Categorie: <span>Nieuwe muziek</span>

Uit Wales komt het dreampop geluid van Cut Ribbons. Na een handjevol singles en EP’tjes verschijnt 21 augustus dan eindelijk hun debuutalbum dat luistert naar intrigerende titel We Want To Watch Something We Loved Burn.

De promomachine achter Cut Ribbons omschrijf die nieuwe plaat met de volgende ronkende woorden: “A kaleidoscope of uplifting melodies, sparkling synths and glorious vocals.” Maar dat glorieuze had wel wat voeten in de aarde; de afgelopen twaalf maanden waren niet gemakkelijk voor de band, legt gitarist en medeoprichter Christian Rees uit:

There were occasions where it was difficult to keep our heads above water and there where many dark days but once we found the members that now make up the band, we knew instantly that this was the line-up that felt right.

Nou, gelukkig maar. Hulp kreeg de band overigens van Jeremy Murphy, die eerder mocht knoppenschuiven bij niet misselijke acts als Goldfrapp en Sam Smith. Het resultaat mag er zijn, zoveel moge duidelijk zijn bij het opzetten van eerste voorproefjes Bound In Love, Walking On Wires en de gloednieuwe single Clouds.


Nieuwe muziek

You Me & Apollo is het verhaal van Brent Cowles. Althans, verhaal… Het is een band. Waar de bandnaam vandaan komt weten we niet. Doet er ook niet toe. Wat je wel moet weten is dat de band rete-goed is en begin dit jaar alweer een double A-side uitbracht: Places / Finding Peace. Deze double a-side was onze eerste kennismaking met de band. Nee, niet toen ‘ie uitkwam (we kunnen niet altijd de hipsters zijn waar je ons wellicht voor aan ziet), maar pas afgelopen zondag, na een middagje Tour de France kijken in Rotterdam.

Oké, genoeg over wielrennen. Laten we het over de muziek hebben. Daarvoor citeren van de band zelf maar even voor het gemak:

…the unmistakable stamp of Sam Cooke and Otis Redding-style soul has made You Me & Apollo something of a friendly anomaly among the foot- stomping roots-folk renaissance that launched the careers of their Denver colleagues The Lumineers, Nathaniel Rateliff, and Gregory Alan Isakov. Sweet Honey is an ambitious attempt to reconcile these two strains of influence in the service of a restlessly contemporary sound that would fit alongside Brett Dennen, Neil Young, and Ennio Morricone on any playlist.

Eerlijk is eerlijk, Otis Redding en Sam Cooke horen we niet zo erg in de twee tracks. Maar dat het iets bijzonders is hoef je niemand op de Gobsmag-redactie van te overtuigen. Wie we dan wel horen? We denken dat You Me & Apollo prima in de smaak gaat vallen wanneer je Langhorne Slim, Brett Dennen en Shakey Graves weleens opzet. Onze favoriete track van de twee is trouwens Places, vandaar dat we daar mee aftrappen.


Nieuwe muziek

Prachtband Alabama Shakes gaat hard. En dat vinden we mooi. Wat we ook mooi vinden: Banditos. Nee, geen motorbende met leren jackies en stoere brommer, Banditos is een band uit Alabama (leuk hè, die link) die ons muzikaal gezien nogal aan die Shakes doet denken. En dat is helemaal prima.

Je stroomt ook op een mooi moment in. Het eerste, titelloze, album van Banditos is net uit. En dat album kan weleens hoge ogen gaan gooien. We lieten al de naam Alabama Shakes vallen. Verwacht dus volop gitaren. Maar ook het wat langzamere werk gaat ze prima af (luister bijvoorbeeld eens naar Blue Mosey #2, beetje Houndmouth, nietwaar?). Maar over het algemeen staat Banditos in een hoge versnelling.

Wat we nog wel geinig vinden om te vermelden is dat Banditos een aantal leads kent. Wat we daarmee bedoelen? Dat er maar liefst vier bandleden zijn die van tijd tot tijd de lead-zang op zich nemen. Onze favoriet? Mary Beth Richardson (in de track No Good). Dan snap je ook meteen de link met — komt ie weer — Alabama Shakes. Maar eerst single The Breeze. Ook niks mis mee.

Tot volgend jaar op een paar festivals?

Nieuwe muziek

Ineens stond-ie online: We Were Here, een gloednieuw liedje van het deels Zwitsers, deel Duitse duo BOY. Het is misschien zelfs wel het beste wat Valeska Steiner en Sonja Glas tot nu toe hebben gemaakt.

En dat is behoorlijk statement, want hun debuutalbum uit 2011 (Mutual Friends) was een bijzonder fijn plaatje. Eentje met een grote hit in de vorm van Little Numbers, dat inmiddels ruim 12 miljoen Spotify streams heeft verzameld en zelfs twee miljoen meer op Youtube. En zoals zo vaak is dat niet eens het mooiste liedje van de plaat. Die eer gaat wat ons betreft naar Drive Darling (“The trunk is filled with records and books and tears and clothes. I’m smiling on the surface, I’m scared as hell below.”)

21 augustus verschijnt dan eindelijk de opvolger: We Were Here. Gisteren ging de titeltrack al in première, bij NPR, de Amerikaanse publieke radio. Ze omschreven ‘m daar mooi: “The pair’s new single has warmth, breezy effervescence and lyrics shot through with the deeply human desire to be remembered and cherished.” Yup, niks meer aan doen.

Nieuwe muziek

Het goede nieuws: de Schotse band Admiral Fallow bracht een paar maanden geleden met Tiny Rewards een nieuw album uit. Het slechte nieuws: dat album kun je — op prachtige single Evangeline na — niet streamen in Spotify.

