Allen Hulsey werd geboren in New York, maar groeide op in Istanbul. Dat hoor je best een beetje terug, met name in de instrumentatie die hij gebruikt. Luister maar eens naar liedje Glory Be. Daar horen de kenners een Kanun, een 78 snarige Turkse sitar (dat hoorden wij er ook niet in hoor).
Verder klinkt Allen Hulsey gewoon als een steengoede singer-songwriter, met een hypnotiserende stem.
De Scandinaviers van Soul Zimon & His Kozmic Combinations weten hoe je onze aandacht trekt. Ze introduceerden liedje Troubled Mind met “this song is a dreamy folk and americana influenced song with the roots in the 60s and 70s folk rock era with a bluesy vibe to it, more or less inspired by the lonely atmosphere of the countryside.”
Dus wij luisteren. En wat blijkt. We vinden Troubled Mind een te gek liedje. Net zoals we vorig jaar nogal enthousiast waren over liedje Wheel of Fortune. Alle nummers van Soul Zimon staan tot op heden dus op Gobsmag. Prima score. Op naar meer!
Liedje Smile doet ons al een paar dagen glimlachen. Een iets meer catchy Paolo Nutini, was onze eerste gedachte. Dat doet Joakim Bjornberg (alias Lodet) goed!
In 2020 werkte hij samen met Matthew E. White (als producer) voor zijn ep Many Days. Inmiddels is Joakim van label geswitcht en maakt hij zich op voor de release van eerste langspeler My Bonnie (deze zomer). Als de liedje in de stijl van Smile zijn dan zou het zomaar eens een prima soundtrack voor de zomer kunnen worden.
Tom Lee-Richards komt uit Nieuw Zeeland en bij de eerste tonen van liedje What’s Left To Be waan je je in een verhaal van Antony & the Johnsons. Maar daarmee zouden we Tom tekort doen. Zijn solo-project verdient namelijk al de aandacht en credits. What’s Left To Be is naast Human de tweede single, de EP is onderweg.
Sugarmoon komt uit Bristol, UK en maakt een heerlijk soort muziek. Noem het sweet (bij gebrek aan vertaling) retro-folk-pop met wat rock-vibes. Of iets anders natuurlijk. We krijgen er in ieder geval een heerlijk jaren ’60 gevoel van. Wat referenties? The Doors, The Beatles, The Black Keys
En niet alleen van het liedje, ook van de bijbehorende video.
“This track is kind of about when you get some advice and support during hard times and bad news, but from someone who is a bit weird and explains themselves in an odd way.”
Ryan Lee Crosby bracht tijden door in Mississippi. In de Hill Country. In Bentonia, MS om precies te zijn. De plek waar de Hill Country blues vandaan komt, waar mannen als Jimmy ‘Duck’ Holmes, R.L. Burnside, R.L. Boyce bekend mee zijn geworden. En waar hedendaagse artiesten als Luther Dickinson (North Mississippi Allstars) en Dan Auerbach (Black Keys) niet over uitgepraat raken. Ryan Lee Crosby ging in de leer bij eerder genoemde Jimmy Holmes, wat o.a. leidde tot het hypnotiserende Slow Down.
Als je het ons vraagt een heel fijn voorproefje van Winter Hill Blues, dat op 3 juni via Bandcamp verschijnt.
Want luister nou eens naar liedje What The World Is Waiting For. Prachtig verhalend, klein. Echt iets voor liefhebbers van Dylan, Vikesh Kapoor of John Martyn. Niet geheel toevallig (?) is de track geproduceerd door John Wood, die ook werkte met John Martyn (en Nick Drake).
Old Sea Brigade (Ben Cramer) zou je natuurlijk kunnen kennen van liedjes als Call Me When You Land of Love Brought Weight. Die liedjes zijn alweer een paar jaar uit. De laatste tijd was het iets rustiger, op een fijne EP met Luke Sital-Singh na (All the Ways You Sing in the Dark).
Met liedje Man Made By Delusion krijgen we alvast een voorproefje van het nieuw te verschijnen album. Details volgen nog. Wat ben erover te zeggen heeft:
Cramer explains, “I think in the music industry, there’s sometimes this false narrative that there are certain ‘gatekeepers’ that dictate artists careers. It can be a fairly toxic notion, especially when you’re trying to get your foot in the door as a young artist. I got an email once from some music industry person telling me, ‘that’s how it works.’ That email, particularly the line, sparked the idea for the song. I wrote the song with my close friend and frequent collaborator, Henry Brill. It was one of the last songs I wrote for the record and in some ways felt like the missing piece.”
