Auteur: <span>Bas</span>

Het gaat lekker met de Rotterdammers van St. Solaire. Zo spelen ze de komende maanden op de Popronde, speelden ze afgelopen weekend op PopUp 010 (een beetje reclame maken mag, nietwaar?) en stonden ze met Did You Know al met een 8.5 op ons scorebord (wederom, reclame maken mag best een beetje). En afgelopen maandag verscheen ook nog eens hun eerste officiële single, Morning Sun. En die single werd gemixt door niemand minder dan Peter Katis (The National, Interpol, Kurt Vile). Hatsa.

Die single is opmaat naar een, in ieder geval op onze redactie, langverwachte plaat. Meer info is er nog niet over, dus moeten we het doen met een aantal Youtube-clipjes en nu dus de eerste single. Gelukkig speelt St. Solaire vrij vaak. We willen je namelijk op het hart drukken om deze aanstormende Rotterdammers snel eens live te gaan zien in een kleine zaal (nu het nog kan).

Maar goed, hoe klinken ze? “De pracht van Coldplay, Bon Iver en Elbow, maar dan gewoon uit Nederland,” schreven we al eerder. En dat is op Morning Sun eigenlijk niet anders. Behalve misschien dat het liedje net iets aanstekelijker is dan het ingetogen Did You Know.

Kortom, alles wijst op een mooie toekomst.


Nieuwe muziek

Alweer bijna een jaar geleden noemde we Marc O’Reilly ‘de tweelingbroer van Bon Iver met de genen van John Martyn en James Vincent McMorrow’. Aanleiding daarvoor was het liedje Bleed van het te gekke album Human Herdings. Kneiter van dat album was wat ons betrΩWayward Shepherd. De grote vraag dus of deze Ier dit niveau vast kan houden.

Afgaande op het nieuwe liedje Compromise kunnen we alleen maar concluderen: ja, dat kan Marc O’Reilly. Nog steeds heerlijke gitaren en die van tijd tot tijd hese stem die het de afgelopen jaren zo goed doet bij artiesten als James Vincent McMorrow et al.

Nieuws of het nieuwe album hebben we nog niet. Maar we houden je natuurlijk op de hoogte. Ons advies? Doe het tot die tijd met Human Herdings en dit nieuwe nummer.

Nieuwe muziek

Wij hebben wel wat met Scandinavië. Niet als vakantieland (zal best mooi zijn, maar we zijn er nog nooit geweest). Wel als muziekland. En in die categorie vandaag Christian Kjellvander. Uit Zweden. Op zijn naam staan inmiddels zes albums. We kennen ze niet allemaal, want hé, er is zoveel goede en nieuwe muziek. Maar The Pitcher uit 2013 is een pareltje. En vanaf 14 oktober is er plaat nummer 6: A Village: Natural Light.

Nog even wachten dus, maar gelukkig is er al wel het nummer Midsummer (Red Dance). Houd je van Richard Buckner, Scandinavische sferen en wellicht ook wel een beetje Guy Garvey (Elbow), dan zit je goed. Althans, dat denken we.

En dan nu: muziek!

Nieuwe muziek

Mick Flannery heeft het hart op de tong. Zo begonnen tweeënhalf jaar geleden onze scorebordpost van Mick Flannery. Get What You Give kreeg toen een 8. Waarom? Omdat we al jaren enorme fan zijn van deze norse, whiskey-drinkende Ierse troubadour. “Het minder bekende (maar niet minder getalenteerde!) broertje van James Vincent McMorrow en Glen Hansard”, schreven we toen.

Zijn tot op heden vier uitgebrachte langspelers staan vol met prachtige, rauwe liedjes. Weinig upsmuck. Veel piano en nog meer whiskey. Zo horen we het graag. We waren vorige week dan ook wat verrast toen we nieuwe single I Own You ontvingen. Ja, nog steeds die diepe stem. Maar ook wat meer gitaren. We willen er haast op dansen (en we zeggen haast, want in principe dansen wij niet). Wellicht een gevolg van een platencontract bij Universal? Anyway, het is even wennen maar nog steeds enorm lekker!


Nieuwe muziek

We hebben bands die we tof vinden. Favoriete bands, zo je wil. En wat we ook tof vinden (over het algemeen) is wanneer frontmannen van eerdergenoemde bands een solo-plaat uitbrengen. Rockingham is er zo eentje. Afzender: BJ Barham. Oftewel, zanger van Gobsmag-favo American Aquarium.

