Gobsmag Posts

American Aquarium is een band die menig alt-country en pedal-steel liefhebber al lang op het netvlies heeft staan. En terecht wat ons betreft. Een ruime week geleden kwamen ze met hun nieuwe langspeler: Wolves. Tien tracks die niet anders kunnen dan je raken.

Frontman BJ Barham is namelijk een verhalenverteller. Ons lievelingsverhaal zingt hij in het nummer Losing Side of Twenty-Five. Het gaat over de verkeerde keuzes die hij als kind wellicht heeft genomen. Verslaafd aan alles wat god verboden heeft en om hem heen zag hij iedereen een bestaan opbouwen. Het nummer gaat ook over de teleurstellingen van zijn ouders. Waarom kon hun zoon nou niet gewoon doen wat de rest van de kinderen doet? Inmiddels is Barham 30 jaar en is hij tot de conclusie gekomen dat het allemaal goed is gekomen. Hij heeft gedaan wat hij wilde doen, maakt muziek met een aantal van zijn beste vrienden en heeft een fantastische vrouw om bij thuis te komen.

“I might never be a millionaire, and that’s all right with me. Cause I’ve done the things I wanted to. And said the things I needed to. And seen the things I wanted to see. There are different roads to happiness; I took a different path, I guess. Came out on that other side just fine.”

En zo vind je nog een aantal prachtige nummers in de indrukwekkende discography van American Aquarium (titeltrack Wolves, Burn.Flicker.Die van het gelijknamige album uit 2012 of I Hope He Breaks Your Heart).

Gratis tip: houd je van dit soort muziek? Neem dan eens een kijkje in de catalogus van Last Chance Records. Stuk voor stuk helden. Met name Adam Faucett en John Moreland bevelen we van harte aan.

Nieuwe muziek

“T Bird and the Breaks are a big, funky band”. Zo, dan weet u dat ook weer. 10 mannen en vrouwen, afkomstig uit de gekste stad van Amerika, Austin (Texas). Het was in datzelfde Austin dat T Bird (zo schijnt hij echt te heten) vorige week een aantal spetterende optredens gaf op SXSW.

Daar kom je natuurlijk niet zomaar. T Bird and the Breaks brachten namelijk onlangs hun derde studio-album, Harmonizm uit. Om je een beter idee te geven wat je kan verwachten citeren we graag de band:

“Horns? Check.”

“Female singers that swing-it-while-they-sing-it? Check.”

“Fire-in-the-hole rhythm-section of drums, bass, guitar, and keys? Check.”

“Gravel-voiced front-man who always leaves it on stage? Check.”

Zelf noemen ze het chunk-music. “A form of twenty-first century American music consisting of equal parts funk, hip-hop, and rock and roll characterised by its rough sonic quality and energetic, visceral performance. Commonly served hot with a side of girls and brass.”

Kun je nu al niet meer stil zitten? Goed! Dan kun je, na het luisteren naar Harmonizm meteen door met Never Get Out Of This Funk Alive (hun vorige studio-album), en dan met name met de tracks I Get’s My Boogie On, The Clap Hands Song (herken je Tom Waits?) en Put It On The Spot. Beginnen doe je echter met Justine, een van de fijnste nummers van de meest recente plaat. Happy funkin’!

Nieuwe muziek

Vandaag het verhaal van JD McPherson. JD begon zijn carrière in Tulsa, Oklahoma. Als onderwijzer welteverstaan. Als hoofd van het art-department leerde hij zijn leerlingen over alle grootheden uit de historie van de kunst, waaronder die uit de muziek. Hij zette namelijk een mixtape club op die hem grote populariteit opleverde. Het resulteerde ook in zijn ontslag.

Slecht nieuws? Verre van! Ineens had hij zeeën van tijd om zich bezig te houden met muziek. Pure Rock ‘N Roll die je op het eerste gehoor niet zou plaatsen in de jaren 2000. Op het tweede gehoor trouwens ook niet. Luister eens naar North Side Gal en oordeel zelf.

