Auteur: <span>Bas</span>

Vandaag vragen we je aandacht voor The Bronze Medal, een meer dan fijne band uit Bristol. Hoewel ze al sinds 2009 als band door het leven gaan,, was er tot op heden slechts één EP’tje: The Bronze Medal (hoe kom je er op?), uit 2012. Een paar maanden geleden lag er ineens een langspeler op de deurmat: Darlings.

Zullen we er meteen wat namen voor je referentiekader ingooien? Komen ze: Efterklang, Elbow, Bear’s Den, The National en dan natuurlijk ook onze all-time favo The Slow Show. We realiseren ons dat we de lat hoog leggen. Een bronzen medaille is niet genoeg (damn, die is wel heel erg slecht zeg). Zonder gekkigheid, Darlings is een album dat na een aantal luisterbeurten heerlijk onder je huid gaat zitten. We kunnen onze favorieten opnoemen, maar dat zijn ze eigenlijk alle negen liedjes. Laten we dus beginnen met een fraaie live-opname van Largo.

Sluiten we af met twee quotes die best wel goed duidelijk maken wat we bedoelen:

‘Masters of indie slow-build’ – The Times
‘Not for the impatient’ – The Sun

Hatsa! The Bronze Medal dus.


Nieuwe muziek

Je kent hem vast nog wel, de Canadese held met briljante baard: Ben Caplan. Waarvan dan? Bijvoorbeeld van de sessie die hij deed bij onze vrienden van InDeKringloop. Of van zijn debuutalbum In The Time Of Great Remembering uit 2013. Een album dat vol staat met bluesy, Tom Waits-achtige muziek waar best een paar druppels whiskey bij aan te pas komen. Hoogtepunten was ons betreft: Southbound en Down To The River.

Dat album dateert alweer van 2013, dus wij vonden het wel weer tijd voor iets nieuws. Ben zelf gelukkig ook. Deze week trakteerde hij ons op een nieuwe track: 40 Days & 40 Nights. In die track horen we vooral Ben zoals we hem kennen, maar toch ook een lekker achtergrondkoortje. “Rugged, raspy, and roaring with charisma, Ben Caplan’s voice is to song as smoke is to bourbon: perfectly coupled.”

Het feest is nog niet over, er komt namelijk ook een nieuwe plaat: Birds With Broken Wings. Die verschijnt over 63 dagen. Zet het dus alvast in je agenda. Doen wij ook. Hoe we dat weten? Dat staat op crowdfunding platform PledgeMusic. Ben nam het album zelf op, maar vond het tof om een pre-release te doen via Pledge. Dus ” target=”_blank”>sla je slag als je trots bezitter wilt worden van een handgeschreven lyric sheet, Skype hangout of compleet verzorgde trip naar Nova Scotia.

Kortom: Ben Caplan is een held en we raden je heel erg sterk aan om 40 Days & 40 Nights te beluisteren en de release-datum van zijn nieuwe plaat in je agenda te noteren. Tot zover.

Nieuwe muziek

Charlie Parr loopt al even mee, net als zijn baard. Oké, eerlijk is eerlijk: z’n baard is weleens langer geweest (Google maar even). Wat wel helemaal klopt is dat hij al even meeloopt in de wereld van de folk/roots. Volgens zijn website is het onlangs verschenen Stumpjumper alweer zijn dertiende album. We gaan je niet vragen alles eens even te luisteren, maar willen wel je aandacht vragen voor deze prachtige artiest.

Begin de luisterbeurt met het overweldigende Poor Lazarus (Keep Your Hands On The Plow, 2011) en ga vervolgens door met het complete album Barnswallow (2013). Denk daar nu een band bij en je hebt Stumpjumper. We geven toe dat we zijn meer solistische albums wat lekkerder vinden, maar Stumpjumper is nog steeds meer dan de moeite waard voor liefhebbers van verhalenvertellers als Christopher Paul Stelling en Israel Nash Gripka. Mooi voorbeeld daarvan is de track Over The Red Cedar.

Nieuwe muziek

Vandaag ondernemen we een kleine trip naar ons Gobsmag-archief. 51 weken geleden schreven we namelijk over Current Swell. We noemden het radiovriendelijke countryrock uit Canada met Kings of Leon snik. Reden om dat te schrijven was de release van het erg fijne album Ulysess en dito single Keys To The Kingdom.

Ons favoriete liedje van die plaat was Bad News. De band moet dat ook een fijne track gevonden hebben, want inmiddels is er een nieuwe EP (Home Is Where You Make It) uit. Met daarop onder andere de youtube-hit Young And Able en de track Bad News. En laat er nou vorige week ook een video zijn verschenen bij laatstgenoemde. Je snapt het, dit moeten we op het scorebord knallen. Bij deze.

Er staan ook nog wat nieuwe tracks op de EP. De sound blijft echter hetzelfde. Nouja, hetzelfde. Wat we eerder al schreven: “Fascinerend ook hoe de band kan switchen tussen genre’s. Dan weer pop, dan rock, beetje countryrock, vervolgens weer wat blues en dan weer ska.”


