En dan is het jaar alweer voorbij. Bijna. Wat een jaar. Het redactielokaal is nu zo goed als verlaten. De scribenten van bedenkelijk allooi hebben we al een week niet meer gezien. Het tweede garnituur klokt wel in, maar is allang naar huis. Vandaag zijn we nog met zijn drieën. En we luisteren naar We Come Right van Lowpines.
En we zijn een beetje stil. Dat komt door het liedje, maar ook door onze gedachten. We Come Right zorgt er namelijk voor dat er een filmpje wordt gestart in je hersenen. Misschien wel een filmpje over het afgelopen jaar. De mooie momenten, de treurige momenten, de gedenkwaardige momenten. Misschien kom je tot de conclusie dat het anders moet. Misschien was je nog nooit zo tevreden met jezelf.
Oli Deakin uit Londen doet dat met je. Hij is Lowpines. Hij schreef dit droomachtige, langzaam brandende nummer in de winter en nam het op tijdens een hittegolf met deuren en ramen op. En toch blijft het gesloten. En kruipt het in je hoofd. Of, zoals een ander het mooi omschrijft; like thoughts we can’t keep hold of.
