Benieuwd hoe een liedje klinkt waarin Augustines en Mumford & Sons samenkomen? We denken dit een klein beetje te horen in The Reasons I Fear van Caleb Harris. Wil je meer horen? Dat is jammer, want er is eigenlijk nog maar een ander liedje, Banshee. Gaat een beetje de Nick Mulvey kant op.
Tag: <span>Mumford and Sons</span>
Mogen we je voorstellen aan Sons of the East? Vast wel. Al the way from Sydney, deze drie-mans indie-folk formatie. Vorige week verscheen er met Already Gone een nieuwe plaat/EP (8 nummers, wat is het dan eigenlijk?). Een van de betere indie-folk platen die we dit jaar tegen zijn gekomen. Vrolijk (dat kunnen we wel gebruiken met dit weer), muzikaal. Denk aan bands als Mumford & Sons (ja, er zit een banjo in), mede-Australiers Boy & Bear en zelfs een beetje George Ezra. Liedje Into the Sun heeft dan weer wat meer weg van Novastar
Het schijnt overigens een bont gezelschap te zijn, dat Sons of the East. Hun bio leert ons: “Sons of the East is an indie-folk band from Sydney, consisting of Jack Rollins, who once tamed an emu; Nic Johnston, the guy who is without a doubt the best at finding short cuts; and Dan Wallage, whose hair was once described by David Attenborough as ‘the single greatest organism to ever grace the earth.”
Live schijnt het overigens ook heel erg tof te zijn, hebben we via via. Maarja, het is een eindje vliegen vanuit Australie. Mochten ze toch de oversteek maken zijn jullie natuurlijk de eersten die het van ons horen.
Even een lekker internationaal verhaaltje op deze donderdag. Rory, een muzikant uit Bournemouth, had een baantje in een Frans restaurant als bordenwasser en voor de lol zong hij daar ook weleens covers achter de piano. Dat viel op bij Jed, die op bezoek was uit Newcastle. Er werd besloten een band te beginnen, zoals dat gaat. Naam: Sunset Sons. Twee andere gasten kwamen erbij (oa een Australiër) en hoppakee, met z’n allen door Europa touren met op het repertoire louter covers.
Maar uiteindelijk begonnen het gezelschap toch te schrijven aan eigen werk. Wederom met veel succes, want niet veel later zat de “hele” muziekindustrie achter ze aan. Getekend werd er uiteindelijk bij major Polydor.
Dit jaar deed het reizende Sunset Sons circus ook al Nederland aan, met optredens op Eurosonic en Best Kept Secret. Ook niet verkeerd: momenteel trekken ze Europa door met Imagine Dragons. Is dan het dan verwonderlijk dat hun nieuwste single luistert naar de titel On The Road?
Een debuutalbum staat gepland voor 2016. De bijbehorende Europese tour natuurlijk al geboekt, met optredens in Eindhoven (12 april) en Amsterdam (13 april).
We sluiten deze herfst-week af met iets zomers, dat is wel het minste dat we kunnen doen, nietwaar? Ironisch dan dat deze gasten uit het land van de eeuwige mist en regen komen. Jawel, Ierland. We hebben het over The Young Folk.
“One of the most promising Irish bands for decades”. Daar kun je best mee thuiskomen. De band heeft gewoon iets. Niet dat het genre zo uniek is. The Young Folk maakt namelijk een knappe mix van Mumford & Sons, Villagers en Noah and the Whale. En die mix is verrassend catchy, vinden wij.
Op basis van hun debuutalbum, The Little Battle (2014) stonden ze al op SXSW, in Vicar Street en scoorden ze een sync onder een reclame voor Jameson Whiskey. Ierser kun je het niet krijgen. Als we je één track van dat debuutalbum aan zouden moeten raden, en dat moeten we, dan is dat zonder twijfel Way Home. Waarom? Zie alinea 1: ZOMER!!!
Vandaag gaan we het hebben over disco! Je weet wel, Bee Gees, Earth, Wind & Fire en Donna Summer. Met name die laatste is interessant. Waarom? De dochter van Donna Summer, Amanda Sudano, vormt met Abner Ramirez het duo Johnnyswim. En laat Johnnyswim nou vandaag op ons scorebord staan.
Tot zover de disco. Johnnyswim maakt namelijk iets dat we (bij vlagen) vrolijke folkpop kunnen noemen. Typisch lente (lente, Summer – heb je hem?).
