Tag: <span>Pink Floyd</span>

One Week Wonder, niet een bandnaam waar enorm veel vertrouwen uitspreekt. Wij denken dat ze weleens meer dan kunnen worden dan dat. Dat zeggen we afgaande op hun single Angel Eyes. Dat klinkt Scandinavisch, nietwaar? En dat klopt ook, One Week Wonder bestaat namelijk uit Arni, Magnus en Helgi. Uit IJsland. En ze hebben hun sporen inmiddels wel verdiend. We hebben hier namelijk te maken met founding members van Of Monsters & Men en bandleden van Asgeir.

Precies, de scene is IJsland is booming! En wat we helemaal tof vinden is dat One Week Wonder er ook een Pink Floyd, 70’s achtig randje aan geeft. De mannen zijn net terug van SXSW en wat ons betreft klaar om Nederland te veroveren! Ons hebben ze in ieder geval.

Nieuwe muziek

We hebben de Top 2000 natuurlijk al achter de rug, maar zo op het eerste gehoor lijkt Newborn Child, van het Amerikaanse Slow Riches, er regelrecht uit afkomstig. Niets is echter minder waar, Slow Riches is helemaal van deze tijd. Zelfs zo dat ze nog geen album uit hebben. En met Newborn Child slechts een nummer. Vers van de pers dus.

Wat ons met name trok zijn de gitaren. Man, die gitaren. Alsof Led Zeppelin, The Black Keys dikke maten zijn met Pink Floyd. En hebben afgesproken in het Top 2000 cafe.

Nieuwe muziek

Hank Midnight stuurde ons een mail. Althans, zijn promotor. In eerste instantie deed het ons denken aan Californication. Maargoed, al snel bleek het om een alt folk/blues/experimental artist uit Brooklyn te gaan. Daar konden we wat mee!

De afgelopen maanden besteedde Hank aan het maken van een plaat, Motel. Die plaat is af en wordt op 9 november de wereld ingeslingerd. Maar dan? De plaat moet natuurlijk gepromoot worden. En dat kost geld. Dus bedacht Hank dat het handig was om een Kickstarter-campagne te voeren om wat geld bij elkaar te verzamelen om een promotor in te huren. En niet veel later veel de single The Mirror in onze inbox.

Namen die in ons opkomen? Brian Eno, Wilco, een beetje Pink Floyd. Precies, filmachtige muziek. En laten we daar nou net behoefte aan hebben op deze druilerige (in ieder geval in Rotterdam) vrijdagochtend.


 

Nieuwe muziek

Begin 2014 vroegen we het ons op Gobsmag serieus af: gaat het nu dan eindelijk gebeuren voor de Amerikaanse band White Denim? Dan gebeurde het dus niet. Beetje raar, want Corsicana Lemonade is nog altijd een topplaat. En jawel, de in maart uitgekomen langspeler Stiff doet ons ook weer juichen. Maar we hebben geleerd: over de toekomst houden we ons stil.

Overigens was het vorig jaar bijna over met White Denim. De band uit Austin had serieuze personeelsproblemen: zowel de drummer als de gitarist verlieten het schip. Frontman James Petralli vond het echter te vroeg voor het gooien van de handdoeken en ging op zoek naar nieuwe bandleden. Met succes, en met deze nieuwe formatie werd Stiff opgenomen. Petralli over deze periode:

I wanted to treat this like a debut record. The band’s still called White Denim and it is because that’s what we’re calling it, essentially, but I definitely felt like we needed to go back-to-basics. It was like we write the tunes, rehearse them for a week or two weeks – we didn’t do a lot pre-production – then just bang it out. It was the first time to go in with a producer from the beginning of a record and finish with a producer as well.

Hoogtepunten genoeg wat ons betreft: Real Deal Momma (zou een Black Keys hit kunnen zijn) of het swingende soul/blues-achtige Ha Ha Ha Ha (Yeah). Favorietje is Take It Easy (Ever After Lasting Love) waarop even wat gas wordt teruggenomen (en die sfeervolle outro, zou dat een knipoog zijn naar Albatross van Pink Floyd?).

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

De Australische band Holy Holy hebben wij hoog zitten. Komt door die geweldige plaat When The Storms Would Come, van vorig jaar. Prijsnummer You Cannot Call For Love Like A Dog kreeg destijds een 8.2 van ons en als-ie langs komt op de kantoorstereo zetten we nog altijd het volume een tandje harder. Volgend jaar komt er een nieuwe plaat, met Darwinism is er reeds een heerlijk voorproefje.

Bij onze collega’s van ABC lezen we interessante dingen over het nieuwe werk van Holy Holy. Zo zullen ze voor de nieuwe plaat “moving away from that guitar-heavy sound” en “there maybe drum machines” en ze “experimenting more with synthesisers”.

Dat klinkt eng, maar luisterend naar Darwinism blijkt dat allemaal prima uit te pakken. Heel fijn: hoe het liedje vanaf 2 minuten in classic Holy Holy-overdrive gaat met een rafelige, scheurende gitaarsolo.

