Auteur: <span>Bas</span>

Terwijl we afgelopen weekend ons wekelijkse rondje langs ongeveer 9.763 muziekblogs maakten, kwamen we iets toepasselijks tegen. En dat toepasselijks is Kin Cayo. Waarom? Kin Cayo betekent letterlijk ‘family of small islands’. En met de zon op onze bol hadden we best zin in vakantie op een klein eiland in de TV TAS of nog beter, Curacao. Wat ook goed uitkomt is dat liedje Shot The Sun Down ons al een beetje in zomerse sferen bracht.

Kin Cayo in een paar woorden: zomers dus, wat bliepjes, samenzang. Een beetje Animal Collective. Wat we bij Stereo Embers Magazine lezen snijdt ook hout: “One of the most exciting bands around melodically adventurous and musically cunning.” En ook wat Popmatters zegt: “Both in rhythm and in melody they evoke an idyllic island environment, where one can put on the tunes with nothing to worry about other than keeping the piña coladas coming along.”

Kin Cayo is op dit moment trots eigenaar van drie tracks, allen te vinden in Spotify. Laat je echter niet misleiden door het catchy Shot The Sun Down. Liedjes Our Ship en Wrong Guy zijn iets minder happy, maar nog steeds uitermate aanstekelijk. Althans, dat vinden wij. Zelf zeggen ze daarover: “A lot of the songs are about a light at the end of the tunnel or, like, only in darkness can you see the light. It’s this kind of realness that things might be bad right now, but there’s hope; hope’s on the way, that there is a light.” Hoop doet leven!

Nieuwe muziek

Deal Casino is een indie-formatie uit New Jersey en momenteel gaat er een buzzje rond in blog-wereld. Sceptisch als we zijn, wilden we het uiteraard eerst zelf luisteren. Maar na de 3 minuut 15 van de track Fortyfive zijn wij ook om. Man, dat klinkt lekker.

Fortyfive staat op het derde EP’je van de band, genaamd Heck. Collega’s van On Stage Magazine beschrijven het eigenlijk prima als ze zeggen: “Deal Casino is a working band, not musicians playing together. Don’t expect long guitar or drum solos, just bang bang bang songs, catchy and explosive.” Daar voegt de band zelf aan toe: “We are trying to write pop songs, but sound like a band, not a computer,” Parella says. That’s assessment is fair enough.”

Zo op het eerste gehoor doet het ons denken aan Neon Trees en Young The Giant. Ook Kings of Leon ligt in sommige nummers op de loer. Klinkt als your average rock band? Dat zou je misschien denken, maar wij vinden Deal Casino catchy as…

Nieuwe muziek

Andy Shauf is een sympathieke Canadese songwriter, tenminste als we diverse blogs mogen geloven. Innemend en klaarblijkelijk niet bewust van het songwriting-talent dat hij bezit. Onze interesse was gewekt en we konden meteen beginnen met The Bearer of Bad News, het derde stukje materiaal dat de studio uit is komen rollen.

Onze eerste associatie is Elliott Smith. Top. Verder luisteren dus. Na een aantal luisterbeurten kunnen we je vertellen dat Andy Shauf inderdaad fijne, kleine liedjes maakt. Luister goed naar de teksten en je zult jezelf in vrijwel elke song herkennen.

Bijvoorbeeld in I’m Not Falling Asleep. Iedereen herkent wel zo’n nacht dat je maar niet in slaap kan komen, dat je blijft malen en naar het plafond staren:

When I close my eyes
I am not falling asleep
I am opening drawers
I am not sifting through paper
.”

Veel meer willen we er vandaag eigenlijk niet over kwijt. Tot morgen.

Nieuwe muziek

John Moreland komt uit Oklahoma. Om zichzelf daaraan te herinneren heeft hij de letters OKLA en HOMA laten inkleuren op zijn knokkels. John Moreland is dus trots op zijn afkomst. En Oklahoma mag volgens ons ook best trots zijn om een muzikant als John Moreland afgeleverd te hebben.

