Gobsmag Posts

Via een vriend van Gobsmag kwam Roadkill Ghost Choir op ons pad. Must-listen voor liefhebbers van The War on Drugs. En dat zijn wij. Wikipedia leert ons dat ze een “American Alternative rock band from DeLand, Florida”, zijn. En niet zonder succes. Zo stonden ze al bij Letterman en speelden ze op Bonnaroo, Lollapalooza en Governors Ball festivals. En onder de fans bevind zich Ben Lovett van Mumford & Sons.

En waar de lovende woorden vandaan komen wordt al snel duidelijk als je meest recente plaat False Youth Etcetera aanzet. Die opent als The War On Drugs, maar later op de plaat komen ook invloeden van Tom Petty (zijn latere jaren), My Morning Jacket en zelfs wat Mumford voorbij. Omdat we de laatste tijd eigenlijk nog steeds aan het nagenieten zijn van plaat + gig van TWOD, kiezen we er vandaag voor om Vision On Vision / Undo aan je te tippen. Enjoy!

 


Nieuwe muziek

De dood. De dood. De dood is overal. Ook in de diepte van Noord-West Ontario, Canada. Ook in Deventer. Tijdens een begrafenis dit voorjaar aldaar (van een charmante Indische man) werd een Aldi-tasje met bier gebracht; een hommage. De band 1971 deed dat anders. Anxiety (In the Depths of Northwestern Ontario) is het allerlaatste nummer omdat vriend, bassist en founding member Cameron Cranston in februari overleed. Ook een hommage.

Let’s celebrate another day in the heat
Dedicate it to the past
Nostalgia in the depths of Ontario
This beautiful lake’s reflection, it won’t last

Onmogelijk. Het was onmogelijk om als band verder te gaan. Dus werd No Matter Where You Go, There You Are het laatste EP’tje van 1971. En Anxiety (In the Depths of Northwestern Ontario) is het slotakkoord. Geschreven voor Cameron toen hij nog leefde, maar alles al heel erg moeilijk was. De band zegt: ‘We’re glad we have “his” song, even though it’s hard to listen to sometimes.’

Slowly
What could have been will pass
With no choice
Either way, either way
All bodies will decay
I hope you find your answer before that day

Sentimentele dwazen die wij zijn, werden we toch een beetje gegrepen door dit verhaal. Zoals we ook gegrepen werden door het geluid van bierflesjes in een Aldi-tas. Cameron werd verdorie 25. Maar nog meer werden we gegrepen door het liedje; hartbrekend, donker en onheilspellend. Met een stekende gitaar. En een berustende, maar dan weer wanhopige stem. De dood is overal. Ook in muziek.


Nieuwe muziek

William Wilde was een vooraanstaande oog- een oorarts, die leefde van 1815 tot 1876. Hij had een zoon, die Oscar heette en boeken schreef. William Wild (zonder E op het eind) was ook de naam van een Australische politicus (1834 – 1861) en een Britse cricketspeler uit 1846. Tegenwoordig is de naam William Wild vooral bekend als het pseudoniem van de uit Knoxville afkomstige singer/songriter Garett Sale.

Sale debuteerde als William Wild in 2014 met een gelijknamig -en prachtig klinkend- album, dat qua sound ergens het midden houdt tussen Local Natives en Damien Rice (dat is een breed spectrum, maar nu ben je wel benieuwd, toch?). Met het opvolgend EP’tje Steady Now ging het pas echt hard; volgens platenmaatschappij Sony verzamelde Sale er ruim 12 miljoen streams mee. Kunnen we niet checken, het plaatje is van de streamingdienst afgehaald.

Hoe dan ook, Sale heeft dus getekend bij een grote platenmaatschappij (debuut was zelf uitgebracht) en z’n carrière is in een nieuwe fase beland. Nieuw liedje Who Do You Love heeft hij geschreven in kleedkamers, tijdens een tour door Amerika. Over optredens gesproken: hij deed ook het voorprogramma van Gobsmag favo Nick Mulvey. Terug naar het liedje, wat dat is prachtig. Een vrolijk, goed in het gehoor liggend indie-popliedje, in het verlengde van America en Iron & Wine. Bonuspunten voor de heerlijke vrouwenstem in de mix.


Nieuwe muziek

Uit Zweden, Malmö om precies te zijn, komt Hater. Klinkt als een harde bandnaam, maar dat is een dwaalspoor; het kwartet maakt slimme, melodieuze gitaarliedjes.