Met Let The Good Times Roll heeft JD McPherson inmiddels een tweede plaat uit. Hij timmert lekker aan de weg en was niet zo lang geleden op bezoek bij niemand minder dat David Letterman. Daar kreeg hij de voetjes van de vloer met de titeltrack van zijn album. Dat lukte hem ook op de Gobsmag-redactie met de track It’s All Over But The Shouting, Harm heeft het nog steeds helemaal te pakken. Om die reden kunnen we dan ook niet anders dan deze kneiter op het scorebord gooien.

Kudo’s overigens ook voor het nummer Bridgebuilder. En jij kunt ze ook verdienen als je ons kunt vertellen wie de track heeft geschreven. Juist, Dan ‘Black Keys’ Auerbach, goede vriend van JD McPherson.

Nieuwe muziek

Kamer

Ik doe niks en ik doe niks. Al best wel lang. Hang hier gewoon een beetje rond en ik kijk eens uit het raam. Vanuit de hoogslaper kan ik net de kerkklok zien. De tijd lijkt stil te staan.

Oh my lord
I am so bored

Boven mijn hoofd, bungelend aan het plafond, hangt een bosje gedroogde rozen. Rood is bruin geworden en het kaartje geel. Ik heb de afzender al jaren niet gezien. En toch lijkt de tijd stil te staan.

Oh Laura,
what has happened to you?

Zwemmedailles schitteren aan een spijker in de muur. Ik denk aan die keer dat ik op tv was. Na het fluitsignaal dook ik overdreven hoog van het startblok. Terwijl iedereen naar mij keek, vloog ik buiten beeld. Alsof de tijd even stil stond.

I was on MTV
Everybody was lookin’ at me

(Er is een schrijnend mooie documentaire over die geniale/gekke Daniel Johnston gemaakt; The Devil and Daniel Johnston. Daarin zie je (en hoor je) het onwaarschijnlijke leven van een schizofrene muzikant met een bipolaire stoornis. En zijn obsessies. Laura bijvoorbeeld.

Hij verscheen op MTV, liet het vliegtuig van zijn vader neerstorten, werd opgenomen en zag dus niet dat Kurt Cobain een t-shirt droeg met daarop de cover van zijn album Hi, How Are You. Het kleine, fragiele Held The Hand verscheen in 1988 op cassette-album Merry Christmas.)

Misschien wel het mooiste liedje van...

Delta Spirit is huge! In Amerika welteverstaan. Al jaren spelen ze daar de grote festivals plat, gaan er niet veel weken voorbij zonder dat ze op tv zijn en vorige week schitterden ze op SXSW. In Nederland lijkt het vooralsnog niet echt te lukken voor deze heren uit San Diego.

En dat vinden we jammer. Delta Spirit maakt namelijk puike muziek die we, na lang nadenken (nietus), het best kunnen typeren als rock. Niets meer en niets minder. We houden natuurlijk van gitaren, maar ook de stem van frontman Matthew Vasquez kan ons bekoren. En wat te denken van de intense live performances?

Ok, reden dat we erover schrijven is natuurlijk ook een nieuwe plaat. Vanaf eind vorig jaar ligt Into The Wide in de winkels. Spotify laat vooralsnog even op zich wachten, maar dat vind jij als vinyl-liefhebber natuurlijk niet zo erg. Van dat album is From Now On de absolute kneiter, wat ons betreft. Waarom? Luister zelf. Bonus en goede tweede: Hold My End Up.

Sluiten we af met een kleine introductie Delta Spirit. Vier volledige albums. Be sure dat je nummers als California en Bushwick Blues even checkt. Vind je het wat? Dan ben je ongetwijfeld ook fan van Deer Tick en Dawes? Goed nieuws! De drie frontmannen vormen samen namelijk een gelegenheids trio, Middle Brother. Hun album dateert alweer uit 2011, maar what the heck. Tot zoverrrr, tot morrrgen!

Nieuwe muziek

Great Caesar is een band uit NYC. Een band waarover je waarschijnlijk nog niet veel gehoord hebt en waarover ook niet enorm veel te vinden is online. Desondanks gaf het zestal vorige week maar liefst 16 optredens op SXSW, het mekka voor muziekliefhebbers en hipsters. Teken aan de wand?

