Auteur: <span>Bas</span>

Benjamin Francis Leftwich staat al een paar jaar bekend als een prima alternatief voor James Vincent McMorrow. Dat is niet enorm aardig, dat weten we. Dat doet deze sympathieke Engelsman namelijk flink tekort. Vandaag gaan we dat rechtzetten. Benjamin Francis Leftwich verblijdde ons namelijk vorige week met een nieuw liedje, Tilikum.

De reden dat hij ooit in onze cd-speler kwam te zitten was het album Last Smoke Before the Snowstorm. Absoluut prijsnummer was Pictures. Maar die plaat dateert alweer uit 2011. Hoog tijd voor iets nieuws dus. Sure, er was nog een EP’tje in 2012. Maar dat was het wel. Nu is daar dus eindelijk een nieuw nummer. Een heel erg mooi luisterliedje.

De reden voor zijn afwezigheid was overigens een erg trieste. In 2013 verloor Benjamin Francis Leftwich zijn vader aan kanker. Hij ging door de diepste dalen en zoals dat zo vaak gebeurt komen dan de mooiste songs bovendrijven. Dat beloofd wat. Op de volledige plaat moeten we overigens nog even wachten, After The Rain verschijnt pas in Augustus.

De verwachtingen voor die plaat zijn bij Leftwich zelf niet zo hoog gespannen: “If one person emails me and says ‘This is the most moving song I’ve ever heard and it really helped me’ – if it gets one person like that, I’d be really happy.”

Gelukkig kun je hem over een paar maandjes, op 16 mei that is, wel bewonderen in de Amstelkerk. We zijn geen Nostradamus, maar dat zou zomaar eens een erg fijne avond kunnen worden.


Nieuwe muziek

Mogen we je een tip geven? Onthoud de naam The Wholls, like hun Facebook, zet alvast een tatto. Waarom?

Laten we Britse krant The Guardian dat even uitleggen: “The Wholls are being touted as the sound of 2016… Debut single X21 is indie rock with a light dash of dub, and is the culmination of two years’ worth of BBC Introducing and Battle of the Bands-type attention.” Of NME: ” I’ve been blown away by The Wholls.” En BBC Introducing heeft ook een mening: “The Wholls…destined to become the biggest band the UK has produced for years.”

En dat voor een bandje dat pas twee liedjes heeft gedropped. Man, dat is lang niet gek. De liedjes in kwestie zijn Angry Faces en X21. In de UK leidde dit dus al tot een shitload aan airplay, lofzangen en een boeking voor The Great Escape. Kwestie van tijd voordat Nederland volgt, lijkt ons. Britpop met een Arctic Monkey’s randje doet het hier namelijk altijd meer dan prima. Onze favoriet van de twee liedjes is overigens X21, hence de scorebordnotering.

Leuk detail: zoals ieder beginnend bandje was er bij The Wholls ook een wens voor een goede manager. Eentje die ze hogerop kon brengen. Ze kozen er een uit, braken zijn tuinhek open, sloten een PA aan en speelden de sterren van het gazon. Vinden we geinig.

Nog een leuk detail: de tracks werden opgenomen met hulp van producer Steve Baughman. Die werkte eerder al met Michael Jackson, Usher, 50 Cent, Pink en Snoop Dogg. Laat je hier echter niet door afleiden. The Wholls is regelmatig op weg naar de credible top. Trust us on this one.


Nieuwe muziek

“A genuine bit of pop magic”, zo werd Hudson Scott bij ons geïntroduceerd door een enthousiast PR bureau. Dat leek ons wel wat. En wat blijkt, Hudson Scott heeft met Clay een prima track afgeleverd. Een soort van early Bowie meets Glass Animals. Ofzo.

Kleine Hudson was 7 toen hij zijn eerste trompet kreeg, geleend door zijn moeder. Dat ding viel meteen in de smaak, hij weigerde namelijk om hem terug te geven. Een paar jaartjes later heeft hij zich ontwikkeld tot toeteraar van formaat. Zo maakte hij o.a. deel uit van de brass sectie van Foals.

Maar de schoorsteen moet ook roken. Daarom legde Hudson Scott overdag tapijten en vloerbedekkingen in Oxford. Hij kwam er achter dat hij zelf ook prima liedjes schrijft. Maar wat nu? In ruil voor wat werkzaamheden in muziekstudio’s regelde hij dat hij gratis gebruik mocht maken van de faciliteiten. Een soort dal-uren abonnement dus. Helemaal niet gek bedacht. En dit Jambers verhaal eindigt dus met single Clay.


Nieuwe muziek

Las Vegas staat niet bepaald bekend om een overload aan topmuzikanten. Wij zien Mike Tyson al een ballad neerzetten in een der casino’s. Afijn, er zijn gelukkig uitzonderingen, zoals Mark Huff. Niet meer de jongste, maar wel eigenaar van een meer dan prima album dat begin dit jaar in onze inbox verscheen. We hebben het over Down River, 6 liedjes die ons nog het meest doen denken aan een mix tussen American Aquarium en Delta Spirit.

Nog even over dat album. Daar speelt namelijk een meer dan verdienstelijk groepje muzikanten op mee. De namen zeiden ons niets, maar dat er werd gewerkt met bands als Black Crowes, Peter Frampton, The Jayhawks en Emmylou Harris, tsja, daar kun je alleen maar van onder de indruk zijn.

Gooien we er tot slot nog een naam in: Leonard Cohen. Wat hij hier mee te maken heeft? Nou, de twee kwamen elkaar tegen toen Huff in een writer’s block verkeerde:

“So I told him, and he said, ‘Hey, sometimes you’ve got to write some shitty songs just to get the good ones flowing again.’ He also told me something that I really took to heart. He said, ‘A song is never finished.'”

Nieuwe muziek

Dat er uit België zeer fijne muziek komt, dat weten we. Wat te denken van prachtbands als Marble Sounds en Yuko. Deze namen noemen we niets voor niets. Leden van deze bands vormen nu namelijk Winterslag.

“Ooit begonnen als een solo-zijproject, de laatste jaren een echte band geworden.”En daar hoort natuurlijk ook plaat bij. The Might-as-well verscheen eind 2015 en pakte op het nippertje dus nog aardig wat plekken mee in menig jaarlijstje. Waarom? Meerstemmigheid en stemmigheid. En gelijkenissen met Sufjan Stevens en eerder genoemde Belgische bands.

En bij een mooie plaat horen natuurlijk ook shows. Het liefst in ons eigen land natuurlijk. Wij hebben vrijdag 18 maart alvast in onze agenda’s staan (om meerdere redenen). Die dag speelt Winterslag namelijk een set in een prachtige Rotterdamse kerk bij onze goede bekenden van PopUp 010 (die eerder al Gobsmag-favorieten als Crying Boys Cafe, The Salesman Who, Jono McCleery en vele andere hadden). En het wordt helemaal een no-brainer als we je vertellen dat ook de onlangs geprezen And The Golden Choir die dag het podium beklimt. Twee vliegen in 1 klap dus.

Allez!


Nieuwe muziek

“Jagjaguwar is an independent record label based in Bloomington, Indiana.” Ok, denk je misschien. Lekker belangrijk. Misschien wekken we je interesse met een greep uit hun roster: S. Carey, Foxygen, Sharon van Etten en niemand minder dan Bon Iver. Impressive, not? Sinds kort mag ook jongeman Trevor Sensor zich onderdeel van dit fijne gezelschap noemen.

De site meldt hierover: From the first moments of Trevor Sensor’s debut EP for Jagjaguwar, Texas Girls and Jesus Christ, the Illinois-born 22-year-old singer/songwriter’s distinctive burr of a voice sounds aged decades beyond his years. The rest of the young talent’s music follows suit, too, with timeless-sounding melodies and a sense of songwriting that exudes maturity while still feeling fresh.

En je weet het inmiddels, dit vinden wij interessant. Zeker wanneer we na een eerste luisterbeurt het gevoel hadden naar een nieuwe plaat van The Tallest Man on Earth te luisteren. De voortekenen zijn dus prima: fijn label en lekkere sound. Wij hebben 25 maart alvast omcirkeld in onze gezamenlijke agenda (ja, die hebben we). Die dag verschijnt debuut-EP Texas Girls and Jesus Christ namelijk. Tot die tijd doen we het met de gelijknamige single.


Nieuwe muziek

The Pines zitten al sinds 2012 vast in onze cd-spelert. Dat jaar brachten ze namelijk met Dark So Gold een prachtplaat uit. Americana/roots in de stijl van Bon Iver, Fleet Foxes en zelfs een beetje Calexico. Absolute uitschieter vinden wij Cry, Cry, Crow. Vorige week dropten ze met Above The Prairie een gloednieuwe plaat. Niet alleen met prachtig artwork, ook met prachtige liedjes. U begrijpt: wij zijn blij.

Stel je voor dat je maar één nummer van die plaat mag luisteren, pak dan openingstrack Aerial Ocean. Maar goed, dat zou de plaat tekort doen. We raden je dus aan om 41 minuten vrij te maken en dit album met je ogen dicht een slinger te geven. Daar ga je geen spijt van krijgen, geloof ons maar.


Nieuwe muziek

Hoe vaak zal het gebeuren dat je een fenomenale collectie aan liedjes hebt, en deze 18 jaar op de plank laat liggen voordat je ze uitbrengt? Niet vaak, zo gokken wij. Het is echter wel precies wat er met de tracks op No Song, No Spell, No Madrigal van The Apartments aan de hand is. En man, wat is dat een prachtalbum.

The Apartments is de band rondom Peter Milton Walsh, afkomstig uit sunny Down Under. Grootste bekendheid genieten ze echter overseas, in West-Europa. Walsh maakte overigens ook nog kort deel uit van legendarische band The Go-Betweens (o.a. Robert Forster), maar besloot toch dat zijn toekomst lag in eigen band The Apartments.

Terug naar het album. Waarom tracks 18 jaar laten liggen, als het zulke sterke liedjes zijn? Nou, omdat het nogal een persoonlijke plaat is (understatement, red). We gaan terug naar 1997, de vierde plaat (Apart) werd gemixed en gemasterd, toen er een telefoontje kwam. Riley Walsh, Peter’s zoon, werd gediagnostiseerd met een zeldzame aandoening waardoor hij niet genoeg witte bloedlichaampjes aan kon maken. De twee jaar die daarop volgden omschreef de familie als een constante ‘death watch’. Wat iedereen wist dat zou gebeuren gebeurde uiteindelijk in 1999. Riley overleed op nog geen 4-jarige leeftijd.

En zoals dat zo vaak gaat met vreselijke gebeurtenissen, er ontstaan prachtige liedjes. Zo ook hier. En het was pas in 2015 dat Peter de moed had verzameld om ze uit te brengen. Diep respect. Zoals je begrijpt zou je het album dus eigenlijk van voor naar achter moeten beluisteren. Maar albums kunnen niet op ons scorebord. Daarom vandaag opener en titeltrack No Song, No Spell, No Madrigal. Pikdonker. En meer zeggen we er niet over.


Nieuwe muziek