Vijf jaar geleden debuteerde de in Glasgow opgerichte band met het album Boots In My Face. Daarop hoor je meteen al waarom Admiral Fallow zo goed is, want die plaat barst van de sfeervolle, melancholische liedjes. De teksten van frontman Louis Abbott springen er meteen uit. Hij vertelt beeldend, en op Boots In My Face veelal over zijn eigen leven. Zo is daar het bijzonder mooie Dead Against Smoking over een vriendinnetje dat rookt ondanks het altjd op de loer liggende risico op kanker:

And you smoke when you’re hurt or bored or out with friends, but I don’t mind
Who cares if the big ‘C’ comes?
We’re young, we’re having some lovely times

In 2012 verscheen de opvolger: Tree Bursts In Snow. Zou je een doorbraakplaat kunnen noemen. Singles Guest of the Goverment en The Paper Trench deden wat stof opwaaien. Laatstgenoemde bevat de volgende mooie regels:

We suffer in silent mothball fury
Trees that have long since shed their rings
As if to rub out the ballpoint memory
Of a thousand sins

En sinds eind mei is daar met Tiny Rewards dus het derde album. Single Evangeline is al een paar maanden uit, maar omdat net aangekondigd is dat de band in september naar Nederland komt voor een concert hebben we een meer dan goede reden om ‘m nu nog eens aan te stippen. Het liedje gaat over het krijgen van een kindje, en hoe dat alles anders maakt:

Little one, before you came along I was feeling indigo
Would not have thought a month ago I could love such a tiny bundle of tidal waves as much
You should know you’ve made a vast improvement, Evangaline, a vast improvement

Afijn, meer dan genoeg reden om een kaartje te kopen en na het optreden de plaat.


Nieuwe muziek

De kans is natuurlijk vrij groot dat je een te gekke band als The Maccabees al kent. Nog groter is dan de kans dat je hun vorige plaat, Given To The Wild, helemaal grijs hebt gedraaid. Wij in ieder geval wel. Je weet wel, dat album met kneiters van knoeperds als Pelican, Child en Forever I’ve Known.

Nog niet zo lang geleden was daar ineens een nieuwe track in de vorm van titeltrack Marks To Prove It. Misschien iets harder dan we gewend waren, maar wat is die karakteristieke stem van frontman Orlando Weeks toch lekker. Kortom, we kregen er zin in! Voor degene die moeite hebben met het wachten op het nieuwe album (31-07-2015, Marks To Prove It) was daar twee weken geleden ineens goed nieuws: Something Like Happiness.

We kunnen erg veel over de track en de band roepen, maar het komt allemaal toch naar op: luisteren die handel! Ow, en luister dan ook even naar de remix van Marks To Prove It. Afzender? De Gobsmag-favo’s van Public Service Broadcasting.

Nieuwe muziek

Misschien zegt de naam Dave Monks je weinig. De band waar hij in zingt waarschijnlijk wel: Tokyo Police Club. Onlangs verscheen met All Signs Point To Yes zijn eerste soloplaat.

Geen paniek trouwens, Tokyo Police Club bestaat nog steeds dus het vorig jaar verschenen Forcefield zal waarschijnlijk niet hun laatste plaat zijn. (Even snel tussendoor: ons lievelingsliedje van de Canadezen? Wait Up (Boots Of Danger) waarschijnlijk. Bambi zou ook kunnen. Of anders de classic Your English Is Good.)

Afijn.

Monks kreeg het idee voor een soloproject doordat hij vaak aan het einde van Tokyo Police Club concerten het liedje Tesselate (ook al zo’n fijne) helemaal akoestisch speelde. Aan onze buren van Stereogum vertelde hij een tijdje terug:

“It was this really cool, intimate, conversational moment with the crowd. I think playing that gave me confidence as a communicator. I can just say the words I want to say, people will understand them, and people will appreciate that. You can do more with less.”

En het werkt: All Signs Point To Yes telt zes verhalende gitaarliedjes waar je wel naar moet blijven luisteren. Mooie songteksten zonder opsmuk, zoals in sterke opener Vegas (“Bitching and complaining / Everyone was changing / All this time / You were standing right in front of me”) en prijsnummer The Rules (“Michael, I know that she treated you bad / but don’t take it too hard / she didn’t know what she had”). Eveneens meer dan prima liedje Gasoline (“Modern love is on the rise and I got in too deep / I just need someone to rely on”) is op single gegooid.


Nieuwe muziek

Ooit gehoord van het genre one-man futuristic dance party? Wij ook niet, maar na het horen van een paar tracks van Robert DeLong kunnen we ons er inmiddels een voorstelling bij maken. One-man als in dat Robert DeLong zelf alle knoppen bediend en verantwoordelijk is voor een band sound. Futuristic als in dat er best wel wat bliepjes en piepjes in zijn muziek te horen zijn. Dat kan ook niet anders als je bedenkt dat hij, ook live (!), dingen als Wii-remotes en andere joysticks gebruikt. Bewijs? Hier. Tot slot, Dance party als in het feit dat stil zitten gewoonweg geen optie is.

In Amerika is Robert DeLong overigens al immens populair. Dat kan ook niet anders met een kneiter van een knoeperd als het liedje Long Way Down. Die track verscheen vorig jaar op een gelijknamige EP. Een beetje Daft Punk, een beetje Maroon 5 (vind je die stem niet lijken?) en hoop elektronica en met name de noodzaak om je lichaam te bewegen.

Ergens uit dit jaar moet er een nieuw album verschijnen. Daarvan is er nu alvast de track Don’t Wait Up. Die track gaat eigenlijk verder waar Robert DeLong was gebleven. Wij blijven dus zeker nog even op in afwachting van het album (damn, wat een slechte zin).


Nieuwe muziek