Johnnyswim ontstond in Nashville, in 2005. Inmiddels zijn we 3 EP’s verder en ligt het debuutalbum Diamonds nu in de winkel. Op dat debuutalbum staan 12 liedjes die zich op termijn prima mee laten zingen. Diep is het niet altijd: “We’re the fire, from the sun / We’re the light when the day is done / We are the brave, we are the chosen ones / We the diamonds, diamonds / Rising about the dust.” Maar ach, vrolijk worden we er wel van. Dit kunnen we het beste illustreren door de track Home. Niets mis mee, toch? En er zit zelfs een mondharmonica in!
Het klikte overigens niet alleen muzikaal, het stel is tegenwoordig zelfs getrouwd. Sluiten we toch weer af met Donna Summer en haar hit I Feel Love.
Het wasbord is terug! Nee, niet Peter Andre (kennen jullie deze nog nog nog??). Verantwoordelijk voor de terugkeer van dit wonderbaarlijke instrument zijn de heren (of beter gezegd mannen) van Ben Miller Band.
Op hun album Any Way, Shape or Form (2014) bestoken ze ons met aanstekelijke country. Niet alleen met wasbord, ook met banjo (!). Het opzwepende van Mumford & Sons zit er dan ook wel in, gecombineerd met het kapsel van Asaf Avidan, de baard van Stephen Ellis en een sound die het midden houdt tussen Sturgill Simpson, een flinke dosis bluegrass en de Hackensaw Boys.
Wil je weten wat we bedoelen? Luister dan het album, maar vooral de track The Outsider.
Sluiten we af met een quizvraag. 3x raden voor welke helden ze een tijdje terug het voorprogramma deden (sinds die tijd gaat het de band voor de wind). Nou? Wat zeg je? Nee, niet Wouter Hamel. ZZ Top!!!!!!
Op 23 september verschijnt Animal Evolve, het tweede studio-album van de heren van Neulore. Wat ons betreft een dag om naar uit te kijken. Pakweg een jaar geleden verscheen de band namelijk op onze radar door het nummer Shadow Of A Man. Kijk bijvoorbeeld eens deze toffe akoestische versie.
Die akoestische setting, en de vlag op de wang van zanger Adam Agin zien we ook terug in de eergisteren uitgebrachte clip bij de nieuwe single Mercy! You Need Saving. Afkomstig van, jawel, het nieuwe album.
Het doet ons een beetje denken aan Kings of Leon, maar de akoestische setting (en tamboerijn) zouden ook de folkies van Mumford & Sons niet misstaan. Maar pas op! “Don’t let the ‘folk’ tag fool you. Anchored by tribal drums and electric guitars, Neulore’s songs are better suited for the arena than the campfire”. U bent gewaarschuwd.
Als wij programmeurs waren van Nederlandse popzalen dan zouden we het wel weten, boeken die gasten van Neulore! Je kunt je hiervoor overigens melden bij hun agent, Keith Richards. True story.
Matthew and the Atlas is een band rondom Mathhew Hagerty, een bijzonder talentvolle singer/songwriter uit Aldershot, Engeland. Begin deze maand verscheen met Other Rivers een wonderschoon debuut. Nieuwe single Nowhere Now is maar een van de vele voorbeeldjes van die pracht.
Bijna vier jaar hebben we moeten wachten op die eerste langspeler. Het waren de in 2010 uitgekomen EP’tjes To The North en Kingdom Of Your Own die veel muziekliefhebbers de naam Matthew And The Atlas deed opschrijven. Een tour met Mumford & Sons zorgde vervolgens voor nog meer aandacht. En wanneer zijn liedje The Fishermans Wife opduikt als titelsong voor het Discovery Channel programma Deadliest Catch noteren we het eerste internationale succesje.
En nu dus eindelijk het debuut, Other Rivers. We gaan het niet folk noemen, zoals hier en daar gedaan wordt. Dat is te makkelijk. We horen trouwens ook veel meer in Matthew’s sound: drumcomputertje, synthesizers, gitaarsolootje en weinig banjo. Luister maar eens naar Old Ceremony, een prachtig liedje dat je Mumford & Sons niet gauw ziet maken. Melodieuze pareltjes komen je van alle kanten tegemoet: To The North, Pale Sun Rose, Everything That Dies en de bijzonder fijne nieuwe single Nowhere Now. Ja, wij voelen veel liefde voor dit album.
Matthew and the Atlas speelt op 28 juni op het Naked Song Festival in Eindhoven.
