Gobsmag Posts

Songs of Boda houden we al sinds begin 2015 in de gaten. Toen viel het te gekke liedje Yellow Fanatics op onze digitale deurmat en we schreven:Zweedse Americana / blues met echo’s van Dire Straits, The War On Drugs en Daniel Norgren.”En na dat Loophole EP’tje, waar dit nummer opstond, bleef het even stil. Tot nu, that is. Een nieuwe plaat (IAGO) is namelijk onderweg en Hardball is de eerste single. Nog steeds die lekkere laid-back sound van Daniel Skoglund.

Overigens is die vergelijking met Daniel Norgren niet helemaal toevallig. Ze delen hetzelfde land, maar Songs of Boda is ook gitarist in de band van Norgren. Ja, dan heb je fijne muzikanten om je heen.


Nieuwe muziek

En dan valt de regen en dan glinsteren de bladeren en dan waait de wind door je haren en je achterband is zacht en je wordt ook aldoor ouder en het wordt ook telkens kouder, elke winter weer. Maar het maakt allemaal niet zo heel veel uit. As long as she will stay (maar, verdorie, daar ben je dus een beetje bang voor). Daar gaat Seasons van Pale Grey over. Denken we. En ook al is het niet zo, dan vinden wij het fijn dat te geloven. Want dat is waar wij aan denken als we de dromerige, herfstige indiepop van deze Luikse band horen.

Niet dat wij nu met betraande ogen uit het raam naar de verlichte stad zitten te turen. Welnee (of stiekem wel). Album Waves (de tweede) heeft ook wat lichtvoetiger werk te bieden. Niet veel. Maar wel wat. Pale Grey is namelijk groovy (af en toe), atmosferisch (dat zeker) en eclectisch (zou best kunnen). Die termen verzinnen we natuurlijk niet zelf. Maar op die momenten schuiven de Belgen een beetje richting Alt J, bijvoorbeeld. Zoals in Billy. Of in Blizzard. Ok, echt vrolijk wordt het nog altijd niet. Maar hé, kijk eens naar buiten. En luister Seasons. Veel mooier wordt het deze herfst toch niet.


Nieuwe muziek

Bij de muntjesautomaat zei ik: ‘De laatste keer dat ik hier was, moet ook bij een concert van The National geweest zijn. Drie jaar geleden?’ Ik vond het nogal een constatering. Op de terugreis, googlend in de trein, bleek het zelfs nog een jaartje verder terug te zijn. Nooit een liefhebber geweest van de Heineken Music Hall. Ik heb mijn bandjes liever iets dichterbij.

Maar The National heeft een uitzonderingspositie. Dat gaat soms best diep. Zo’n band wiens platen je als laatste inpakt bij een verhuizing en als eerste in de uitdagend lege nieuwe Ikea-kast zet. De band waarmee ik steeds minder jong ben geworden en vooral nog veel meer ouder mee hoop te worden.

Gobsmag gemijmer

Nieuw bandje uit het altijd hippe Brooklyn tippen? Komt-ie: check Hypoluxo eens. Met Taste Buds is er sinds een paar maandjes een fijn EP’tje uit, ‘Nevada‘ is ons favo liedje.

“Sort of funny.” Met die drie woorden omschrijft het kwartet op Facebook hun genre. Dat zegt wel wat over hun kijk op het in hokjes denken, maar niet zoveel over hun sound. Maar goed, daar zijn we dan voor. Om de Brooklyn connectie levend te houden, kun je een beetje denken aan The National, ten tijde van hun “shaky” debuut (16 jaar oud alweer). Iets recenter en meer hoorbaarder: Quiet Hollers en (op andere tracks dan de hier uitgelichte) Real Estate. En vooruit, misschien een beetje Joy Division. Indie jingle / jangle postpunk dus. Zo, lekker hokje gebouwd. Koffie?


Nieuwe muziek

Ruim tweeënhalf jaar geleden pikten we ze eruit: The Slow Readers Club, uit Manchester. Tien dagen later verscheen hun debuutplaat Cavalcade. Met ‘Lunatic’ is er nu een gloednieuwe single.

Tweeënhalf jaar, dat is tegenwoordig in de muziekindustrie bijna een heel leven. Er kan een hoop gebeuren in die tijd. The Slow Readers Club heeft zeker niet stil gezeten. Dat debuutalbum, in eerste instantie uitgebracht in eigen beheer, harkte langzaam maar zeker streams binnen. Afgaande op de spotify cijfers toch gemiddeld zo’n 80.000 per liedje. En als je de band volgt op Facebook, zie je een stroom aan foto’s van volle, enthousiaste zalen voorbij komen. Tijd voor de volgende stap dus.

Nieuw single Lunatic zal niet meteen de grote doorbraak worden, maar laat wel een voorzichtige groei horen. Een goed single, met die vertrouwde Interpol-vibe (goeie stem) en een duidelijke Britpop sound. Beetje donker, maar wel sfeervol. Dus ja, dat gaat wel goed komen.

Nieuwe muziek

Dat we fan zijn van Dan Michaelson, dat wisten jullie al een tijdje. 3,5 jaar geleden verdronken we al in zijn stem. De zanger van The National aan de haal met de donkerste liedjes van Nick Cave, zeiden we toen. Sinds die tijd bracht hij met Memory en Distance nog twee prachtige platen / EP’s uit. En altijd die prachtige, diepe stem en droevige liedjes. Zo ook Old Kisses, zijn nieuwste meesterwerk. Met strijkers dit keer!

Over First Kisses zegt Dan: “..imagine a place where every intimate moment is made material and we are surrounded by the debris of our emotion”. En daarom kunnen wij niet wachten op 8 december. Dan verschijnt er een nieuwe plaat, First Light. En dat album wordt het eerste zonder zijn band The Coastguards. En man, dat belooft een plaat te worden zeg: 

Album opener ‘Careless’ evokes the sparse, haunted landscape of Townes Van Zandt’s ‘Kathleen’, the languid ‘Someone Else’s Dream’ recalls Lee Hazelwood’s lazy drawl, ‘Old Kisses’ is indebted to the intimate reflection of Leonard Cohen and ‘Don’t Let It Pass’ summons the melodic build of ‘Bryter Layter’ period Nick Drake. Recorded over three weeks at The Premises Studios in London, ‘First Light’ features eight violins, four violas, two cellos, two double basses and the odd flash of trombone, all constantly shifting above, below and either side of Michaelson’s staple vocal style. 


Nieuwe muziek

Scandinavische soul, daar houden we over het algemeen wel van. Dat moet Arvid Nero geweten hebben, want met liedje Jesus Knocking stuurde hij ons een pareltje. Arvid Nero begon als straatmuzikant, versleet wat bands in woonplaats Gothenburg om uiteindelijk in The Magnolia terecht te komen (luister liedje Stormy Weather eens). Met die band won hij in 2015 zelfs een Scandinavian Soul Award.

Goed, Jesus Knocking is een van zijn eerste singles als solo-artiest. Verwacht iets tussen Sam Cooke, Leon Bridges en Scandinavische donkerte. We lezen dat hij aan een album werkt, tot die tijd kunnen we prima uit de voeten met Jesus Knocking en EP Introduction Arvid Nero.


Nieuwe muziek

Het was allemaal Jakes idee, zo’n twee jaar geleden, ergens in Chapel Hill, North Carolina. En nu ligt er een eerste langspeler vol verlies en acceptatie; een verkenning van verdriet. Maar een breakup album is het niet. Ja ook. Misschien. Het gaat in ieder geval niet altijd over de liefde. Beneath Our Feet van Happy Abandon geeft ons woede, berusting en gejaagdheid. Een orkest van dingen. Mooie dingen.

Waar Beneath Our Feet exact over gaat? Geen idee. Maar misschien niet over verlies. Of wel. En naar de rest kunnen we best gissen, maar ach, wat heb je daar nu eigenlijk aan. Een beetje morbide is het wel (and this world’s been built on the backs of all the ones you’ve killed), maar soit, we horen Peter (dat is de zanger) toch veel liever croonen, grauwen en pleiten (om het één of ander) en we horen die weldadige compositie toch liever op onacceptabel geluidsniveau door het redactielokaal schallen. Luister en je snapt het.

En wat we ook leuk vinden; Happy Abandon is op Schoolkids Records labelgenoot van Bettie Serveert. En laat die band nou net een inspiratie zijn voor Peter. Het kan snel gaan met dat ideetje van Jake.


Nieuwe muziek