Categorie: <span>Nieuwe muziek</span>

O, zeker. De stukjestikkers van Gobsmag zijn héél politiek geëngageerd. Maar dan wel in hun vrije tijd, op zijn tijd. Zo af en toe. Dus dat Matchstick Man over een politicus gaat (je kent hem wel) die zijn rol in deze poppenkast (de wereld dus) met overgave speelt en waar niemand over uitgesproken raakt (de media, mensen, de media), is ze niet ontgaan. En daar blijft het dan ook bij. Want die stukjestikkers houden in de eerste plaats van muziek. En decker. heeft met Matchstick Man – meer nog dan een protestsong – een verdraaid fijne old school rocker gemaakt.

‘I’ve invested everything I have into the music,’ zegt Brandon Decker (uit Sedona, Arizona). Toen keek hij eens naar zijn bankrekening en vond hij de titel voor zijn nieuwe album, waar voornamelijk songs op staan die verschenen op zijn zes eerdere platen. Maar Matchstick Man is nieuw. En urgent, zo horen we. En alle politiek daargelaten; het is natuurlijk óók gewoon een verschroeiend bericht over de onrustige tijden waarin we leven. Dat doe je natuurlijk het beste met een beetje folk, een beetje psychedelica en wat rock. Far out!


Nieuwe muziek

Tellef Raabe is 25 jaar en komt uit Noorwegen. En minstens zo belangrijk: hij is muzikant. Met topliedje ‘Next To You’ is hij vol op onze #newmusic radar verschenen.

Raabe is geen domme jongen. Op z’n zeventiende vertrok hij naar Wales om te studeren aan het UWC Atlantic College. Zijn resultaten sprongen daar zo in het oog, dat de universiteit van Cambridge al snel op de stoep stond. Hij weigerde. En vertrok uiteindelijk naar het epicentrum van de Noorwegense indie: Bergen. Niet alleen om verder te studeren, maar ook om muziek te maken. Diverse EP’tje bracht hij uit (check bijvoorbeeld prachtig liedje Bedroom Lights) en in 2016 een langspeler: idiographic.

‘Next To You’ is de nieuwste worp. Catchy, upbeat en goudeerlijk. Ze slaapt, haar hoofd op jouw borst. Je voelt haar ademen en je begint te denken. Eigenlijk was je even helemaal niet op zoek naar iemand, het ging allemaal juist wel lekker zo in je eentje. Maar nu, met haar naast je, is het ineens glashelder: “I wasn’t unhappy, but I’m happier with you.”


Nieuwe muziek

Nieuw geluid uit Wales: maak kennis met Kidsmoke. Twee jaar na een alleraardigst debuut EP’tje, pakt het viertal bijzonder lekker door met de Save Your Sorrow EP. Single ‘And Mine Alone’ staat hier op de redactie al een tijdje op “high rotation”.

Kidsmoke is in 2013 opgericht in Wrexham en reikte in 2015 de finale van de Green Man Rising competition en scoorde voorprogramma’s van Glass Animals, Satellite Stories en Maximo Park frontman Paul Smith. Support kwam er ook van radiokant, met airplay van BBC 6 en Radio X. BBC Radio Wales is helemaal fan, DJ Adam Walton riep daar al in de ether: “I bloody love Kidsmoke. No fuss or stupid melodrama, just great, great songs.” En zo is het. Hou ze in de gaten.


Nieuwe muziek

Rich Krueger werd in 1960 geboren in Brooklyn, NYC. Daar maakte hij allerlei dingen mee en dan kan het bijna niet anders dan dat je muzikant wordt. Zo schrijft hij al jarenlang prachtige liedjes en begeleidt hij die in de sfeer van grootheden als Dylan, Randy Newman en Elvis Costello. Neem nou liedje In Between Kingfish. Het verscheen op de EP Overpass, helaas tot op heden nog niet in Spotify. Leuk detail: je hoort John Fullbright, vriend van Gobsmag, op accordeon.

Overigens, zouden we bijna een belangrijk detail uit zijn bio vergeten: “He does not bowl”. Jammer, wij ook niet.

Rich Krueger is niet de persoon om ellenlange verhaal over te schrijven. Dat bedoelen we verre van negatief. Wat we wel bedoelen: je moet gewoon vooral de muziek luisteren. En begin dan met het prachtige In Between Kingfish.

