Categorie: <span>Blog</span>

De droompop van Ryan Pollie zou zomaar uit Scandinavie of IJsland kunnen komen. Hij komt echter uit Los Angeles. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Ryan Pollie werkt onder de naam Los Angeles Police Department. Best wel lastig overigens, probeer hem maar eens te Googlen of Youtuben.

Maar als je hem eenmaal hebt gevonden hoor je de lo-fi liedjes waar de emotie vanaf spat (op een subtiele manier) en die je ertoe uitnodigen om lekker weg te dromen. Liedjes die ons doen denken aan Grizzly Bear, maar hebben ook wat psychedelisch en jaren ’60’s over zich.

Zijn debuutplaat (Los Angeles Police Department, 2014) is overigens nog niet zo lang uit. Aanraders zijn wat ons betreft naast scorebord-single She Came Through (Again) ook het wat heftigere Enough is Enough (Elephant Stone?) en het Temples-achtige 1,000 leagues.

Nieuwe muziek

Singer/songwriter Josef Salvat kwamen we vorig jaar voor het eerst tegen, op het mooie Into The Great Wide Open festival op het nog mooiere eiland Vlieland. Een langspeler is er nog altijd niet, maar maandag ligt er met In Your Prime wél een nieuw EP’tje in de winkels. Single ‘Open Season’ is een kneiter en nu al te horen.

Die single versterkt het erg fijne rijtje met voorgangers Hustler, This Life en Every Night. Stuk voor stuk topliedjes.

Nog even over de naam: die klinkt Slavisch, maar Josef is geboren in Australië en opereert sinds enige tijd vanuit Londen, want “it’s just the most obvious place to come in terms of the sound that comes out of London and has always come out of this country.”. En meer, tja meer is er nog niet te melden over onze vriend. Maar dat is ook wel eens lekker. Gewoon aanslingeren die handel.

Josef Salvat speelt op 1 november op het London Calling Festival in Paradiso.

Nieuwe muziek

Ben je klaar voor “The sounds of early 1970s Americana music – chunks of rock & roll, slices of country, and spoonfuls of soul in a Texas boogie broth”? Mooi! Dan is hier Chris Altmann.

Afkomstig uit Australië en trots vader van twee studio-albums. Zoals hij zelf al zegt is het inderdaad een fijne mengelmoes van stijlen en invloeden. We herkennen wat Sturgill Simpson, maar ook Seasick Steve, Johnny Cash en ook The Stones (ja, echt) zijn nooit ver weg.

Goed voorbeeld hiervan is de track Nothing But Nice Things. Onze favoriet is echter Silent Treatment, eveneens afkomstig van het tweede album (Nothing But Nice Things, 2014). Heel veel meer is er niet te vinden over Chris Altmann, maar soms volstaat de muziek. Dit is zo’n geval.

Nieuwe muziek

Op 29 september verschijnt met Last War een nieuw album van de Amerikaanse singer/songwriter Haley Bonar. Het eerste nummer van die plaat, het sterke Kill The Fun, is de huidige single.

Je zou Haley Bonar een goed bewaard geheim kunnen noemen. Erg bekend is ze niet in Nederland, maar in Amerika geloven veel mensen uit “het wereldje” in haar. Zo werd ze ontdekt door Alan Sparhawk van de band Low tijdens een open mic avond in Duluth, Minnesota. Hij was zo onder de indruk dat hij Haley, toen nog gewoon een student, meteen meenam op tour. Een modern sprookje, is het niet?

Inmiddels heeft Haley Bonar, haar eerste plaat verscheen al in 2001, samengewerkt met niet misselijke namen als Andrew Bird en Justin –Bon Iver– Vernon, die ook op het nieuwe album te horen is in prima liedje From A Cage. En dan haar band, die bestaat uit muzikanten die ook spelen bij Tapes ’n Tapes, Rogue Valley, Andrew Bird en Bon Iver. Goed gedaan, naar wij dachten.

Over het nieuwe album lezen we het volgende in de door de platenmaatschappij meegestuurde bio: “On Last War the complexities hit as hard as the hooks, a smart, careful balance archieved through equel doses of mystery and charm.” Nou, wat wil je nog meer? Afijn, lang verhaal kort: hoogste tijd om het geheim Haley Bonar te verklappen. Bij deze.

Haley Bonar speelt 24 oktober in Bitterzoet, Amsterdam.


“You’ll be here till morning / You will get back on the plane / Go back to work / Where you never knew my name”

Nieuwe muziek

Een officieel album is er nog niet, And The War Came staat in de planning voor 7 oktober, maar toch gooit Texaan Shakey Graves al zeer hoge ogen.

Hitsingle bij uitstek is het nummer Dearly Departed, dat hij opnam samen met Esme Patterson. Inmiddels mocht hij het komen spelen bij Spotify tijdens SXSW, in de studio bij KEXP en op een dozijn andere plekken. Het moge duidelijk zijn, Dearly Departed is een lekker nummertje.

