Gobsmag Posts

Kamer

Ik doe niks en ik doe niks. Al best wel lang. Hang hier gewoon een beetje rond en ik kijk eens uit het raam. Vanuit de hoogslaper kan ik net de kerkklok zien. De tijd lijkt stil te staan.

Oh my lord
I am so bored

Boven mijn hoofd, bungelend aan het plafond, hangt een bosje gedroogde rozen. Rood is bruin geworden en het kaartje geel. Ik heb de afzender al jaren niet gezien. En toch lijkt de tijd stil te staan.

Oh Laura,
what has happened to you?

Zwemmedailles schitteren aan een spijker in de muur. Ik denk aan die keer dat ik op tv was. Na het fluitsignaal dook ik overdreven hoog van het startblok. Terwijl iedereen naar mij keek, vloog ik buiten beeld. Alsof de tijd even stil stond.

I was on MTV
Everybody was lookin’ at me

(Er is een schrijnend mooie documentaire over die geniale/gekke Daniel Johnston gemaakt; The Devil and Daniel Johnston. Daarin zie je (en hoor je) het onwaarschijnlijke leven van een schizofrene muzikant met een bipolaire stoornis. En zijn obsessies. Laura bijvoorbeeld.

Hij verscheen op MTV, liet het vliegtuig van zijn vader neerstorten, werd opgenomen en zag dus niet dat Kurt Cobain een t-shirt droeg met daarop de cover van zijn album Hi, How Are You. Het kleine, fragiele Held The Hand verscheen in 1988 op cassette-album Merry Christmas.)

Misschien wel het mooiste liedje van...

Delta Spirit is huge! In Amerika welteverstaan. Al jaren spelen ze daar de grote festivals plat, gaan er niet veel weken voorbij zonder dat ze op tv zijn en vorige week schitterden ze op SXSW. In Nederland lijkt het vooralsnog niet echt te lukken voor deze heren uit San Diego.

En dat vinden we jammer. Delta Spirit maakt namelijk puike muziek die we, na lang nadenken (nietus), het best kunnen typeren als rock. Niets meer en niets minder. We houden natuurlijk van gitaren, maar ook de stem van frontman Matthew Vasquez kan ons bekoren. En wat te denken van de intense live performances?

Ok, reden dat we erover schrijven is natuurlijk ook een nieuwe plaat. Vanaf eind vorig jaar ligt Into The Wide in de winkels. Spotify laat vooralsnog even op zich wachten, maar dat vind jij als vinyl-liefhebber natuurlijk niet zo erg. Van dat album is From Now On de absolute kneiter, wat ons betreft. Waarom? Luister zelf. Bonus en goede tweede: Hold My End Up.

Sluiten we af met een kleine introductie Delta Spirit. Vier volledige albums. Be sure dat je nummers als California en Bushwick Blues even checkt. Vind je het wat? Dan ben je ongetwijfeld ook fan van Deer Tick en Dawes? Goed nieuws! De drie frontmannen vormen samen namelijk een gelegenheids trio, Middle Brother. Hun album dateert alweer uit 2011, maar what the heck. Tot zoverrrr, tot morrrgen!

Nieuwe muziek

Great Caesar is een band uit NYC. Een band waarover je waarschijnlijk nog niet veel gehoord hebt en waarover ook niet enorm veel te vinden is online. Desondanks gaf het zestal vorige week maar liefst 16 optredens op SXSW, het mekka voor muziekliefhebbers en hipsters. Teken aan de wand?

Chamber rock, noemen ze het zelf. En met die chamber rock mikt Great Caesar op “the heart with a vulnerable blend of brass, voice, and indie-rock, drawing from acts like Arcade Fire and Beirut to create music that confronts the things that really matter: love, legacy, and the complexity of human relationships.”

Sharks is de nieuwe single van de band en de track zal komen te staan op een studio-album dat later dit jaar verschijnt. Over dat album kunnen we nog niet veel vertellen, behalve dat zanger John Michael Parker een echte verhalenverteller is, de plaat sowieso uitkomt op vinyl (“We definitely want to press this record! In my mind vinyl is the only physical medium worth a damn anymore”) en dat het album “a lot more eclectic, a lot more dynamic” zal worden dan het huidige EP’tje dat in Spotify te vinden is. Als we op Sharks af mogen gaan gaat de band een beetje in de richting van San Farmin en Dirty Projectors. Lekkah!

Tot slot: wat zou je zeggen als we je vertellen dat ons favoriete Great Caesar liedje maar drie regels tekst bezit? Geloof je het niet? Bury Me is het bewijs. We houden de band in de gaten voor je!

Nieuwe muziek

Psych-Folk-Rock noemen de drie leden van het Londense Little Mountain hun eigen sound. Moet kunnen. Wij weten in ieder geval dat met prachtliedjes als Giving It Up hun titelloze debuutplaat erg mooi is.

Dat denken gelukkig meer mensen. Een kleine greep uit de Britse bladen: Q Magazine geeft 4 van de 5 sterren en zegt: “Little Mountain is a clever and surprising album.” Ook 4 sterren van de Daily Express met daarbij de volgende woorden: “The band’s Laurel Canyon inspired folk-rock debut is a subtle sunny gem.” Uncut doet een duit in het zakje met “full of laid-back charm” en geeft een 8.

