Afkomsting van z’n 18 mei verschijnende nieuwe plaat Part Of The Light, z’n zevende in veertien jaar. Afgaande op ‘Such A Simple Thing’ keert “Grammy® Award winner” LaMontagne terug naar het geluid van z’n eerste platen…
Gobsmag Posts
Mitch Rivers is 20, maar maakte al behoorlijk wat mee, naar eigen zeggen. Een heftige jeugd waarin hij zo ongeveer alles deed wat God verboden heeft. En zoals dat wel vaker gaat is dat vervolgens het perfecte ingredient voor muziek. Zo ook bij Mitch. Liedje Easy Way Out is een fijn liedje in de folk en americana traditie, met een stem die wel wat weg heeft van Jonathan Wilson. Maar de beat zou ook zomaar uit een Chris Stapleton of Nathaniel Rateliff liedje kunnen komen. Prima combinatie, wat ons betreft!
Easy Way Out verschijnt op zijn nieuwe album, ergens in de lente van 2018. Een titel is nog niet bekend, maar dat komt vast wel.
Beste mensen. Dit is Mikkel Holm-Silkjær. Hij is Deens. En Mikkel kan bijna alles. Mikkel is net LEGO. Heel veelzijdig. En pas 23. Hij schrijft op, neemt op, treedt op. Dat deed ie voor kort vaak met anderen. Met bands als Yung, Brooch, Tears en Happy Hookers for Jesus bijvoorbeeld. Maar Holm, dat is Mikkel alleen. Dat is zijn nieuwste project en Hope is een van de vier lekkere, vreemde, explosieve songs op zijn debuut-ep Dabbled.
Yung was natuurlijk ook al een heel fijn bandje. Neem het liedje Pills. Neem het liedje Uncombed Hair. Brooch was ook behoorlijk tof. Dat was een samenwerking tussen Mikkel en Ben Stidworthy van Ought (en die band hadden we graag genoemd als ‘sounds like’, maar die band is natuurlijk niet Deens en dan zou het hele idee van ‘al wat lekker én vreemd is komt uit Denemarken tegenwoordig’ natuurlijk nergens op slaan).
Maar als Holm gaat Mikkel nog iets dieper. Met een wat meer open geluid. Maar wij lullen vaak ook maar wat. Hope is in ieder geval opwindend en vol energie. Het jangles, is twanging en ook sparkling en epiphanic. Zoals gezegd; wij lullen ook maar wat. Want veel meer weten we niet over Mikkel. Dus besparen we jou en ons verder de moeite. Toe. Klik play. Luister.
Blakey is een producer uit Londen, die op single ‘Prism of Love’ zichzelf nu ook vocaal laat horen. Qua sound & feel glijdt het lekker door het falsetto-straatje van James Vincent McMorrow en Bon Iver, puur afgaande op het stemgeluid horen we ook wel een beetje Chris Martin.
De vrouwelijke stem is van JONES, een talentvolle Britse singer/songwriter. Ze zit op hetzelfde label als Blakey en toen ze Prism Of Live voor het eerst hoorde, wist ze meteen dat ze erop mee wou doen. Blakey vond het ook een goed idee en in zijn thuisstudio werd de definitieve versie gebakken.
Inmiddels heeft het liedje op Spotify al meer dan 350.000 streams verzameld en is er hier en daar online over geschreven. Samen met de eveneens prima videoclip, is het zeker een liedje dat aandacht verdient.
Preoccupations dropt hiermee al weer voorproefje drie van het 23 maart verschijnende nieuwe album New Material. En lekker zeg, die Echo & The Bunnymen vibe. Bij de buren van Paste Magazine vertelde bassist / zanger / songwriter Matt Flegel onlangs dat het liedje begon met het beeld van een moeder die de haren van haar dochter kamt. “I liked the metaphor of splitting the braids and combing through the tangles, and wrote the rest of the lyrics around that image.” 3 Juli staat Preoccupations in de Sugarfactory, Amsterdam.
Het was wijlen Mark Linkous van Sparklehorse die Kyle Meadows op het goede pad zette. Hij moet een jaar of vijftien geweest zijn, toen hij in een interview het advies van Linous aan jonge artiesten las: koop voor 99 dollar een tape recorder en zet je werk online. Dus dat deed de in Pennsylvania wonende Meadows in 2012 en drie later was daar een eerste plaat.
Dat in eigen beheer uitgebrachte debuutalbum, False Charmers getiteld, deed niet bijzonder veel. Na een paar live optredens rondom de release, trok Meadows zich terug in heuvels van West Verginia. Daar nam hij in z’n eentje een nieuwe, titelloze plaat op. Die ‘m ook geen succes bracht.
Na een korte rustperiode om een aantal dingen even goed op een rijtje te krijgen en de strijd aan te gaan met zowel mentale als fysieke problemen, hervatte Meadows toch weer z’n muzikale carrière en begon hij aan een derde plaat: Crossing Corners. 1 Mei komt deze uit en eerste voorproefjes ‘Going Down‘ en de hier uitgelichte titeltrack bevallen ons wel. Laatstgenoemde heeft een lange aanloop gehad, vertelt Meadows:
“I wrote it while I was still in high school, but it never had a chorus and the melody was totally different. I always knew there was something special about it so I would always come back to it. It wasn’t until about two years ago, when it all kind of fell into place though. After demo-ing it, I knew it had potential.”
De aanhouder wint, nietwaar?
Vorig jaar schreven we al even over het uit Seatle afkomstige Among Authors, naar aanleiding van hun liedje Imitation House. We maakten toen de vergelijking met The Antlers, Explosions in the Sky en zelfs Radiohead. En omdat we het zo tof vonden pushen we vandaag nog maar eens een liedje van hun plaat I Am Become: Radio Signals. Maar niet de albumversie! Neen, een heuse solo/akoestische opname. Waarom? Omdat dit zo ontzettend mooi is. Luister zelf maar.
Topliedje van de 6 april verschijnende tweede Hinds plaat I Don’t Run. In vergelijking met hun in 2016 verschenen en goed ontvangen debuut Leave Me Alone is deze nieuwe worp volgens het kwartet “grootser, beter, sneller en grappiger”. Maar, zoals wij in januari al constateerde, het rammelt ook nog altijd lekker. Afgelopen week volgens 3voor12 nog een van de hoogtepunten op het SXSW festival in Amerika (“hun garagepop rammelt nu precies op de juiste manier”), op 24 april zijn ze in Amsterdam (Bitterzoet) te bewonderen en van de zomer op Best Kept Secret.