Auteur: <span>Bas</span>

Italianen en lekkere muziek. Tenzij je into Pavarotti bent is het dun bezaaid. Ja, daar is die ene, die we vorig jaar benoemden: Luca Sapio. En wacht, Stiv Cantarelli & The Silent Strangers hadden we natuurlijk ook. Maar dan? Misschien is het nu leuk om te onthullen dat Trent Miller in Italië is geboren. Jawel! Tegenwoordig woont hij echter in London en wordt hij door velen de Pete Doherty of the Americana Movement genoemd. Italiaanser wordt het niet.

Daar wordt nog aan toegevoegd: “With his wistful acid-bite lyrics, mournful, chilling melodies and outlaw, renegade posture, a more suitable comparison might be that of Gram Parsons or Gene Clark.” En alsof dat nog niet genoeg is: “An original mix of gothic and avant-country” en “music for dancing on a grave.”

Je snapt het, onze interesse was gewekt. Wtf moesten we ons hier nou bij voorstellen? Maar na het draaien van single Lupita Dream On wisten we het. Pete Doherty, Gram Parsons en Gene Clark. Kudo’s ook voor de fraaie clip (zie hieronder).

Dit alles vinden we terug op het album Burnt Offerings. Een album dat je gewoon even moet luisteren, als is het maar vanwege de mengelmoes aan stijlen, invloeden en associaties. Maar nu eerst: Lupita Dream On!

Nieuwe muziek

He gebeurt niet elke dag dat er vrouwelijke muzikanten op het scorebord verschijnen. Niet bewust, overigens. Vandaag daarom extra aandacht voor Frazey Ford. Je kent haar wellicht als een van de vrouwen achter The Be Good Tanyas. Eind 2014 verblijdde Frazey ons met een solo-plaat.

En op die soloplaat klinkt ze natuurlijk wat als The Be Good Tanyas, maar ook soulvol (geen wonder als je hem opneemt met bandleden van Al Green) en bij benadering een beetje als een van onze grootste heldinnen: Janis Joplin. De plaat staat vol met mooie liedjes. Wat te denken van Runnin’ en September Fields?

Onze favoriet is echter Done. Hieronder dan een uitstekende sessie die Frazey Ford onlangs opnam in Seattle, bij onze vrienden van KEXP. Wij zeggen: stop gedurende 4 minuut 59 waar je mee bezig bent en oogjes dicht.

Nieuwe muziek

Monophonics begon in 2005 als een instrumentale groep aan de Amerikaanse westkust. Dat was prima, maar de naam van de band nam pas een echte vlucht toen een aantal jaar later zanger Kelly Finnigan zijn toetrede nam. Inmiddels is de band een aantal albums verder en brachten ze nog geen tweee weken geleden een nieuwe single uit: Promises.

Dat is allemaal leuk en aardig, maar hoe klinken ze?? Bij de eerste tonen van de single waan je je in het hoofdkwartier van Daptone Records en verwachte je dat de doorleefde stem van Charles Bradley elk moment uit je speakers kan knallen. Pure soul? Neen. De typische west-coast vibe klinkt ook door de track en zo af en toe rockt het aardig. Psychedelische soul, wat ons betreft.

En wij zijn niet de enigen die enthousiast zijn. Wat te denken van Al Bell (producer en mede-eigenaar van het legendarische STAX-label): “One of the best live soul bands I have ever seen!”. Dichter bij het vuur kun je niet komen.

Nieuwe muziek

Dan Mangan is natuurlijk geen onbekende naam in muziekminnend Nederland. Wat te denken wat kneiters van knoeperds als Robots en The Indie Queens Are Waiting? Je hebt gelijk, allemaal best een tijdje geleden. Daarom is het dus goed nieuws dat er sinds twee weken een nieuwe plaat in de winkels ligt: Club Meds.

Kleine correctie: het album verschijnt officieel op naam van Dan Mangan + Blacksmith. Het is niet alleen een naamswijziging. De muziek verschuift ook wat van folkie ‘earworms’ naar een band-geluid en zelfs wat synths van tijd tot tijd. Even wennen in het begin, maar na 1 of 2 luisterbeurten ben je helemaal om, trust us.

Laten we dat illusteren aan de hand van de track ‘Vessel’. Een beetje in de stijl van Grizzly Bear, Brian Eno en Peter Gabriel. Juist, een tikkeltje anders dan je van deze sympathieke Canadees gewend bent. Wat we nog meer van harte aanbevelen zijn de tracks Offred en XVI.

Nieuwe muziek

Soms zit er wat in je inbox waarvan je denkt: damn, dit is goed. Justin Hulsey is zo’n geval. Deze singer-songwriter stuurde ons nieuwjaarswensen (altijd goed) en deed er ook een linkje bij naar zijn nieuwe album Morning Bloom dat in het voorjaar moet uitkomen.

