Gobsmag Posts

Laten we weer eens een bandje uit het prachtige land Australië tippen: Alpine. Het zestal komt uit Melbourne en brengt eind juni met Yuck hun langverwachte tweede langspeler uit.

Eerste voorproefje van dat nieuwe album is de vorige week verschenen single Foolish, die in het thuisland al kan rekenen op aardig wat airplay. En ondergetekende, als Nederlander in Nederland, begrijpt sinds een paar dagen dat het inderdaad een meer dan prima liedje is voor als de zon schijnt. Maar ook NPR, de Amerikaanse publieke radio, heeft het nummer reeds opgepikt.

Aan de Australische website ABC vertelt zangeres Phoebe dat het liedje gaat over het kussen van iemand die je eigenlijk niet zo moeten kussen: “And you get that quiver and you’re like ‘oh gosh, I shouldn’t be doing this but I’m doing this: yuck!'”

In datzelfde interview lezen we dat de band inspiratie vond voor het nieuwe album in “a heavy sonic diet of listening to Latin and South American pop stars from the ’60s and ’70s”, voorgeschoteld door bassist Ryan tijdens het toeren met het in 2012 verschenen debuut A is for Alpine. “We needed uplifting music on the road,” zegt Phoebe. “It’s just so incredible, you have no idea. It’s just delicious.”

En delicious it is.


Nieuwe muziek

Degene met een goed geheugen zullen zich de naam Christopher Paul Stelling nog herinneren. De mensen met een te gekke muzieksmaak natuurlijk ook. Op 16 januari van het jaar 2014 schreven we over New Yorkse folkie, single Brick X Brick scoorde destijds een 8.2.

Wat we toen schreven: “Dat is dus Christopher Paul Stelling, all the way from Brooklyn, NYC en singer-songwriter in haar puurste vorm. Zijn meest recente album False Cities staat vol met energieke protestsongs die worden gebracht met de overtuiging van een priester die een kerk vol heidenen wil bekeren. Gobsmag is niet alleen onder de indruk van de passie die ervan afstraalt, ook het gitaarspel van Stelling kan op onze goedkeuring rekenen. Luister maar eens naar het intense Every Last Extremist, in sessie voor Last.fm.”

Het afgelopen jaar heeft Stelling niet stilgezeten. Bijna non-stop on tour en overal waar hij komt laat hij mensen in verbazing en blijdschap achter. Een collega van The Daily Beast beschreef het treffend: “I’ve run into Stelling playing at music festivals—even when he wasn’t officially on the lineup.”

Het was diezelfde Daily Beast die vorige week de eerste single van Stelling’s nieuwe album in premiere mocht laten gaan. Warm Enemy is een track zoals we die van hem kennen. Vingervlug gitaarspel en een stem die het midden houdt tussen Dylan en Asaf Avidan. Wat de rest van het album, Labor Against Waste, gaat brengen weten we nog niet. Maar dat het van grote kwaliteit gaat zijn mag je van ons aannemen. Niet in de laatste plaats omdat het luisteren van de plaat het roemruchte ANTI Records (Tom Waits, Glen Hansard e.v.a.) ervan overtuigde de plaat wereldwijd uit te brengen.

Tot slot: in juni maakt Christopher Paul Stelling de grote oversteek en staat hij o.a. in Paradiso Noord (samen met Joe Pug). Ons advies: gaan!

Nieuwe muziek

Eindelijk weer eens tijd voor iets spannends uit Nederland. Vandaag vinden we op het scorebord het Rotterdamse Crying Boys Cafe, de band rondom Jasper Hupkens. Ze maken, zoals ze het zelf zeggen, “een opgewonden mengelmoes van heden en verleden: inspiraties reiken van gevangenisblues uit het begin van de vorige eeuw, via de exotische jaren ’80 naar de indie avantgarde van nu. Samen vormen ze moderne, rituele songs.”

Het debuutalbum (The Keys Not The People) is reeds klaar en de band kiest voor een eigen, gefaseerde introductie. Die begon gisteren met de release van het bijzonder fijne liedje I Was A Singer. Wederom kunnen we het niet treffender omschrijven dan de bandbio het doet: “I Was a Singer gaat over een karakter-kameleon, de biecht van een meeloper die op ontploffen staat. I Was a Singer is de gospel van een smerige kerk en klinkt uit een wit houten gebouw dat wegzakt in het moeras.”

En gospel horen we inderdaad. We horen ook beats en Guy Garvey (Elbow). Het zou ons dan ook niks verbazen als je in 2015 nog veel (en op onverwachte plekken / momenten) van deze band gaat horen. Je eerste kans hiervoor is aanstaande vrijdag al, dan spelen ze aan de vooravond van het Rotterdamse Motel Mozaique. In goed Rotterdams: pak die brommert en ga die gasten zien!

 

Nieuwe muziek

Mullingar is dus een plaatsje in Ierland. Moesten we even googlen. Waarom? Omdat het prima bandje The Academic daar vandaan komt. Net als One Direction zanger Niall Horan overigens.

Daar in Ierland heef The Academic, als we het bio’tje mogen geloven, al een aardige live reputatie opgebouwd. Het zijn nog jonge gastjes (tieners) en druk bezig met een eerste EP’tje. Met de woorden “an infectious blend of indie rock /pop” omschrijven ze hun sound en luisterend naar debuutsingle Different kun je daar weinig tegen in brengen en dat doen we dan ook maar niet want is er al niet genoeg onenigheid in de wereld, mensen? “I love that you’re different!”

