Auteur: <span>Bas</span>

Bijna anderhalf jaar geleden was daar ineens Highasakite. Het heeft ons op de redactie drie pijnlijke weken gekost om uit te vogelen dat dit geen Japanse godin of bloem is, maar een band uit Noorwegen die je gewoon uitspreekt als High As A Kite.

Het liedje Since Last Yesterday scoorde toen, 6 februari 2014, een 7.5 en we omschreven het als ‘Avontuurlijke Noorse indiepop geïnspireerd door Lykke Li en de fantasierijke film Where The Wild Things Are’. We zijn dus weer een tijdje verder en nog niet zo lang geleden verscheen daar ineens het liedje Keep That Letter Safe op ons bureau. Met de vriendelijke groeten van Highasakite.

Je snapt het, wij luisteren. Meerdere malen zelfs. We kunnen eigenlijk niet anders concluderen dat ze het weer geflikt hebben, want wederom een catchy track. Geen noodzaak dus om hun bio te updaten, het klopt nog steeds:

Highasakite make pop music, but an adventurous brand of indie pop full of contrasts. Once you hear Highasakite you’ll wonder how you ever got by without them, theirs is an endless sound oscillating between density and spaciousness.

Extra gratis tip: check ook hun cover van het Bon Iver liedje Heavenly Father.


Nieuwe muziek

Vandaag luister je naar Bad Light van Sean Taylor. Die track is afkomstig van zijn nieuwste langspeler The Only Good Addiction Is Love (sinds vorige week in de winkel).

We realiseren ons dat de kans aanwezig is dat je nog nooit van Sean Taylor gehoord hebt. Geeft niets. Een snelle introductie vertelt ons dat Sean Taylor al jarenlang niemand minder dan Eric Bibb tot een van zijn grootste fans mag rekenen. Die zegt: “Sean Taylor is a wonderfully talented modern troubadour whose sincere, thoughtful songs pull you in. I’ve had the pleasure of sharing the stage with him. He swings. Check him out!” Daar voegt Q-Magazine nog eens aan toe: ”A bluesy devotional intensity that rightly draws comparisons to John Martyn.”

Dus wat is het nou precies? Het is prachtig en houdt zich op ergens tussen (akoestische) blues, folk en roots. John Martyn is dus inderdaad misschien wel de beste vergelijking (thnx Q-Magazine). Het album staat trouwens vol met tracks als Bad Light. Dus schroom niet en knal vooral de plaat even aan. Heb je daarna de wens om hem live te zien? Dat komt goed uit, in het najaar doet hij ons land aan voor wat solo-shows en shows met Eric Bibb en The Delta Saints. Daar ga je ons vast en zeker tegenkomen.

Nieuwe muziek

Weet je nog? Alweer bijna een jaar geleden schreven we over de warme folk uit IJsland, afkomstig van Júníus Meyvant naar aanleiding van liedje Color Decay. Lang, heel lang, was het wachten op een nieuwe track. Die is er nu: Hailslide! Nog steeds warm, nog steeds folk, nog steeds uit IJsland en nog steeds op Record Records (awesome!). Maar iets minder rauw, dat dan weer wel.

De promo machine achter Júníus verwoord ’t nog steeds het beste: “The feeling you get from listening to Júníus equally as comfortable as resting under a thick wool blanket with a hot cup of cocoa in or even when one settles with an exotic beverage on a hot sandy beach far and away.”

Op het debuut EP’tje moet je nog heel even wachten, die verschijnt 17 juli aanstaande. Als je toch meer wilt horen van Júníus raden we je aan deze KEXP sessie eens te checken. Ingrediënten: Mister Meyvant met een bataljon aan artiesten (blazers, viool en wat dies meer zij).


Nieuwe muziek

De afgelopen weken maakte hij overuren in onze “cd-speler”: Restless Ones van prachtband Heartless Bastards. Restless Ones is de opvolger van het in 2012 verschenen Arrow (prijsnummer is Only For You).

Een kleine introductie: Heartless Bastards is als band ooit begonnen in Cincinnati, maar opereert tegenwoordig vanuit Austin, Texas. In Amerika hebben ze zo ongeveer overal al gestaan waar je hoort te hebben gestaan. Qua sound: we horen flink wat elektrische gitaren, blues (The Black Keys), folk (The Head & The Heart) maar ook een soulvol randje (Alabama Shakes, Phantom Limb). De beste vergelijking is wat ons betreft, vocaal gezien, The Boxer Rebellion. Angstaanjagend hoe zangeres Erika Wennerstrom bij grote vlagen klinkt als Nathan Nicholson.

In Amerika spelen ze een kneiter van een tour die er wellicht voor gaat zorgen dat ze zich niet meer herinneren hoe ’thuis’ eruit ziet. Helaas nog geen Nederlandse data op het programma. Mocht dat veranderen, dan melden we dat natuurlijk even. Geen probleem.