Hater heeft er zin in; nadat ze eerder dit jaar een debuutalbum uitbrachten (You Tried), is er sinds 1 december al weer een nieuw EP’tje: Red Blinders. Om het ijzer te smeden wanneer het heet is, nietwaar?

En met vier topliedjes zou je het EP’tje zeker heet kunnen noemen (makkelijk bruggetje – red.). Opener ‘Blushing‘ is soort van vooruit geschoven als single, maar uitschieter is wat ons betreft uitsmijter Penthouse, volgens de band “a chunkier c86 groove with a wind blowing through its motorik rhythm”.

Sluiten we af met een quote van ons gewaardeerde collega’s van Stereogum, want spot-on: “Their unique take on rock music feels familiar and lived-in, taking bits from indie-pop, post-punk, and classic rock.”

(PS. Ze komen naar Nederland!)


Nieuwe muziek

In deze donkere, besneeuwde dagen zijn we wel toe aan een opsteker. Iets lekkers. Dat verscheen met Feeling It afgelopen week op onze deurmat. Dat is het eerste liedje (ever) van The Habits. Bee Gees meets  Broken Bells. Kun je lang over lullen, maar wij houden het vooralsnog bij: catchy as fuck.


Nieuwe muziek

Austin en muziek is als yin & yang. Niet alleen vindt er elk jaar het majestueuze SXSW festival plaats, Austin is ook birthplace van vele te gekke band. Over het algemeen gekenmerkt door gitaren. Aan dat rijtje kunnen we nu ook The Mammoths toevoegen. Liedje Pistol Point is Amerikaanse psych-rock avanta la lettre. Futurebirds, Delta Saints (qua vocals).

Het verhaal van The Mammoths is klassiek. David, Michael en Tyler ontmoetten elkaar op hun middle school. Blues-rock werd funky psych-soul en tegenwoordig is het geluid zoals je hoort in Pistol Point. Grunge-endrix noemen ze het zelf.

Over het liedje vertellen ze:

The song was written after a time of change in my life. I had just quit a job and ended a relationship on the same day. I was not sleeping well at the time, and very unsure of where my life was headed. I had a dream that a pistol was pointed at my head and woke up sweating. The lyrics and chord progression to the verse immediately came out of me. […] At the end of the day, the song is about moving on no matter what curve balls get thrown at you.


Nieuwe muziek

Tikkie laat. Maar er wordt nog steeds verdomd weinig geschreven over Lewsberg. Ook in Nederland. Dus hier alsnog die luie, repetitieve single mét verhaal van die nieuwe Rotterdamse band; Non-fiction Writer. Dan haalt ie misschien je jaarlijstje nog.

He loved to talk
But he hated conversation

Je had misschien wat meer ‘op het randje’ verwacht van een band met (ex) leden van Rats On Rafts, Venus Tropicaux, Bonne Aparte en Boring Pop. Wat explosiever misschien. Maar juist die eigenzinnige loomheid (we weigeren het arty te noemen) tilt Non-fiction Writer ver boven de middelmatigheid. Het is heerlijk.

Because he loved to watch
But he would die for imagination

Arie (van Vliet, voorheen frontman van die schromelijk onderschatte band Boring Pop) zingpraat over een wonderlijke ontmoeting tussen een schrijver en een meisje. En wij smullen ervan.

He said; there are so many things that have disappointed me
And soon, one of them, is you


Nieuwe muziek

Het is weer jaarlijstjes tijd. In dat jaarlijstje staat zeker David Ramirez met de prachtige plaat Where Not Going Anywhere. Het bruggetje naar de artiest van vandaag: DL Rossi gaat 100% zeker in de smaak vallen bij liefhebbers van David Ramirez. Neem nou liedje Figuring It Out. Opbouw, lyrics en stem. Laten we het geïnspireerd op noemen.

Het liedje staat overigens op de EP Crooked Love Vol. 1. Die plaat verteld het verhaal van DL’s mislukte huwelijk en hoe je daar als mens mee omgaat. Zulke ervaringen vormen ons. En hoewel we niet getrouwd (noch gescheiden) zijn, kunnen we het hier alleen maar grondig mee eens zijn. Dan zetten we de track nu nog een keer aan, als je het niet erg vindt.


Nieuwe muziek