Cole Scheifele komt uit Colorado en stuurde ons met Company Clothes een heerlijk laid-back liedje, in de stijl van Elbow, St. Solaire en Lefi Vollebekk. Een song over het gevangen zitten in het werkzame leven, een 9 tot 5 die je eigenlijk helemaal niet wilt hebben.
Het liedje komt te staan op The Hideaways, de plaat die over een paar maanden zal verschijnen. Wij kunnen niet wachten!
Times Have Changed van Jackson Hammer is een heerlijk, laid-back liedje. Must-listen voor liefhebbers van Justin Townes Earle en JJ Cale, om maar iets te noemen.
Het mag echter een klein wonder heten dat we vandaag de dag mogen genieten van Jackson’s muziek. In zijn begin 20’er jaren verloor hij namelijk zijn stem. Niet zomaar na een avondje stappen, maar als combinatie van het vele optreden en het klimaat in Colorado. Hij sloeg zich er echter doorheen, hervond zijn stem en leerde helemaal opnieuw zingen. En hoe!
Griffin Winton weet zijn muziek wel te verkopen:
“It sounds like sour grapes, but it’s more like sweet persimmons. “Blockbuster Blues” is an investigation of the role entertainment plays in our lives and what we’re willing to pay for it.”
En
“It’s kind of like if John Prine grew up with YouTube instead of Milton Berle.”
En met die John Prine referentie zijn we het helemaal eens. Qua verhaal, opbouw, stem. Kortom, Griffon heeft met Blockbuster Blues een schitterend stukje Americana afgeleverd waar wijlen John Prine trots op zou zijn geweest.
Mo Kle, dat klinkt niet Zwitsers. Maar als we je zeggen dat het de artiestennaam is van Rene Grunenefelder, dan komt het al een stuk meer in de buurt. Liedje Be My Judge is heerlijk laid-back. Folkie, Americana. En dan die aanstekelijke video erbij. Dat belooft wat voor plaat Parallel Worlds, die in de herfst moet uitkomen.
The New Life (2013) is het tweede album van Girls Names uit Belfast. Waar het twee jaar eerder uitgekomen debuut Dead To Me garagerock mengt met elementen uit de post-punk en de pop, gaat deze opvolger veel meer richting post-punk, waarin bouwstenen uit de gothic zijn geïntegreerd. Als je beide schijven met elkaar vergelijkt, lijkt het alsof ze zichzelf opnieuw uitgevonden hebben. Vandaar wellicht de titel van deze plaat.
Vanaf de eerste seconde waan je je als luisteraar in een timewarp richting begin jaren tachtig. De galmknop is flink open gedraaid, waardoor de donkere stem van Cathal Cully uit de krochten der aarde lijkt te komen. De muziek doet je vooral denken aan Bauhaus, maar dan op een modernere manier verpakt. Gemakkelijker in het gehoor liggend. Alsof ze ook goed geluisterd hebben naar The Boxer Rebellion en The Horrors, zonder een exacte kopie te maken.
The New Life is zeker geen deprimerende plaat geworden. In Pittura Infamante en Hypnotic Regression breekt de zon krachtig door. Mede dankzij de melodieuze gitaarsolo’s. Herinneringen oproepend aan de beginjaren van The Cure. Het titelnummer en Occultation zijn de absolute hoogtepunten van de plaat. Occultation ademt wonderschone melancholie uit, zonder somber te stemmen. The New Life werkt toe naar een melodieus en noisy hoogtepunt. Een perfecte afsluiter van een plaat die de post-punk opnieuw op de kaart zet.
Daar waar velen slechts schaamteloos kopiëren en mislukte pogingen ondernemen om collega’s uit vroegere generaties te eren, slaagt Girls Names daar wonderwel in. Ze klinken in eerste instantie alsof ze achtervolgd worden door het muzikale verleden, maar weten dit vervolgens op een zeer fraaie manier te verpakken waardoor ze vooral uitstralen dat er voor deze band een mooie toekomst in het verschiet ligt.
Dit artikel verscheen eerder op Luistertips
Toegegeven, met de intro ‘Former psych-folk band Good Saints founder Doc Feldman…’ pakte ons niet meteen. Maar goed, muziek die binnenkomt, die luisteren we. En wat bleek, liedje Screwed is een prachtig, donker folk liedje. In de lijn van Will Johnson en Adam Faucett.
Het liedje staat op de plaat A Healthy Dose of Anxiety. Prima passende titel! Dus lekker luisteren nu.
Art Block bracht in 2020 met The Basement een heerlijke EP uit. En afgelopen vrijdag volgde de nieuwste single, Brother. Een melancholisch liedje wat doet denken aan bijvoorbeeld Tom Odell.
Martin Gretschmann zou je kunnen kennen van de Duitse band Notwist. Daarnaast timmert hij al heel wat jaartjes aan de weg met zijn eigen band Console. Het album Herself dateert uit 2010 en staat vol met elektro met soms wat avantgardistische neigingen. Hier en daar evolueert de sound echter ook bijna naar pop. Door de onderhuidse spanning en de subtiele soundscapes, vol van emotie, toch niet geschikt voor de charts.
Waarschijnlijk komt dat ook door de stem van Miriam Osterrieder. Monotoon en androgyn, maar prachtig passend bij de muziek die Gretschmann uit zijn apparaten haalt. Her Eyes en A Homeless Ghost illustreren dit in optima forma. Juist de combinatie van Gretschmann en Osterrieder in een wat toegankelijker kader, zorgen hier voor een prachtig resultaat.