John Moreland is namelijk het soort artiest dat intrigeert. Niet alleen zijn imposante uiterlijk, maar ook de diepe stem en het feit dat hij zichzelf over het algemeen alleen begeleid op gitaar. Het verbaasde ons dan ook niet dat Moreland met diverse tracks is gefeatured in de bad-ass biker serie Sons Of Anarchy (Gospel en Your Spell).

Ergens deze maand moet hij uitkomen, het nieuwe album van Moreland. Dit wordt er op zijn eigen website over gezegd:

Some days, being John Moreland has to hurt. As others bury experiences and stifle regrets, Moreland pokes old wounds until you’re sure they’ve got to be bleeding again. It’s painful. But in Moreland’s care, it’s also breathtakingly beautiful.

Daar hebben we eigenlijk weinig aan toe te voegen. Zowel titeltrack High On Tulsa Heat en de meest recente, Heart’s Too Heavy zijn liedjes die je meteen raken. Recht in je hart. Zakdoekjes bij de hand en luisteren maar. Als bonus, luister daarna even naar het schitterende Nobody Gives A Damn About Songs Anymore (afkomstig van zijn vorige plaat).

Nieuwe muziek

Degene met een goed geheugen zullen zich de naam Christopher Paul Stelling nog herinneren. De mensen met een te gekke muzieksmaak natuurlijk ook. Op 16 januari van het jaar 2014 schreven we over New Yorkse folkie, single Brick X Brick scoorde destijds een 8.2.

Wat we toen schreven: “Dat is dus Christopher Paul Stelling, all the way from Brooklyn, NYC en singer-songwriter in haar puurste vorm. Zijn meest recente album False Cities staat vol met energieke protestsongs die worden gebracht met de overtuiging van een priester die een kerk vol heidenen wil bekeren. Gobsmag is niet alleen onder de indruk van de passie die ervan afstraalt, ook het gitaarspel van Stelling kan op onze goedkeuring rekenen. Luister maar eens naar het intense Every Last Extremist, in sessie voor Last.fm.”

Het afgelopen jaar heeft Stelling niet stilgezeten. Bijna non-stop on tour en overal waar hij komt laat hij mensen in verbazing en blijdschap achter. Een collega van The Daily Beast beschreef het treffend: “I’ve run into Stelling playing at music festivals—even when he wasn’t officially on the lineup.”

Het was diezelfde Daily Beast die vorige week de eerste single van Stelling’s nieuwe album in premiere mocht laten gaan. Warm Enemy is een track zoals we die van hem kennen. Vingervlug gitaarspel en een stem die het midden houdt tussen Dylan en Asaf Avidan. Wat de rest van het album, Labor Against Waste, gaat brengen weten we nog niet. Maar dat het van grote kwaliteit gaat zijn mag je van ons aannemen. Niet in de laatste plaats omdat het luisteren van de plaat het roemruchte ANTI Records (Tom Waits, Glen Hansard e.v.a.) ervan overtuigde de plaat wereldwijd uit te brengen.

Tot slot: in juni maakt Christopher Paul Stelling de grote oversteek en staat hij o.a. in Paradiso Noord (samen met Joe Pug). Ons advies: gaan!

Nieuwe muziek

Eindelijk weer eens tijd voor iets spannends uit Nederland. Vandaag vinden we op het scorebord het Rotterdamse Crying Boys Cafe, de band rondom Jasper Hupkens. Ze maken, zoals ze het zelf zeggen, “een opgewonden mengelmoes van heden en verleden: inspiraties reiken van gevangenisblues uit het begin van de vorige eeuw, via de exotische jaren ’80 naar de indie avantgarde van nu. Samen vormen ze moderne, rituele songs.”