Het liedje gaat overigens niet over de leer van de bekende natuurkundige. Frontman Tim Carrol vertelt dat hij het schreef na aanleiding van een leuke avond in het plaatsje Darwin: “We walked into this amazing bar and there was a full swing band, a 20-piece swing band, just pumping and people dancing and we had a really great night that night.” Dus wie weet, misschien dat er na de optredens in het najaar ook een liedje verschijnt dat luistert naar de naam Amsterdam, Rotterdam of Nijmegen.


Nieuwe muziek

Je zou maar Canadees zijn, Dallas Green heten en muzikant zijn. Wat doe je dan? Juist, dan neem je als artiestennaam City And Colour. Grote kans trouwens dat je Green al kent, want de zanger/gitarist van Alexisonfire timmert al sinds 2004 prima aan de weg als solo-artiest. 9 oktober verschijnt alweer zijn vijfde album: If I Should Go Before You Go.

In 2005 debuteert City and Colour met Sometimes gevolgd door Bring Me Your Love (2008), Little Hell (2011) en Hurry and the Harm (2013). “Zijn solocarrière blijkt een schot in de roos te zijn,” lezen we in een toegestuurd persbericht. “Zowel in de charts als ´on the road´ oogst Dallas Green namelijk veel succes. Hij speelt wereldwijd in uitverkochte zalen en zijn albums krijgen de status platina en goud.”

In thuisland Canada is City And Colour helemaal lekker bezig: zeven keer wordt-ie genomineerd voor de belangrijkste muziekprijs daar: de JUNO Awards. In de categorieën ´Alternative Album of the Year´ en ´Songwriter of the Year´ komt hij als winnaar uit de buzz. Hadden we trouwens al vertelt dat-ie samen met Pink onder de bandnaam You+Me een succesvol album heeft gemaakt?

Voor nieuwe plaat If I Should Go Before You, heeft Dallas Green het anders aangepakt. Het nieuwe materiaal is namelijk opgenomen met zijn vaste live band, die bestaat uit Jack Lawrence (The Raconteurs, Dead Weather) op bas, Dante Schwebel (Spanish Gold, Dan Auerbach) op gitaar, Doug MacGregor (Constantines) op drums en Matt Kelly op pedal steel gitaar en toetsen. “They inspired me to want to create new music, just to create it with them. I don’t think I wrote these songs for the band, per se, but I certainly wrote them because of the band,” aldus Green.

Eerste voorproefje van de nieuwe plaat (en richting) vinden we in liedje Woman, een 9 (negen!) minuten durend pareltje dat de psychedelische kant opgaat.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Gistermiddag bereikte ons het bericht dat Ultimate Painting later dit jaar naar Nederland komt. Reden voor dat alles is de release van hun tweede plaat, Green Lanes, die 7 augustus uitkomt. Op lead single Break The Chains horen we in ieder geval iets van Blur, Pink Floyd en met name Velvet Underground.

Het verhaal van de band is ook wel geinig. James Hoare (Veronica Falls) en Jack Cooper (Mazes) leerden elkaar kennen toen hun bands op tournee waren. Ze raakten aan de praat over hun voorliefde voor The Beatles, The Byrds en Velvet Underground. En zoals dat dan gaat, duik je samen de studio in en neem je een plaat op. Dat resulteerde vorig jaar in een titelloos debuut.

Binnenkort verschijnt er met Green Lanes dus een opvolger en als we afgaan op de single kunnen we alleen maar zeggen dat we daar zin in hebben. Check trouwens ook alvast even het liedje I’ve Got The Sanctioned Blues. Velvet Underground galore!

Tot slot liegen de kritieken er ook niet om:

“Sun-kissed psychedelia far out into the stars, landing on an astral plane where Velvet-y drone met Kinks-y melody,” zegt Rolling Stone. “Music that’s beautifully constructed…their vocal harmonies and guitar solos are point-perfect,” zijn de woorden van Pitchfork. En met “Every arrangement is perfect for the melody, and every melody sticks” doet The Guardian ook een fijne duit in het zakje.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Uit Australië komt een nieuwe band waar wij momenteel erg goed op gaan: Holy Holy. Het duo, bestaande uit Timothy Carroll en Oscar Dawson, stond afgelopen weekend op het London Calling Loves Concerto festival in Amsterdam, waar wij niet bij waren want we kunnen nu eenmaal niet alles zien. Maar dat het tof was, hoorden we al snel in ons oortje.

En stiekem was dat eigenlijk ook wel een beetje de verwachting, want debuut EP’tje The Pacific is er eentje om in te lijsten. Vijf liedjes en bijna alle vijf raak. Op ons Scorebord You Cannot Call For Love Like A Dog, de afsluiter en de gloednieuwe single. Meteen ook het prijsnummer, met aan het einde een geweldige, Pink Floydesque gitaarsolo.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek