Gobsmag Posts

Monophonics begon in 2005 als een instrumentale groep aan de Amerikaanse westkust. Dat was prima, maar de naam van de band nam pas een echte vlucht toen een aantal jaar later zanger Kelly Finnigan zijn toetrede nam. Inmiddels is de band een aantal albums verder en brachten ze nog geen tweee weken geleden een nieuwe single uit: Promises.

Dat is allemaal leuk en aardig, maar hoe klinken ze?? Bij de eerste tonen van de single waan je je in het hoofdkwartier van Daptone Records en verwachte je dat de doorleefde stem van Charles Bradley elk moment uit je speakers kan knallen. Pure soul? Neen. De typische west-coast vibe klinkt ook door de track en zo af en toe rockt het aardig. Psychedelische soul, wat ons betreft.

En wij zijn niet de enigen die enthousiast zijn. Wat te denken van Al Bell (producer en mede-eigenaar van het legendarische STAX-label): “One of the best live soul bands I have ever seen!”. Dichter bij het vuur kun je niet komen.

Nieuwe muziek

Dan Mangan is natuurlijk geen onbekende naam in muziekminnend Nederland. Wat te denken wat kneiters van knoeperds als Robots en The Indie Queens Are Waiting? Je hebt gelijk, allemaal best een tijdje geleden. Daarom is het dus goed nieuws dat er sinds twee weken een nieuwe plaat in de winkels ligt: Club Meds.

Kleine correctie: het album verschijnt officieel op naam van Dan Mangan + Blacksmith. Het is niet alleen een naamswijziging. De muziek verschuift ook wat van folkie ‘earworms’ naar een band-geluid en zelfs wat synths van tijd tot tijd. Even wennen in het begin, maar na 1 of 2 luisterbeurten ben je helemaal om, trust us.

Laten we dat illusteren aan de hand van de track ‘Vessel’. Een beetje in de stijl van Grizzly Bear, Brian Eno en Peter Gabriel. Juist, een tikkeltje anders dan je van deze sympathieke Canadees gewend bent. Wat we nog meer van harte aanbevelen zijn de tracks Offred en XVI.

Nieuwe muziek

Mooi verhaal: Tobias Jesso Jr. maakte een paar demo’s en stuurde ze op goed geluk naar Chet JR White, bassist en producer van het helaas inmiddels ter ziele gegane bandje Girls. White was onder de indruk en bood meteen aan meer liedjes met Tobias te doen. Later schoven ook Patrick Carney van The Black Keys en Ariel Rechtshaid (Vampire Weekend, Haim, Sky Ferreira) aan achter de knoppen bij de opnames van het debuutalbum dat vanaf 16 maart in de winkels ligt: Goon.

Twee maanden geleden verscheen in de vorm van Hollywood het eerste prachtige voorproefje van dat album en deze week kregen we het nog mooiere How Could You Babe voorgeschoteld. Beide liedjes zijn niet bepaald lichtvoetig, er komt nogal wat op je af. Tobias vertelt waar dat vandaan komt:

In 2008 I moved to LA to play backup bass for a Pop singer. That job didn’t work out, but I ended staying in LA for four years. I returned to North Vancouver because my mother had been diagnosed with cancer (she’s better now). I wrote most of the songs on my album Goon about my time spent in LA. It was a reflection that included, like the most popular of love clichés, a tough break up.

How Could You Babe gaat duidelijk over die scheiding, met een pijnlijk direct gezongen couplet als dit:

Well, have you lost your memories?
Did you wash ‘em down the drain?
And did you have some help deciding
To forget my name?

Om af te sluiten met de woorden van onze Engelse collega’s van The Guardian: “We couldn’t be more excited about his debut album.” 16 maart rennen naar de platenzaak.

Nieuwe muziek

Nooit meer in een eeuwigheid

Aan het minuscule eettafeltje, in het minuscule keukentje, prikte ik wezenloos tussen de lauwe rode bieten. Het was voorbij. Alweer. Het was voorbij en dat zag ik de avond ervoor, toen zij veel te lang danste met die jongen die naar een optreden van The Pogues was geweest. Dat wist ik want hij hield een concertposter in zijn hand. Sindsdien spraken we geen woord. Wat volgde was een laatste avondmaal.

“I see we’re similar
But I’ve never thought much about it”

Het waren 18 mooie maanden. Of misschien 17 dan, maar toch minstens 16. Dacht ik. Een paar weken later ontving ik een lange brief van haar, waarin al dat moois met verbetenheid werd gereduceerd tot een kwartaal. Het kwam niet meer goed. Never in a month of sundays. Maar wat ik erger vond; over die jongen met die poster geen enkel woord.

“I-I see we’re similar
But I can’t take it all from you
Unless you want me to”


(Month of Sundays is het wonderschone antwoord van Joseph Mount op een al dan niet bestaand liedje dat een ex-vriendin over hem schreef. “Someone once suggested that a song had been written about me by a disgruntled ex-girlfriend. I’m not sure if it’s true. But, if it is, this is my response to her and it.”)

Misschien wel het mooiste liedje van...

