Categorie: <span>Nieuwe muziek</span>

Boy & Bear is waarschijnlijk geen onbekende voor je. En terecht, vinden wij. De Australiërs hebben namelijk al twee zeer fijne platen op hun naam staan: Moonfire (2011) en Harlequin Dream (2014). Prijsnummers zijn er te veel om op te noemen, maar omdat we dan toch iets willen roepen zijn dat Lordy May, Beach en Three Headed Woman.

De band bouwde ook in rap tempo een uitstekende live-reputatie op. En wat doe je dan? Juist, je probeert die live sound vast te leggen op plaat. En wie bel je dan? Ethan Johns, de knoppenkoning die soortgelijke methodes al eerder beproefde met Kings of Leon, Laura Marling en Ryan Adams. Lang verhaal in de kiem gesmoord: die man heeft er dus verstand van.

Uiteindelijk heeft dit geleid tot het derde volledige album, Limit Of Love. Die plaat moet op 9 oktober a.s. uitkomen. Voor de mensen die zo lang niet kunnen wachten is er alvast de track Walk The Wire. Inderdaad, de track is even wennen. Geen folkie americana in de stijl van Feeding Line meer. Nee, we horen synths en stevige gitaren. Minder geschikt voor op het strand, maar nog steeds herkenbaar als Boy & Bear. Tip van ons: kijk ook even de heuse making of Limit Of Love.

Nieuwe muziek

Begin oktober brengt de Britse singer/songwriter Jono McCleery zijn nieuwste album uit: Pagodes. Eerste voorproefje is het liedje Age Of Self. Niet alleen een cover van Robert Wyatt, maar ook meteen een pareltje.

In 2008 debuteerde Jono met het door fans voorgefinancierde Darkest Light, om daar 3 jaar later There Is aan toe te voegen. Laatste plaat leverde hem vergelijkingen op als “Miles Davis, Massive Attack, John Martyn, Fink, and Radiohead wrapped up in one exquisitely produced album”. (Over Fink gesproken: die deed ook mee op het album There Is, je hoort ‘m op liedje Stand Proud.)

De naam Jono McCleery heb je trouwens dit jaar ook al eerder voorbij zien komen op Gobsmag. Hij is namelijk te horen als vocalist op vier liedjes van de nieuwe Portico plaat Living Fields. Zat-ie in een mooi rijtje want ook Alt-J zanger Joe Newman doet op dat album mee, net als Jamie Woon.

Afijn, binnenkort ligt er dus met Pagodes een nieuwe solo-album van Jono in de winkels. Eentje waar het label Ninja Tune het volgende over zegt:

It’s an album that’s difficult to turn away from, full of beautiful melody, futuristic production flourishes and lyrics that don’t shy away from darkness, but always alight on uplifting conclusion.

Precies, goed in de gaten houden dus.


Nieuwe muziek

We sluiten de week af met een portie country/roots. Afzender: Sam Outlaw. Dat klinkt als een gangsta rapper, maar het is toch echt een gewone jongeman uit South Dakota. Geïnspireerd door mannen als Don Williams en Willie Nelson brak hij in 2014 door met de EP Sam Outlaw. Optredens op Coachella en CBS volgden. Hatsa.

Het was tijd voor een nieuwe plaat, besloot Sam. Hij dacht, laat ik daar wat toffe mensen voor optrommelen. En zo geschiedde. Leest u mee? De plaat, Angeleno, werd geproduceerd door Ry Cooder en mede mogelijk gemaakt door leden van My Morning Jacket en Dawes. Indrukwekkend, als je het ons vraagt.

Oké, die nieuwe plaat heet dus Angeleno. Is al uit, maar nog niet op Spotify. Gelukkig is er Youtube. Een van de fijnste tracks vinden wij Love Her For A While. Die track (en eigenlijk het hele album) gaat ongetwijfeld in de smaak vallen bij liefhebbers van Andrew Combs, Sturgill Simpson en Cale Tyson.

Nieuwe muziek

Een jaar of vijftien timmert het Amerikaanse Roadside Graves muzikaal aan de weg, waarvan de laatste vier jaar bijzonder rustig waren. Begin september gaat daar verandering komen met nieuwe plaat Acne/Ears. Eerste single Gospel Radio belooft veel goeds.

Met 8 leden is Roadside Graves een bont gezelschap. Jeugdvrienden, lezen we op All Music. De eerste twee platen werden in een twijfelachtige kelder opgenomen en in eigen beheer uitgebracht. Uiteindelijk werd de band opgepikt door Kill Buffalo Records uit Brooklyn en bij die platenmaatschappij verscheen in 2007 met het mooie No One Will Know Where You’ve Been een plaat waarmee Roadside Graves een kleine doorbraak in Amerika beleefde.

Daarna volgende meer platen bij andere platenmaatschappijen (een nieuw contract is onlangs getekend bij Don Giovanni Records). Steady bouwt de band met elke plaat aan een groter publiek. Al blijft de echte grote doorbraak nog uit.

Misschien dat het dan gaat gebeuren met het aankomende Acne/Ears. Het zou zomaar eens kunnen, als we afgaan op de sterke single Gospel Radio. In het liedje legt frontman John Gleason zijn twijfels over het geloof en zijn relatie met de kerk bloot:

Gospel Radio tells a short story about my parents’ divorce and our estranged relationship to the local Catholic church and school. […] When I was older church simply became a place to stand in the back and try to talk to girls. Now it represents nothing. I don’t go, never will again I think. It was just something you had to do when you were younger.

