Auteur: <span>Bas</span>

De kans is natuurlijk vrij groot dat je een te gekke band als The Maccabees al kent. Nog groter is dan de kans dat je hun vorige plaat, Given To The Wild, helemaal grijs hebt gedraaid. Wij in ieder geval wel. Je weet wel, dat album met kneiters van knoeperds als Pelican, Child en Forever I’ve Known.

Nog niet zo lang geleden was daar ineens een nieuwe track in de vorm van titeltrack Marks To Prove It. Misschien iets harder dan we gewend waren, maar wat is die karakteristieke stem van frontman Orlando Weeks toch lekker. Kortom, we kregen er zin in! Voor degene die moeite hebben met het wachten op het nieuwe album (31-07-2015, Marks To Prove It) was daar twee weken geleden ineens goed nieuws: Something Like Happiness.

We kunnen erg veel over de track en de band roepen, maar het komt allemaal toch naar op: luisteren die handel! Ow, en luister dan ook even naar de remix van Marks To Prove It. Afzender? De Gobsmag-favo’s van Public Service Broadcasting.

Nieuwe muziek

Ooit gehoord van het genre one-man futuristic dance party? Wij ook niet, maar na het horen van een paar tracks van Robert DeLong kunnen we ons er inmiddels een voorstelling bij maken. One-man als in dat Robert DeLong zelf alle knoppen bediend en verantwoordelijk is voor een band sound. Futuristic als in dat er best wel wat bliepjes en piepjes in zijn muziek te horen zijn. Dat kan ook niet anders als je bedenkt dat hij, ook live (!), dingen als Wii-remotes en andere joysticks gebruikt. Bewijs? Hier. Tot slot, Dance party als in het feit dat stil zitten gewoonweg geen optie is.

In Amerika is Robert DeLong overigens al immens populair. Dat kan ook niet anders met een kneiter van een knoeperd als het liedje Long Way Down. Die track verscheen vorig jaar op een gelijknamige EP. Een beetje Daft Punk, een beetje Maroon 5 (vind je die stem niet lijken?) en hoop elektronica en met name de noodzaak om je lichaam te bewegen.

Ergens uit dit jaar moet er een nieuw album verschijnen. Daarvan is er nu alvast de track Don’t Wait Up. Die track gaat eigenlijk verder waar Robert DeLong was gebleven. Wij blijven dus zeker nog even op in afwachting van het album (damn, wat een slechte zin).


Nieuwe muziek

Dan Owen is een jongeman, afkomstig uit Shrewsbury, UK. Voor hen die van voetbal houden: Shrewsbury herbergt Shrewsbury Town F.C. Bijnaam? The Blues. Ok, dit bruggetje is genant, we weten het. Maar hier komt-ie toch: Dan Owen maakt voornamelijk blues met behulp van zijn akoestische gitaar, vergezeld van een stem die doet vermoeden dat hij al een jaar of 53 aan de whiskey en peuken zit.

Niets is minder waar. Althans, hij zal ongetwijfeld roken en drinken, maar Dan Owen is pas 23 jaar. En wat doe je dan? Je covert grootheden als Howlin’ Wolf (luister maar eens naar een meer dan prima versie van Little Red Rooster).

Eigen werk heeft hij natuurlijk ook, Fall Like A Feather is daar een prima voorbeeld van. Misschien niet zijn meest bluesy werk, maar lekker is het wel.

Dat vindt trouwens ook niemand minder dan Mick Fleetwood. Hij bekommert zich inmiddels om de ruwe diamant Dan Owen.

Nieuwe muziek

Bijna anderhalf jaar geleden was daar ineens Highasakite. Het heeft ons op de redactie drie pijnlijke weken gekost om uit te vogelen dat dit geen Japanse godin of bloem is, maar een band uit Noorwegen die je gewoon uitspreekt als High As A Kite.

Het liedje Since Last Yesterday scoorde toen, 6 februari 2014, een 7.5 en we omschreven het als ‘Avontuurlijke Noorse indiepop geïnspireerd door Lykke Li en de fantasierijke film Where The Wild Things Are’. We zijn dus weer een tijdje verder en nog niet zo lang geleden verscheen daar ineens het liedje Keep That Letter Safe op ons bureau. Met de vriendelijke groeten van Highasakite.

Je snapt het, wij luisteren. Meerdere malen zelfs. We kunnen eigenlijk niet anders concluderen dat ze het weer geflikt hebben, want wederom een catchy track. Geen noodzaak dus om hun bio te updaten, het klopt nog steeds:

Highasakite make pop music, but an adventurous brand of indie pop full of contrasts. Once you hear Highasakite you’ll wonder how you ever got by without them, theirs is an endless sound oscillating between density and spaciousness.