Verser van de pers is The Perfect Parts, ook te verwachten op And The War Came.

Iets meer duiding nog? Tuurlijk. Shakey Graves heeft een wat rasperige stem, alsof hij goed heeft geluisterd naar Caleb -Kings of Leon- Followill. Het is folkrock wat de klok slaat, maar country of americana zouden ook niet misstaan. Hij kan ook prima uit de voeten met een elektrische gitaar, getuige deze sessie voor KEXP“Hard to believe it’s a duo making this much noise”. Laten we zeggen dat Skakey Graves verplichte kost is voor liefhebbers van The Black Keys, Gary Clark Jr. en cowboylaarzen.

We sluiten af met een meer dan eervolle vermelding van de track Roll The Bones die Shakey Graves als one-man-band speelde voor Audiotree Live. Dit nummer staat overigens op een plaat die je via Bandcamp kan krijgen. Wij zouden het wel weten!

Nieuwe muziek

Op 23 september verschijnt Animal Evolve, het tweede studio-album van de heren van Neulore. Wat ons betreft een dag om naar uit te kijken. Pakweg een jaar geleden verscheen de band namelijk op onze radar door het nummer Shadow Of A Man. Kijk bijvoorbeeld eens deze toffe akoestische versie.

Die akoestische setting, en de vlag op de wang van zanger Adam Agin zien we ook terug in de eergisteren uitgebrachte clip bij de nieuwe single Mercy! You Need Saving. Afkomstig van, jawel, het nieuwe album.

Het doet ons een beetje denken aan Kings of Leon, maar de akoestische setting (en tamboerijn) zouden ook de folkies van Mumford & Sons niet misstaan. Maar pas op! “Don’t let the ‘folk’ tag fool you. Anchored by tribal drums and electric guitars, Neulore’s songs are better suited for the arena than the campfire”. U bent gewaarschuwd.

Als wij programmeurs waren van Nederlandse popzalen dan zouden we het wel weten, boeken die gasten van Neulore! Je kunt je hiervoor overigens melden bij hun agent, Keith Richards. True story.

Nieuwe muziek

Het is tijd om actief te worden. 1. Pak een pen. 2. Pak je agenda. 3. Blader naar 18 en 19 september. 4. Omcircel dit in een vloeiende, doch ferme beweging. 5. Noteer: Ryley Walker zien in het Bimhuis en/of VechtClub XL (nieuwe toko in Utrecht).

Tot zover de oefening. Waarom, vraag je je vast af. Ryley Walker is een 24-jarige held uit Chicago. Hij wordt alom geloofd om zijn psychedelische folk. Laat je niet misleiden door het woord psychedelisch. Vervang het liever door de woorden magistraal, ademloos, intens. Voila, Ryley Walker dus. Alsof The War On Drugs is veranderd in een Jason Molina-achtige singer/songwriter die ook wel iets weg heeft van Eddie Vedder. Bam.

Hij staat niet voor het eerst in ons land (afgelopen mei bijvoorbeeld op Le Guess Who), maar we kunnen natuurlijk niet alles coveren, hè. Nu dus een nieuwe kans om hem (+ band) te bekijken. En dan kun je luisteren naar de tracks van zijn debuutalbum The West Wind (2014). Met een eervolle vermelding voor de titeltrack en speciale aandacht voor Clear The Sky. Kijk maar eens naar de sessie die hij weglegde bij KEXP in Seattle. We rest our case.

Nieuwe muziek

Op 20 oktober verschijnt It’s A Pleasure, de vierde langspeler van de Britse zanger / producer Baxter Dury. Nieuwe single Palm Trees vindt nu zijn weg naar ons scorebord.

Eerst iets wat je misschien al weet: Baxter Dury is de zoon van Ian Dury, de in 2000 overleden cultheld en zanger van hits als Hit Me With Your Rhythm Stick, Wake Up And Make Love To Me en uiteraard Sex & Drugs & Rock ’n Roll. Baxter zien we als vijfjarig jochie dan ook terug op de albumhoes van Ians in 1977 verschenen New Boots and Panties!!

Solo is Baxter ook prima bezig. Het volgende maand verschijnende It’s A Pleasure is zijn vierde plaat sinds het briljant getitelde debuut Len Parrot’s Memorial Lift uit 2002.

Baxter kwam echter pas goed op onze radar met het in 2011 verschenen Happy Soup. We vielen meteen voor een liedje als Claire, een meisje dat-ie ooit kende en die eigenlijk helemaal niet blij bleek te zijn met het liedje. Don’t waste your life, Claire…

Ook op de nieuwe single Palm Trees klinkt Baxter weer op en top Brits. Een beetje Blur en een beetje als z’n pa. Het is knap hoe zijn teksten veelal over “het normale leven” gaan, maar toch een soort van stijlvol klinken. Hier op de redactie hebben we er een term voor bedacht (die ongetwijfeld al ergens anders is geclaimd): Working classy. Maar goed, wie zijn wij.

Nieuwe muziek