Gobsmag Posts

Indie Folk uit Australie: dat hebben we vaker gehoord (en over geschreven). Maar goed, het uit Brisbane afkomstige Hollow Coves maakte met Coastline zo’n fijn liedje dat we er niet omheen konden.

Hollow Coves bestaat uit twee dudes genaamd Ryan en Matt en in 2014 dropten ze met Drifting al een fijn EP’tje. Liedje The Woods waar daar aan de andere kant van de wereld zelfs een klein hitje. Hun sound? Die omschrijven ze zelf als een mix van “simple acoustic melodies, vocal harmonies, and impactful themes.” Niks meer aan doen.

Nieuwe muziek

Toegegeven, we zoeken niet vaak naar nieuwe muziek in Frankrijk. Sowieso niet letterlijk in Frankrijk natuurlijk, maar ook niet vanuit onze luie bureaustoel in Rotterdam naar Franse bands. Natuurlijk zijn er uitzonderingen, bijvoorbeeld de mannen van AaRON. En sinds kort wat ons betreft ook Fingers & Cream. Heel veel kunnen we niet over ze vertellen (hun site en bio zijn in het Frans), maar single John Lingers maakte indruk op ons. Niet in de laatste plaats omdat we moesten denken aan helden als Israel Nash, Torgeir Waldemar en Ryley Walker.

Als het goed is is er ook al een EP uit, waar liefde John Lingers op staat. Wij kunnen ‘m alleen niet vinden in Spotify. Ook de iTunes Store laat verstek gaan. Gevalletje chauvinistische release? Enfin, onze interesse in de band is gewekt.


Nieuwe muziek

Jij denkt misschien: ‘Die jongens van Gobsmag, die hebben de wijsheid in pacht zeker. Met hun nieuwe muziekjes en zo.’ Maar nee hoor. Echt niet. Dus als een gerenommeerde en gewaardeerde dj een tipje geeft, dan luisteren wij gewoon. Naar het mooie John Hughes van Tim Cohen bijvoorbeeld.

En dan roept zeker één redactielid; ‘Hey!’ Want Tim is de zanger van The Fresh & Onlys en daar houdt ie van. Talentvol bandje, dat is het zeker, want ook gitarist Wymond Miles prijkte dit jaar op het scorebord. Tim brengt volgend jaar een solo-album uit. Daar zegt hij over: ‘I like to think I’m leaving bits of wisdom behind, but I don’t possess the wisdom for longer than it takes to make a song.’ Daar kunnen wij, eenvoudige krabbelaars, ons wel in vinden.

En wie is John Hughes dan? Waarschijnlijk is dat de regisseur van films als The Breakfast Club, Ferris Bueller’s Day Off en Home Alone. Zou mooi zijn als het waar is.

‘Veeg mij maar op!’ zei de dj (St. Paul, trouwens) over het nummer. Nou, wij liggen er inmiddels naast. Jaarlijst materiaal!


Nieuwe muziek

Alleen geen onbekende meer (oa Obama schijnt fan te zijn – we gaan hem zo hard missen), maar toch voor het eerst op Gobsmag: Gin Wigmore. Waarom? Omdat single Dirty Mercy een kneiter van een knoeperd is.

Ze komt uit Nieuw-Zeeland en is -as we speak- bezig met een headline tour door Amerika. Dan ben je dus goed bezig. Ergens volgend jaar moet een nieuwe plaat verschijnen, haar vierde sinds debuut Holy Smoke uit 2009. Dirty Mercy geeft duidelijk aan wat we qua sound kunnen verwachten, vertelde ze onlangs:

I made sure I came out swinging with this one. […] I had always wanted to write a song with this sort of energy. A little trashy, kinda pissed off, whilst still retaining my love for a solid melody. Dirty Mercy is a song that really represented where my head was at when I first began this venture into my next album.

Voor nu: opengooien dat volume!


