Gobsmag Posts

De wereld van East Cameron Folkcore
Gepubliceerd 21/04/2015 door

De wereld van East Cameron Folkcore

East Cameron Folkcore is een complexe formatie uit Austin. Jawel, het liberale bolwerk midden in de tamelijk (!) conservatieve Texas. Waarom complex? “They are possibly the only band to site both Black Flag and Gustav Mahler as an influence,” aldus American Songwriter. En Rolling Stone Magazine: “A celebratory madness – music against the system, with brain, heart and clenched fist.”

Vorige week verscheen met Kingdom of Fear alweer het vierde studioalbum. Verwacht geen liefdesliedjes, zinnen die rijmen of slappe teksten. Nee, dit lezen we op de website van de band:

Kingdom Of Fear is a critical inventory of our world in 2014: From surveillance state to turbo capitalism, from plundering nature to corruption in economy and politics, from exploiting bosses to arbitrary policemen. There is no doubt that the issues coming up are uncomfortable. More than once East Cameron Folkcore has been accused of being “too political.”

En om deze boodschap te verkondigen gebruiken ze elektrische gitaren, country-loopjes, stemverheffing en zelfs gospelige koren. Op titeltrack Kingdom of Fear klinken ze wat country-achtig, maar verderop op het album gaat het helemaal los en heb je niet in de gaten dat je nog steeds naar dezelfde band aan het luisteren bent. Kortom, wij vinden het een verademing. En niet alleen wij, ome Smeets (nee, niet De Mart) denkt er hetzelfde over en heeft de band overgehaald om naar Landgraaf te komen. Ga dat zien! Maar tot die tijd is Spotify je vriend.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

East Cameron Folkcore Jack White Tom Waits

Kin Cayo doet wat met de zon
Gepubliceerd 20/04/2015 door

Kin Cayo doet wat met de zon

Terwijl we afgelopen weekend ons wekelijkse rondje langs ongeveer 9.763 muziekblogs maakten, kwamen we iets toepasselijks tegen. En dat toepasselijks is Kin Cayo. Waarom? Kin Cayo betekent letterlijk ‘family of small islands’. En met de zon op onze bol hadden we best zin in vakantie op een klein eiland in de TV TAS of nog beter, Curacao. Wat ook goed uitkomt is dat liedje Shot The Sun Down ons al een beetje in zomerse sferen bracht.

Kin Cayo in een paar woorden: zomers dus, wat bliepjes, samenzang. Een beetje Animal Collective. Wat we bij Stereo Embers Magazine lezen snijdt ook hout: “One of the most exciting bands around melodically adventurous and musically cunning.” En ook wat Popmatters zegt: “Both in rhythm and in melody they evoke an idyllic island environment, where one can put on the tunes with nothing to worry about other than keeping the piña coladas coming along.”

Kin Cayo is op dit moment trots eigenaar van drie tracks, allen te vinden in Spotify. Laat je echter niet misleiden door het catchy Shot The Sun Down. Liedjes Our Ship en Wrong Guy zijn iets minder happy, maar nog steeds uitermate aanstekelijk. Althans, dat vinden wij. Zelf zeggen ze daarover: “A lot of the songs are about a light at the end of the tunnel or, like, only in darkness can you see the light. It’s this kind of realness that things might be bad right now, but there’s hope; hope’s on the way, that there is a light.” Hoop doet leven!

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Animal Collective Kin Cayo

Misschien wel het mooiste liedje van… 2005
Gepubliceerd 17/04/2015 door

Misschien wel het mooiste liedje van… 2005

Onder de vloer

‘Dus u bent een clown?’ Ik vroeg het nog eens voor de zekerheid. Want hij zag er niet uit als een clown. Hij schoof zenuwachtig over de zitting van de leren stoel en keek nogal triest. Hij had misschien niets meer te verliezen. Of misschien juist alles.

He dressed up like a clown for them
With his face paint white and red

‘Glaasje water?’ In de keuken dacht ik aan die André van Duin-imitator. En aan die jongen die een plaatje met de gitarist van Dog Eat Dog had opgenomen. Die stonden ook ooit voor de deur van ons boekingskantoor. Gelukszoekers.

