Categorie: <span>Nieuwe muziek</span>

We hebben bands die we tof vinden. Favoriete bands, zo je wil. En wat we ook tof vinden (over het algemeen) is wanneer frontmannen van eerdergenoemde bands een solo-plaat uitbrengen. Rockingham is er zo eentje. Afzender: BJ Barham. Oftewel, zanger van Gobsmag-favo American Aquarium.

De plaat is  nog geen twee weken oud, maar heeft er al aardig wat rondjes opzitten op ons HQ. Waarom? Omdat hij volstaat met prachtige Americana. Neem bijvoorbeeld het nummer Unfortunate Kind. Prachtig, nietwaar?

Waarom een solo-plaat, als je band zo lekker gaat? Daarover zegt BJ Barham:

“For 10 years I have written songs solely for my band American Aquarium, but on a recent trip to Europe I wrote a batch of songs that didn’t feel like full band songs. They felt extremely intimate. They felt like songs that would be best served with just me, my voice and an acoustic guitar. A batch of songs about home. My childhood home of Reidsville. My current home of Raleigh. Just every possible definition of what home means to me.”

Goeie reden, zeggen wij.


 

Nieuwe muziek

The Weeks. Man o man, die band staat al een aantal jaar op ons lijstje met potentiele helden van de toekomst. Waarom? Omdat ze ons een paar jaar geleden overdonderden als voorprogramma van Kings of Leon en omdat ze een aantal jaar geleden prima platen en EP’s afleverden. Bijvoorbeeld het catchy Brother in the Night of Steamboat (wat zomaar het volkslied van Mississippi had kunnen zijn). Maar om eerlijk te zijn waren we ze een beetje uit het oog verloren.

Totdat daar afgelopen vrijdag ineens een nieuw liedje verscheen: Talk Like That. Het bijbehorende album verschijnt pas in 2017, maar door dit nieuwe liedje hebben wij prachtplaten Dear Bo Jackson en Comeback Cadillac weer herontdekt. Maar goed, Talk Like That. We horen stevige gitaren, zoals we dat gewend zijn. Tussendoor ook wat Black Keys en Kings of Leon (met wie ze ook nog een platenlabel deelden). Op naar de doorbraak in Europa? Wat ons betreft wel.


Nieuwe muziek

Seismograph is Jonathan Ioviera uit Portland en In Oblivion is volgens hem een lege ruimte; hij vulde het met alles wat in hem op kwam. Elke song op zijn nieuwe cassette heeft een andere invalshoek op dit idee. Soms is het positief en soms ook niet. Maar alles komt voort uit Jonathan’s liefde voor eenzaamheid.

Dat hoor je ook in de title track; het is warm en toch ook allenig, het is licht, maar ergens ook drukkend. Hij zingt: ‘There’s an ancient place you cannot erase / Or leave to ruin / And it waits, and waits, and waits for you’. Kate Davis (van Pat Moon) zingt een stukje mee. Het is een gloedvol nummer.

Volgens platenmaatschappij Snowbeast is In Oblivion het meest bedachtzame werk van Jonathan tot nu toe. Hij deed er dan ook twee jaar over.

I’ve spent the last few years trying to be more aware of how my anxiety affects my life and how to better deal with that, and I think this album is a reflection of some of those thoughts.

Van doom tot akoestische pop, zegt Snowbeast. Dat maakt ons wel benieuwd naar die cassette (die ook digitaal beschikbaar zal zijn).

Nieuwe muziek

De Amsterdamse band Tiger Pilots is openlijk over hun invloeden. Op hun website schrijven ze: “You will hear distant echoes from ‘80s Post-Punk as well as more contemporary influences.” Dat komt neer op twee grote namen: Joy Division en Interpol.

Op de even fijne als gloednieuwe single Home horen we die bands dan ook helder. We menen er ook wat U2 in te herkennen. Wat eigenlijk ook weer niet zo raar is, want ook die band putte in een vroeg stadium uit dezelfde bron: Joy Division. Vervelend? Zeker niet, Home is gewoon een goed liedje.

Samen met het een paar maanden eerder verschenen The Sign, is Home een goede opwarmer voor een hopelijk binnenkort verschijnende opvolger van het fijne debuut EP’tje The Truth About Lies. Dat EP’tje uit 2013 bracht de band al naar mooie venues als Doornroosje, Tivoli en De Melkweg en mocht ze openen voor acts als The Boxer Rebellion en Paul Banks, zanger/gitarist van –jawel- Interpol. Thuiskomen noemen we dat.

Nieuwe muziek

Adam Olenius. Die naam zei ons niks. Maar na 13 secondes van prachtsingle News Are Saying werd meteen een andere naam over de redactievloer geschreeuwd: SHOUT OUT LOUDS. Snelle google-actie en jawel hoor: Olinius is de frontman van die fijne Zweedse band. De stem van het meisje? Dat is de immer schattige Say Lou Lou.

