‘Bitter Truth’ is zonder twijfel het scherpste liedje van Beast Epic, de meeste recente plaat van singer/songwriter Sam Beam aka Iron & Wine. De melodie is mooi, de stem -as ever- zoetgevooisd, maar de verwijten des te harder. “You would rage how I was wrong, that life was too short, and you’d stayed too long.” Zoals hij zelf in het refrein aanhaald: “Some call it getting even in a song.” De klapper zit aan het einde: “There’s a message in my eyes: You better love yourself, ‘cause I’ve tried.”
Wellicht weet je het nog, iets meer dan een jaar geleden waren we in de ban van Flood for the Famine, het project van de Brit Alex Lindner. En dat zijn we eigenlijk nog steeds. Met liedje Up in Smoke had hij een regelrechte kneiter te pakken. “One man Nick Cave, Cohen, Waits,” schreven we. Op nieuwste liedje Nine in the Morning horen we dat nog steeds. Maar hey, horen we ook een band? Jawel!
Bijzonder om te melden is dat hij alle instrumenten van zijn vorige liedjes zelf opnam. Daarbij gaat hij niet over een nacht ijs: “The song usually comes quickly to me, but then you have to find a world for it to live in. I’ll spend months tracking guitars, synths, drums, on studio time I’ve begged, borrowed or stolen. Whatever it is that helps tell the story of the song – I want my music to contain something you can chew on.
Dat we fan zijn van het Australische City Calm Down weet de vaste lezer van Gobsmag inmiddels wel. Meerdere stukjes schreven we over deze door Editors en Echo & The Bunnymen geïnspireerde band (de eerste al in 2015). ‘Joan, I’m Disappearing’ is weer een topliedje en afkomstig van het 6 april verschijnende Echoes in Blue. En hoewel Londen zeker niet down under te vinden is, staat de band wel op de aankomende editie van het London Calling festival in Paradiso (25 en 26 mei). Hun eerste keer in Nederland, dus daar doen wij niet moeilijk over.
(Fijne eerste zin ook: “It turned to shit, on April 18.”)
We moesten het even dubbelchecken, maar inderdaad: Dr. Dog heeft in vier jaar Gobsmag nog nooit een feature gekregen. Bijzonder, want de Amerikaanse rockband is al bezig sinds 1999 en heeft al menig topalbum uitgebracht. Vorig jaar nog, het hier veelvuldig gedraaide Abandoned Mansion (al was dit een plaat die al sinds 2014 op de plank lag). Eind april verschijnt nummer 11: Critical Equation.
Volgens bassist / zanger Toby Leaman hoor je op de nieuwe plaat de jarenlange ervaring en gezamenlijke geschiedenis. En: “It’s a renewed testimony of love for ourselves, each other, the work we do together, and the willingness to approach something you know so well with a beginners innocence.”
Gitarist Scott McMicken beschrijft het allemaal iets minder liefdevol: “We’re different people now than we were 10 years ago and we’ve grown so much as a band, but in certain areas we were stuck … we needed to blow it up.”
En inderdaad, Dr. Dog is een beetje veranderd, zoals we horen op voorproefjes Listening In en Go Out Fighting. Iets donkerder geworden. Serieuzer misschien. Het maakt ze alleen nog maar interessanter.
Na WTF en Goodnight is hier met Here I Am het derde voorproefje van het nieuwe The Boxer Rebellion album Ghost Alive (23.03.2018). Extra laag: vlak voor de opnames overleed de vader van Nathan, de zanger.
“I lost you once, I won’t lose you again.”
Daar smullen wij brave stukjestikkers nou van. Van love stories die zich midden in de nacht afspelen, in het hart van de stad, tussen taxi’s en casino’s. Dat is weer eens wat anders dan om half 6 op lijn 9 te stappen voor een warme prak aan de keukentafel en een avondje Netflix. Dan Stock baseerde Baby Valentino op eindeloze nachten uit in Milton Keynes én flink wat verbeelding. Het resulteert in een fraai staaltje stedelijke romantiek; observaties in het lantaarnlicht, vanaf de hoek van de straat.
En het is niet veel en het is niet ingewikkeld. Dan heeft een gitaar, een verhaal en een stem. Maar die komen verdomd goed samen voor bijna drie minuten verslavende muziek. Horen we daar ook een beetje verlangen? En ook wat frustratie? Horen wij dat wat wij ook nog wel eens voelen na een sporadisch uit de hand gelopen nacht? Wanneer de alcohol de wereld wat magischer heeft gemaakt dan wij eigenlijk aankunnen?
‘Nobody needs to know where reality ends and wishful-thinking takes over.’
Dat zei Jarvis Cocker ooit. En dat veranderde de aanpak van Dan. Dat is wat hij nu zoekt wanneer hij een tekst schrijft. En dat is hem verdraaid goed gelukt met zijn debuutsingle Baby Valentino.
De Ierse muzikant Marc O’Reilly is al sinds 2015 een graag geziene gast op Gobsmag. Zodoende zaten we op de eerste rij bij de interessante transitie van Bon Iver / Ray LaMontagne-achtige singer/songwriter naar een vol bandgeluid. Op ‘Dollar‘, de eerste single van het eind maart verschijnende nieuwe album L’Etre Politique, scheurt hij nog even verder door.
Waar zijn vorige plaat Morality Mortality het persoonlijke verhaal vertelde over het herstellen van een levensbedreigende ziekte, geeft hij op L’Etre Politique zijn visie op politiek en de interactie tussen mensen. Marc is helemaal klaar met “Trump & Co and political elitism, empty promises to help the working man and woman who are left behind as the rich get richer”. Met de electrische gitaren opent hij vol de aanval op copupte machthebbers. Noem het een ouderwetse protestplaat. En mensen, wat zijn we daar aan toe.
Een supergroep, het werd weer eens tijd. Maak daarom kennis met Spirit Fest via hun prachtige liedje Rain Rain.
Een beetje googlen leert dat Superfest gevormd is rondom het Japanse duo Tenniscoats, aangevuld met Markus Acher (van de band Notwist), Mat Fowler (Jam Money) and Cico Beck (Joasihno). Samen maken ze, in hun woorden, Bewitching Avant-Pop. Ze hebben elkaar allemaal ontmoet in Duitsland en daar werd uiteindelijk ook het album opgenomen. Het waren relaxte dagen, herrinnert Matt Fowler zich:
Every morning we’d all share breakfast, chat and learn about German Christmas customs. We’d catch the bus in the morning and walk home in the evening. The journey ran parallel to the beautiful flowing Isar River that bubbles, ebbs and flows right through the middle of Munich.
En dat heerlijk kabbelen hoor je ook wel terug op dit prima debuutalbum. Soms is een supergroep vormen helemaal geen slecht idee.
