Auteur: <span>Bas</span>

Uit Newcastle, stad van voetballers Siem de Jong en Vurnon Anita, komt vandaag Ajimal. Ajimal is een samenwerkingsverband onder bezielende leiding van Fran O’Hanlon. Het begon allemaal met de track I’ve Known Your Heart. Een live-versie velteverstaan. Dit leidde al snel tot de nodige airplay, reviews en voorprogramma’s (onder andere voor Gobsmag-favorieten Little Comets en James Vincent McMorrow).

Voeg Douglas Dare toe aan dit rijtje artiesten en je hebt een prima beeld in welke hoek we vandaag zitten. Daarbij nog de klassieke opvoeding van O’Hanlon en je krijgt iets dat we niet anders kunnen beschrijven als mooi, erg mooi. 

“Setting a new benchmark for sensitive pop,” zeggen de collega’s van The Line Of Best Fit. “An unearthy, eerie and incredibly beautiful set of sounds,” vult Drowned In Sound aan. “Idiosyncratic, heart-wrenching songs,” rondt NME af.

Eind 2014 verscheen Mono EP, vol I. Hierop vier liedjes. Althans, eigenlijk twee. We worden namelijk getrakteerd op een setje remixes die je wat ons betreft best kunt skippen. Maar de twee liedjes die overblijven zijn meer dan de moeite waard. Als klap op de vuurpijl verscheen van Nothing Touches Me onlangs zelfs een videoclip. Hoe MTV wil je het hebben?

Nieuwe muziek

Bebaarde singer-songwriter Scott Matthew is wellicht geen onbekende voor je. Zo klonk hij op sombere herfstavonden regelmatig uit onze speakers. Bijvoorbeeld met een  liedje als There Is An Ocean That Divides (van het gelijknamige album). Zonder overigens andere prachtalbums als Scott Matthew (2008) en Gallantry’s Favorite Son (2011) tekort te doen.

Rode draad op al deze albums is de ietwat hoge, emotievolle stem van onze Australische vriend. Vrijwel zonder uitzondering prachtige liedjes die niet bepaald de zomer in je los maken. Zo ook op nieuwste single Ruined Heart (de titel voorspelt het al een beetje), afkomstig van This Here Defeat, zijn nieuwste plaat die binnen 1,5 maand in de winkels moet liggen.

“The song ‘Ruined Heart’ is in a movie by the same name written and directed by Khavn De La Cruz,” vertelt Scot. “I was in Berlin last year to meet with him and work on the song and at the same time he decided to shoot footage for a music video. Simple in form, it has a sense of isolation and a dark fear.”

Nieuwe muziek

We willen het vandaag over paarden hebben. Cavalry om precies te zijn, want dat vinden wij het lekkerste nummer van de EP To The Fire die Kingsley Flood half januari uitbracht.

Inderdaad, dat is een hoop informatie in één zin. Wat je volgens ons echt moet weten is dat Kingsley Flood uit Boston komt en net uit de studio komt met producer Paul Kolderie (Pixies, Radiohead). Of het gezellig was weten we niet, maar dat het resultaat meer dan prima is, wel.

To The Fire kent 5 liedjes die het zomaar goed zouden kunnen doen als je houdt van bands als Houndmouth, Wilco, Counting Crows (luister hieronder maar eens naar Cavalry) en Ellie Goulding. Ellie Goulding??? Dat moet je natuurlijk niet letterlijk nemen, maar cover ‘Anything Could Happen’ mag er van ons best zijn“People wouldn’t necessarily link us with Ellie Goulding, but a good song is a good song,” aldus frontman Naseem Khuri.

Over good songs gesproken, terug naar Cavalry.

Nieuwe muziek

Van krantenjongen tot miljonair is een gevleugelde uitspraak op de Gobsmag-redactie. Van blog-runnende muziekliefhebbers tot.. Ja, tot wat eigenlijk? Het was niets meer dan een bruggetje. Een bruggetje naar Jeff Beadle. Deze Canadees vult zijn dagen namelijk met het schoonmaken van zwembaden van de allerrijksten. Tijdens zijn werkzaamheden denkt hij na over het leven en probeert hij dit te vangen in liedjes die diep uit zijn hart komen. Mede mogelijk gemaakt door de Voice Recorder op zijn iPhone 5s.

Al dit schoonmaken en nadenken heeft inmiddels geleid tot zijn debuutalbum, The Huntings End. Acht pure singer/songwriter tracks die ons in eerste deden denken aan iets R.E.M-achtigs. Luister maar eens naar de track Did You Run, en dan met name de versie die hij voor Cardinal Sessions opnam tijdens Haldern Pop.

Ja, Haldern Pop. Jeff Beadle doet het opvallend goed overseas. Zo heeft hij dus een Duits platenlabel en regelt zijn boeker de ene na de andere show in Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland. Daar mag wat ons betreft best een aantal Nederlandse showdata bij, als aanvulling op de support die hij doet voor Spain (de band, niet het land) in de Muziekgieterij (Maastricht, 11 februari).

