Tag: <span>Weezer</span>

Hellooo Wisconsin! Dwars als wij zijn, kiezen wij niet voor de andere kant van de 7″ van deze uit die staat afkomstige band, zoals andere online scribenten dat doen. Wij gaan voor Parallel. Want die vinden we net iets eigengereider. Iets meer beklijvend. Maar geen kwaad woord over Communication; ook dat is een topsong op deze eerste release van Disq sinds 2016.

Isaac deBroux-Slone en Raina Bock kennen elkaar al heel lang. Ze werden aan elkaar geïntroduceerd door bevriende ouders toen ze baby waren. Het contact bleef, werd best intens en resulteerde in een eigen band. Disq. Raina leerde instrumenten te bespelen, Isaac leerde muziek op te nemen en te produceren. En nu openen ze voor bands als Whitney en Twin Peaks en voor Jay Som.

Parallel gaat over de ontbinding van een betekenisvolle en diepe relatie en die uren, dagen en weken daarna als je rusteloos denkt aan hoe je ooit, in vredesnaam, weer zo’n connectie krijgt, heden ten dage.

Nieuwe muziek

Als je heel goed keek zag je het bloed van vermoorde kalverliefdes op de vloer van de gang tussen tekenlokaal en aula. Provinciale verliefdheid op een middelbare school, zo rond 1994. Een slagveld was het. Een slachthuis. Bleef je bij haar? Of was er iemand leuker? Gemakzucht en besluiteloosheid. Ach we deden maar wat. Active Bird Community brengt die jaren terug met het Spend The Night. En dat klinkt net zo nerveus als jij toen was, daar in die gang tussen tekenlokaal en aula. Je schoenzolen plakten aan de plavuizen.

What was always ending

Dertien jaar bestaat Active Bird Community al. Maar dat zou je misschien niet zeggen als je dit fijne nummer hoort. Het klinkt namelijk als een pareltje op een debuutalbum. Het klinkt als een ‘In The Garage’ op een ‘Blue Album’. Kennelijk heeft de band uit Brooklyn na al die jaren die middelbare school (daar waar de band ontstond) niet echt achter zich gelaten. Zoals het misschien ook wel een beetje hoort bij adepten van ‘sprightly slacker vibes’ die aan indierock uit de jaren ’90 doen denken.

Tom (D’Agustino) zingt over twijfel zonder bang te zijn en zonder schijnheiligheid. In Spend The Night specifiek over of het beter is ’to stay in a place that isn’t working anymore for the sake of the relationship, or is it okay to move on?’. Maar eigenlijk doet het antwoord er niet meer toe. Het is al zo lang geleden. Maar de lef waarmee Tom het brengt, met vaste stem en zelfverzekerde riffs; dat had ons toen wellicht een beetje kunnen helpen.

Nieuwe muziek

Drie jaar geleden al weer dat de Canadese indie rockband Hollerado debuteerde op Gobsmag. In al onze wijsheid noemde we ze toen “het kleine punky indie rockbroertje van Green Day met een klein zuchtje The Strokes”. Binnenkort verschijnt met Born Yesterday een gloednieuwe plaat en afgaande van nieuwe (en goede!) liedjes Grief Money, Born Yesterday (hoooh-hoooh) en het hier uitgelichte Don’t Shake gaat dat nog steeds op.

Frontman van Hollerado is Menno Versteeg, en zoals de naam doet vermoeden zijn er Nederlandse roots in het spel. Zijn opa kwam uit Rotterdam en over hem schreef Versteeg drie jaar geleden het liedje ‘So It Goes‘.

Nieuwste liedje Don’t Shake is ook geen niemendalletje, lezen we bij het Australische Edge:

When we were writing this album, our guitar player Nixon was diagnosed with testicular cancer. He wrote this song as his way of asking the people in his life to help him believe everything would turn out alright, even if it meant pretending.

Maar een kneiter is het wel.


Nieuwe muziek

Het Snobistisch Verbond tikt ons, nederige redacteuren, ongetwijfeld op de vingers; dit is te Blink-182 misschien. Te poppunk wellicht. Te weinig snobistisch eigenlijk. En we zijn toch verdorie geen 17 meer! Maar voor Joyce Manor hebben we een reprimande graag over. Zeker sinds het album Never Hungover Again (2014) zetten wij graag een plaatje op van deze band uit Californië.

De songs van Joyce Manor zijn korte, emotionele ontploffingen. Zelden duren ze langer dan 2 minuten en altijd zwelgen ze in melancholie. En ze zijn fijn. Zo ook Last You Heard Of Me;

And in the moment I see everything
Start to finish sad defeat
Shivering lying naked next to you
And that’s the last you heard of me

Het staat op het onlangs verschenen album Cody. De nieuwe langspeler (25 minuten!) is wat meer volwassen en iets donkerder van aard. Niet veel. Want Joyce Manor weet waar het goed in is en weet wat de fans willen horen. Gelukkig maar. Zo kunnen wij ons ook nog eens 17 voelen.

Nieuwe muziek

Vinden we leuk; het beeld van iemand wachtend in de regen, hopend opgemerkt te worden. Brandon Reilly is zo’n iemand die weemoedig kan terugdenken aan lang vervlogen tijden en daar dan een scherpe en grappige tekst over schrijft. That’s So Millennial heeft zo’n tekst en het komt inclusief sneertje naar onze generatie. Maar hij bedoelt het goed. En weet hij veel.

I was standing in the rain
Hoping you would notice me
And I don’t miss those days – what a fucking bore
That’s so millennial

Brandon ken je misschien als gitarist van het onlangs gereanimeerde The Movielife (punk) of als frontman van wijlen Nightmare Of You (pop avant la lettre). En hoewel hij onlangs met beide bands een reünietourtje deed, is er tijd genoeg. Dus, voor het eerst sinds 2012, weer wat eigen werk. Zonder hoger doel, hoewel Brandon het fijn zou vinden om weer van zijn muziek te kunnen leven. Is ‘ie eerlijk in.

Vinden we trouwens ook leuk; het F-woord in een refrein. Het is weinig functioneel, maar dat zijn naaktscènes in Nederlandse films over het algemeen ook. En toch kijkt iedereen.

Nieuwe muziek