Het mondt uiteindelijk uit in een Arcade Fire achtige climax rondom de geweldige zin “Ain’t no static on gospel radio.”


Nieuwe muziek

Vandaag het bijzondere verhaal van Fantastic Negrito (echte naam: Xavier Dphrepaulezz). Grootgebracht in een traditioneel moslim-huishouden met een Somalisch-Carribische vader. Op zijn twaalfde verhuisde het gezin naar Oakland. Je kan je voorstellen dat dit een redelijke cultuurschok is. Wat doe je dan? Juist, je gaat muziek maken. Oh, en ook omgaan met verkeerde mensen. Xavier had een bijna-doodervaring tijdens een gewapende overval en besloot toen maar met een demo-tape naar LA te vertrekken. Logisch.

Eenmaal in LA lijkt alles voorspoedig te gaan. Hangin’ in tha club, vrouwen, drank en een platendeal bij het beruchte Interscope Records. Wat wil je nog meer? Helaas werd het geen succesverhaal. Het album flopte, de inspiratie was weg en hij besloot ermee te stoppen.

Ben je er nog? Goed, want nu wordt het echt apart. In 2000 had hij een nieuwe bijna-doodervaring, ditmaal door een auto-ongeluk. Vier weken in coma en maanden van revalidatie. In 2008 keerde hij terug naar Oakland om een leven zonder muziek te leiden. En dan wordt zijn zoon geboren. Bam, de creativiteit is terug! Hij denkt maar één ding: muziek maken!

Hij laat zich inspireren door blueslegendes als  Lead Belly, R.L. Burnside en Skip Woods, maar geeft er ook een eigen draai aan. Een draai die ons erg doet denken aan Bluespunk van The Heavy, maar van tijd tot tijd ook aan Alabama Shakes. Je snapt het, blues met een hard randje. En dat alles vind je op Fantastic Negrito Deluxe EP. Luister maar eens naar Lost In A Crowd, de opener van de EP.

Wij gunnen hem al het mogelijke, niet alleen vanwege het unieke verhaal, ook vanwege zijn alomtegenwoordige talent. Wat een baas.


Oh, als je een kwartiertje over hebt, kijk/luister dan ook even zijn Tiny Desk Concert.

Nieuwe muziek

En weer is er een gitaarbandje uit (Greater) Manchester om enthousiast van te worden: maak kennis met Blossoms. Debuut EP’tje Blown Rose is net uit en bevat vier sterke liedjes.

Blossoms buzzt al een jaartje bij de Britse muziekliefhebbers, zo dropte het hyperige blad NME vorig jaar al een quote die op de cd geplakt kan worden: “Manchester’s Blossoms offer a lighter take on psychedelia, one that’s steeped in classic British pop songwriting.” Na een luisterbeurtje of twee blijkt dit echter wel de spijker op z’n kop te zijn.

Het vijftal, officieel afkomstig uit Stockport, liet in 2014 met You Pulled A Gun On Me een liedje los onder de radar. Het werd echter wel opgemerkt door James Skelly van The Coral die Blossoms meteen uitnodigde voor een jamsessie in zijn studio. Uiteindelijk produceerde Skelly de eerste single: Blow. Dat liedje verscheen nog op het eigen label van Skelly (Skeleton Key Records), inmiddels heeft Blossoms getekend bij het grote Virgin EMI.

Of de lads de grote belofte kunnen inlossen, blijft nog altijd de vraag, maar als je zo’n goed liedje als Blown Rose kan schrijven, ben je zeker belachelijk goed op weg.

Nieuwe muziek

Een maandje geleden kregen we goed nieuws: met Men Amongst Mountains komt er een nieuwe plaat van The Revivalists. Je weet wel, die rockers uit New Orleans. Verwacht dus catchy shizzle, die je huiskamer zomaar omtovert in een dansvloer. Bij ons uiteraard niet, want officieel dansen wij niet.

Je zou de band kunnen kennen van de track Soul Fight. Alweer een aantal jaren oud, maar man, wat blijft-ie fijn. Soul: leuk bruggetje ook. Je hoort namelijk op vrijwel elke track dat de band uit New Orleans komt. Aan blazers geen gebrek. Zullen we het gewoon houden op aanstekelijke jazz-soul-rock?

De band wordt overigens vrijwel overal geprezen om de live-performance. Helaas nog geen Europese tour-data, maar de live versie van Wish I Knew You (wat ons betreft een van de fijnste tracks van het album) maakt hopelijk het een en ander goed.


Nieuwe muziek

Geboren in Tanzania en bezig met de wereld te veroveren vanuit Londen: maak kennis met Tiggs Da Author. Hij is al op diverse singles van andere artiesten te horen, maar inmiddels is Tiggs ook druk bezig met een solo carrière op poten te zetten.

En daar is-ie goed mee bezig, een deal met Sony Music UK is bijvoorbeeld reeds getekend. Een van zijn eerste wapenfeiten is de bijzonder fijne single Georgia, waarin Tiggs zijn liefde voor soulmuziek uit de 60’s niet onder stoelen of banken steekt. De man heeft ook een duidelijk idee wat hij wil doen en bereiken met zijn muziek, zoals hij onlangs vertelde aan onze collega’s van Clash Music:

I hope people will see that I’m definitely doing something a little unusual, I love music and I think that comes across when you listen to my songs. I’m not a pop act that’s been put together. This is very much my vision, my execution.

Lekker bezig dus, die Tiggs. Eentje om goed in de gaten te houden, want man, wat is G-g-g-g-g-eorgia belachelijk catchy.


Nieuwe muziek