M.E. Netzke belandde op de ER na een koolmonoxide-vergiftiging. En overleefde het ternauwernood. Hij bedacht dat hij 2 dingen kon doen: op dezelfde voet doorgaan of de tijd nemen om goed na te denken wat je met je tijd en leven wil. Hij koos voor de 2e optie. En die optie bracht hem vol overgave naar de muziek. En specifieker: het leidde tot de EP Volume One: Geranium, met daarop het prachtige Nobody’s Cheerleader.
Rufus Wainwright meets Patrick Watson.
Mooi verhaal: Tobias Jesso Jr. maakte een paar demo’s en stuurde ze op goed geluk naar Chet JR White, bassist en producer van het helaas inmiddels ter ziele gegane bandje Girls. White was onder de indruk en bood meteen aan meer liedjes met Tobias te doen. Later schoven ook Patrick Carney van The Black Keys en Ariel Rechtshaid (Vampire Weekend, Haim, Sky Ferreira) aan achter de knoppen bij de opnames van het debuutalbum dat vanaf 16 maart in de winkels ligt: Goon.
Twee maanden geleden verscheen in de vorm van Hollywood het eerste prachtige voorproefje van dat album en deze week kregen we het nog mooiere How Could You Babe voorgeschoteld. Beide liedjes zijn niet bepaald lichtvoetig, er komt nogal wat op je af. Tobias vertelt waar dat vandaan komt:
In 2008 I moved to LA to play backup bass for a Pop singer. That job didn’t work out, but I ended staying in LA for four years. I returned to North Vancouver because my mother had been diagnosed with cancer (she’s better now). I wrote most of the songs on my album Goon about my time spent in LA. It was a reflection that included, like the most popular of love clichés, a tough break up.
How Could You Babe gaat duidelijk over die scheiding, met een pijnlijk direct gezongen couplet als dit:
Well, have you lost your memories?
Did you wash ‘em down the drain?
And did you have some help deciding
To forget my name?
Om af te sluiten met de woorden van onze Engelse collega’s van The Guardian: “We couldn’t be more excited about his debut album.” 16 maart rennen naar de platenzaak.
Soms zit er wat in je inbox waarvan je denkt: damn, dit is goed. Justin Hulsey is zo’n geval. Deze singer-songwriter stuurde ons nieuwjaarswensen (altijd goed) en deed er ook een linkje bij naar zijn nieuwe album Morning Bloom dat in het voorjaar moet uitkomen.
Wat feiten: geboren in Kansas City, verhuisd naar Nashville, waar hij “lived, breathed, drank, slept, raised hell, wrote, recorded, etc.. for 12 years. Tegenwoordig opereert hij vanuit Denver. Hij deed ons land trouwens al meerdere malen aan voor wat radio-shows en huiskamerconcerten, dus wellicht doet zijn naam al een belletje bij je rinkelen.
Dan de muziek. Justin noemt zichzelf een singer-songwriter en dat klopt eigenlijk prima. Hij liet ons wat opgetogen nummers horen, maar er zaten ook wat donkere pareltjes bij. Onze favoriet? Het nummer The Waiting Room.
Maar laten we ook eens het woord aan iemand anders geven.
“Justin Hulsey is a damn fine writer,” zegt bijvoorbeeld collega-muzikant Jake Newton, die frontman van Sleeping Wolf is. “Justin wrote an incredible record, about some of the darkest things humans go through. Hulsey grabs the awkward little scraps of life; the drunken fight, the lonely car ride filled with a quiet ache, the waiting room filled with anxious cigarette breath and out dated kids magazines. He takes these moments and synthesizes them into fluid movements. Sonic ballets, forgive the schmaltz. [Morning Bloom] is beautiful heartbreak, in it’s truest form. Don’t be a fool. Listen to this record.”
Niks meer aan toe te voegen.