The Academic dus. Veelbelovend bandje met een prime debuutsingle. Is er verder nog iets te melden? Vooralsnog niet, maar we houden je op de hoogte van nieuwe ontwikkelingen. Desnoods vliegen we naar dat ene plaatsje waar ook die One Direction dude vandaan komt. Mull-nog wat. Ligt in Ierland.


Nieuwe muziek

Een krappe week geleden verscheen Radium Death, het zesde album van William Elliott Whitmore. Niet echt een titel doe je doet denken aan kampvuur of warme stranden. En dat is terecht, Whitmore maakt namelijk overwegend donkere roots/americana. En dat doet hij dus al aardig wat jaartjes op respectabele wijze. The beginners guide to William Elliott Whitmore: Old Devils, Johnny Law en onze persoonlijke favoriet, Hell or High Water.

Als we je dan ook nog vertellen dat Whitmore beschikt over een baard, een zware stem en graag een glaasje whiskey drinkt, dan is de vergelijking met Sean Rowe niet ver weg natuurlijk. Je snapt hebt, onze handen gaan op elkaar. VICE weet het overigens ook mooi te verwoorden:

“Will is a banjo toutin’, cheap beer guzzlin’ motherfucker who’s been making some of the most arresting folk music of the last decade. With a voice that sounds like he’s smoked a pack of Marlboros every day of his life and at one point ate Tom Waits vocal box for breakfast, his music tells stories of the simple life you find in the Midwest.”

We moeten er wel bij zeggen dat Whitmore op zijn nieuwste plaat wat breekt met de traditie van albums met minimale instrumentatie waar hij overwegend solo op te horen is. We horen een wat grootser geluid. En jawel, we horen bandleden. Toch blijft het vertrouwd en draaien we single Healing To Do al een tijdje plat op de redactie. Nu is het jouw beurt.

Nieuwe muziek

Grote stad

In een telefooncel, op de hoek van Beethoven en Bach, belde ik naar huis. De avond was gevallen en ik bevond mij in een slechte buurt. Ik keek schichtig om mij heen, hoorn in mijn hand, hand op mijn portemonnee. De grote stad. Het was allemaal al erg genoeg.

Ik logeerde vier dagen, drie hoog, op een onbekend adres. Er stond iets te beginnen en de slaap kon ik maar niet vatten. Diep in de nacht hoorde ik onheilspellende geluiden onder het raam. Katten. Of mensen. Spelend, vechtend. Er was ooit iemand neergestoken hier.

My cats fight
And play all night
And drive me crazy

De laatste dag belde ik weer. Een huisdier was tijdens mijn afwezigheid doodgegaan. Maar dat deed mij niet zo veel. Afscheid nemen deed ik inmiddels op routine. Ik woonde nu in de grote stad. En het was allemaal al erg genoeg.

Time went by
The old ones died
So we got new ones

(Die foto op het album Boxer. Die is dus genomen tijdens de bruiloft van Peter Katis. Dat is een vriend van The National en sinds lange tijd co-producer van de band. Peter heeft met zijn broer ook een eigen band: The Philistines Jr. En met die band maakte hij het geprezen album If a Band Plays in the Woods…?. In 2011 werd dit album nog eens opgenomen (If a Lot of Bands Play in the Woods…?), maar nu door veel toffe bands waarmee Peter heeft samengewerkt. Dat zijn er nogal wat. Frightened Rabbit, Tapes ’n Tapes, Mercury Rev, We Were Promised Jetpacks. En ook Tjeerd Bomhof (Dazzled Kid) mocht een liedje doen.

Mooiste cover is echter die van The National. Twenty Miles to NH (Part 2) gaat over niets meer dan katten die spelen, vechten en dood gaan. Dat is alles. Toch denk ik dan weer aan een einde en een begin en dingen die je afsluit omdat dat soms nu eenmaal moet. Omdat je verder moet. Omdat er iets nieuws staat te beginnen. Ook al wil je dat misschien helemaal niet.)

Misschien wel het mooiste liedje van...

In 2012 verscheen het titelloze debuutalbum van de uit Manchester afkomstige gitaarband The Slow Readers Club. Ze scoorden er airplay mee bij oa BBC 6 Music, BBC Introducing, NME en Q Radio. 13 april verschijnt de langverwachte opvolger: Cavalcade.

Nieuwste single van die nieuwe plaat heet I Saw A Ghost en laat goed horen dat de Amerikaanse band Interpol nog altijd een goede inspiratiebron is (en dus ook Manchester helden Joy Division). Ook The Killers zijn eigenlijk op het album nooit ver weg, als we eerdere (prima) voorproefjes Don’t Mind, Start Again, Forever In Your Debt en Days Like These Will Break Your Heart opzetten.

Meer hoef je eigenlijk niet te weten. Aanslingeren die handel.


Nieuwe muziek

Het is al weer drie jaar geleden dat het uit Toronto afkomstige Bravestation ondergetekende verraste met een prima debuutep’tje White Wolves. De daarop volgende langspeler (Giants & Dreamers, 2012) wist echter niet te overtuigen en daarmee verdween de interesse ook weer.

Totdat er een e-mailtje binnenkwam. Een kort berichtje uit Canada: Bravestation heeft getekend bij het Canadese label Culvert Music en er komt een nieuwe EP aan, genaamd V. En: “It’s their most focused and accessible collection of songs to date, channeling ‘80s New Wave, Modern Rock, Synthpop, Post-Punk to create their own imaginative version of pop.” De eerste single van die nieuwe EP heet Haven, en ja hoor, dat klinkt weer erg fijn. Misschien gaat het dan allemaal toch nog goed komen.

Nieuwe muziek