‘U bent dus op zoek naar boekingen?’ Dat was hij. En toen begon hij plotseling, eerst zachtjes, maar daarna onbedaarlijk, te huilen. Tranen vielen op het tafelblad. Tussen het gesnik hoorde ik iets over een torenhoge schuld, een hernia, een zieke moeder, een foute vader. En een gevangenisstraf.

‘Kom maar even tot rust.’ Ik wachtte in de keuken totdat ik het gejammer niet meer hoorde. Toen ik de vergaderruimte weer binnenstapte was die leeg. De voordeur stond open.

And in my best behavior
I am really just like him
Look beneath the floorboards
For the secrets I have hid

Bekijk deze video op YouTube.

(John Wayne Gacy Jr. was een seriemoordenaar en een clown. Voor het prachtalbum Sufjan Stevens Invites You To: Come On Feel the Illinoise legde Sufjan haarfijn het leven en de ellende van deze ‘kindervriend’ bloot. ‘But we’re all capable of what he did.’ zei Sufjan later in een interview.

Dat geloof ik niet. Maar iedereen heeft wel iets verstopt onder zijn vloer. Zoals die clown die ik ooit sprak en die het niet langer verborgen kon houden.)

Misschien wel het mooiste liedje van...

Houd Songs Of Boda goed in de gaten
Gepubliceerd 17/04/2015 door

Houd Songs Of Boda goed in de gaten

Achter de naam Songs Of Boda gaat de Zweedse singer/songwriter Daniel Skoglund schuil. Na diverse projectjes en bandjes in het thuisland, verscheen begin vorige maand zijn eerste werk als solo artiest in de vorm van het EP’tje Loophole.

Een meer dan prima eerste worp, dit schijfje met zes liedjes. Single Yellow Fanatics ontroert in al haar subtiliteit, That Foggy Notion rolt als een The War On Drugs liedje en prijsnummer Where My Hands Might Go (“They told me I could play guitar / they told me I could go far”) klinkt als Dire Straits relaxend in een bluescafe. In Zweden halen ze referentiemateriaal in de vorm van Band Of Horses en Fleet Foxes er nog bij, en weet je, waarom ook niet.

Prachtplaatje. Wie haalt de beste man naar Nederland?

Nieuwe muziek

Daniel Norgren Dire Straits Songs Of Boda The War On Drugs

Deal Casino zet zijn geld op ’45’
Gepubliceerd 15/04/2015 door

Deal Casino zet zijn geld op ’45’

Deal Casino is een indie-formatie uit New Jersey en momenteel gaat er een buzzje rond in blog-wereld. Sceptisch als we zijn, wilden we het uiteraard eerst zelf luisteren. Maar na de 3 minuut 15 van de track Fortyfive zijn wij ook om. Man, dat klinkt lekker.

Fortyfive staat op het derde EP’je van de band, genaamd Heck. Collega’s van On Stage Magazine beschrijven het eigenlijk prima als ze zeggen: “Deal Casino is a working band, not musicians playing together. Don’t expect long guitar or drum solos, just bang bang bang songs, catchy and explosive.” Daar voegt de band zelf aan toe: “We are trying to write pop songs, but sound like a band, not a computer,” Parella says. That’s assessment is fair enough.”

Zo op het eerste gehoor doet het ons denken aan Neon Trees en Young The Giant. Ook Kings of Leon ligt in sommige nummers op de loer. Klinkt als your average rock band? Dat zou je misschien denken, maar wij vinden Deal Casino catchy as…

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Deal Casino Neon Trees Young The Giant

Andy Shauf blijft wakker
Gepubliceerd 14/04/2015 door

Andy Shauf blijft wakker

Andy Shauf is een sympathieke Canadese songwriter, tenminste als we diverse blogs mogen geloven. Innemend en klaarblijkelijk niet bewust van het songwriting-talent dat hij bezit. Onze interesse was gewekt en we konden meteen beginnen met The Bearer of Bad News, het derde stukje materiaal dat de studio uit is komen rollen.

