Categorie: <span>Nieuwe muziek</span>

Ruim vijf jaar brengt de in San Francisco geboren singer/songwriter en multi-instrumentalist Hanni El Khatib al fijne platen uit. Nieuwste in het rijtje is de onlangs verschenen EP Savage Times Vol. 2, opvolger van, je verzint het niet, het eerder dit jaar verschenen Savage Times Vol. 1. Liedje Paralyzed doet het bij ons heel goed.

Behalve de immer groeiende discografie van Hanni El Khatib, zou het ook kunnen dat je ‘m kent van de televisie. Z’n muziek vindt namelijk gretig aftrek bij de makers van hitseries als Suits, Californication, Hung, Luther en House. Dan weet je dus wel een bepaalde snaar te raken met je muziek.

Moet je meer weten? Gewoon luisteren, die handel.


Nieuwe muziek

“This is the first professionally mastered outing from Hallam’s collaboration with English poet / lyricist Ian Badcoe and is a homage to the wonderful David Bowie, who influenced both of them more deeply than they realised.” Zo begon de mail die we onlangs van Hallam London ontvingen. Onze eerste reactie: weer een Bowie-dingetje. Maar goed, wij luisteren.

Onze tweede reactie: damn, dat is een lekker nummertje! We horen zeker Bowie, maar ook wat Arctic Monkeys. Benieuwd naar die combinatie? Slinger dan het liedje To The Sky even aan. Oh, of we nog meer kunnen vertellen over Hallam London? Nou, ze komen uit Dresden (en dus niet uit Londen) en hebben een aantal jaar geleden een album uitgebracht waarop ze sonnetten van Shakespeare muzikaal vertalen. Best wel geinig.

Nieuwe muziek

Eli Paperboy Reed is wellicht geen onbekende naam voor je. Zeker niet als je houdt van een flinke dosis dansbare soul. Alweer een aantal jaar geleden leverde hij twee meer dan prima albums af (Roll With You en Come and Get It). Zijn vorige plaat, Nights Like This, stelde hier nogal teleur. We vroegen ons ook weleens af of Eli Paperboy Reed the magic nog had.

Sinds twee weken hebben we daar het antwoord op: hij kan het nog! My Way Home is namelijk weer een ouderwets lekkere plaat. Dansbaar, rauw en de geest van Otis Redding is nooit ver weg. Een van de lekkerste nummers wat ons betreft is Cut Ya Down (ook bekend van Johnny Cash).

Net te laat voor de zomerfestivals, maar het zal ons niet verbazen wanneer Eli Paperboy Reed volgend jaar menig tent laat swingen.


Nieuwe muziek

Er is een plekje op aarde waar pop en indie heel dicht tegen elkaar aan schurken. Wij denken dat dat plekje op het eiland Wight ligt, want daar komt Plastic Mermaids vandaan. Liedje Alaska, van het onlangs verschenen EP-tje Everything Is Yellow And Yellow Is My Least Favourite Colour (uitstekende titel), is zo’n gekarteld stukje popmuziek. Op zich niets nieuws, maar wel verdraaid fijn.

De dream-pop-electronica-folk-post-rock van Plastic Mermaids wordt met zelfgebouwd apparatuur opgenomen in een zelfgebouwde studio op dat kleine eilandje voor de kust van Zuid-Engeland. Gitarist/producer Jamie Richards daarover:

(…) some stuff sets on fire. On more than one occasion I’ve gone to make a cup of tea only to return to a room full of smoke. I’m too far down the line to stop now though, and every time I plug something in and hear how great it sounds I’m reminded to persevere: I’m building myself the studio I could never afford, and I haven’t electrocuted myself. Yet.

Maar goed; dat heeft niet zoveel met de sound van Plastic Mermaids te maken. Daarvoor kun je ook beter luisteren dan lezen trouwens. Nog één ding; zou de titel van het derde EP-tje soms iets te maken hebben met het geel uit Lüschers kleurentest?


Nieuwe muziek

De in Chicago geboren muzikant Tim McNary trok de wijde wereld in na het afronden van zijn studie. In Zuid-Amerika ging hij backpacken en deed hij vrijwilligerswerk. Het was ook daar dat het besef kwam dat liedjes schrijven en spelen zijn grootste passie is.

Inmiddels woont McNary weer in Amerika, in het muzikale Nashville. En staat er een prachtige EP op z’n naam: Above The Trees. Die had overigens wel wat voeten in de aarde. McNary had een lange aanloop nodig, via het jammen in een Southern rock band en in z’n eentje covers spelen in lokale kroegen. Z’n eerste lucky break kwam toen hij mocht openen voor het country / folk duo Civil Wars. Een kans die gepakt moest worden. Tijd om er vol voor te gaan. McNary vertelt:

At the point when most of my friends were getting married and settling into the business world for the long haul, I was starting the artist’s life from scratch. I didn’t feel like there was any other choice. I never stopped to consider what an impractical career others might perceive it to be.

