Categorie: <span>Nieuwe muziek</span>

Voelen jullie ook dat Beach Boys-briesje? De eerste vijf seconden klinkt Leave Her Alone nog als een vergeten soul-kraker, maar al snel volgen de zoete tonen en de zonneschijn, zoals in een liedje van Brian Wilson. Leave Her Alone is een ijzersterk popliedje en ergens toch ook heel authentiek.

Misschien komt dat door het verhaal van The Persuasion. Dat is er namelijk niet. Er is alleen een Facebook-account (Deze artiesten vinden we ook goed: Bob Dylan, Serge Gainsbourg, Kanye West) en een Instagram-account (The wait is over, music coming 2017). Meer is er niet. En aan die laatste belofte hield The Persuasion zich niet eens; op SoundCloud verscheen onlangs dit liedje en het rommelige Just Like Torture.

Op Instagram zien we twee jongens (soms drie en soms vier). Ze maken muziek in woonkamers en ze maken muziek op een feestje in Philadelphia. Ze posten een kiekje van Mac DeMarco. Ze speelden in een ander bandje (The Yetis). Ze stonden daarmee in het voorprogramma van The Drums. En dat is écht alles wat we weten. Dus kunnen we beter gewoon luisteren.

Nieuwe muziek

Mogen we je een tip geven? Onthoud de naam The Wholls, like hun Facebook, zet alvast een tatto. Waarom?

Laten we Britse krant The Guardian dat even uitleggen: “The Wholls are being touted as the sound of 2016… Debut single X21 is indie rock with a light dash of dub, and is the culmination of two years’ worth of BBC Introducing and Battle of the Bands-type attention.” Of NME: ” I’ve been blown away by The Wholls.” En BBC Introducing heeft ook een mening: “The Wholls…destined to become the biggest band the UK has produced for years.”

En dat voor een bandje dat pas twee liedjes heeft gedropped. Man, dat is lang niet gek. De liedjes in kwestie zijn Angry Faces en X21. In de UK leidde dit dus al tot een shitload aan airplay, lofzangen en een boeking voor The Great Escape. Kwestie van tijd voordat Nederland volgt, lijkt ons. Britpop met een Arctic Monkey’s randje doet het hier namelijk altijd meer dan prima. Onze favoriet van de twee liedjes is overigens X21, hence de scorebordnotering.

Leuk detail: zoals ieder beginnend bandje was er bij The Wholls ook een wens voor een goede manager. Eentje die ze hogerop kon brengen. Ze kozen er een uit, braken zijn tuinhek open, sloten een PA aan en speelden de sterren van het gazon. Vinden we geinig.

Nog een leuk detail: de tracks werden opgenomen met hulp van producer Steve Baughman. Die werkte eerder al met Michael Jackson, Usher, 50 Cent, Pink en Snoop Dogg. Laat je hier echter niet door afleiden. The Wholls is regelmatig op weg naar de credible top. Trust us on this one.


Nieuwe muziek

“A genuine bit of pop magic”, zo werd Hudson Scott bij ons geïntroduceerd door een enthousiast PR bureau. Dat leek ons wel wat. En wat blijkt, Hudson Scott heeft met Clay een prima track afgeleverd. Een soort van early Bowie meets Glass Animals. Ofzo.

Kleine Hudson was 7 toen hij zijn eerste trompet kreeg, geleend door zijn moeder. Dat ding viel meteen in de smaak, hij weigerde namelijk om hem terug te geven. Een paar jaartjes later heeft hij zich ontwikkeld tot toeteraar van formaat. Zo maakte hij o.a. deel uit van de brass sectie van Foals.

Maar de schoorsteen moet ook roken. Daarom legde Hudson Scott overdag tapijten en vloerbedekkingen in Oxford. Hij kwam er achter dat hij zelf ook prima liedjes schrijft. Maar wat nu? In ruil voor wat werkzaamheden in muziekstudio’s regelde hij dat hij gratis gebruik mocht maken van de faciliteiten. Een soort dal-uren abonnement dus. Helemaal niet gek bedacht. En dit Jambers verhaal eindigt dus met single Clay.


Nieuwe muziek

Ergens in september zal pas het debuutalbum van hij IJslandse Vök verschijnen, maar dankzij een EP’tje in 2014 en gloednieuwe single ‘Waiting‘ krijgt het trio al veel heel handen op elkaar met dromerige elektropop-geluid.

En dat is niet mis voor een band die pas sinds 2013 bestaat. In dat jaar schreven Margrét Rán en Andri Már zich in voor een bandcompetitie. Heel ambitieus, want ze hadden nog geen enkel eigen liedje geschreven. Dat ze een paar weken later de wedstrijd wonnen met hun kakelverse liedjes mag dan ook een IJslands sprookje worden genoemd. Het duo werd een trio in de zomer van 2013 met de introductie van gitarist Ólafur Alexander.

In 2014 dropte Vök haar eerste EP, Tension, waaraan de New York Times zelfs een stukje wijdde: “Vök deelt het trage tempo, de fluisterende vrouwelijke vocalen, echoënde baslijnen en melancholie met The xx”. 2015 bestond voor Vök uit een nieuwe EP (Circles), een optreden op Eurosonic, en optredens op internationale festivals zoals Great Escape, Reeperbahn en Roskilde. In Nederland stonden ze onlangs nog op het Incubate festival en in een overvolle bovenzaal van Paradiso. Reden genoeg om volgende maand terug te komen voor een optreden op het London Calling festival en een toertje langs meer zalen.