Onze eerste associatie is Elliott Smith. Top. Verder luisteren dus. Na een aantal luisterbeurten kunnen we je vertellen dat Andy Shauf inderdaad fijne, kleine liedjes maakt. Luister goed naar de teksten en je zult jezelf in vrijwel elke song herkennen.

Bijvoorbeeld in I’m Not Falling Asleep. Iedereen herkent wel zo’n nacht dat je maar niet in slaap kan komen, dat je blijft malen en naar het plafond staren:

“When I close my eyes
I am not falling asleep
I am opening drawers
I am not sifting through paper.”

Veel meer willen we er vandaag eigenlijk niet over kwijt. Tot morgen.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Andy Shauf Elliott Smith Josh Rouse

Het zware hart van John Moreland
Gepubliceerd 13/04/2015 door

Het zware hart van John Moreland

John Moreland komt uit Oklahoma. Om zichzelf daaraan te herinneren heeft hij de letters OKLA en HOMA laten inkleuren op zijn knokkels. John Moreland is dus trots op zijn afkomst. En Oklahoma mag volgens ons ook best trots zijn om een muzikant als John Moreland afgeleverd te hebben.

John Moreland is namelijk het soort artiest dat intrigeert. Niet alleen zijn imposante uiterlijk, maar ook de diepe stem en het feit dat hij zichzelf over het algemeen alleen begeleid op gitaar. Het verbaasde ons dan ook niet dat Moreland met diverse tracks is gefeatured in de bad-ass biker serie Sons Of Anarchy (Gospel en Your Spell).

Ergens deze maand moet hij uitkomen, het nieuwe album van Moreland. Dit wordt er op zijn eigen website over gezegd:

Some days, being John Moreland has to hurt. As others bury experiences and stifle regrets, Moreland pokes old wounds until you’re sure they’ve got to be bleeding again. It’s painful. But in Moreland’s care, it’s also breathtakingly beautiful.

Daar hebben we eigenlijk weinig aan toe te voegen. Zowel titeltrack High On Tulsa Heat en de meest recente, Heart’s Too Heavy zijn liedjes die je meteen raken. Recht in je hart. Zakdoekjes bij de hand en luisteren maar. Als bonus, luister daarna even naar het schitterende Nobody Gives A Damn About Songs Anymore (afkomstig van zijn vorige plaat).

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Bruce Springsteen John Moreland Steve Earle

Misschien wel het mooiste liedje van… 1995
Gepubliceerd 10/04/2015 door

Misschien wel het mooiste liedje van… 1995

Sjoerd

Sjoerd lag languit in het gras. Ik vroeg mij af of dat wel verstandig was. Het was warm, de zon scheen en zijn haar was rood. Met zijn vinger wees hij naar de verdorde sprieten tussen ons in. ‘Kijk. Verskroeid.’

Summer’s gone a summer song
You’ve wasted every day, every day

De badmeester was een klootzak en Sjoerd kende we eigenlijk helemaal niet (maar we merkten al snel dat hij een beetje traag was). Mariëlle, klein met poedelhaar, liep de hele tijd achter ons aan. En toch waren elke dag te vinden in dat zwembad. Omdat het zomer was. De laatste.

Summer’s gone, can’t wipe it off my hands
Write it in the sand, in the sand
In the sand

Toen de bladeren vielen, verskroeid door de zon, was de zomer voorbij. Zo ineens. Ik ging weer naar school, Bas naar een andere en Sjoerd waarschijnlijk ook. We hebben hem nooit meer gezien.

When the leaves burn, summer ends

Bekijk deze video op YouTube.

(Ach, die zomers. Die mooie zomers. Alle dagen verspild. En het vloog voorbij, alsof het de laatste was. Buffalo Tom weet die dagen perfect te vatten in Summer, een up-tempo nummer waarin weemoed de boventoon voert. Het verscheen op het album Sleepy Eyed dat min of meer afrekende met zijn gepolijste voorganger Big Red Letter Day. Dus live opgenomen in de studio met zo weinig mogelijk overdubs.

Maar wat is er met Sjoerd gebeurd? Of met het kapsel van Mariëlle?)

Misschien wel het mooiste liedje van...