Het debuutalbum (The Keys Not The People) is reeds klaar en de band kiest voor een eigen, gefaseerde introductie. Die begon gisteren met de release van het bijzonder fijne liedje I Was A Singer. Wederom kunnen we het niet treffender omschrijven dan de bandbio het doet: “I Was a Singer gaat over een karakter-kameleon, de biecht van een meeloper die op ontploffen staat. I Was a Singer is de gospel van een smerige kerk en klinkt uit een wit houten gebouw dat wegzakt in het moeras.”

En gospel horen we inderdaad. We horen ook beats en Guy Garvey (Elbow). Het zou ons dan ook niks verbazen als je in 2015 nog veel (en op onverwachte plekken / momenten) van deze band gaat horen. Je eerste kans hiervoor is aanstaande vrijdag al, dan spelen ze aan de vooravond van het Rotterdamse Motel Mozaique. In goed Rotterdams: pak die brommert en ga die gasten zien!

 

Nieuwe muziek

Een krappe week geleden verscheen Radium Death, het zesde album van William Elliott Whitmore. Niet echt een titel doe je doet denken aan kampvuur of warme stranden. En dat is terecht, Whitmore maakt namelijk overwegend donkere roots/americana. En dat doet hij dus al aardig wat jaartjes op respectabele wijze. The beginners guide to William Elliott Whitmore: Old Devils, Johnny Law en onze persoonlijke favoriet, Hell or High Water.

Als we je dan ook nog vertellen dat Whitmore beschikt over een baard, een zware stem en graag een glaasje whiskey drinkt, dan is de vergelijking met Sean Rowe niet ver weg natuurlijk. Je snapt hebt, onze handen gaan op elkaar. VICE weet het overigens ook mooi te verwoorden:

“Will is a banjo toutin’, cheap beer guzzlin’ motherfucker who’s been making some of the most arresting folk music of the last decade. With a voice that sounds like he’s smoked a pack of Marlboros every day of his life and at one point ate Tom Waits vocal box for breakfast, his music tells stories of the simple life you find in the Midwest.”

We moeten er wel bij zeggen dat Whitmore op zijn nieuwste plaat wat breekt met de traditie van albums met minimale instrumentatie waar hij overwegend solo op te horen is. We horen een wat grootser geluid. En jawel, we horen bandleden. Toch blijft het vertrouwd en draaien we single Healing To Do al een tijdje plat op de redactie. Nu is het jouw beurt.

Nieuwe muziek

American Aquarium is een band die menig alt-country en pedal-steel liefhebber al lang op het netvlies heeft staan. En terecht wat ons betreft. Een ruime week geleden kwamen ze met hun nieuwe langspeler: Wolves. Tien tracks die niet anders kunnen dan je raken.

Frontman BJ Barham is namelijk een verhalenverteller. Ons lievelingsverhaal zingt hij in het nummer Losing Side of Twenty-Five. Het gaat over de verkeerde keuzes die hij als kind wellicht heeft genomen. Verslaafd aan alles wat god verboden heeft en om hem heen zag hij iedereen een bestaan opbouwen. Het nummer gaat ook over de teleurstellingen van zijn ouders. Waarom kon hun zoon nou niet gewoon doen wat de rest van de kinderen doet? Inmiddels is Barham 30 jaar en is hij tot de conclusie gekomen dat het allemaal goed is gekomen. Hij heeft gedaan wat hij wilde doen, maakt muziek met een aantal van zijn beste vrienden en heeft een fantastische vrouw om bij thuis te komen.

“I might never be a millionaire, and that’s all right with me. Cause I’ve done the things I wanted to. And said the things I needed to. And seen the things I wanted to see. There are different roads to happiness; I took a different path, I guess. Came out on that other side just fine.”

En zo vind je nog een aantal prachtige nummers in de indrukwekkende discography van American Aquarium (titeltrack Wolves, Burn.Flicker.Die van het gelijknamige album uit 2012 of I Hope He Breaks Your Heart).

Gratis tip: houd je van dit soort muziek? Neem dan eens een kijkje in de catalogus van Last Chance Records. Stuk voor stuk helden. Met name Adam Faucett en John Moreland bevelen we van harte aan.

Nieuwe muziek