Liverpool is een goede plaats om vandaan te komen als band. Hooton Tennis Club staat wat dat betreft dan al met 1-0 voor. Als je dan ook nog met een fijne kneiter als ‘Jasper‘ komt, draait ons scorebord overuren.

Het is hun debuutsingle, geproduceerd door Bill Ryder Jones van The Coral, die de tennisjongens voor de opnames meenam naar het huis van zijn moeder. En waarom ook niet. Een platencontract is inmiddels getekend bij het prima label Heavenly (oa Mark Lanegan, Temples, The Head And The Heart…) waarmee we kunnen spreken van een veelbelovende start voor Hooton Tennis Club.

Om af te ronden een mooie quote van Alexis Petridis, muziekjournalist van de Guardian: “What sounds like a lyrical eulogy to a late friend set to lovely, languid, vaguely Teenage Fanclubbish music.”

We hadden het niet beter kunnen zeggen, dus we proberen het niet eens. Maestro, muziek:


Nieuwe muziek

Soms zit er wat in je inbox waarvan je denkt: damn, dit is goed. Justin Hulsey is zo’n geval. Deze singer-songwriter stuurde ons nieuwjaarswensen (altijd goed) en deed er ook een linkje bij naar zijn nieuwe album Morning Bloom dat in het voorjaar moet uitkomen.

Wat feiten: geboren in Kansas City, verhuisd naar Nashville, waar hij “lived, breathed, drank, slept, raised hell, wrote, recorded, etc.. for 12 years. Tegenwoordig opereert hij vanuit Denver. Hij deed ons land trouwens al meerdere malen aan voor wat radio-shows en huiskamerconcerten, dus wellicht doet zijn naam al een belletje bij je rinkelen.

Dan de muziek. Justin noemt zichzelf een singer-songwriter en dat klopt eigenlijk prima. Hij liet ons wat opgetogen nummers horen, maar er zaten ook wat donkere pareltjes bij. Onze favoriet? Het nummer The Waiting Room.

Maar laten we ook eens het woord aan iemand anders geven.

“Justin Hulsey is a damn fine writer,” zegt bijvoorbeeld collega-muzikant Jake Newton, die frontman van Sleeping Wolf is. “Justin wrote an incredible record, about some of the darkest things humans go through. Hulsey grabs the awkward little scraps of life; the drunken fight, the lonely car ride filled with a quiet ache, the waiting room filled with anxious cigarette breath and out dated kids magazines. He takes these moments and synthesizes them into fluid movements. Sonic ballets, forgive the schmaltz. [Morning Bloom] is beautiful heartbreak, in it’s truest form. Don’t be a fool. Listen to this record.” 

Niks meer aan toe te voegen.

Nieuwe muziek

Vandaag tijd voor iets opmerkelijks. Geen paniek, we hebben geen karaoke-versie van Poker Face opgenomen. Nee, we gaan het hebben over Auditorium, voormalig lid van de wereldberoemde Metropolitan Opera. Als kind, hij was nog maar net een tiener, deelde hij al podia met zoetgevooisde mannen als Placido Domingo en Luciano Pavarotti.

U snapt het, deze man is gewend om voor duizenden mensen te spelen. Hoe anders is het echter vandaag de dag: “Nowadays, I perform by myself in my bedroom in front of my old He-Man action figures. It’s not quite as grand, but it’s less sweaty and a good deal more cozy.”

Auditorium is de naam waaronder Spencer Berger tegenwoordig muziek maakt. En niet onverdienstelijk! Wat quotes:

“Spencer Berger, an ex-Metropolitan Opera Singer who weaves a beautiful tapestry of folk, indie, and glam rock.. do yourself a favour and check out his debut.” – Time-Out New York

“The Work of an introverted genius… A Rich tapestry of heroism, hope and ultimately beautiful music”  – The Justin Wayne Show.

Wat we er zelf nog aan toe willen voegen: luister zijn nieuwe single My Grandfather Could Make The World Dance als je van Perfume Genius, Irrepressibles en een gezonde dosis 80’s houdt.

Opmerkelijk verhaal, nietwaar?

Nieuwe muziek

Tobias Fitton zou je kunnen kennen uit de band Saturday Sun, waar we nog niet zo lang geleden enthousiast over schreven. Inmiddels timmert Tobias solo aan de weg en het eerste voorproefje zetten we zonder blikken of blozen op het scorebord.

Tobias werkt aan een solo-EP en dat gaat natuurlijk met vallen en opstaan. Toch is er een nummer dat hij al goed genoeg vond om te delen: You’ll Have It All. “Recording an e.p at the moment, one song made to a slightly better than demo quality, made a vid for it too, on with the next, should be 4 or 5 tracks,” aldus de muzikant in een enthousiast begeleidend schrijven.

De muziek pakt ons volledig in. Die sfeer en die stem die wel wat weg heeft van sfeervolle mannen als Bon Iver en Fleet Foxes (dat is natuurlijk een band, weten we). Heb je extra overtuiging nodig? Luister dan nog wat demo’s op zijn Soundcloud.

Nieuwe muziek