En times got hard. McNary woonde vier maanden in een busje en toen werd hij ook nog eens bestolen van al z’n muziekapparatuur. Om geld te verdienen nam hij maar een baantje als ober in een Mexicaans restaurant. Na anderhalf jaar ook een Uber chauffeur geweest te zijn, schraapte hij al z’n geld bij elkaar en begon een kickstarter campaign om z’n derde EP op te nemen: Above The Trees.

En dat is money well spend. Zo vinden we daarop onder andere het prachtige Other Man en eveneens fijne liedjes als The Heist en Be With Me.

Afijn, wie helpt deze kerel een platencontract? Of moeten wij het weer doen?


Nieuwe muziek

We hebben er vier jaar op moeten wachten, maar 14 oktober 2016 is het dan zover: een nieuw album van het Ierse Two Door Cinema Club. De opvolger van Tourist History (2010) en Beacon (2012) heeft de naam GAMESHOW gekregen en de allereerste single Are We Ready (Wreck) laat horen dat het trio nog altijd catchy shit kan schrijven.

Vier jaar tussen twee albums, het komt tegenwoordig niet meer vaak voor. Was een noodgedwongen beslissing. De band was kapot, teveel hooi op hun vork genomen. De grootste alarmbel ging af toen in 2014 een optreden op het populaire Latitude festival afgezegd moest worden. Frontman Alex Trimble vertelt aan NME: “That was a wake up call that we’d just been hitting it way too hard on the road. So at that point we decided not to book anymore shows until we felt ready to do it.”

De jongens gingen hun eigen weg. Een weg die even weg van alles was. De een leerde koken, de andere kocht een huis en een andere bouwde een eigen studio. Zoals dat gaat.

Maar na verloop van tijd dreef de muziek ze weer bij elkaar. Nieuwe liedjes werden geschreven, plezier terug gevonden. In acht maanden tijd was de nieuwe plaat gebakken, wederom opgenomen met gouden producer Jacknife Lee.

Eerste single Are We Ready (Wreck) klinkt verfrissend, maar nog altijd onmiskenbaar Two Door Cinema Club. Bij NME lezen we ook dat het liedje een aanklacht 2.0 is: “The lyrics play on that and hating how the world is going in terms of commercialism and how people are addicted to social media and living on their phones.”

Prima. Neemt niet weg dat het klinkt als een festivalknaller. (En laten ze nou net dit weekend op Best Kept Secret staan.)


Nieuwe muziek

“Blues artist Charley Crockett is set to release his sophomore record In The Night, an admirable nod to his Texas country and Louisiana blues roots”. Da’s een lekkere binnenkomer op Gobsmag. Charley Crockett groeide op in San Benito (Texas), kwam via wat liften en treinen terecht in New Orleans en New York en maakte ook korte tijd de oversteek om in Spanje en Marokko te wonen. Man van de wereld dus, die Charley Crockett.

Inmiddels is hij weer terug in Texas en brengt hij binnenkort een tweede album uit (In the Night). Debuutalbum A Stolen Jewel werd omschreven als “rich with Southern flavor, a musical gumbo of Delta blues, honky-tonk, gospel and Cajun jazz,” en als we afgaan op nieuwe single Silver Dagger kunnen we eigenlijk alleen maar concluderen dat het wel weer snor zit met die nieuwe plaat.

Je wil namen horen? Okido. We horen een beetje Aloe Blacc, wat Leon Bridges en zelfs wat Bill Withers.

Nieuwe muziek

Het gebeurt niet super vaak dat we een artiest uit Japan op ons scorebord vermelden. Maar vandaag is zo’n dag. En de eer gaat naar Akira Kosemura, all the way van Tokyo. Daar heb je vast nog nooit van gehoord, maar toch draait Akira Kosemura alweer een tijdje mee. Vorige week verscheen namelijk alweer zijn zesde album, MOMENTARY: Memories of the Beginning.

Op die plaat is het voornamelijk de piano die we horen. Vijftien liedjes pianomuziek, hoe mooi ook, is ons echter wat teveel van het goede. Het meer dan goede nieuws is dan ook dat op liedje dertien, Someday, niemand minder dan Devendra Banhart de vocals voor zijn rekening neemt. En dat leidt tot een bloedmooi liedje. Luister zelf maar.


Nieuwe muziek