Gobsmag Posts

Kevin Morby is een Moonshiner
Gepubliceerd 24/08/2015 door

Kevin Morby is een Moonshiner

Bijna 55 weken geleden schreven we ook al over Kevin Morby, onder andere bassist geweest in de prachtbands Woods en The Babies, maar dus ook verdienstelijk solo-artiest. In 2013 was daar een debuutalbum (Harlem River, met prijsnummers Slow Train, If You Leave and if You Mary en Wild Side), en in 2014 de opvolger Still Life (met prijsnummer Parade). Vorig jaar was daar ineens een dubbele stand-alone single met daarop My Name en het instrumentale We Did It All Wrong. Over My Name schreven we toen: “Akoestische gitaarpop, dromend over Kurt Vile, José González en Nick Mulvey”.

En nu is daar ineens de track Moonshiner. Hierop gaat Kevin Morby verder waar hij gebleven was met zijn plaat Still Life. Dylan is dus nooit erg ver weg, evenmin als The Grateful Dead en The Band.

Deze single komt overigens samen met de aankondiging dat Morby heeft getekend bij het Dead Oceans label. Volgend jaar moet er een volledige plaat uitkomen. Moonshiner is alvast de a-kant van een 7″ single die volgende maand op vinyl moet verschijnen.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Bob Dylan Kevin Morby

Het indrukwekkende CV van Ruen Brothers
Gepubliceerd 21/08/2015 door

Het indrukwekkende CV van Ruen Brothers

Ruen Brothers is een duo uit Scunthorp, UK. We hadden wel eens vaag van dat stadje gehoord, van de band echter nog nooit. Ze releasden begin dit jaar een EP, Point Dume. En nu wordt het interessant; voor die plaat werkten ze namelijk met legendarische producer Rick Rubin, in de Shangri-La Studio’s (LA) en met muzikanten als Chad Smith (Red Hot Chili Peppers) en Ian McLegan (Faces). Boem, een aardige entree.

De band trok ook de aandacht van niemand minder dan Zane Low, je weet wel, die radiodude die nu voor Apple werkt. Zelf omschrijven ze hun sound als: “Early influences of Johnny Cash, Roy Orbison and the Stones all while continuing the tradition of the modern rock crooner started by the likes of Morrissey, Jarvis Cocker, and Ian McCulloch.” En daar houden we het vandaag op.

Is er verder nog iets dat je moet weten? Eigenlijk niet, behalve dat we je aanraden het volume wat op te schroeven terwijl je luistert naar Summer Sun, de meest catchy track van het EP’tje. Nou, vooruit. Je kunt ook eens luisteren naar Can’t Feel My Face, inderdaad, een cover van The Weeknd.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Jake Bugg Roy Orbison Ruen Brothers

Seafret, daar moet je bij zijn
Gepubliceerd 20/08/2015 door

Seafret, daar moet je bij zijn

“Seafret is een lokale term in het noordoosten van Engeland voor rollende misten die ontstaan op de Noordzee in de zomer.” Zo opent Pinguin Radio de pagina over Seafret. Want Seafret is namelijk ook een upcoming bandje bestaande uit Jack Sadman en Harry Draper (die er overigens uitzien als een moderne Simon & Garfunkel).

Tof dus dat Pinguin ze al oppikt. En volledig terecht ook. Seafret maakt namelijk enorm catchy tracks die voor ons een beetje het midden houden tussen Hozier, Brother & Bones en The Mispers. Je snapt het, het is wachten op de hit. Seafret gaat al lekker viral met kneiter van knoeperds als Oceans (afkomstig van Oceans, EP) en Atlantis. De meest recente track is Be There. Zal Nederland daar een hit van maken? Van ons mag het.

De link met Hozier is trouwens ook erg obvious in de cover van Angel of Small Death & the Codeine Scene.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Brother & Bones Hozier Seafret The Mispers

Balanceren met Boy & Bear
Gepubliceerd 18/08/2015 door

Balanceren met Boy & Bear

Boy & Bear is waarschijnlijk geen onbekende voor je. En terecht, vinden wij. De Australiërs hebben namelijk al twee zeer fijne platen op hun naam staan: Moonfire (2011) en Harlequin Dream (2014). Prijsnummers zijn er te veel om op te noemen, maar omdat we dan toch iets willen roepen zijn dat Lordy May, Beach en Three Headed Woman.