Chamber rock, noemen ze het zelf. En met die chamber rock mikt Great Caesar op “the heart with a vulnerable blend of brass, voice, and indie-rock, drawing from acts like Arcade Fire and Beirut to create music that confronts the things that really matter: love, legacy, and the complexity of human relationships.”

Sharks is de nieuwe single van de band en de track zal komen te staan op een studio-album dat later dit jaar verschijnt. Over dat album kunnen we nog niet veel vertellen, behalve dat zanger John Michael Parker een echte verhalenverteller is, de plaat sowieso uitkomt op vinyl (“We definitely want to press this record! In my mind vinyl is the only physical medium worth a damn anymore”) en dat het album “a lot more eclectic, a lot more dynamic” zal worden dan het huidige EP’tje dat in Spotify te vinden is. Als we op Sharks af mogen gaan gaat de band een beetje in de richting van San Farmin en Dirty Projectors. Lekkah!

Tot slot: wat zou je zeggen als we je vertellen dat ons favoriete Great Caesar liedje maar drie regels tekst bezit? Geloof je het niet? Bury Me is het bewijs. We houden de band in de gaten voor je!

Nieuwe muziek

Psych-Folk-Rock noemen de drie leden van het Londense Little Mountain hun eigen sound. Moet kunnen. Wij weten in ieder geval dat met prachtliedjes als Giving It Up hun titelloze debuutplaat erg mooi is.

Dat denken gelukkig meer mensen. Een kleine greep uit de Britse bladen: Q Magazine geeft 4 van de 5 sterren en zegt: “Little Mountain is a clever and surprising album.” Ook 4 sterren van de Daily Express met daarbij de volgende woorden: “The band’s Laurel Canyon inspired folk-rock debut is a subtle sunny gem.” Uncut doet een duit in het zakje met “full of laid-back charm” en geeft een 8.

De oorsprong van Little Mountain is een mooi verhaal. Morcheeba bandlid Ross Godfrey heeft op een nacht een mooie droom waarin hij een liedje hoort. Hij wordt wakker en grijpt meteen zijn gitaar om het vast te leggen. “I knew I had a great song,” vertelt hij, “and I wanted to start a band to write a whole album of similar cosmic music.” Zijn vriendin, Amanda Zamolo, komt erbij en samen proberen ze het liedje af te maken. Dat lukt goed, maar toch missen ze voor hun gevoel nog een goede mannenstem. Uiteindelijk vinden ze die gewoon op straat als ze Ste Forshaw al buskend een liedje van Van Morrisson horen doen. Ze lopen door, maar later komt Godfrey terug om toch snel even z’n telefoonnummer te vragen om een jamsessie af te spreken. Litte Mountain was geboren.


Nieuwe muziek

Drie jaar geleden pakte de Amerikaanse zangeres Hannah Cohen ons in met haar debuutalbum Child Bride (waarop onder andere het prachtige Don’t Say). De langverwachte opvolger heet Pleasure Boy en verschijnt volgende week, op 30 maart.

Net als bij het debuut zat een bekende achter de mengtafel tijdens de opnames: Thomas Barlett, aka Doveman. Precies, hij van die belachelijk mooie soloplaat The Conformist uit 2009 en bijdragen als pianist op albums van oa The National en Antony Hegarty.

Afijn, Hannah Cohen heeft het dus goed voor elkaar. Het voormalig model had ook een goed idee over hoe het nieuwe album moest klinken: “My first record was so airy and roomy, I didn’t have patience for that again, I wanted more movement, something more mysterious and witchier, so we created this sound wall together.”

Verder vertelt Hannah dat ze inspiratie voor het nieuwe album vond in een recentelijke en vooral pijnlijke break-up. De titel is dan ook met zorg uitgezocht: “Pleasure Boy is a character of who it’s about, someone who represents gluttony and decadence and richness.”
Het zal je maar gezegd worden.

Tweee prima liedje van het nieuwe album zijn reeds online te vinden: Just Take The Rest in Spotify en het venijnige Fake It hier op Gobsmag.

Hannah Cohen speelt 31 maart in de kleine zaal van Paradiso, Amsterdam.

Nieuwe muziek