Even over Shout Out Louds. Eigenlijk een band die veel meer aandacht verdiend in ons land. Eerste plaat, Howl Howl Gaff Gaff, is op Gobsmag HQ nog steeds een favorietje. Heerlijk sound, we denken dan altijd al snel aan The Smiths en The Go-Betweens (round and round, up and down, through the streets of your townCLASSIC). Zet ‘m eens op, die plaat van Shout Out Louds en gooi liedjes als The Comeback en Please Please Please in je Indie Party Playlist.

Afijn, die Adam Olenius dus. De band bestaat nog steeds, maar nu een solo plaat. Goeie titel ook, very Morrissey-esque: Looking Forward To The New Me. Opener News Are Saying gaat over eenzaamheid en is een beetje geïnspireerd op de film Leaving Las Vegas with Nicolas Cage, lezen we bij onze collega’s van The Line Of Best Fit. Olenius zegt daar verder over het EP’tje:

In the back of my head, I always had the idea of doing something by myself. […] This is also the first time I produced and mixed some songs by myself. I wanted to make something in the world of Carol King, Todd Rundgren, and Robert Wyatt.

Zeer de moeite waard, dit EP’tje. Luister bijvoorbeeld ook maar eens naar het melancholische Feels Like Feels Right.


Nieuwe muziek

Bijna 2 jaar op de kop af geleden schreven we over Hollis Brown. Een korte opfriscursus: “Hollis Brown is an American Rock ‘n’ Roll band. Named after a Bob Dylan song, The Ballad of Hollis Brown.” Het liedje Wait For Me Virginia verscheen toen op Spotify, een album was er nog niet. Inmiddels weten we dat die track op het prachtalbum 3 Shots staat. Rock ’n Roll, ’60’s (denk Creedence Clearwater Revival, The Rolling Stones, maar ook wat Black Keys) schreven we destijds in al onze wijsheid.

Afgelopen vrijdag verscheen er ineens een nieuwe EP op Spotify: Cluster of Pearls. Om eerlijk te zijn hadden we de memo dat er iets nieuws op komst was even gemist. Des te groter de verrassing. En wat een aangename. Hollis Brown gaat precies verder waar het was gebleven. Wat wij de lekkerste track vinden? Die gaat naar de ballad Don’t Want To Miss You. We horen daarop zelfs wat Gram Parsons en Otis Redding. Otis Redding? Jazeker. Daarover zegt de band: 

The song is very R&B, which is a style of music we all love. I’m a huge Otis Redding fan—he’s one of my favorite voices. I even named my dog after him, so we were really going for it on this one.

Hollis Brown is ook een graag geziene gast in Nederland. Zo speelden ze op menig festival en deden ze zalen als Paradiso aan. En een nieuwe plaat betekent doorgaans een nieuwe tour. Zo ook hier. In oktober kun je ze weer op een aantal plekken bewonderen, warm aanbevolen door ons. Doe er je voordeel mee.


Nieuwe muziek

Een banjo en een viool. Nee, niet weglopen! We hebben niet de nieuwe single van Mumford & Sons. We gaan het vandaag hebben over The Dead Tongues. Dat is namelijk een te gekke band uit Amerika. Nou ja, band: “The Dead Tongues is a project of Ryan Gustafson a singer-songwriter, musician, and producer.”

Begin dit jaar (maart) dropte The Dead Tongues / Ryan een nieuwe plaat, Montana. Die plaat ziet er niet alleen uit alsof hij in een vervallen hutje is opgenomen, zo klinkt hij ook. En daar houden we van. Neem nou bijvoorbeeld het nummer Wildflower Perfume. Daar hoor je toch gewoon wat Deep Dark Woods en Ryley Walker?

Overigens opende hij onlangs wat shows voor Hiss Golden Messenger. Snappen we wel, die keuze. Hopelijk binnenkort ook eens aan deze kant van de oceaan.


Nieuwe muziek

Het was uitzonderlijk heet die zomer. De Texaanse zon brandde en Caleb Ian Campbell (Ari Roar) zat in zijn tot appartement omgebouwde garage te kijken naar ‘hoe-doe-je-dat’-video’s op YouTube. Hij had de helft van zijn nieuwe EP al geschreven, maar een producer was hij nog niet. Eerst maar eens nieuwe speakers kopen, dacht Caleb.

Karate Again werd niet daar, maar in Miami Beach opgenomen. Daar voltooide hij namelijk zijn nieuwe EP Patch Me Up tijdens een uitzonderlijk warme winter. Hij struinde zo nu en dan over de met hagedissen overspoelde ‘sidewalks’ en haalde inspiratie uit zijn ontmoetingen met Jamaican Jewish Guy Who Sang Hebrew Rasta Songs On A Casio Keyboard en Golden Speedo Mustache Dude.

Die laisser-faire van Caleb hoor je duidelijk terug in Karate Again; het is klein, alledaags en fijn. Wij vielen vooral voor het orgeltje (als het een orgeltje is). Dat doen we eigenlijk altijd. In de video zie je overigens Caleb verhuizen, nu van Miami Beach naar Seattle. Want Caleb doet gewoon wat in hem op komt, zonder plan. En ondertussen schrijft hij mooie liedjes.


Nieuwe muziek