst schot van Eden Hazard. En zo hebben we een wankel bruggetje met België gemaakt. Dan kunnen we namelijk zeggen dat ook de muziekscene bij onze zuiderburen momenteel een gouden generatie kent. Of misschien is dat altijd al zo geweest. Ja. Dat denken we wel. Afijn: Pale Grey is Belgisch en erg goed. We schreven er al eerder over en dat is dus helemaal niet toevallig.

Nieuwe muziek

En dan valt de regen en dan glinsteren de bladeren en dan waait de wind door je haren en je achterband is zacht en je wordt ook aldoor ouder en het wordt ook telkens kouder, elke winter weer. Maar het maakt allemaal niet zo heel veel uit. As long as she will stay (maar, verdorie, daar ben je dus een beetje bang voor). Daar gaat Seasons van Pale Grey over. Denken we. En ook al is het niet zo, dan vinden wij het fijn dat te geloven. Want dat is waar wij aan denken als we de dromerige, herfstige indiepop van deze Luikse band horen.

Niet dat wij nu met betraande ogen uit het raam naar de verlichte stad zitten te turen. Welnee (of stiekem wel). Album Waves (de tweede) heeft ook wat lichtvoetiger werk te bieden. Niet veel. Maar wel wat. Pale Grey is namelijk groovy (af en toe), atmosferisch (dat zeker) en eclectisch (zou best kunnen). Die termen verzinnen we natuurlijk niet zelf. Maar op die momenten schuiven de Belgen een beetje richting Alt J, bijvoorbeeld. Zoals in Billy. Of in Blizzard. Ok, echt vrolijk wordt het nog altijd niet. Maar hé, kijk eens naar buiten. En luister Seasons. Veel mooier wordt het deze herfst toch niet.


Nieuwe muziek