Jeff Beadle blijkt ook nog eens een productieve jongen te zijn. Nog geen 6 maanden na zijn debuutplaat staat de volgende al te wachten. Vrijdag verschijnt Where Did We Get Lost, die je bij de buren al kan streamen. Van dit album stuurde hij alvast de single How Calmly vooruit. De clip? Jawel, geschoten tijdens Haldern Pop.

Nieuwe muziek

We vonden het weer eens tijd voor een dosis bluesrock. Verantwoordelijke hiervoor zijn de Amerikanen van The Stone Foxes. Alle ingrediënten zijn aanwezig: mondharmonica, vuige (kan dat?) stem en een fijn achtergrondkoortje. Een beetje zoals we dat kennen van The Delta Saints. We verwachten trouwens ook dat The Stone Foxes het ook prima zal doen bij liefhebbers van The Districts.

Niet zo lang geleden kondigde de band hun vierde studio-album aan: Twelve Spells. Dat ging echter wel op een ietwat opmerkelijke manier. De band brengt namelijk op de eerste dag van elke maand een nieuwe track uit. Zo zijn daar al het stevige Locomotion en het meer bluesy My Place.

De laatste single in dit rijtje is Jericho. En we moeten bekennen, die single zit al even vast in onze digitale jukebox. Bluesrock zoals bluesrock hoort te zijn.

Nieuwe muziek

Italianen en lekkere muziek. Tenzij je into Pavarotti bent is het dun bezaaid. Ja, daar is die ene, die we vorig jaar benoemden: Luca Sapio. En wacht, Stiv Cantarelli & The Silent Strangers hadden we natuurlijk ook. Maar dan? Misschien is het nu leuk om te onthullen dat Trent Miller in Italië is geboren. Jawel! Tegenwoordig woont hij echter in London en wordt hij door velen de Pete Doherty of the Americana Movement genoemd. Italiaanser wordt het niet.

Daar wordt nog aan toegevoegd: “With his wistful acid-bite lyrics, mournful, chilling melodies and outlaw, renegade posture, a more suitable comparison might be that of Gram Parsons or Gene Clark.” En alsof dat nog niet genoeg is: “An original mix of gothic and avant-country” en “music for dancing on a grave.”

Je snapt het, onze interesse was gewekt. Wtf moesten we ons hier nou bij voorstellen? Maar na het draaien van single Lupita Dream On wisten we het. Pete Doherty, Gram Parsons en Gene Clark. Kudo’s ook voor de fraaie clip (zie hieronder).

Dit alles vinden we terug op het album Burnt Offerings. Een album dat je gewoon even moet luisteren, als is het maar vanwege de mengelmoes aan stijlen, invloeden en associaties. Maar nu eerst: Lupita Dream On!

Nieuwe muziek

He gebeurt niet elke dag dat er vrouwelijke muzikanten op het scorebord verschijnen. Niet bewust, overigens. Vandaag daarom extra aandacht voor Frazey Ford. Je kent haar wellicht als een van de vrouwen achter The Be Good Tanyas. Eind 2014 verblijdde Frazey ons met een solo-plaat.

En op die soloplaat klinkt ze natuurlijk wat als The Be Good Tanyas, maar ook soulvol (geen wonder als je hem opneemt met bandleden van Al Green) en bij benadering een beetje als een van onze grootste heldinnen: Janis Joplin. De plaat staat vol met mooie liedjes. Wat te denken van Runnin’ en September Fields?

Onze favoriet is echter Done. Hieronder dan een uitstekende sessie die Frazey Ford onlangs opnam in Seattle, bij onze vrienden van KEXP. Wij zeggen: stop gedurende 4 minuut 59 waar je mee bezig bent en oogjes dicht.

Nieuwe muziek

Monophonics begon in 2005 als een instrumentale groep aan de Amerikaanse westkust. Dat was prima, maar de naam van de band nam pas een echte vlucht toen een aantal jaar later zanger Kelly Finnigan zijn toetrede nam. Inmiddels is de band een aantal albums verder en brachten ze nog geen tweee weken geleden een nieuwe single uit: Promises.

Dat is allemaal leuk en aardig, maar hoe klinken ze?? Bij de eerste tonen van de single waan je je in het hoofdkwartier van Daptone Records en verwachte je dat de doorleefde stem van Charles Bradley elk moment uit je speakers kan knallen. Pure soul? Neen. De typische west-coast vibe klinkt ook door de track en zo af en toe rockt het aardig. Psychedelische soul, wat ons betreft.

En wij zijn niet de enigen die enthousiast zijn. Wat te denken van Al Bell (producer en mede-eigenaar van het legendarische STAX-label): “One of the best live soul bands I have ever seen!”. Dichter bij het vuur kun je niet komen.

Nieuwe muziek