Categorie: <span>Nieuwe muziek</span>

Van FEWS heb je misschien al gehoord. Misschien was je er wel bij, begin dit jaar, in Paradiso of in De Beurs tijdens Eurosonic. Misschien heb je over ze gelezen. Want er was een kleine buzz, gebaseerd op slechts twee singletjes; Ill en The Zoo. De derde release (100 Goosebumps) bevestigt de lyriek van toen. Hoop wordt verwachting. In mei verschijnt het debuutalbum.

FEWS bestaat uit drie knapen uit Zweden en eentje uit Amerika die elkaar vonden op MySpace. Dat was ooit een place to be voordat Facebook kwam. Een soort Amerikaanse Hyves. Ze spreken af. Ze lullen over Interpol. Ze duiken het Berlijnse nachtleven in. Ze gaan in Londen wonen. En dan maken ze samen hypnotiserende post-post-punk. Of motorik noise-pop, zoals ze het zelf noemen. De rest is geschiedenis toekomst.

100 Goosbumps geeft ons pulserende gitaren en een metronomische beat in nog geen drie minuten. Producer Dan Carey zegt: (…) they have an incredibly open, glassy and clear sound, even when they are hitting it really hard. In my mind, this creates possibilities which aren’t there for most bands.

Gaan we nog meer van horen, van die jongens.


Nieuwe muziek

Een mailtje waar wij heel blij van werden: een nieuw album van Dan Michaelson and the Coastguards is aanstaande. Memory verschijnt volgende maand en een eerste single, het prachtige Undo, kun je nu al beluisteren.

Twee jaar geleden verscheen Dan Michaelson and the Coastguards voor het eerst op Gobsmag. Liedje Sheets scoorde toen een 8.3. “De zanger van The National aan de haal met de donkerste liedjes van Nick Cave,” was onze omschrijving van de sound.

Er zijn gelukkig genoeg andere mensen te vinden die ook enthousiast willen schreeuwen over deze band uit Londen. “Stands proudly alongside Bill Callaghan and The National” toetert NME bijvoorbeeld. “Melancholic gold” zegt MOJO. Ook fijn is deze van Uncut: “Experts in sounding gracefully forlorn.”

Een super grote doorbraak heeft het nog niet opgeleverd, maar net als bij een band als The National, komt die met elke release dichterbij. Al luisterend naar eerste voorproefje Undo hoor je dan ook dat Memory zeker weer een aantal nieuwe zieltjes gaat opleveren. Ook in Nederland, het recente succes van een soortgelijke band als The Slow Show daarbij in het achterhoofd houdend.

Nieuwe muziek

Het uit Leuven afkomstige zevental van The Herfsts behaalde in 2012 de halve finale in Humo’s Rock Rally en twee jaar de finale van Studio Brussels’ Nieuwe Lichting. Dan kun je dus wel wat. En dat horen we ook op de vrolieke debuutsingle ‘Two Dancers’, het eerste voorproefje van het deze maand verschijnende EP’tje Everybody’s Herfsts.

Zeven man, dus dat is een gezellige boel in het busje en de studio. Zelf omschrijven ze hun sound als “energieke indie-bigband-heavy-pop.” En, zeggen ze erbij, “verwacht feest en melancholie, een streep gitaargeram en een snuif elektronicagepingel.” Prima, niks meer aan doen.


Nieuwe muziek

Volgende maand verschijnt met Stairs Raise Children een nieuw EP’tje van Amsterdamse Elenne May. Het is het tweede deel van een drieluik dat begon met het eind vorig jaar verschenen Sheep For Fiber. Prachtig liedje Aprons and Barbed Wire is het eerste voorproefje.

Na het succesvol voltooien van haar opleiding aan het Amsterdamse conservatorium, deed May in 2011 mee aan de Grote Prijs van Nederland en de Amsterdamse Popprijs. Bij beide haalde ze de kwartfinales. Een jaar later bracht ze een debuutalbum uit: Misleadingly Soft.

In het persbericht bij de nieuwe single lezen we: May zingt over mensen, kwetsbaar of sterk, jong of oud in situaties in voor- en tegenspoed. Dat hoor je niet alleen terug in de muziek, maar zie je ook in mooie videoclip. Knap werk. Ook de omschrijving van de sound gaan we lenen uit het persbericht: “feeërieke songs”. Feeërieke, wauw. Mooie woordkeuze en eveneens een gevalletje spijker en kop.

Nieuwe muziek

Het Amerikaanse Richmond Fontaine draait al een tijdje mee. Sinds 1996 brengt de band rondom zanger / songwriter Willy Vlautin platen uit en vorige maand verscheen de tiende: You Can’t Go Back If There’s Nothing To Go Back To.

