Tag: <span>Wild Nothing</span>

In een tijd waarin een ieder volgens een ander of links of rechts is (en blijkbaar nooit, nóóit meer iets daartussen) kan een prachtig, serieus en ook een beetje beangstigend nummer van The Radio Dept. geen kwaad. Het past er wel bij. Omdat het gaat over iets waar we allemaal ongerust over zouden moeten zijn. Going Down Swinging is dan ook geen analyse. Het is een constatering. Going Down Swinging is geen doemdenken. Het is een bewustwording. Gaan we swingend ten onder?

Church bells are ringing today
God is on the right side for once
We will go down swinging you say
But I never fought anyone

Vier jaar geleden, op een dag in mei, klonken in de straten van het Zweedse Jönköping ook kerkklokken. Die klonken daar wel vaker natuurlijk, maar sinds 1939 niet meer om te waarschuwen voor nazi’s. De priester ‘wanted to use what we used in the days of old.’ Die dag marcheerden er namelijk neo-nazi’s voor zijn kerk. En sindsdien klinken ook op andere plekken in Zweden de kerkklokken om die reden. The Radio Dept. gebruikte dat voor Going Down Swinging; een single uitgebracht aan de vooravond van verkiezingen.

Do the right thing now
When you’re in that moment
Do the right thing now
In your heart you know it

Nazi’s krijgen een sneer. Fascisten krijgen een sneer. Morrissey krijgt een sneer. En dat helpt misschien niet zoveel. Maar zoals The Radio Dept. zei: ‘What else could we do?’

Nieuwe muziek

Het Noorse Chain Wallet debuteert binnenkort in Nederland met hun titelloze debuutplaat dat vol staat met –we citeren het persbericht- “mesmerizing, intimate & dreaming 80’s New Wave sounds and early 90’s shoegaze-atmospheres never far way”. Prima single Faded Fight onderstreept die gedachte.

Het album bulkt van de dansende baslijntjes en opgewekte synthesizerklanken, maar daaronder is het een stuk donkerder, lezen we in hetzelfde persbericht: “On their debut album, Chain Wallet explores themes of betrayal, idleness and chrushed dreams against the backdrop of an existential breakdown.” En het zijn al zulke donkere dagen. Gelukkig verwoordt bandlid Frode Boris het iets lichter: “The album is about fragmented memories, unfulfilled ambitions and the quiet whisper of a stranger.”

Hoe dan ook: bijzonder fijn plaatje, dit.


Nieuwe muziek

Seismograph is Jonathan Ioviera uit Portland en In Oblivion is volgens hem een lege ruimte; hij vulde het met alles wat in hem op kwam. Elke song op zijn nieuwe cassette heeft een andere invalshoek op dit idee. Soms is het positief en soms ook niet. Maar alles komt voort uit Jonathan’s liefde voor eenzaamheid.

Dat hoor je ook in de title track; het is warm en toch ook allenig, het is licht, maar ergens ook drukkend. Hij zingt: ‘There’s an ancient place you cannot erase / Or leave to ruin / And it waits, and waits, and waits for you’. Kate Davis (van Pat Moon) zingt een stukje mee. Het is een gloedvol nummer.

Volgens platenmaatschappij Snowbeast is In Oblivion het meest bedachtzame werk van Jonathan tot nu toe. Hij deed er dan ook twee jaar over.

I’ve spent the last few years trying to be more aware of how my anxiety affects my life and how to better deal with that, and I think this album is a reflection of some of those thoughts.

Van doom tot akoestische pop, zegt Snowbeast. Dat maakt ons wel benieuwd naar die cassette (die ook digitaal beschikbaar zal zijn).

Nieuwe muziek

His Clancyness verschanste zich twee jaar lang in een studio in Bologna. Om bij te komen van een intensieve promotietour (voor debuutalbum Vicious), om te experimenteren met een 4-track en om op zoek te gaan naar de grenzen van het sonische. Dat leverde talloze inspirerende composities op; Pale Fear mocht als eerst ontsnappen uit de kelder van Strange City Studios.

Wees gerust. De twee verschillende gezichten van Pale Fear zou je nog experimenteel kunnen noemen, maar echt buiten de lijntjes wordt er niet gekleurd. We horen een donderende drum, een analoge synthesizer, een fuzzy gitaar en een kloppende bas. Plus een mooie tekst over angst. Bleke angst. De band zegt daar zelf over:

Fear has big eyes. It scans the scene left to right, searching for thoughts and minds to feed upon. It traps you. Paralyses you. It leaves you staring, leaning or screaming at a wall. But when you try to tell the world you’re scared, the words don’t ever come.

His Clancyness was ooit het solo-project van Canadees Jonathan Clancy. Maar nadat hij verhuisde naar Bologna vond hij daar zijn band. Ze maakten een plaatje en stonden in 2013 op de timetable van Le Guess Who?, Eurosonic en SXWS. En nu? Een nieuw album in september misschien. Dat zou fijn zijn, want deze knoepert van een art-rock en eighties-indie dingetje smaakt naar meer.


Nieuwe muziek