Tag: <span>Johnny Cash</span>

“American singer songwriter returns with new album, which he describes as a modern folk opera.” Daarmee kondigde Micah P. Hinson zichzelf aan toen hij ons liedje Lover’s Lane stuurde. Een opera? Bij wijze van dan. Op zijn nieuwe plaat vertelt Hinson “the story of a war time family, going from birth to love, to marriage and children, to war and betrayal, murder to suicide – spanning all of the strange and glorious places life can lead. We follow their story, we see their decisions, we see their faults and their beauty. We live with them, we die with them.”

Lover’s Lane ademt in ieder geval een en al Johnny Cash. En man, wat houden wij van dat geluid. Ogen dicht en je bent in Folsom Prison. Dus echt wel even wat anders dan zijn vorige platen, maar wel weer aardig in lijn met zijn meest recente Micah P. Hinson and the Nothing.

Dan sluiten we af met een oproep. Zet 10 oktober in je agenda, dan speelt Micah P. Hinson namelijk in Amsterdam. In het Zonnehuis om precies te zijn.


Nieuwe muziek

Verhalen; daar houden we van. Waargebeurd of niet. Het maakt ons niet uit. Haal de muziek hier weg en we schrijven over boeken. Geen probleem. C.K. Flach schreef met The Officer een mooi, klein verhaal over grote dingen. Over een confrontatie met een agent (en het eindigt gewelddadig), over het rechtssysteem en over ‘blaming and shaming’. Dat verwacht je niet in dit relaxte, Johnny Cash-achtig-gebrachte nummer.

C.K. Flach (uit New York of omstreken) bracht onlangs zijn eerste langspeler uit; Empty Mansions. Daar staan nog meer verhalen op; over politiek, racisme, uitsluiting en corruptie. Maar dan vertelt in verhandelingen over liefde, verlies, hartzeer en redding. Dat was een flinke opdracht, maar de multi-instrumentalist slaagde wonderwel. ‘I think music is the strongest medium we have to share ideas, feelings and views. And what I hope for is that whoever listens to my music can take something away with them. Be it a thought, feeling, idea or inspiration.’

Wij daarentegen smullen vooral van een zin als deze:

And the Slash black blazer,
Trashy blond hair,
Teeth like razors,
And a thousand yard stare


Nieuwe muziek

Een vaste gast op Gobsmag is de Amerikaanse singer/songwriter Sean Rowe. Een paar keer schreven we al over hem en zijn geweldige stem. En nu weer, want er komt een nieuwe langspeler aan: New Lore.

Een paar weken geleden verscheen het liedje Gas Station Rose en nu is er met het prachtige Newton’s Cradle ook een eerste echte –en prachtige- officiële single. Dat Rowe een hang naar soul heeft hoorden we al op eerdere liedjes, maar op Newton’s Cradle wordt het nog meer duidelijk met die heerlijke strijkers en het vrouwenkoortje.

Waar gaat het liedje over? Dat vertelde Rowe onlangs bij de buren van American Songwriter:

When I was writing the lyrics of the song I kept thinking about the Newton’s Cradle — you know, that toy that you set off and it reacts back and forth. And it reminded me of a relationship, of fighting, of that feeling when you just keep setting each other off, making each other crazy and all you want to do is walk away. When we shot the video I wanted to show that feeling you feel in an argument like the whole world is coming down around you and you feel like you’re losing your mind a bit.

Heel mooi.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Regel op de Gobsmag redactievloer: als er iets verschijnt Op Brassland, het uit Brooklyn afkomstige label dat is opgericht door oa de broertje Aaron en Bryan Desnner van The National, luister je het. En zodoende zijn we onlangs gevallen voor het prachtige geluid van The Perennials. Nieuwe single Miss Marionette staat inmiddels op repeat.

The Perennials bestaat uit stelletje Pete & Amanda Wells. Hun geschiedenis is een mooi verhaal. Hij, geboren in Brooklyn, verhuist naar het Italiaanse plaatsje San Lorenzo di Arzine, waar zijn ouders werken voor een kerk en hij zelf naar een School met de Bijbel gaat. Zij, geboren in de grote Amerikaanse plaats Spokane en op zoek naar spanning, belandt ook in San Lorenzo di Arzine. Daar gaat ze werken in de keuken van diezelfde School met de Bijbel. Afijn, Pete ontmoet Amanda, ze worden verliefd en trouwen, beiden nog geen 21 jaar…

Terug in Amerika vormen ze The Perennials en verschijnt in mei 2016 een eerste single: Breadcrumbs, die meteen wordt opgepikt door diverse websites. Opvolger Miss Marionette is wat ons betreft nog mooier, omdat Pete hier met z’n prachtige donker stem de leadvocalen voor z’n rekening neemt.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Hier op Gosbmag HQ zijn we al tijden fan van Sean -die stem!- Rowe. Twee jaar geleden schreven we reikhalzend over de toen aankomende nieuwe plaat Madman. Is nog steeds een favoriete plaat van ons. Goed nieuws dan ook dat er een nieuw EP’tje is: All We Can Do.