Extra gratis tip: check ook hun cover van het Bon Iver liedje Heavenly Father.


Nieuwe muziek

Vandaag luister je naar Bad Light van Sean Taylor. Die track is afkomstig van zijn nieuwste langspeler The Only Good Addiction Is Love (sinds vorige week in de winkel).

We realiseren ons dat de kans aanwezig is dat je nog nooit van Sean Taylor gehoord hebt. Geeft niets. Een snelle introductie vertelt ons dat Sean Taylor al jarenlang niemand minder dan Eric Bibb tot een van zijn grootste fans mag rekenen. Die zegt: “Sean Taylor is a wonderfully talented modern troubadour whose sincere, thoughtful songs pull you in. I’ve had the pleasure of sharing the stage with him. He swings. Check him out!” Daar voegt Q-Magazine nog eens aan toe: ”A bluesy devotional intensity that rightly draws comparisons to John Martyn.”

Dus wat is het nou precies? Het is prachtig en houdt zich op ergens tussen (akoestische) blues, folk en roots. John Martyn is dus inderdaad misschien wel de beste vergelijking (thnx Q-Magazine). Het album staat trouwens vol met tracks als Bad Light. Dus schroom niet en knal vooral de plaat even aan. Heb je daarna de wens om hem live te zien? Dat komt goed uit, in het najaar doet hij ons land aan voor wat solo-shows en shows met Eric Bibb en The Delta Saints. Daar ga je ons vast en zeker tegenkomen.

Nieuwe muziek

Weet je nog? Alweer bijna een jaar geleden schreven we over de warme folk uit IJsland, afkomstig van Júníus Meyvant naar aanleiding van liedje Color Decay. Lang, heel lang, was het wachten op een nieuwe track. Die is er nu: Hailslide! Nog steeds warm, nog steeds folk, nog steeds uit IJsland en nog steeds op Record Records (awesome!). Maar iets minder rauw, dat dan weer wel.

De promo machine achter Júníus verwoord ’t nog steeds het beste: “The feeling you get from listening to Júníus equally as comfortable as resting under a thick wool blanket with a hot cup of cocoa in or even when one settles with an exotic beverage on a hot sandy beach far and away.”

Op het debuut EP’tje moet je nog heel even wachten, die verschijnt 17 juli aanstaande. Als je toch meer wilt horen van Júníus raden we je aan deze KEXP sessie eens te checken. Ingrediënten: Mister Meyvant met een bataljon aan artiesten (blazers, viool en wat dies meer zij).


Nieuwe muziek

De afgelopen weken maakte hij overuren in onze “cd-speler”: Restless Ones van prachtband Heartless Bastards. Restless Ones is de opvolger van het in 2012 verschenen Arrow (prijsnummer is Only For You).

Een kleine introductie: Heartless Bastards is als band ooit begonnen in Cincinnati, maar opereert tegenwoordig vanuit Austin, Texas. In Amerika hebben ze zo ongeveer overal al gestaan waar je hoort te hebben gestaan. Qua sound: we horen flink wat elektrische gitaren, blues (The Black Keys), folk (The Head & The Heart) maar ook een soulvol randje (Alabama Shakes, Phantom Limb). De beste vergelijking is wat ons betreft, vocaal gezien, The Boxer Rebellion. Angstaanjagend hoe zangeres Erika Wennerstrom bij grote vlagen klinkt als Nathan Nicholson.

In Amerika spelen ze een kneiter van een tour die er wellicht voor gaat zorgen dat ze zich niet meer herinneren hoe ’thuis’ eruit ziet. Helaas nog geen Nederlandse data op het programma. Mocht dat veranderen, dan melden we dat natuurlijk even. Geen probleem.

Tot slot, kudo’s voor de albumhoes.

Nieuwe muziek

Om met het goede nieuws in huis te vallen: Beans & Fatback is terug! Op 11 september verschijnt Heroine Lovestruck, de opvolger van het meer dan grijsgedraaide album With Skin Attached (check vooral nog even de track Use Me). De recensies zijn veelal lovend, niet in de laatste plaats vanwege hun knallende live-optredens. De Nederlandse Black Keys, met van tijd tot tijd een meer dan prima dosis soul, gitaren en retro vibes.

Het eerste werk van deze plaat, Sally The Shape, gaat in ieder geval door waar de band gebleven was. Mark our words: stilzitten is lastig. Kom maar door met de rest van het materiaal!

Dat Beans & Fatback niet alleen lekker bezig is in Nederland blijkt uit de vele tv-syncs die de band op haar naam heeft staan (o.a. in Suits). Maar alsof dat nog niet genoeg is kunnen we op hun website zelfs een heuse Japanse bandbio vinden. Als dat geen rock ’n roll is weten wij het ook niet meer…

Nieuwe muziek