Gobsmag Posts

Een slotakkoord

Dit is geen vrolijk verhaal. Want ik lag in bed en jij was dood en ik schreef over een vriend en de maan. Daarna huilde ik even en pakte ik een nieuw vel papier. Daarop kraste ik de titels van vijf prachtige liedjes. Liedjes uit de categorie ‘Waarheen, waarvoor’. Voor het geval dat.

De volgende dag was ik op jouw begrafenis, alleen een beetje aan de vroege kant. Je was tenslotte pas 19. Het was ook verdomde droevig en ik las mijn verhaal voor in een volle kerk. Het bleef stil en niemand klapte, maar dat is vrij normaal. Het een en ander was zelfs opgenomen, op cassette, voor later. Ik kreeg ook een kopie. (Waar zou het gebleven zijn?)

Op het vel papier kraste ik liedjes weg en liedjes erbij. Vijf jaar later hoorde ik dit

“Oh, I will surprise you sometime
I’ll come around
when you’re down”

Mijn slotakkoord. Voor het geval dat.

(Untitled van Interpol is de openingstrack op het eerste studioalbum van de band; Turn on the Bright Lights. Het is somber, zwaar, maar ergens ook hoopvol. Multi-interpretabel natuurlijk, mede door de korte tekst. Ik hou het op een boodschap. Van iemand waar je afscheid van nam.)

Dus trokken we die nacht langs kroegen en grachten

Dorstig. Dat waren we. Naar liefde, naar vrijheid, naar drank. Die cijfers? Konden ons gestolen worden. Zeiden we. Ik stond op de uitkijk terwijl iemand ongemerkt een aantal flessen drank ‘vond’ achter de bar.

Het eindexamenfeestje was benepen en verstikkend. Vonden we. Dus trokken we die nacht langs kroegen en grachten, hardop dromend en gelovend dat er nooit een morgen kwam. Alles was vandaag en niets kon wachten. We waren zonen en dochters van hongerige geesten.

“Now we’ll say it’s in God’s hands
But God doesn’t always have the best goddamn plans, does he?”

De dag kwam toch. De flessen dreven in het water. De dorst bleef. En in die ochtendstond kon ik aan niets anders denken dan aan die leraar die tijdens het laatste examen op mijn antwoordenblaadje keek. En hoofdschuddend lachte om wat hij zag…

De dolende jeugd.

Spencer Krug zag zijn (en mijn) generatie als ‘Dear Sons and Daughters of Hungry Ghosts’; nazaten van peta’s, geesten in een boeddhistische kosmos. Met, zoals hij het zegt, ‘Insatiable thirsts, and hunger for whatever…’.

(Het nummer verscheen in 2004 op Wolf Parade (6 songs EP). Die moet je hebben. Want de gepolijste versie die een jaar later op het debuutalbum terecht kwam (Apologies to the Queen Mary), heeft duidelijk aan intensiteit ingeboet.)