Tag: <span>Sean Rowe</span>

Het is een Joyous Season voor Beard Bates. Althans, dat vermoeden we. Voor ons in ieder geval wel, al is het alleen maar omdat we deze artiest tegenkwamen. Man, Beard Bates heeft een hoop! Zo horen we wat van Sean Rowe, maar stiekem ook wat Chris Stapleton en Waylon Jennings. Juist, zware stem(ming). Dat volgt ook nog eens uit de woorden van de artiest:

Humans inherently desire to convene, socialize and party. Life itself can feel sloppy and rickety, hardly punctual and seemingly insane, yet in the face of life’s madness and shortcomings, humans on the whole will make the best of the situation, such is the human condition and that which keeps the race viable. Thus, the final reason for living is to continually live the Joyous Season…(however, it’s debatable whether this inherent desire is ultimately a positive or negative for both ourselves and the world).

Het wachten is nu op The World Is Blown, de plaat die op 9 november het levenslicht gaat zien. En tot die tijd stuurt hij gewoon wat ‘potentially boring trivia’ mee in zijn bio:

“Beard is actually my name,” says Bates, “Beard was my grandmother’s maiden surname and is my middle name. I’m a II, and my parents did not want a David Jr. and so I have forever been called by my middle name….I’m an expert at explaining my own name--it’s probably taken up about 20% of my life I reckon.”

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Peter Oren leverde met Living by the Light in 2016 al een meer dan prima plaat af. Maar wat hij 2 weken geleden met opvolger Anthropocene neerzette is gewoon fenomenaal. Niet vrolijk, verre van. Neem nou liedje Falling Water. Zo donker, zo mooi. Maar eigenlijk kunnen we elk nummer uit de plaat tippen. Denk ergens tussen Jonathan Jeremiah, Sean Rowe en Bill Callahan.

Peter komt trouwens uit Indiana, maar noemt zichzelf everywhere-based. Een troubadour dus. En Peter vind dat het allemaal niet zo goed gaat met de wereld. Kan hij best eens gelijk in hebben. Anthopocene verwijst naar de periode in de geschiedenis van de aarde dat de mens steeds meer invloed begin te hebben en te claimen. Met alle, negatieve, gevolgen van dien.

Tot slot nog iets over de opname. Die gebeurde met een hele rits aan meer dan capabele mensen. Ken Coomer (drummer van Wilco), Laur Joamets (Sturgill Simpson) en Michael Webb (John Fogerty). En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Maar de boodschap: luister naar Peter Oren!


Nieuwe muziek

Een vaste gast op Gobsmag is de Amerikaanse singer/songwriter Sean Rowe. Een paar keer schreven we al over hem en zijn geweldige stem. En nu weer, want er komt een nieuwe langspeler aan: New Lore.

Een paar weken geleden verscheen het liedje Gas Station Rose en nu is er met het prachtige Newton’s Cradle ook een eerste echte –en prachtige- officiële single. Dat Rowe een hang naar soul heeft hoorden we al op eerdere liedjes, maar op Newton’s Cradle wordt het nog meer duidelijk met die heerlijke strijkers en het vrouwenkoortje.

Waar gaat het liedje over? Dat vertelde Rowe onlangs bij de buren van American Songwriter:

When I was writing the lyrics of the song I kept thinking about the Newton’s Cradle — you know, that toy that you set off and it reacts back and forth. And it reminded me of a relationship, of fighting, of that feeling when you just keep setting each other off, making each other crazy and all you want to do is walk away. When we shot the video I wanted to show that feeling you feel in an argument like the whole world is coming down around you and you feel like you’re losing your mind a bit.

Heel mooi.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Hier op Gosbmag HQ zijn we al tijden fan van Sean -die stem!- Rowe. Twee jaar geleden schreven we reikhalzend over de toen aankomende nieuwe plaat Madman. Is nog steeds een favoriete plaat van ons. Goed nieuws dan ook dat er een nieuw EP’tje is: All We Can Do.

Aan Noisey vertelt Rowe dat ze de EP (gefinancierd middels een Kickstarter-campagne) deels hebben opgenomen in een voormalige prothese fabriek. En waarom ook niet. Het vijf liedjes tellende plaatje bevat ook twee covers: A Girl Like You (van Edwyn Collins) en Bird On The Wire (van Leonard Cohen). Daarover vertelt Sean:

The two live cover tracks were recorded right across the street on the sticky floor of the one and only Ale House. And throughout those cold January sessions, Neil Young’s record “Tonight’s the Night” was playing in the back of my mind.

Dus, als je wat verkoeling zoekt…


Nieuwe muziek

Een krappe week geleden verscheen Radium Death, het zesde album van William Elliott Whitmore. Niet echt een titel doe je doet denken aan kampvuur of warme stranden. En dat is terecht, Whitmore maakt namelijk overwegend donkere roots/americana. En dat doet hij dus al aardig wat jaartjes op respectabele wijze. The beginners guide to William Elliott Whitmore: Old Devils, Johnny Law en onze persoonlijke favoriet, Hell or High Water.

Als we je dan ook nog vertellen dat Whitmore beschikt over een baard, een zware stem en graag een glaasje whiskey drinkt, dan is de vergelijking met Sean Rowe niet ver weg natuurlijk. Je snapt hebt, onze handen gaan op elkaar. VICE weet het overigens ook mooi te verwoorden:

“Will is a banjo toutin’, cheap beer guzzlin’ motherfucker who’s been making some of the most arresting folk music of the last decade. With a voice that sounds like he’s smoked a pack of Marlboros every day of his life and at one point ate Tom Waits vocal box for breakfast, his music tells stories of the simple life you find in the Midwest.”

We moeten er wel bij zeggen dat Whitmore op zijn nieuwste plaat wat breekt met de traditie van albums met minimale instrumentatie waar hij overwegend solo op te horen is. We horen een wat grootser geluid. En jawel, we horen bandleden. Toch blijft het vertrouwd en draaien we single Healing To Do al een tijdje plat op de redactie. Nu is het jouw beurt.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek