Gobsmag Posts

En jij denkt dat die kerstborrel op het Gobsmag-kantoor gezellig is? Lauw bier, een zakje zoute pepsels en de zompige oliebollen van Jeanette, de schoonmaakster. En dan een aantal snobs in quasi-lollige kersttruien die allemaal met hun vingertje op de muis de koning van Spotify willen zijn. Maar op een gegeven moment, als het lauwe bier begint te werken en de oliebollen zijn verteerd, horen ze waarom de tafels en stoelen aan de kant staan. Dan draaien ze Black Joe Lewis & The Honeybears!

Want bij liedje PTP veranderen die lamlendige beroepstikkers in een luchttoeterende en funkende soultrain. Dirk de systeembeheerder waagt zich zelfs aan de snake. Dat is niet alleen geinig, maar ook heel onverstandig. Maar dat is wat de nieuwe van Black Joe Lewis & The Honeybears met je doet. Het rockt, het swingt, het pompt en het blaast. Het is een beetje geil ook. Van de band uit Austin komt in 2017 eindelijk (na vier jaar) weer een nieuw album. De vijfde.

Nile Rodgers, Maceo Parker, Otis Redding, Howlin’ Wolf, Isaac Hayes, Donny Hathaway, Lightnin’ Hopkins. Kies zelf maar uit. De redactie is even druk met iets anders.

Nieuwe muziek

Fijn nieuw geluid uit Schotland: maak kennis met Be Charlotte. Een album is er nog niet, maar wel twee geweldige singles: Drawing Windows en onze favoriet Machines That Breathe. Daarbij stond de band al op grote festivals als T In The Park en SXSW.

Een grote belofte dus, zo zou je de band rondom singer-songwriter Charlotte Brimner met gemak kunnen noemen. Zo was het onlangs The Independent die ze op een lijstje gooide met Ones To Watch in 2017. “Brimner has a wonderfully expressive vocal range that she incorporates with spoken word, rap and beatboxing,” tekende de Britse kwaliteitskrant op. Nog paar quotes? “Inteli-pop with a naturally elastic vocal range and a preternatural ability with melody,” zegt Clash Mag. Of deze van Gigwise: “The ambitious sonics are comfortably up there with the greatest pop productions of our time.”

De negentienjarige Brimner omschrijft het zelf iets compacter: “Be Charlotte is all about the damn good vibes.” En daar is geen woord Chinees bij.


Nieuwe muziek

We hebben er weer eentje! Zo klonk het afgelopen week op onze redactie. Band in kwestie? Minor Moon, een viertal uit Chicago, opgebouwd rondom frontman Sam Contor. Op 20 januari verschijnt als het goed is met What Our Enemies Know een tweede EP. En dat is er eentje waar we, afgaande op de tracks So Composed en Weird How We Float enorm naar uitkijken.

Jij ook? Misschien wel als we je vertellen dat Minor Moon ons doet denken aan bands als Procol Harum, The Band en Lambchop. Ja, een aparte combinatie. Zie het maar als Procol Harum of The Band die tracks van Lambchop coveren. Zoiets.

Of, zoals ze zelf zeggen: “Inspired by the rooted innovativeness of contemporary artists like Wilco, Grizzly Bear, Radiohead, Bon Iver, and Gillian Welch as well as the sound and craft of older folk and folk rock musicians like Nick Drake, Joni Mitchell, Neil Young, and Van Morrison, Minor Moon’s soulful, complex, “americana-esque” sound strikes a unique balance between a vintage and modern sound palate, mysterious and revelatory lyrics, and a contemplative and emphatic spirit.”


Nieuwe muziek

De elevator pitch. Wie kent hem niet uit de good old managementrollenspellen? Wij in ieder geval wel. We vinden het dan ook grappig dat de vonk overgeslagen lijkt te zijn op bands, managers en PR-bureau’s. Zo ontvingen we van de week de volgende tekst in onze mailbox: “Going for a unique style of Indie/Folk/Rock, similar to Szymon. Enjoy the clip. Thank you!” Afzender: The Winter Gypsy.

Toegegeven, het blijft een gok (schiet ik raak?), maar in dit geval pakte de gok goed uit. We zijn namelijk enorme fans van Szymon. En zo kwamen we erachter dat The Winter Gypsy een 6-koppige band uit Adelaide (AUS) is. Daar zijn ze graag gedraaide gasten op Tripje J radio. En laat dat nou een zekerheid voor kwaliteit zijn. Zo ook hier, we horen een prachtige track die ons doet denken aan The Middle East, Bon Iver en inderdaad, Szymon. Debuut-EP Page I is dan ook een absolute aanrader voor fans van bovengenoemde kanonnen.


Nieuwe muziek

De Noorse singer/songwriter Thom Hell is al een tijdje bezig en onlangs verscheen met Happy Rabbit al z’n achtste plaat sinds 2004. Single 1986 doet het bij ons heel goed.

In het thuisland gaat Thom lekker. Z’n platen duiken op in de hitlijsten en met het in 2008 verschenen God If I Saw Her Now scoorde hij zelfs twee Noorse Grammy’s. Een jaar later won hij er weer eentje.

In Engeland worden ze ook steeds meer fan. In een review (7/10) haalde Uncut zelf Paul McCartney erbij als referentie om Hells liefde voor melodieën te duiden. Want melodisch, dat is het. Als je nog wat meer rondkijkt op het internet, lees je ook andere namen zoals 10CC, Elton John en The Beach Boys. Kortom: mooie liedjes.


Nieuwe muziek

Nee, Manta Ray is niet de bijnaam van die buurjongen die zijn parelmoeren Opel iedere avond parkeerde onder een lantaarnpaal en wachtte tot het schijnsel van zijn gekoesterde auto een disco maakte. Manta Ray is een mooie, dikke vis (met zo’n lange dunne staart). Sam Brockington uit Bristol zingt erover. Maar daarover later meer.

Sam is bleus, Sam is soul, Sam is folk en nu al geliefd bij de BBC. Sam gaat lekker, met een fijne stem ook en Manta Ray is een verslavend voorbeeld van zijn talent. Op zijn achttiende trok hij naar Londen en speelde hij wekelijks overal en nergens in de stad. Maar daar kwam hij niet veel verder mee, vond hij. Een jaartje Australië wel.

En dan nog even over die manta ray; dat is dus een rog en als je die eens goed wilt zien dan is Burgers’ Zoo in Arnhem de aangewezen plek. Ze zwemmen daar boven je hoofd! Maar je bent hier natuurlijk niet om een uitje te plannen. En wij zijn geen VVV. Je bent hier voor de muziek. Dus luister snel. Het is echt te gek.


Nieuwe muziek

Begin dit jaar riepen we: HAARM komt eraan. Nu de balans opmakend, gaat het nog niet superhard, maar tweede single In The Wild laat wel horen dat het goed gaat komen met dit viertal uit Liverpool.

Mocht je kwaad willen dan zeg je bij het horen van deze single: “Dit is een Massive Attack rip off. Dit is gewoon Unfinished Sympathy in een nieuw jasje.” Wij horen dat ook wel. Maar als het zo’n kneiter als In The Wild oplevert, vinden wij een non-argument. Bij de buren van Gigslutz legt de band uit waar het liedje over gaat:

The song is about going through life feeling lost and alone but always trying to get ahead. Getting older and looking back on your actions, wondering if you could have done things differently; whilst the whole time your life is happening so fast, and before you know it it’s over.

Een gevoel van haast dus. Onrust. Ga ze dus geen vragen stellen over wanneer dat debuut EP’tje komt, okay?


Nieuwe muziek

Artiesten aan het begin van een carrière, daar houden we van. Maar zelfs voor onze begrippen was er van Delafaye wel erg weinig te vinden (geen Facebook, geen Twitter, geen YouTube). Maar gelukkig was er een behulpzaam label, die ons vertelde: Delafaye is de artiestennaam van Andrew Shockley, een 32-jarige inwoner van Kentucky. Met Dreamers was er slechts één liedje uit (dat en passant wel even in de New Music Friday playlist werd gegooid door Spotify).

Datzelfde label kwam ook met een suggestie: of we de Delafaye’s nieuwe track, Time and Money wilden primeuren. En dat willen we maar al te graag. We horen namelijk in de verte iets van The Antlers, maar met name Ray LaMontagne. Prima binnenkomer dus!

Debuut EP verschijnt begin volgend jaar, op 27 januari. We houden je op de hoogte!

Nieuwe muziek