Tag: <span>The Whitest Boy Alive</span>

Wij zijn van die types die altijd een kortere weg weten. Of denken te weten. Of in ieder geval uitproberen. Want dat is leuk. Al helemaal in een IKEA-vestiging. Eigenlijk is dat het walhalla voor wegzoekers zoals wij. Maar er is soms ook die oprechte teleurstelling als je je realiseert dat jouw gekronkel langs gordijnen en lampen niet korter is en je vriend al bij de kassa staat. Maakt niet uit, zegt Pattern Pusher uit Exeter. In het heerlijk opbeurende Take Your Own Way Home gaat het niet over korter of sneller; het gaat om je eigen weg.

Now go and make it your own
Take your own way home

Pattern Pusher schreef het nummer samen met de vader van bandlid Alex: Phil Johnstone. Misschien ken je hem niet, maar hij heeft wel enigszins ervaring met het schrijven van goede songs. Deed-ie namelijk ook voor Robert Plant, Kim Appleby en The Levellers. Het is een beetje pop, een beetje funk of zelfs een beetje indieboogie (als dat iets is). Maar bovenal is Take Your Own Way Home fijn positief en erg lekker. Want: ‘There’s a lot of pressure, doom and gloom in today’s society and we want to create and outlet for people to forget about it all.’

Dus; kijk naar het leuke clipje, luister naar het uitstekende liedje en vergeet het kortste pad naar huis. Als je je eigen weg maar kiest.

[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=q88oDdOTfsk[/embedyt]

Nieuwe muziek

Zie hem dansen, op dat randje van mainstream en alt-pop, op het riedeltje van I Already Know van Shields. Zoals hij dat ook altijd doet wanneer wij 1517 van de witste jongen ooit opzetten. En wij maar lachen, met onze vastgeroeste heupen, onze vastgeklonken koffiemokken en onze gympies die nauwelijks ritmisch op de vloeren tappen. Zie hem gaan. Zie de overgave. En we voelen de jaloezie branden, voor de moves van Freek de redactiestagiaire. Dat schrijven wordt niks bij hem. Maar swingen kan hij wel.

Oh am I too late to take it back? Would never last
Don’t just take my word for it there’ll be no second chance

Het is ook zijn verdienste dat we nu naar Shields luisteren. En dat is tegelijk ook de reden dat hij een mager zesje krijgt voor zijn stage. Want rijkelijk laat is-ie er wel mee. Freek heeft liggen slapen. Letterlijk waarschijnlijk. Maar toen hij wakker werd was net Etemenanki uitgebracht, het nieuwe ep-tje van de band uit Newcastle. En zo kwam deze kneiter alsnog boven water. Gelukkig. Want dit is er zo een die de vrijdagmiddagborrels blijft domineren. Ook als Freek vertrokken is.

It’s all I’m asking just to hear me, hear me out
There’s something missing that we need to turn around

Zou hij ook naar de tekst luisteren? Het verhaal? Zoals wij dat altijd doen? Misschien ook beter van niet. Zie hem gaan. Beter van niet. Het is een darkening cloud.

Nieuwe muziek

Ja, het is eenzaam. Maar dat is oké. Soms ben je gewoon graag even alleen. Met je gedachten, je zorgen en je verse hechtingen. Hoewel die dan misschien weer een klein beetje open gaan. Maar het is oké. Ginger Root bezingt het, dat gevoel even klaar te zijn met alles. Hij walst eroverheen, fluistert en croont erover, eerst vastberaden en daarna toch weer met twijfel. Het mooie Having Fun beschrijft het allemaal.

I know it’s lonely
But it’s alright I don’t know where I’m going
Why so slowly?
I turn around and tear the stitch I’m sowing

Having Fun staat op het tweede album (Mahjong Room) van de film school-educated Cameron Lew uit Orange County. Daarop heeft-ie niet alleen bijna alles zelf ingespeeld, maar ook de complete bende ge-engineerd, gemixt en gemasterd. Knap werk. En dan klinkt het een beetje als nu-soul-slaapkamer-pop met een serieuze ondertoon. Maar dat komt ook door de gevoelige, poëtische en ietwat sombere teksten die je hoort.

Personally I’m done
Having fun

En dat hebben we allemaal wel eens. Laten we gewoon heel eerlijk zijn. Maar bij Ginger Root pakt die lusteloosheid bijzonder goed uit met dit bijzonder fijne nummer.

Nieuwe muziek

Astronauts, etc. is het project van de in Oakland wondende Anthony Ferraro, voorheen toetsenist bij Toro y Moi. Maar dat vertelden we je tweeënhalf jaar geleden ook al. Toen waren we lyrisch over z’n redelijk onder de radar gebleven debuutplaat Mind Out Wandering (snor ‘m nog eens op) en sleepten we James Vincent McMorrow en Bon Iver erbij. Anno 2018 zijn er twee nieuwe singles, The Border en The Room, en horen we op met name laatstgenoemde Nick Drake en The Whitest Boy Alive. En strijkers, hemelse strijkers. 27 juli verschijnt nieuwe plaat Living In Symbol en wellicht dat het nu dan echt gaat beginnen voor Astronauts, etc. Onze zegen heeft-ie.

Nieuwe muziek

Dit glijdt als een rijp perzikpartje naar binnen. En dat verwacht je niet van een bandje uit het rauwe Berlijn, de stad van kraters en krakers. Stad van Heroes en punkers. Stad van porno en peepshow. Trouble in Paradise klinkt namelijk als een zachte dagdroom waarin zonnestralen landen. Hoewel. ‘She turned my heaven into hell, yeah, yeah, I love her so much but I hate her as well’.

Want The Lips is natuurlijk wel ‘so bluesy it hurts’, zeggen ze zelf. Dat hoor je dan voornamelijk op de rest van debuutalbum You Can Kiss Us. Trouble in Paradise is meer soul, meer pop en misschien wel het fijnste wat The Lips tot nu toe te brengen heeft. Helemaal niet Duits ook. Maar dat komt misschien omdat er een Luxemburger en een Australiër in de band zitten.

Het album -uitgebracht in augustus- was overigens schromelijk aan onze aandacht ontsnapt. Net als deze single eigenlijk. Maar het onlangs verschenen clipje bevat naakt, en ja, dan heb je onze attentie wel.


Nieuwe muziek