Wat feiten: geboren in Kansas City, verhuisd naar Nashville, waar hij “lived, breathed, drank, slept, raised hell, wrote, recorded, etc.. for 12 years. Tegenwoordig opereert hij vanuit Denver. Hij deed ons land trouwens al meerdere malen aan voor wat radio-shows en huiskamerconcerten, dus wellicht doet zijn naam al een belletje bij je rinkelen.

Dan de muziek. Justin noemt zichzelf een singer-songwriter en dat klopt eigenlijk prima. Hij liet ons wat opgetogen nummers horen, maar er zaten ook wat donkere pareltjes bij. Onze favoriet? Het nummer The Waiting Room.

Maar laten we ook eens het woord aan iemand anders geven.

“Justin Hulsey is a damn fine writer,” zegt bijvoorbeeld collega-muzikant Jake Newton, die frontman van Sleeping Wolf is. “Justin wrote an incredible record, about some of the darkest things humans go through. Hulsey grabs the awkward little scraps of life; the drunken fight, the lonely car ride filled with a quiet ache, the waiting room filled with anxious cigarette breath and out dated kids magazines. He takes these moments and synthesizes them into fluid movements. Sonic ballets, forgive the schmaltz. [Morning Bloom] is beautiful heartbreak, in it’s truest form. Don’t be a fool. Listen to this record.” 

Niks meer aan toe te voegen.

Nieuwe muziek

Vandaag tijd voor iets opmerkelijks. Geen paniek, we hebben geen karaoke-versie van Poker Face opgenomen. Nee, we gaan het hebben over Auditorium, voormalig lid van de wereldberoemde Metropolitan Opera. Als kind, hij was nog maar net een tiener, deelde hij al podia met zoetgevooisde mannen als Placido Domingo en Luciano Pavarotti.

U snapt het, deze man is gewend om voor duizenden mensen te spelen. Hoe anders is het echter vandaag de dag: “Nowadays, I perform by myself in my bedroom in front of my old He-Man action figures. It’s not quite as grand, but it’s less sweaty and a good deal more cozy.”

Auditorium is de naam waaronder Spencer Berger tegenwoordig muziek maakt. En niet onverdienstelijk! Wat quotes:

“Spencer Berger, an ex-Metropolitan Opera Singer who weaves a beautiful tapestry of folk, indie, and glam rock.. do yourself a favour and check out his debut.” – Time-Out New York

“The Work of an introverted genius… A Rich tapestry of heroism, hope and ultimately beautiful music”  – The Justin Wayne Show.

Wat we er zelf nog aan toe willen voegen: luister zijn nieuwe single My Grandfather Could Make The World Dance als je van Perfume Genius, Irrepressibles en een gezonde dosis 80’s houdt.

Opmerkelijk verhaal, nietwaar?

Nieuwe muziek

Tobias Fitton zou je kunnen kennen uit de band Saturday Sun, waar we nog niet zo lang geleden enthousiast over schreven. Inmiddels timmert Tobias solo aan de weg en het eerste voorproefje zetten we zonder blikken of blozen op het scorebord.

Tobias werkt aan een solo-EP en dat gaat natuurlijk met vallen en opstaan. Toch is er een nummer dat hij al goed genoeg vond om te delen: You’ll Have It All. “Recording an e.p at the moment, one song made to a slightly better than demo quality, made a vid for it too, on with the next, should be 4 or 5 tracks,” aldus de muzikant in een enthousiast begeleidend schrijven.

De muziek pakt ons volledig in. Die sfeer en die stem die wel wat weg heeft van sfeervolle mannen als Bon Iver en Fleet Foxes (dat is natuurlijk een band, weten we). Heb je extra overtuiging nodig? Luister dan nog wat demo’s op zijn Soundcloud.

Nieuwe muziek

Grootgebracht door klassiek geschoolde ouders, dan kon het bijna niet anders of Christopher Duncan zou hetzelfde pad bewandelen. Wrong! Hij luisterde liever naar indie en folk en heeft onder de naam C. Duncan inmiddels zijn eerste single afgeleverd.

Sprake van een plaat is er nog niet, naar ons weten, maar die mag er best komen. Foris namelijk een erg mooi liedje. We lazen ergens: “There’s a soft poetry to the arrangement, a delicate use of space which suggests much more than is actually there.” Daar kunnen we niet zoveel mee. Wel kunnen we C. Duncan warm aanbevelen aan liefhebbers van The Fleet Foxes en RHODES.

Heel veel meer is er niet te vinden. Soms is dat echter helemaal niet erg: luister maar.

Nieuwe muziek