In kringen van country en Americana liefhebbers is Richmond Fontaine een vaste waarde. Bij het loven van de band, worden de teksten van Vlautin vaak uitgelicht. Zijn scherpe, beeldende manier van schrijven wordt weleens vergeleken met die van Raymond Carver (misschien wel de grootste korte verhalenschrijver ooit – lees ‘m). Niet verwonderlijk dan ook dat Vlautin inmiddels al drie (goed ontvangen) romans op z’n naam heeft staan, waarvan eentje (Northline) ook werd verfilmd met oa Kris Kristoffersen.

Op You Can’t Go Back If There’s Nothing To Go Back To, dat zich wat ons betreft mag scharen in het rijtje van Richmond Fontain classics Post To Wire (2004) en The Fitzgerald (2005), stelt Vlautin ons niet teleur. Mooiste liedje vinden we ‘I Got Off The Bus’ met bijvoorbeeld dit mooie couplet:

I sat in the movies, drank off a pint until I fell asleep
until a nervous sixteen year old kid was telling me I had to leave
I know what you abandon dies, what you leave leaves you too
I know you can’t go back if there’s nothing to go back to

Prachtplaat.


Nieuwe muziek

Alabaster Snow werd ergens onverbiddelijk en vasthoudend genoemd. Daar zit wel wat in. Verwacht geen modulatie, verwacht niet een karrevracht aan verschillende akkoorden. De nieuwste van Leapling dendert gewoon energiek door in ogenschijnlijke eenvoud. Maar dan die melancholische stem, die subtiele koortjes. Die tekst:

“Tie me in a bow, or fix me up with glue / I’m broken just like you.”

Het nummer komt op Suspended Animation, de snelle opvolger van debuut Vacant Page. Dat album was een hele bevalling. De band uit Brooklyn werd al in 2012 opgericht en Vacant Page verscheen pas in 2015. De songs voor Suspended Animation werd zelfs geschreven vóór de geboorte van de eersteling. Maar dat weerhield de band niet van een drastische koerswijziging. Dag art-pop. Hallo power-pop. Leapling vond zichzelf opnieuw uit terwijl het debuut nog uitgebracht moest worden.

Frontman Dan Arnes (geboren op een schrikkeldag, een leap day) is in Alabaster Snow overduidelijk onzeker (I don’t know what to do). Het gebeuk op de bekken is als zachte klapjes in zijn gezicht. Kom op nou, hoofd omhoog. schouders recht. Dat werk. En werkt het niet voor hem, dan toch zeker wel voor ons. Mooi lied.

Nieuwe muziek

Begin 2015 verscheen het Australische duo Hockey Dad voor het eerst op Gobsmag. Reden? De fijne single I Need A Woman en het bijbehorende debuut EP’tje Dreaming. In augustus verschijnt de eerste langspeler, Boronia getiteld, waarop we dat I Need A Woman ook weer terug zullen vinden, naast eveneens toffe liedjes als het reeds vrij gegeven Can’t Have Them en huidige single So Tired.

Boronia draait volgens de promomachine achter het duo om “pure unadulterated fun that comes straight out of the surf and skate culture surrounding them in their native Wollongong.” En liedje Tired gaat over “feeling buggered and missing someone at the same time,” zoals ze onlangs vertelde aan VICE. Fascinerend hoe iets dat voornamelijk over verveling gaat, dan totaal niet vervelend klinkt.

Goed, wie haalt ze naar Nederland?


Nieuwe muziek

Volgende maand verschijnt met Teens Of Denial een nieuw album van Car Seat Headrest, het project rondom Will Toledo. Het wordt in het bio’tje op z’n website “his first real studio album with an actual band” genoemd. Single Drunk Drivers / Killer Whales draait reeds overuren op onze stereo.

Toledo is een druk baasje. In 2010 bracht hij in eigen beheer zes releases uit en in de jaren daarna nog eens zes. In 2015 werd het beste uit die 12 releases verzameld op Teens of Style, zijn debuut op het kwaliteitslabel Matador records. (Merge Records had hem daarvoor al afgewezen, waarop Toledo prompt een liedje schreef met de fijne titel ‘Fuck Merge Records’.)

Afijn, Teens of Style werd positief ontvangen op de blogs, maar ook bij dinosaurus Rolling Stone Magazine, die ‘m op nummer 30 zette in hun lijst met beste albums van het jaar.

Nieuwe plaat Teens Of Denial verlaat de lo-fi van haar voorganger(s) en gaat meer de indie-rock kant op, met knipogen naar The Cars, Pavement en Wire. Dat is goed te horen op single ‘Drunk Drivers / Killer Whales’. Een liedje dat, zoals Toledo vertelt, verhaalt over “post-party melancholia. Wishing to either be a better person or care less about the whole deal. Going home alone, in poor condition.” En wat zijn die killer whales dan? “That bit is inspired by Blackfish, which is a depressing film.”

Akkoord.


Nieuwe muziek