Liefhebbers van pedal steel opgelet, Muck van Alberta and the Dead Eyes gaat zeker in de smaak vallen. En ook als je van de sfeer van Neil Young, Israel Nash, The Dead Tongues en Langhorne Slim houdt. Je vindt de track overigens op allernieuwste plaat You Said Something.
Categorie: <span>Nieuwe muziek</span>
Nog niet zo lang geleden schreven we over Lars Bygdén en zijn liedje Born Again. We hadden het toen over album Dark Companion, dat draait om de ziekte en het overlijden van zijn vrouw. In nieuwste liedje A Bird and a Star gaat Lars hierop door. Na het overlijden stond hij met zijn dochter bij de begrafenisondernemer om een kist uit te zoeken. Zijn dochter koos een ster, Lars een vogel: a bird and a star. Met deze achtergrond komt het liedje heftig binnen zeg.
Cormac Looby, dat klinkt Iers. En als een te gekke singer-songwriter. Beiden waar. We horen wat Mick Flannery, en gek genoeg ook wat Leif Vollebekk. Dat maakt liedje Patriot toch een heerlijke laid-back song om je weekend mee te starten. En dan even afwachten tot het voorjaar van 2022, dan released Cormac zijn debuut EP. Wij zijn fan!
T. Buckley bracht vorige week album Frame by Frame uit. Openingstrack Wildfire wilden we je niet onthouden. Soulvol, energiek, rootsy. Had niet misstaan op Take Root afgelopen weekend. Wellicht in de toekomst?
Justin Osbourne, frontman van de Amerikaanse band Susto, schreef het vorige week uitgekomen nieuwe album Time In The Sun in de pandemie, waarin hij ook zijn vader verloor. Het resultaat is een plaat met rijk georkestreerde, psychedelische alternatieve country en krachtige, eerlijke teksten over Het Leven en over beslissingen die zowel goed als verkeerd kunnen uitpakken.
Hoogtepunten genoeg. Zo doet Summertime het hier heel goed, met z’n herinneringen aan een zomer met een speciaal persoon waarin heus wel wat dingen fout gingen (The song was skippin’ / On a burned CD) maar alles goed was en toch verkeerd zou aflopen. Of neem God Of Death met z’n cynische conclusies:
If it all ends tomorrow
I had a blast
It looked so beautiful and it hurt so bad
What a real good time, what a heartfelt world
What a fucked-up place.
Qua sound doet Be Gone From Me me zelfs een beetje denken aan Ian Brown en Good Right Now heeft zowaar een soulvol koortje, zoals het hoort bij hervonden lust voor het leven. Resolve It is bijzonder krachtig en zet er heerlijk een tandje bij in de laatste 50 secondes (inclusief een Bruce Springsteen-achtige galmschreeuw).
Maar Life Is Suffering levert de beste levensles: Life is suffering/ But love and family/ Make hard work in the hot sun/ Okay when the day is done. Fijne plaat!
Vijf vrienden uit zuid-Londen vormen de fijne gitaarband Margot. Sinds 2018 verschijnen er met enkele regelmaat singles, door de band zelf geplaatst ergens op de ladder tussen de genre’s dreampop, neo-psychedelia en jangle gitaar. Invloeden genoeg dan ook, lezen we: “From hazy indie-rock guitar bands such as Real Estate, The War on Drugs, Beach House to British New Wave and post-punk.” Er zijn vervelender platenkasten, naar wij dachten. Enfin, in 2020 verscheen al het heerlijke Man Love, eerder dit jaar het fijne Watercolour en zeer recent het sterke Wait For You. Laat maar komen dat debuutalbum.
Een paar keer beluisterd inmiddels en ondergetekende weet nog niet zo goed wat-ie nou moet met Acoustic Hymns Vol 1., de vorige week uitgekomen soloplaat van voormalig The Verve zanger Richard Ashcroft. De titel is duidelijk: liedjes uit zijn oeuvre in akoestische vorm. Natuurlijk Bittersweet Symphony als opener. Eerste gedachte: goed cashen, want hij heeft immers onlangs eindelijk Jagger / Richards bij de credits mogen vervangen door z’n eigen naam. Good for him. Fantastisch nummer, maar deze versie voegt niet echt veel toe, net als die van Urban Hymns pareltjes Sonnet, Weeping Willow, Lucky Man, Space & Time en The Drugs Don’t Work. Veel violen, minder elektrische gitaren – dat is het recept en het begint me steeds meer te voelen als een steek naar z’n The Verve bandleden. Maar andere kant, de liedjes op Urban Hymns had Ashcroft destijds al geschreven voor een soloplaat toen de band op z’n gat lag… Meest interessant is nog de versie van sololiedje C’mon People (We’re Making It Now) wat hier een duet is geworden met die andere Britpopheld zonder de band waarmee het succes werd behaald, Liam Gallagher. En zo luistert het plaatje best aardig weg, maar wat het toevoegt? Geld waarschijnlijk, zei hij cynisch. En als ik de titel goed lees, zijn we net begonnen. Dan toch maar weer de echte Hymns opzetten (waar Liam overigens ook op te horen is, zij het uncredited).
Vijf jaar geleden maakte singer-songwriter Mat Hunsley naam met lekker debuut EP’tje To Being Free. Met name liefhebbers van James Vincent McMorrow, Nathaniel Rateliff en Woodkid wisten de tracks goed te vinden. En dat niet alleen, ook de pers dook er massaal op, met lovende reviews in The Line of Best Fit, Drowned in Sound en Clash, om maar wat te noemen.
Noem ons late to the party, maar nieuwste liedje Friend & Foe vonden we zeker de moeite waard om met je te delen. Waarom? Luister gewoon zelf even :)