De band bouwde ook in rap tempo een uitstekende live-reputatie op. En wat doe je dan? Juist, je probeert die live sound vast te leggen op plaat. En wie bel je dan? Ethan Johns, de knoppenkoning die soortgelijke methodes al eerder beproefde met Kings of Leon, Laura Marling en Ryan Adams. Lang verhaal in de kiem gesmoord: die man heeft er dus verstand van.

Uiteindelijk heeft dit geleid tot het derde volledige album, Limit Of Love. Die plaat moet op 9 oktober a.s. uitkomen. Voor de mensen die zo lang niet kunnen wachten is er alvast de track Walk The Wire. Inderdaad, de track is even wennen. Geen folkie americana in de stijl van Feeding Line meer. Nee, we horen synths en stevige gitaren. Minder geschikt voor op het strand, maar nog steeds herkenbaar als Boy & Bear. Tip van ons: kijk ook even de heuse making of Limit Of Love.

Nieuwe muziek

Boy & Bear

Jono McCleery kan het ook zelf
Gepubliceerd 17/08/2015 door

Jono McCleery kan het ook zelf

Begin oktober brengt de Britse singer/songwriter Jono McCleery zijn nieuwste album uit: Pagodes. Eerste voorproefje is het liedje Age Of Self. Niet alleen een cover van Robert Wyatt, maar ook meteen een pareltje.

In 2008 debuteerde Jono met het door fans voorgefinancierde Darkest Light, om daar 3 jaar later There Is aan toe te voegen. Laatste plaat leverde hem vergelijkingen op als “Miles Davis, Massive Attack, John Martyn, Fink, and Radiohead wrapped up in one exquisitely produced album”. (Over Fink gesproken: die deed ook mee op het album There Is, je hoort ‘m op liedje Stand Proud.)

De naam Jono McCleery heb je trouwens dit jaar ook al eerder voorbij zien komen op Gobsmag. Hij is namelijk te horen als vocalist op vier liedjes van de nieuwe Portico plaat Living Fields. Zat-ie in een mooi rijtje want ook Alt-J zanger Joe Newman doet op dat album mee, net als Jamie Woon.

Afijn, binnenkort ligt er dus met Pagodes een nieuwe solo-album van Jono in de winkels. Eentje waar het label Ninja Tune het volgende over zegt:

It’s an album that’s difficult to turn away from, full of beautiful melody, futuristic production flourishes and lyrics that don’t shy away from darkness, but always alight on uplifting conclusion.

Precies, goed in de gaten houden dus.


Nieuwe muziek

Fink Jono McCleery José González Nick Drake

Sam Outlaw, de nieuwe country ‘bad boy’?
Gepubliceerd 14/08/2015 door

Sam Outlaw, de nieuwe country ‘bad boy’?

We sluiten de week af met een portie country/roots. Afzender: Sam Outlaw. Dat klinkt als een gangsta rapper, maar het is toch echt een gewone jongeman uit South Dakota. Geïnspireerd door mannen als Don Williams en Willie Nelson brak hij in 2014 door met de EP Sam Outlaw. Optredens op Coachella en CBS volgden. Hatsa.

Het was tijd voor een nieuwe plaat, besloot Sam. Hij dacht, laat ik daar wat toffe mensen voor optrommelen. En zo geschiedde. Leest u mee? De plaat, Angeleno, werd geproduceerd door Ry Cooder en mede mogelijk gemaakt door leden van My Morning Jacket en Dawes. Indrukwekkend, als je het ons vraagt.

Oké, die nieuwe plaat heet dus Angeleno. Is al uit, maar nog niet op Spotify. Gelukkig is er Youtube. Een van de fijnste tracks vinden wij Love Her For A While. Die track (en eigenlijk het hele album) gaat ongetwijfeld in de smaak vallen bij liefhebbers van Andrew Combs, Sturgill Simpson en Cale Tyson.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Andrew Combs Cale Tyson Sam Outlaw Sturgill Simpson

Hernieuwd geloof in Roadside Graves
Gepubliceerd 13/08/2015 door

Hernieuwd geloof in Roadside Graves

Een jaar of vijftien timmert het Amerikaanse Roadside Graves muzikaal aan de weg, waarvan de laatste vier jaar bijzonder rustig waren. Begin september gaat daar verandering komen met nieuwe plaat Acne/Ears. Eerste single Gospel Radio belooft veel goeds.