Nieuwe muziek

Het was 3 februari en Timothy schreef een blog. Het opnemen van een album was de bassist van Phoria zwaar gevallen. Gemiste deadlines, lege portemonnees en zelfdestructieve gedachten. Maar daar was dan eindelijk Volition. Daar was eindelijk het eerste album waar ze bijna twee jaar lang aan hadden gewerkt. En gek genoeg; dat maakte hem verdrietig.

Misschien luisterde hij tijdens het typen ook nog eens naar Saving Us A Riot, het droevige, prachtige nummer dat als eerste single werd uitgebracht. Ook dat liedje moest zeker een jaar rijpen voordat het goed was. De lovende kritieken die het in 2014 al op internet kreeg ten spijt; de band uit Brighton vond dat het nog niet af was.

Zanger Trewin Howard zegt: “Saving Us A Riot was about some things that never happened. I think I was laying to rest an imagined adventure and letting someone know that it meant a lot to me.” Misschien is dat de reden dat dit vreemde eendje in de bijt (Phoria maakt vooral naam met electropop) met zoveel toewijding is behandeld en op het album terecht is gekomen.

De fluisterende stem, de stemmige strijkers, de stille gitaar; het zorgde ervoor dat Spotify Saving Us A Riot bovenaan de ‘Most Beautiful Songs In The World’-playlist zette. Dat vinden wij goed. De wereld kan namelijk wel wat breekbare kamerpop gebruiken.


Nieuwe muziek

Volgende maand verschijnt met Arranging Time al weer het zesde album van de Amerikaanse singer/songwriter Pete Yorn. Het is de opvolger van de naar hem zelf vernoemende plaat uit 2010. Eerste single ‘Halifax‘ is een mooi, luchtig liedje om ons lekker te maken.

Na de muziek te hebben gemaakt voor de Hollywoodfilm Me, Myself and Irene, debuteerde Yorn in 2001 met musicforthemorningafter, dat dankzij de single ‘Life on a Chain‘ de goud-status in Amerika wist te bereiken. In de jaren daarna volgden supportshows bij niet misselijke acts als Dave Matthews Band, R.E.M., Crowded House, Foo Fighters, Weezer en Coldplay. Ook niet verkeerd: in 2009 nam Yorn een heel album op met actrice / zangeres Scarlett Johansson. Die plaat, Break Up getiteld, was vooral een groot succes in Frankrijk waar het de platinum-status kreeg.

En nu dus Arranging Time. “This new record represents a step forward in sonics and creativity while celebrating and honoring some of the groundwork I laid back in the early part of the century,” vertelt Yorn op z’n Facebook. Liedje ‘Halifax’ is alvast een prachtig voorproefje. “I know you’re waiting for me, I see you at the bus stop waiting.”


Nieuwe muziek

Las Vegas staat niet bepaald bekend om een overload aan topmuzikanten. Wij zien Mike Tyson al een ballad neerzetten in een der casino’s. Afijn, er zijn gelukkig uitzonderingen, zoals Mark Huff. Niet meer de jongste, maar wel eigenaar van een meer dan prima album dat begin dit jaar in onze inbox verscheen. We hebben het over Down River, 6 liedjes die ons nog het meest doen denken aan een mix tussen American Aquarium en Delta Spirit.

Nog even over dat album. Daar speelt namelijk een meer dan verdienstelijk groepje muzikanten op mee. De namen zeiden ons niets, maar dat er werd gewerkt met bands als Black Crowes, Peter Frampton, The Jayhawks en Emmylou Harris, tsja, daar kun je alleen maar van onder de indruk zijn.

Gooien we er tot slot nog een naam in: Leonard Cohen. Wat hij hier mee te maken heeft? Nou, de twee kwamen elkaar tegen toen Huff in een writer’s block verkeerde:

“So I told him, and he said, ‘Hey, sometimes you’ve got to write some shitty songs just to get the good ones flowing again.’ He also told me something that I really took to heart. He said, ‘A song is never finished.'”

Nieuwe muziek

Dat er uit België zeer fijne muziek komt, dat weten we. Wat te denken van prachtbands als Marble Sounds en Yuko. Deze namen noemen we niets voor niets. Leden van deze bands vormen nu namelijk Winterslag.

“Ooit begonnen als een solo-zijproject, de laatste jaren een echte band geworden.”En daar hoort natuurlijk ook plaat bij. The Might-as-well verscheen eind 2015 en pakte op het nippertje dus nog aardig wat plekken mee in menig jaarlijstje. Waarom? Meerstemmigheid en stemmigheid. En gelijkenissen met Sufjan Stevens en eerder genoemde Belgische bands.

En bij een mooie plaat horen natuurlijk ook shows. Het liefst in ons eigen land natuurlijk. Wij hebben vrijdag 18 maart alvast in onze agenda’s staan (om meerdere redenen). Die dag speelt Winterslag namelijk een set in een prachtige Rotterdamse kerk bij onze goede bekenden van PopUp 010 (die eerder al Gobsmag-favorieten als Crying Boys Cafe, The Salesman Who, Jono McCleery en vele andere hadden). En het wordt helemaal een no-brainer als we je vertellen dat ook de onlangs geprezen And The Golden Choir die dag het podium beklimt. Twee vliegen in 1 klap dus.

Allez!


Nieuwe muziek