Gobsmag Posts

Heyrocco rammelt de garage uit
Gepubliceerd 28/04/2015 door

Heyrocco rammelt de garage uit

De bassist van het Amerikaanse Heyrocco heet Chris Cool. In het toegestuurde biootje staat daar achter geschreven: “Yes, that’s his real name.” Hoe dan ook, 10 juli verschijnt hun debuutalbum Teenage Movie Soundtrack.

Op dat plaatje onder andere de vier liedjes die op een vorig jaar verschenen EP’tje te vinden zijn. Begrijpelijk, want dit kwartet is steengoed met sterke melodieën en heerlijk directe teksten:

  • Virgin (“You should mind your own fucking business”)
  • Melt (“Its not supposed to feel this good, casually holding hands”)
  • Mom Jeans (“You look like a dream: messy hair, dark eyes, you were wearing mom jeans”)
  • Santa Fe (“They just want a sing-along bullshit lovesong”)

Wat je ook goed hoort op het EP’tje: de vele invloeden. Beetje Nirvana, beetje Mudhoney, beetje Pavement, beetje the Cure, beetje Girls. Veel beetjes maken een boel te gek.

We twijfelden even, maar uiteindelijk is niet Sante Fe, maar Mom Jeans op ons scorebord beland. Misschien hebben we een muntje opgegooid, misschien niet.

Heyrocco speelt 16 mei op London Calling in de Tolhuistuin, Amsterdam.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Girls Heyrocco Nirvana The Cure

C.W. Stoneking has gone Boogaloo
Gepubliceerd 27/04/2015 door

C.W. Stoneking has gone Boogaloo

Australische muzikant en held van beroep: C.W. Stoneking. Met z’n retro muziek en dito uitstraling is hij een graag geziene gast in de wereld van baarden, hipters, barbershops enzoverder. Niet dat we daarin mee willen gaan, maar C.W. Stoneking is gewoon tof. Met Gon’ Boogaloo is de opvolger van het zes jaar geleden verschenen Jungle Blues daar.

Prijsnummer van de vorige plaat was de titeltrack Jungle Blues. Old skool! Country, hillbilly, blazers, folk, blues: C.W. heeft het allemaal. Op zijn nieuwe plaat horen we eigenlijk hetzelfde geluid, maar misschien nog net iets dansbaarder. Never change a winning formula, zullen we maar denken.

Bewijs? Luister maar eens naar de track The Zombie en laat het even weten of je stil hebt kunnen zitten. Ons lukt het in ieder geval niet (Met name Harm gooit er killer-moves uit op de redactie).

Overigens geen dure studio’s en overschatte producers:

“Each song was mixed live in the room by way of positioning the band, (drums, electric & double bass, backing singers, and my guitar amp), at varying distances/degrees/volumes around an old RCA-77DX ribbon microphone to achieve the optimum mix for each tune as it hit the tape, how it arrived at the tape is how it stayed.”

En dat vinden wij nou tof!

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

C.W. Stoneking Dr. John Tom Waits

Misschien wel het mooiste liedje van… 2001
Gepubliceerd 24/04/2015 door

Misschien wel het mooiste liedje van… 2001

Schooldag, 1995

Ik sloot mijn ogen en liet de achterkant van mijn hoofd rusten tegen het ingelijste gedicht van Piet Paaltjens. Het was midden jaren ‘90 en ik kon in dat klaslokaal alleen maar dromen, over grootse daden en de mooiste woorden. (Mijn wapens.)

Des armes, des chouettes, des brillantes

Nicole zei dat ik er nooit echt bij was. Met mijn gedachten. En dat ik nooit duidelijkheid gaf. Ook niet toen ik haar zoende, in de pauze, op de trap. En dat ik moest luisteren naar alles of niets. Het was toevallig een favoriet van haar. Maar dat veranderde niks. (Nog niet.)

Dans les yeux, dans le coeur, dans les bras d’une femme,
Qu’on garde au fond de soi comme on garde un mystère

Tijdens het tussenuur, in het café, haalde Luuk zijn zware shag tevoorschijn. Ik had net besloten met roken te beginnen, dus ik knikte hem gretig toe. Alles of niets. Stak hem in brand. Haalde de trekker over. (En hoestte hard.)

Des armes, des armes, des armes,
Et des poètes de service à la gâchette

Bekijk deze video op YouTube.

(Bertrand Cantat, zanger van Noir Désir, sloeg in 2003 zijn vriendin dood in een Litouws hotel. Terwijl een goed jaar eerder het album Des Visages des Figures de band op de rand van een internationale doorbraak had gebracht.

Maar laten we het over Léo Ferré hebben; een dichter, een chansonnier en schrijver van Des Armes. De onbelichte parel op dat album van Noir Désir. In het gedicht (1969) vergelijkt hij, hoewel niet expliciet, woorden met wapens. En er is meer. De aarde is blauw, de omhelzing van een vrouw en een laatste sigaret. Ik weet het niet precies, maar het voelt als een schooldag in 1995.)