Nieuwe muziek

Vandaag komt-ie uit, het debuutalbum van Brooklyn Boys Highly Suspect. Mister Asylum is de naam en als we onze inbox moeten geloven kijkt de hele wereld er inmiddels enorm naar uit. De hele wereld is wellicht wat overdreven, maar de band scoort lovende recensie na lovende recensie. Wat te denken van Rolling Stone (“A Guitar Hero song you’ve 5-starred but can’t stop playing”) en Consequence of Sound (“A searing, relentless rocker, outfitted with guitar riffs that feel more like razor blades than musical notes. Stevens’ gravelly vocals adding yet another layer of intoxicating intensity”). Hatsa.

Die laatste quote gaat over de track Lydia. En dames en heren, dat is me toch een kneiter! Onze vrienden van Pinguin Radio zijn het met ons eens en draaien de track gelukkig regelmatig. Het wachten is op wat meer respons uit Nederland. Laat de shows maar komen!

Goed, dan gaan wij nou het album eens aanzetten tijdens onze vrijdag-ochtend vergadering. We raden je aan om hetzelfde te doen (album luisteren, niet vergaderen).


 

Nieuwe muziek

Rotterdam is de stad van de toffe dingen, dat mag duidelijk zijn. Rotterdam CS, De Rotterdam, Kubuswoningen… En vergeet vooral de muziek-scene niet. Zo schreven we eerder al over hoe Half Way Station Europa aan het veroveren is en brengen de Rats On Rafts elk podium serieuze schade toe. En hier is alweer de volgende Rotterdammert die weleens hoge ogen kan gaan gooien. Zijn naam? Jasper Bogaard.

Onder de naam van Goodnight Moonlight maakt Jasper alweer een tijdje lo-fi synth pop. Met Mountain Boy verscheen onlangs zijn vierde (!) EP. En dat terwijl hij pas 17 jaar is! Over zijn invloeden zegt hij zelf, in derde persoon:

He’s a major lover of contemporary weird pop artists like HOMESHAKE, Mac DeMarco, TOPS, Jerry Paper and Beach Fossils. But he’s also influenced by 90’s artists like Neutral Milk Hotel, My Bloody Valentine & the Microphones.

En we zouden Gobsmag niet zijn wanneer we je niet een toffe track van deze EP zouden voorschotelen. Hopsa, zo op een presenteerblaadje. Die track heet Mountain Boy en staat hier omdat we hem lekker vinden, maar ook omdat we steeds blijven kijken naar die video. Nu is het aan jou.


Nieuwe muziek

You Me & Apollo is het verhaal van Brent Cowles. Althans, verhaal… Het is een band. Waar de bandnaam vandaan komt weten we niet. Doet er ook niet toe. Wat je wel moet weten is dat de band rete-goed is en begin dit jaar alweer een double A-side uitbracht: Places / Finding Peace. Deze double a-side was onze eerste kennismaking met de band. Nee, niet toen ‘ie uitkwam (we kunnen niet altijd de hipsters zijn waar je ons wellicht voor aan ziet), maar pas afgelopen zondag, na een middagje Tour de France kijken in Rotterdam.

Oké, genoeg over wielrennen. Laten we het over de muziek hebben. Daarvoor citeren van de band zelf maar even voor het gemak:

…the unmistakable stamp of Sam Cooke and Otis Redding-style soul has made You Me & Apollo something of a friendly anomaly among the foot- stomping roots-folk renaissance that launched the careers of their Denver colleagues The Lumineers, Nathaniel Rateliff, and Gregory Alan Isakov. Sweet Honey is an ambitious attempt to reconcile these two strains of influence in the service of a restlessly contemporary sound that would fit alongside Brett Dennen, Neil Young, and Ennio Morricone on any playlist.

Eerlijk is eerlijk, Otis Redding en Sam Cooke horen we niet zo erg in de twee tracks. Maar dat het iets bijzonders is hoef je niemand op de Gobsmag-redactie van te overtuigen. Wie we dan wel horen? We denken dat You Me & Apollo prima in de smaak gaat vallen wanneer je Langhorne Slim, Brett Dennen en Shakey Graves weleens opzet. Onze favoriete track van de twee is trouwens Places, vandaar dat we daar mee aftrappen.


Nieuwe muziek

Prachtband Alabama Shakes gaat hard. En dat vinden we mooi. Wat we ook mooi vinden: Banditos. Nee, geen motorbende met leren jackies en stoere brommer, Banditos is een band uit Alabama (leuk hè, die link) die ons muzikaal gezien nogal aan die Shakes doet denken. En dat is helemaal prima.

Je stroomt ook op een mooi moment in. Het eerste, titelloze, album van Banditos is net uit. En dat album kan weleens hoge ogen gaan gooien. We lieten al de naam Alabama Shakes vallen. Verwacht dus volop gitaren. Maar ook het wat langzamere werk gaat ze prima af (luister bijvoorbeeld eens naar Blue Mosey #2, beetje Houndmouth, nietwaar?). Maar over het algemeen staat Banditos in een hoge versnelling.

Wat we nog wel geinig vinden om te vermelden is dat Banditos een aantal leads kent. Wat we daarmee bedoelen? Dat er maar liefst vier bandleden zijn die van tijd tot tijd de lead-zang op zich nemen. Onze favoriet? Mary Beth Richardson (in de track No Good). Dan snap je ook meteen de link met — komt ie weer — Alabama Shakes. Maar eerst single The Breeze. Ook niks mis mee.

Tot volgend jaar op een paar festivals?

Nieuwe muziek