Tot slot, kudo’s voor de albumhoes.

Nieuwe muziek

Om met het goede nieuws in huis te vallen: Beans & Fatback is terug! Op 11 september verschijnt Heroine Lovestruck, de opvolger van het meer dan grijsgedraaide album With Skin Attached (check vooral nog even de track Use Me). De recensies zijn veelal lovend, niet in de laatste plaats vanwege hun knallende live-optredens. De Nederlandse Black Keys, met van tijd tot tijd een meer dan prima dosis soul, gitaren en retro vibes.

Het eerste werk van deze plaat, Sally The Shape, gaat in ieder geval door waar de band gebleven was. Mark our words: stilzitten is lastig. Kom maar door met de rest van het materiaal!

Dat Beans & Fatback niet alleen lekker bezig is in Nederland blijkt uit de vele tv-syncs die de band op haar naam heeft staan (o.a. in Suits). Maar alsof dat nog niet genoeg is kunnen we op hun website zelfs een heuse Japanse bandbio vinden. Als dat geen rock ’n roll is weten wij het ook niet meer…

Nieuwe muziek

Nathaniel Rateliff is een Amerikaanse singer/songwriter. En niet zomaar eentje, wat ons betreft. Zo wordt zijn muziek vaak vergeleken met helden als Leonard Cohen, Nick Drake en Bon Iver. Geloof je ons niet? Luister eens naar prachtige nummers als How To Win en You Should Have Seen The Other Guy. Ook toerde hij vorig jaar met andere leden uit de Communion stal (The Staves, Bear’s Den en Ben Howard) dwars door Amerika. Prima gezelschap.

Dat Rateliff ook een andere kant heeft bewijst hij met zijn nieuwe project Nathaniel Rateliff & The Night Sweats. De naam verklapt het al een beetje, het is soul wat de klok slaat. Je hebt gelijk, dat is wat anders dan we je hierboven doen geloven. Maar een snelle luisterbeurt naar de titeltrack Howling At Nothing leert ons dat Rateliff inmiddels klinkt als James Hunter of een onvervalste soul-ster uit de jaren ’60.

Het verbaast ons dan ook niets dat de nieuwe EP verschijnt op het legendarische STAX-label. We zijn benieuwd wat deze nieuwe weg hem gaat brengen. Maar fan blijven we.


Nieuwe muziek

De oplettende lezer / luisteraar heeft ze al voorbij zien / horen komen: het Rotterdamse Half Way Station. Enkele dagen geleden stonden ze namelijk op het dak tijdens de Rotterdamse Dakendagen, op uitnodiging van pop-up poppodium PopUp 010.

Misschien ken je ze nog van Moonshine, hun debuutalbum dat in 2012 uitkwam op Excelsior Recordings. Kenmerkend zijn de volop aanwezige drums en de bij vlagen hypnotiserende stem van Elma Plaisier.

Inmiddels is het 2015 en kan de band bijna niet meer over straat in Frankrijk. Oké, dat moet je niet letterlijk nemen, maar ze timmeren daar wel enorm hard aan de weg en spelen voor toffe en volle zalen. 2015 is ook het jaar dat de “altijd lastige tweede” moet verschijnen. Die plaat heet DODO en afgaande op het optreden afgelopen week en de eerste single, Sister Don’t You Cry, kunnen we niet anders zeggen dan dat we zin hebben in die plaat. Nog steeds volop drums en een sfeer die we eigenlijk alleen maar op IJsland tegen dachten tegen te komen. Nu dus ook in Rotterdam!

Laatste, leuke, feitje: de band speelde al op het afscheid van Prinses Beatrix. En binnenkort wellicht ook op een podium of in een kroeg bij jou in de buurt: Half Way Station is geselecteerd voor de Popronde 2015. Ons advies: go check ‘em out en voeg je in een illustere rijtje met Bea.


Nieuwe muziek

In 2013 raakten we helemaal verslingerd aan Jason Isbell (ex Drive-By-Truckers), met het album Southeastern. De betere (understatement) americana/folk waar we al menig maal naar verwezen (zoals bij Jonah Tolchin en Adam Faucett). 2015 wordt het jaar van een hopelijk waardigere opvolger van dit prachtalbum. Something More Than Free verschijnt 17 juli aanstaande.

Wat we volgens zijn website mogen verwachten is niet mals: “Expanding the boundaries of Isbell country, that territory of the heart and mind where people strive against their imperfections, and simultaneously against their circumstances, in a landscape that’s often unfriendly to their hopes.”

Mooie woorden, maar wat nog beter werkt is een een eerste voorproefje. En die is er: 24 frames. Een liedje dat veel goeds belooft, heel veel goeds.

En dan nog meer verplichte Jason Isbell kost: het werkelijke prachtige Cover Me Up, Elephant en Different Days.


Nieuwe muziek