De oorsprong van Little Mountain is een mooi verhaal. Morcheeba bandlid Ross Godfrey heeft op een nacht een mooie droom waarin hij een liedje hoort. Hij wordt wakker en grijpt meteen zijn gitaar om het vast te leggen. “I knew I had a great song,” vertelt hij, “and I wanted to start a band to write a whole album of similar cosmic music.” Zijn vriendin, Amanda Zamolo, komt erbij en samen proberen ze het liedje af te maken. Dat lukt goed, maar toch missen ze voor hun gevoel nog een goede mannenstem. Uiteindelijk vinden ze die gewoon op straat als ze Ste Forshaw al buskend een liedje van Van Morrisson horen doen. Ze lopen door, maar later komt Godfrey terug om toch snel even z’n telefoonnummer te vragen om een jamsessie af te spreken. Litte Mountain was geboren.


Nieuwe muziek

Drie jaar geleden pakte de Amerikaanse zangeres Hannah Cohen ons in met haar debuutalbum Child Bride (waarop onder andere het prachtige Don’t Say). De langverwachte opvolger heet Pleasure Boy en verschijnt volgende week, op 30 maart.

Net als bij het debuut zat een bekende achter de mengtafel tijdens de opnames: Thomas Barlett, aka Doveman. Precies, hij van die belachelijk mooie soloplaat The Conformist uit 2009 en bijdragen als pianist op albums van oa The National en Antony Hegarty.

Afijn, Hannah Cohen heeft het dus goed voor elkaar. Het voormalig model had ook een goed idee over hoe het nieuwe album moest klinken: “My first record was so airy and roomy, I didn’t have patience for that again, I wanted more movement, something more mysterious and witchier, so we created this sound wall together.”

Verder vertelt Hannah dat ze inspiratie voor het nieuwe album vond in een recentelijke en vooral pijnlijke break-up. De titel is dan ook met zorg uitgezocht: “Pleasure Boy is a character of who it’s about, someone who represents gluttony and decadence and richness.”
Het zal je maar gezegd worden.

Tweee prima liedje van het nieuwe album zijn reeds online te vinden: Just Take The Rest in Spotify en het venijnige Fake It hier op Gobsmag.

Hannah Cohen speelt 31 maart in de kleine zaal van Paradiso, Amsterdam.

Nieuwe muziek

Daar zongen we, om het hardst

In een vol café kwam ik een vriend van vroeger tegen. Hij had het gehoord. Van het ongeval. Van het gemis. Want in een dorp blijft het altijd net wat langer vers. Nu zag ik ook anderen naar onze stamtafel kijken. Naar dat hechte clubje dat plots eentje minder telde.

‘Dat jij hier bent, joh.’

Well, it’s been months since you’ve been gone.

Er gingen eerst uren voorbij en daarna dagen. Eerst waren er slapeloze nachten en droeve woorden. Eerst was er verdriet. Maar daarna kwamen er plannen, voor een groots en meeslepend leven. En toen stonden we uiteindelijk gewoon weer in onze kroeg. Zoals altijd.

Well, it’s been months since you’ve been gone.

Na sluitingstijd gingen we af en toe naar het graf. Daar stonden we, in de nacht, met een biertje en een discman in de hand. Daar zongen we, om het hardst.

They say you’ve gone
Away to a better place
But what better place then here with me

(Sommige onderwerpen zijn onuitputtelijk. Dat is een zegen en een vloek. Travelling Songs, van de Schotse band Broken Records, gaat over verlies. Het verpletterende besef dat je iemands stem nooit meer gaat horen. Het staat niet op een studioalbum; het is het b-kantje van single Lies. De versie die je hoort is opgenomen op het strand van het eiland Lewis. Toepasselijk. Als je naar de tekst luistert. En je hoort ook nog eens de wind.)

Misschien wel het mooiste liedje van...

Een band die zich vernoemt naar een term uit de beste comedyserie aller tijden (Seinfeld) doet het altijd goed op de redactie van Gobsmag. Dat heeft het Canadese Close Talker dus goed gezien.

Sinds 2013 is het viertal bezig met het uitbrengen van muziek en dat is zeker niet onopgemerkt gebleven. In thuisland Canada kwamen ze in de finale van een belangrijk Canada’s Best New Artist gedoetje en speelden ze op grote festivals. Over de grenzen begint het nu ook te komen met features in SPIN magazine, Q Magazine en airplay op diverse stations. En o ja, natuurlijk doen ze SXSW dit jaar, en ook het niet misselijk: The Great Escape Festival in Brighton staat inmiddels op het tourshirt.

Nieuwe langspeler Flux verschijnt officieel 7 april in Europa en hulp bij de opnames kreeg Close Talker van producer / engineer Jace Lasek, die eerder werkte met Stars, Patrick Watson en Wolf Parade.

Nieuwste single is For The Sun, dat toevallig met Great Unknown en Burnstick behoort tot onze favoriete liedjes van het album. Zul je altijd zien.

Nieuwe muziek

Trent Dabbs komt uit Nashville en timmert al een tijdje aan de weg als singer/songwriter. Veel van z’n liedjes worden gebruikt in Amerikaanse series die je op Net 5 ziet en onlangs verscheen zijn negende soloplaat: Believer.

Toch volgen we hem nog niet zo lang, als we heel eerlijk zijn. Het was eigenlijk pas bij het in 2013 verschenen album The Way We Look At Horses dat we hem opmerkten. En dan eigenlijk ook alleen nog maar vanwege de bijzonder mooie titeltrack.

En zo ging het ook bij het nieuwe album Believer. Trent kwam weer op onze radar dankzij een prachtig liedje dat we meteen dan ook maar op het scorebord gooien: Goes Without Saying. Gelukkig niet het enige mooie liedje op de plaat, ook Making A Believer, To My Girl en het heerlijk Bob Dylan-achige For The Grace Of You mogen er zijn.


Nieuwe muziek