Misschien wel het mooiste liedje van...

We hebben ze, Arlo Mckinley & The Lonesome Sound
Gepubliceerd 24/04/2015 door

We hebben ze, Arlo Mckinley & The Lonesome Sound

Wat slecht is komt vaak snel en wat briljant is doet er vaak wat langer over. Zo ging het ook ongeveer met Arlo McKinley die eind vorig jaar met The Lonesome Sound een gelijknamige debuutplaat de wereld in slingerde. Daarover lazen wij: “There’s no major effort underway at the moment to promote his music to the masses. Unless you’re clued into the right sectors of the Cincinnati music scene, his name is likely one of a stranger. But just as music worth hearing tends to do, it has slowly been bubbling up from word of mouth until some of those mouths have begun to speak about this record as one of the best music offerings all year.”

Man, dat vinden wij mooi. En dat geldt niet alleen voor bovenstaande quote. De muziek doet hier niets aan onder. Pure alt-country die wat ons betreft zonder moeite in het rijtje klassiekers past die Jason Isbell, John Moreland, Andrew Combs en Sturgill Simpson de laatste tijd afleverden.

Eigenlijk vinden we alle tien de liedjes mooi. Toch kiezen we vandaag voor openingstrack I’ve Got Her. Waarom? Misschien wel door die mondharmonica waar de track mee opent. Maar oordeel vooral zelf.

Wat we ook mooi vinden. Het album is verkrijgbaar via een keur aan digitale outlets (Bandcamp, iTunes, Spotify). Degene die een fysiek exemplaar wil kan een mailtje sturen naar arlomckinley@gmail.com. Rock ’n roll! Voor de eerstvolgende 71 snelle lezers overigens de mogelijkheid om tot de eerste 1000 FB-likes te komen. Klik dus door en maak over een tijdje misschien wel de blits bij je muziekvrienden.

Nieuwe muziek

Andrew Combs Arlo Mckinley & The Lonesome Sound Jason Isbell Sturgill Simpson

Liza Anne komt er nu echt aan
Gepubliceerd 22/04/2015 door

Liza Anne komt er nu echt aan

Dit is het enige dat staat op de Facebookpagina van de Amerikaanse singer/songwriter Liza Anne onder het kopje biografie: “I feel things deeply and then I sing them sweetly.” Soms heb je inderdaad niet veel meer woorden nodig.

Toch hier even wat meer informatie, want zo zijn wij dan ook wel weer. Liza Anne komt uit Nashville en brengt 19 mei haar nieuwe album uit: TWO. De plaat verschijnt in eigen beheer en is de opvolger van het mooie, in beperkte kring opgepikte debuut The Colder Months uit 2014 (check bijvoorbeeld de prachtige titeltrack).

Met dat debuutalbum onder de arm deed ze in 2014 veel shows in Amerika, van kleine zaaltjes tot huiskamers. Independent als ze is, boekte ze die allemaal zelf. Op uitnodiging van het Londense label Communion (opgericht door Mumford & Sons kerel Ben Lovett) kwam ze naar de Britse hoofdstad en speelde ze niet veel later ook op het hoofdkantoor van Soundcloud, in Berlijn. 2015 bracht ook al wat moois: iTunes Music gooide nieuw liedje ‘Room’ in de New Artist Spotlight en ze mocht openen voor buzz artiest FYFE in Londen.

Nieuwe plaat TWO is een stap vooruit en zal ongetwijfeld haar carrière een goed vervolg geven. “On TWO Liza strives to find the balance between staying authentic to her folk/singer-songwriter roots, and experimenting with fuller instrumentation and layered sounds,” schrijft de ingehuurde promomachine en na een eerste draairondje weten wij al dat het haar goed gelukt is.

Voorproefjes Room (“I should have known you didn’t want me, you never had room to want me”) en Take It Back (“I would rather have it fall apart than act like we’re on solid ground”) moeten je doen beseffen dat het nu de hoogste tijd is om aan te haken. Liza Anne, dames & heren.

Nieuwe muziek

Daugher First Aid Kit Liza Anne Sharon van Etten

De wereld van East Cameron Folkcore
Gepubliceerd 21/04/2015 door

De wereld van East Cameron Folkcore

East Cameron Folkcore is een complexe formatie uit Austin. Jawel, het liberale bolwerk midden in de tamelijk (!) conservatieve Texas. Waarom complex? “They are possibly the only band to site both Black Flag and Gustav Mahler as an influence,” aldus American Songwriter. En Rolling Stone Magazine: “A celebratory madness – music against the system, with brain, heart and clenched fist.”