Met 8 leden is Roadside Graves een bont gezelschap. Jeugdvrienden, lezen we op All Music. De eerste twee platen werden in een twijfelachtige kelder opgenomen en in eigen beheer uitgebracht. Uiteindelijk werd de band opgepikt door Kill Buffalo Records uit Brooklyn en bij die platenmaatschappij verscheen in 2007 met het mooie No One Will Know Where You’ve Been een plaat waarmee Roadside Graves een kleine doorbraak in Amerika beleefde.

Daarna volgende meer platen bij andere platenmaatschappijen (een nieuw contract is onlangs getekend bij Don Giovanni Records). Steady bouwt de band met elke plaat aan een groter publiek. Al blijft de echte grote doorbraak nog uit.

Misschien dat het dan gaat gebeuren met het aankomende Acne/Ears. Het zou zomaar eens kunnen, als we afgaan op de sterke single Gospel Radio. In het liedje legt frontman John Gleason zijn twijfels over het geloof en zijn relatie met de kerk bloot:

Gospel Radio tells a short story about my parents’ divorce and our estranged relationship to the local Catholic church and school. […] When I was older church simply became a place to stand in the back and try to talk to girls. Now it represents nothing. I don’t go, never will again I think. It was just something you had to do when you were younger.

Het mondt uiteindelijk uit in een Arcade Fire achtige climax rondom de geweldige zin “Ain’t no static on gospel radio.”

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Arcade Fire Deer Tick Roadside Graves

Fantastic Negrito heeft zijn inspiratie terug
Gepubliceerd 12/08/2015 door

Fantastic Negrito heeft zijn inspiratie terug

Vandaag het bijzondere verhaal van Fantastic Negrito (echte naam: Xavier Dphrepaulezz). Grootgebracht in een traditioneel moslim-huishouden met een Somalisch-Carribische vader. Op zijn twaalfde verhuisde het gezin naar Oakland. Je kan je voorstellen dat dit een redelijke cultuurschok is. Wat doe je dan? Juist, je gaat muziek maken. Oh, en ook omgaan met verkeerde mensen. Xavier had een bijna-doodervaring tijdens een gewapende overval en besloot toen maar met een demo-tape naar LA te vertrekken. Logisch.

Eenmaal in LA lijkt alles voorspoedig te gaan. Hangin’ in tha club, vrouwen, drank en een platendeal bij het beruchte Interscope Records. Wat wil je nog meer? Helaas werd het geen succesverhaal. Het album flopte, de inspiratie was weg en hij besloot ermee te stoppen.

Ben je er nog? Goed, want nu wordt het echt apart. In 2000 had hij een nieuwe bijna-doodervaring, ditmaal door een auto-ongeluk. Vier weken in coma en maanden van revalidatie. In 2008 keerde hij terug naar Oakland om een leven zonder muziek te leiden. En dan wordt zijn zoon geboren. Bam, de creativiteit is terug! Hij denkt maar één ding: muziek maken!

Hij laat zich inspireren door blueslegendes als  Lead Belly, R.L. Burnside en Skip Woods, maar geeft er ook een eigen draai aan. Een draai die ons erg doet denken aan Bluespunk van The Heavy, maar van tijd tot tijd ook aan Alabama Shakes. Je snapt het, blues met een hard randje. En dat alles vind je op Fantastic Negrito Deluxe EP. Luister maar eens naar Lost In A Crowd, de opener van de EP.

Wij gunnen hem al het mogelijke, niet alleen vanwege het unieke verhaal, ook vanwege zijn alomtegenwoordige talent. Wat een baas.

Bekijk deze video op YouTube.

Oh, als je een kwartiertje over hebt, kijk/luister dan ook even zijn Tiny Desk Concert.

Nieuwe muziek

Fantastic Negrito The Heavy