Nieuwe muziek

Anders: geen enorm goede bandnaam om research naar te doen. Zeker niet als de voertaal van de researcher in kwestie Nederlands is. Hoe dan ook, Anders is een Australische singer-songwriter die met I Wish al een bescheiden hitje op zijn naam had in het buitenland. Nieuw is het liedje As Before.

Toegegeven, Anders (voornaam is niet Hans) klinkt niet superveel anders dan de singer-songwriters die vaker voorbij komen. Maar we vinden het gewoon goed, en dus de moeite van het delen waard. Waar je aan het moet denken? Justin Nozuka bijvoorbeeld. Of gewoon aan… komt-ie…. IETS ANDERS. (Bam, nailed it.)


Nieuwe muziek

Goeie naam in het Nederlands: Leif Vollebekk. Gelukkig is de beste man Canadees (en inmiddels uitgeweken naar Amerika). Eind februari verschijnt met Twin Solitude z’n derde langspeler. Voorproefje Elegy is al wonderschoon.

Aardig verhaal hoe Twin Solitude tot stand is gekomen. Tijdens het touren met z’n vorige platen, raakte hij teleurgesteld in z’n eigen liedjes. Na elk optreden sloot hij zich op in z’n hotelkamer, helemaal alleen. Al mokkend zette hij daar vaak één speciale plaat op: de 1972 klassieker Pink Moon van Nick Drake. Luisterend in het donker viel het kwartje: om tevreden te zijn over z’n eigen werk, moet hij anders gaan schrijven. Openstaan voor ideeën die spontaan bij hem opkomen, deze verder verkennen en zo de liedjes zichzelf vorm laten geven. Zodra hij deze werkwijze had omarmd, stroomden de liedjes uit hem.

Het resultaat is Twin Solitude, een plaat als een creatieve doorbraak en wellicht ook een commerciële. Of zoals hij in Elegy zingt: “Take a look at me now.”


Nieuwe muziek

Daniel Docherty, een naam die je misschien al vaker voorbij hebt zien komen. Niet bij ons, want pas vanaf begin deze maand op Spotify. Wellicht wel bij onze vrienden van 2 Meter Sessies, Eurosonic of diverse Nederlandse Festivals. En volkomen terecht. Daniel Docherty is namelijk zo’n artiest die je grijpt (ons in ieder geval). Geweldige gitaarskills en dijk van een stem. Het is dan ook niet gek dat hij een verleden als ‘busker’ heeft.

Gelukkig werd Daniel Docherty onlangs opgepikt door kwaliteitslabel PIAS. Nu maar hopen dat er snel wat muziek verschijnt. Buiten This Holy Fire dan. Dat liedje staat sinds begin deze maand op Spotify. En we raden liefhebbers van Ben Howard en Damien Rice aan dit te luisteren. En wanneer je de kans krijgt, ga deze man dan live bewonderen. Helaas is hij net voor wat data in ons land geweest. Maar we houden je op de hoogte!

 


Nieuwe muziek

Dit glijdt als een rijp perzikpartje naar binnen. En dat verwacht je niet van een bandje uit het rauwe Berlijn, de stad van kraters en krakers. Stad van Heroes en punkers. Stad van porno en peepshow. Trouble in Paradise klinkt namelijk als een zachte dagdroom waarin zonnestralen landen. Hoewel. ‘She turned my heaven into hell, yeah, yeah, I love her so much but I hate her as well’.

Want The Lips is natuurlijk wel ‘so bluesy it hurts’, zeggen ze zelf. Dat hoor je dan voornamelijk op de rest van debuutalbum You Can Kiss Us. Trouble in Paradise is meer soul, meer pop en misschien wel het fijnste wat The Lips tot nu toe te brengen heeft. Helemaal niet Duits ook. Maar dat komt misschien omdat er een Luxemburger en een Australiër in de band zitten.

Het album -uitgebracht in augustus- was overigens schromelijk aan onze aandacht ontsnapt. Net als deze single eigenlijk. Maar het onlangs verschenen clipje bevat naakt, en ja, dan heb je onze attentie wel.


Nieuwe muziek