Vorige week verscheen met Kingdom of Fear alweer het vierde studioalbum. Verwacht geen liefdesliedjes, zinnen die rijmen of slappe teksten. Nee, dit lezen we op de website van de band:

Kingdom Of Fear is a critical inventory of our world in 2014: From surveillance state to turbo capitalism, from plundering nature to corruption in economy and politics, from exploiting bosses to arbitrary policemen. There is no doubt that the issues coming up are uncomfortable. More than once East Cameron Folkcore has been accused of being “too political.”

En om deze boodschap te verkondigen gebruiken ze elektrische gitaren, country-loopjes, stemverheffing en zelfs gospelige koren. Op titeltrack Kingdom of Fear klinken ze wat country-achtig, maar verderop op het album gaat het helemaal los en heb je niet in de gaten dat je nog steeds naar dezelfde band aan het luisteren bent. Kortom, wij vinden het een verademing. En niet alleen wij, ome Smeets (nee, niet De Mart) denkt er hetzelfde over en heeft de band overgehaald om naar Landgraaf te komen. Ga dat zien! Maar tot die tijd is Spotify je vriend.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

East Cameron Folkcore Jack White Tom Waits

Kin Cayo doet wat met de zon
Gepubliceerd 20/04/2015 door

Kin Cayo doet wat met de zon

Terwijl we afgelopen weekend ons wekelijkse rondje langs ongeveer 9.763 muziekblogs maakten, kwamen we iets toepasselijks tegen. En dat toepasselijks is Kin Cayo. Waarom? Kin Cayo betekent letterlijk ‘family of small islands’. En met de zon op onze bol hadden we best zin in vakantie op een klein eiland in de TV TAS of nog beter, Curacao. Wat ook goed uitkomt is dat liedje Shot The Sun Down ons al een beetje in zomerse sferen bracht.

Kin Cayo in een paar woorden: zomers dus, wat bliepjes, samenzang. Een beetje Animal Collective. Wat we bij Stereo Embers Magazine lezen snijdt ook hout: “One of the most exciting bands around melodically adventurous and musically cunning.” En ook wat Popmatters zegt: “Both in rhythm and in melody they evoke an idyllic island environment, where one can put on the tunes with nothing to worry about other than keeping the piña coladas coming along.”

Kin Cayo is op dit moment trots eigenaar van drie tracks, allen te vinden in Spotify. Laat je echter niet misleiden door het catchy Shot The Sun Down. Liedjes Our Ship en Wrong Guy zijn iets minder happy, maar nog steeds uitermate aanstekelijk. Althans, dat vinden wij. Zelf zeggen ze daarover: “A lot of the songs are about a light at the end of the tunnel or, like, only in darkness can you see the light. It’s this kind of realness that things might be bad right now, but there’s hope; hope’s on the way, that there is a light.” Hoop doet leven!

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Animal Collective Kin Cayo

Misschien wel het mooiste liedje van… 2005
Gepubliceerd 17/04/2015 door

Misschien wel het mooiste liedje van… 2005

Onder de vloer

‘Dus u bent een clown?’ Ik vroeg het nog eens voor de zekerheid. Want hij zag er niet uit als een clown. Hij schoof zenuwachtig over de zitting van de leren stoel en keek nogal triest. Hij had misschien niets meer te verliezen. Of misschien juist alles.

He dressed up like a clown for them
With his face paint white and red

‘Glaasje water?’ In de keuken dacht ik aan die André van Duin-imitator. En aan die jongen die een plaatje met de gitarist van Dog Eat Dog had opgenomen. Die stonden ook ooit voor de deur van ons boekingskantoor. Gelukszoekers.

‘U bent dus op zoek naar boekingen?’ Dat was hij. En toen begon hij plotseling, eerst zachtjes, maar daarna onbedaarlijk, te huilen. Tranen vielen op het tafelblad. Tussen het gesnik hoorde ik iets over een torenhoge schuld, een hernia, een zieke moeder, een foute vader. En een gevangenisstraf.

‘Kom maar even tot rust.’ Ik wachtte in de keuken totdat ik het gejammer niet meer hoorde. Toen ik de vergaderruimte weer binnenstapte was die leeg. De voordeur stond open.

And in my best behavior
I am really just like him
Look beneath the floorboards
For the secrets I have hid

Bekijk deze video op YouTube.

(John Wayne Gacy Jr. was een seriemoordenaar en een clown. Voor het prachtalbum Sufjan Stevens Invites You To: Come On Feel the Illinoise legde Sufjan haarfijn het leven en de ellende van deze ‘kindervriend’ bloot. ‘But we’re all capable of what he did.’ zei Sufjan later in een interview.

Dat geloof ik niet. Maar iedereen heeft wel iets verstopt onder zijn vloer. Zoals die clown die ik ooit sprak en die het niet langer verborgen kon houden.)

Misschien wel het mooiste liedje van...