Aan Noisey vertelt Rowe dat ze de EP (gefinancierd middels een Kickstarter-campagne) deels hebben opgenomen in een voormalige prothese fabriek. En waarom ook niet. Het vijf liedjes tellende plaatje bevat ook twee covers: A Girl Like You (van Edwyn Collins) en Bird On The Wire (van Leonard Cohen). Daarover vertelt Sean:

The two live cover tracks were recorded right across the street on the sticky floor of the one and only Ale House. And throughout those cold January sessions, Neil Young’s record “Tonight’s the Night” was playing in the back of my mind.

Dus, als je wat verkoeling zoekt…


Nieuwe muziek

Drew Holcomb & the Neighbors is de band rondom Drew Holcomb. Weinig verrassend. Drew is afkomstig uit Memphis, maar brengt zijn dagen tegenwoordig door in Nashville. En dat is te horen. Nieuwe plaat Medicine staat vol met prachtige, country-achtige liedjes.

Nee, nog niet afhaken bij het vallen van de term country. Geen cowboyhoeden en boots. Denk liever aan mensen als Jason Isbell en zelfs Johnny Cash. Geloof je ons niet? Liedje Here We Go is wat ons betreft het bewijs. En alsof dat nog niet genoeg is, horen we zelfs nog wat Black Keys man Dan Auerbach voorbij komen in het liedje. Gaat allemaal prima samen.

Houd The Black Keys nog even vast. Verder op het album opent de track Brothers & Sisters toch gewoon op een manier die je zomaar tegen kan komen op een Black Keys-album? En nog iets verder, in Shine Like Lightning hoor je toch gewoon Sturgill Simpson terug?

Kortom, primadebima country-americana release met de nodige rock-invloeden. Lekkere clip ook.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Vandaag gaan we het hebben over disco! Je weet wel, Bee Gees, Earth, Wind & Fire en Donna Summer. Met name die laatste is interessant. Waarom? De dochter van Donna Summer, Amanda Sudano, vormt met Abner Ramirez het duo Johnnyswim. En laat Johnnyswim nou vandaag op ons scorebord staan.

Tot zover de disco. Johnnyswim maakt namelijk iets dat we (bij vlagen) vrolijke folkpop kunnen noemen. Typisch lente (lente, Summer – heb je hem?).

Johnnyswim ontstond in Nashville, in 2005. Inmiddels zijn we 3 EP’s verder en ligt het debuutalbum Diamonds nu in de winkel. Op dat debuutalbum staan 12 liedjes die zich op termijn prima mee laten zingen. Diep is het niet altijd: “We’re the fire, from the sun / We’re the light when the day is done / We are the brave, we are the chosen ones / We the diamonds, diamonds / Rising about the dust.” Maar ach, vrolijk worden we er wel van. Dit kunnen we het beste illustreren door de track Home. Niets mis mee, toch? En er zit zelfs een mondharmonica in!

Het klikte overigens niet alleen muzikaal, het stel is tegenwoordig zelfs getrouwd. Sluiten we toch weer af met Donna Summer en haar hit I Feel Love.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Ben je klaar voor “The sounds of early 1970s Americana music – chunks of rock & roll, slices of country, and spoonfuls of soul in a Texas boogie broth”? Mooi! Dan is hier Chris Altmann.

Afkomstig uit Australië en trots vader van twee studio-albums. Zoals hij zelf al zegt is het inderdaad een fijne mengelmoes van stijlen en invloeden. We herkennen wat Sturgill Simpson, maar ook Seasick Steve, Johnny Cash en ook The Stones (ja, echt) zijn nooit ver weg.

Goed voorbeeld hiervan is de track Nothing But Nice Things. Onze favoriet is echter Silent Treatment, eveneens afkomstig van het tweede album (Nothing But Nice Things, 2014). Heel veel meer is er niet te vinden over Chris Altmann, maar soms volstaat de muziek. Dit is zo’n geval.

Nieuwe muziek