De plaat is  nog geen twee weken oud, maar heeft er al aardig wat rondjes opzitten op ons HQ. Waarom? Omdat hij volstaat met prachtige Americana. Neem bijvoorbeeld het nummer Unfortunate Kind. Prachtig, nietwaar?

Waarom een solo-plaat, als je band zo lekker gaat? Daarover zegt BJ Barham:

“For 10 years I have written songs solely for my band American Aquarium, but on a recent trip to Europe I wrote a batch of songs that didn’t feel like full band songs. They felt extremely intimate. They felt like songs that would be best served with just me, my voice and an acoustic guitar. A batch of songs about home. My childhood home of Reidsville. My current home of Raleigh. Just every possible definition of what home means to me.”

Goeie reden, zeggen wij.


 

Nieuwe muziek

The Weeks. Man o man, die band staat al een aantal jaar op ons lijstje met potentiele helden van de toekomst. Waarom? Omdat ze ons een paar jaar geleden overdonderden als voorprogramma van Kings of Leon en omdat ze een aantal jaar geleden prima platen en EP’s afleverden. Bijvoorbeeld het catchy Brother in the Night of Steamboat (wat zomaar het volkslied van Mississippi had kunnen zijn). Maar om eerlijk te zijn waren we ze een beetje uit het oog verloren.

Totdat daar afgelopen vrijdag ineens een nieuw liedje verscheen: Talk Like That. Het bijbehorende album verschijnt pas in 2017, maar door dit nieuwe liedje hebben wij prachtplaten Dear Bo Jackson en Comeback Cadillac weer herontdekt. Maar goed, Talk Like That. We horen stevige gitaren, zoals we dat gewend zijn. Tussendoor ook wat Black Keys en Kings of Leon (met wie ze ook nog een platenlabel deelden). Op naar de doorbraak in Europa? Wat ons betreft wel.


Nieuwe muziek

Bijna 2 jaar op de kop af geleden schreven we over Hollis Brown. Een korte opfriscursus: “Hollis Brown is an American Rock ‘n’ Roll band. Named after a Bob Dylan song, The Ballad of Hollis Brown.” Het liedje Wait For Me Virginia verscheen toen op Spotify, een album was er nog niet. Inmiddels weten we dat die track op het prachtalbum 3 Shots staat. Rock ’n Roll, ’60’s (denk Creedence Clearwater Revival, The Rolling Stones, maar ook wat Black Keys) schreven we destijds in al onze wijsheid.

Afgelopen vrijdag verscheen er ineens een nieuwe EP op Spotify: Cluster of Pearls. Om eerlijk te zijn hadden we de memo dat er iets nieuws op komst was even gemist. Des te groter de verrassing. En wat een aangename. Hollis Brown gaat precies verder waar het was gebleven. Wat wij de lekkerste track vinden? Die gaat naar de ballad Don’t Want To Miss You. We horen daarop zelfs wat Gram Parsons en Otis Redding. Otis Redding? Jazeker. Daarover zegt de band: 

The song is very R&B, which is a style of music we all love. I’m a huge Otis Redding fan—he’s one of my favorite voices. I even named my dog after him, so we were really going for it on this one.

Hollis Brown is ook een graag geziene gast in Nederland. Zo speelden ze op menig festival en deden ze zalen als Paradiso aan. En een nieuwe plaat betekent doorgaans een nieuwe tour. Zo ook hier. In oktober kun je ze weer op een aantal plekken bewonderen, warm aanbevolen door ons. Doe er je voordeel mee.


Nieuwe muziek

Een banjo en een viool. Nee, niet weglopen! We hebben niet de nieuwe single van Mumford & Sons. We gaan het vandaag hebben over The Dead Tongues. Dat is namelijk een te gekke band uit Amerika. Nou ja, band: “The Dead Tongues is a project of Ryan Gustafson a singer-songwriter, musician, and producer.”

Begin dit jaar (maart) dropte The Dead Tongues / Ryan een nieuwe plaat, Montana. Die plaat ziet er niet alleen uit alsof hij in een vervallen hutje is opgenomen, zo klinkt hij ook. En daar houden we van. Neem nou bijvoorbeeld het nummer Wildflower Perfume. Daar hoor je toch gewoon wat Deep Dark Woods en Ryley Walker?

Overigens opende hij onlangs wat shows voor Hiss Golden Messenger. Snappen we wel, die keuze. Hopelijk binnenkort ook eens aan deze kant van de oceaan.


Nieuwe muziek