Nieuwe muziek

Man o man, weet je nog toen we fan waren van Fantastic Negrito? En dan met name van kneiter Lost in a Crowd? Alweer meer dan twee jaar geleden. En fan zijn we nog steeds. Daarom staat sinds afgelopen vrijdag The Last Days of Oakland vrijwel op repeat. Geen nieuwe plaat (hij won er in 2016 al een Grammy mee, maar sinds afgelopen week in Spotify). Een van de fijnste nummers van die plaat vinden we The Shadows. De intro lijkt wat op Moby. Voor de rest nog steeds blues met een punk-attitude, en de groeten van The Heavy.

Goed, nog even terug naar wie hij ook alweer was. Hij werd geboren als Xavier Dphrepaulezz. Grootgebracht in een traditioneel moslim-huishouden met een Somalisch-Carribische vader. Op zijn twaalfde verhuisde hij naar Oakland. Nadat hij de cultuurschok te boven was, begon Xavier naar muziek te luisteren (Leadbelly, R.L. Burnside) en zelf te maken. Dat ging fantastisch, want binnen no time had hij middels een demootje een platendeal bij het legendarische Interscope Records te pakken. Maar zoals dat kan gaan flopte het album en besloot hij te stoppen met muziek.

Tot het jaar 2008. Na een bijna-doodervaring (auto-ongeluk) en vier weken in coma vertrekt hij weer richting Oakland. Zijn zoon wordt geboren en hop, daar is de creativiteit weer. Met eerdergenoemde The Last Days of Oakland won hij dus een Grammy. Sinds afgelopen week staat de plaat gelukkig in Spotify.

Nieuwe muziek

Heel af en toe wordt er op de redactie nog wel eens gegniffeld als we denken eens die tienermeisjes die zwijmelden bij More Than Words van Extreme en opgewonden naar het album vroegen bij de lokale platenboer, die waarschijnlijk met tranen overtuigd moest worden om een langspeler met zo’n obscene titel überhaupt te bestellen. En dan denken we aan die gebroken hartjes, na vier nummers, waaronder Li’l Jack Horny. Gelukkig volgde Hole Hearted ook nog. Maar pas helemaal op het einde. Misschien hebben ze die niet eens gehoord.

Dus, voor de duidelijkheid; Somehow is níet Joy Division. While The Days Go By lijkt dan misschien op een (ietwat lichtvoetige) track van Mancunians, het album Hidden Memories brengt toch echt wat anders. Goed anders. Fijn anders. Dat album kun je in zijn geheel beluisteren op Bandcamp en het loont de geringe moeite die je daarvoor moet doen. Je hoort namelijk de huiselijkheid, de melancholie van de slaapkamer, de eenzaamheid van het toilet. Want Erwan Pépiot (Parijs) deed het allemaal zelf, onder zijn eigen dak. Met een beetje hulp van Aurélie; je hoort haar op elke track.

Erwan zingt over de relaties tussen mensen, over vergankelijkheid en hij gooit wat van zijn ideeën voor een revolutie in de strijd. Maar het allermooist is zijn zwaarmoedigheid:

If only I gave you what’s left of me now
what’s left of me now
But it’s only a matter of time
It’s only a matter of time

Nieuwe muziek

Een jaar geleden schreven we: John Joseph Brill wordt een koning. Enthousiast zijn we nog altijd, zeker met een nieuw EP’tje in aantocht: I’m Not Alright.

Het liedje A Place To Drown is een prachtig voorproefje. Een break-up song, zoals alle liedjes op de nieuwe EP. Maar, zo lezen we bij buren van Stereoboard, het gaat over het verlaten van een vertrouwde omgeving: “For me it’s also about leaving behind an enormous section of your life… the city I lived in, the people I grew to know, the rituals I had for myself. The place to drown itself refers to me, often in relationships I feel there’s a danger that one can become an object of escapism rather than a partner…”

Luisteren!


Nieuwe muziek

David Ramirez is zo’n muzikant die wat ons betreft iets meer bekendheid zou moeten hebben. Bijvoorbeeld als een van zijn beste vrienden Noah Gundersen. Ramirez is namelijk een begenadigd liedjesschrijver. Met een stem die bol staat van de roots. We zouden het dan ook te gek vinden wanneer de naam van David voortaan in één adem genoemd wordt met mannen als Jason Isbell, John Fullbright en eerdergenoemde Noah Gundersen.

Vorige week verscheen er met Watching from a Distance een nieuw liedje. En op 8 september dan eindelijk een nieuwe plaat, We’re Not Going Anywhere. Nog heel eventjes wachten dus, maar hey, dan zet je toch gewoon eerdere te gekke platen Fables en Apologies op?

Nieuwe muziek