Categorie: <span>Nieuwe muziek</span>

Bij Gobsmag houden we van whiskey. Niet alleen van het drankje zelf, we vinden het ook leuk wanneer artiesten ervan houden. Immers, dat komt 9 van de 10 keer de stem ten goede. Daarom zijn we ook zo’n fan van gasten als Chris Stapleton en Christopher Paul Stelling. Daar voegen we nu graag Tyler Childers aan toe. Liedje Nose on the Grindstone past toch precies in deze traditie?

Spotify toont slechts één plaat, Bottles & Bibles uit 2011. Daarna niets. Gelukkig vonden we op Youtube al snel twee nieuwe liedjes, opgenomen voor OurVinyl Sessions. En er is een plaat op komst. Op 4 augustus verschijnt Purgatory op Thirty Tigers. We gaan ervanuit dat de twee nieuwe liedjes daarop komen te staan. Gelukkig maar, want Nose on the Grindstone en White House Road smaken naar meer.

En met de kwaliteit van het album zal het wel goedkomen. Waarom? Omdat o.a. Sturgill Simpson en David Ferguson (sound engineer voor Johnny Cash) meewerkten. En tot slot; je kunt Tyler Childers op 26 juli a.s. in Paradiso bewonderen. Daar kom je ons zeker tegen!

Nieuwe muziek

Het Australische Husky is zo’n band die hier op de redactie altijd een special plekje heeft gehad. Nieuwe plaat Punchbuzz, de derde sinds 2012, heeft dat gevoel zelfs sterker gemaakt. Na eerste voorproefje Late Night Store, geeft single Ghost de volgende slinger aan de volumeknop van de kantoorstereo.

Punchbuzz is geschreven in Berlijn, in de nachtelijke uren. Frontman Gawenda Husky vertelt:

“That’s my rhythm. I’m up until 3 or 4 in the morning; I need those hours after midnight. There’s something about the night time, something happens when the sun goes down. Reason and logic depart, magic and mystery arrive.”

Ghost, over de gevaren van de nacht, is het eerste liedje van de plaat die officieel 14 juli uitkomt. Samen met Late Nite Store en titeltrack Punchbuzz is het – volgens het toegestuurde bio’tje – “the most immediate, yet most evocative, songs he’s [Gawenda] ever written.” Dat benadrukt ons gevoel dat deze band alleen maar beter en beter wordt.


Nieuwe muziek

Deer Tick is zo’n band die je vanaf het eerste moment grijpt. Ons althans wel. Absoluut hoogtepunt uit het oeuvre is wat ons betreft de plaat Black Dirt Sessions. Daarop staan tranentrekkers als Christ Jesus en Goodbye, Dear Friend. Oké, niet alles is zo zwaar als deze twee tracks. Op meest recente album, Negativity, staan ook wat meer dansbare nummers.

Meest recente nummer, Sea of Clouds is er ook weer zo eentje. Maar nog steeds de rauwe stem van John J. McCauley centraal. Het wachten is op de nieuwe plaat. Dat duurt nog wel even, maar dan krijg je ook wat. Op 15 september verschijnen namelijk twee nieuwe albums op het fijne label Partisan Records. Wat je dan krijgt?

“On September 15, we will be releasing 2 new albums on Partisan Records. These records are called Deer Tick Vol. 1 and Deer Tick Vol. 2. Vol. 1 is an acoustic record, Vol. 2 is a rock record. This is not a double album. These are two separate records being released on the same day.”


Nieuwe muziek

Yes, daar zijn we weer met iets tofs uit IJsland. Ditmaal Ceasetone, het project van Hafsteinn Þráinsson. 2016 was het jaar van zijn debuutplaat, Two Strangers. En met die plaat bracht hij het tot SXSW en sleepte hij een nominatie voor Album of the Year. Nu is hij terug met liedje Brothers. Dat klinkt wat ons betreft erg IJslands en is een must-listen voor liefhebbers van Sufjan Stevens en Bon Iver. Ja, die vergelijkingen maken we vaker, maar luister zelf maar eens.

Overigens is de muziekscene in IJsland niet enorm groot. Althans, qua output wel, maar het is maar een klein landje. Zo werkte Ceasetone veelvuldig samen met andere Gobsmag-favo Axel Flovent, en deelt hij het management met One Week Wonder, over wie we onlangs schreven.


Nieuwe muziek

Ja, kijk. Dit is dus indie zoals indie bedoeld is. Als er een bedoeling is. Verwacht dus niets nieuws, verwacht niets meer. Verwacht iets moois. Nap LaJoy (wellicht vernoemd naar Nap Lajoie, professioneel honkballer rond 1900, maar dat is allerminst zeker en best onwaarschijnlijk) brengt met Bulldogs een knappe single vol dynamiek en met een dramatische flair. Zoiets heb je eerder gehoord. Zo iets ongeveer. Zoiets wil je vaker horen. Vaker dan één keer.

En het begint ook nog als een soort soft-rock-dingetje, met die kalme, heldere stem van Devin die het heeft over een coma en een dreadful sound. Maar het wordt al snel intenser, om vervolgens te eindigen met veel snaren, toetsen en cimbalen. En dat allemaal nadat Devin zong ‘Hey kid, you’re worse for the wear, but you sure wearin’ it well.’

Nap LaJoy (uit New York) is dan ook niet over één nacht ijs gegaan; dit is misschien wel één van die songs op debuutalbum Host waar Devin en zijn maten tien jaar over hebben gedaan. Klinkt obsessief. En dat is het ook. Klinkt mooi. En dat is het zeker.

Nieuwe muziek

Het Canadese Bravestation hebben we hier op Gobsmag al een tijdje op de korrel. De laatste keer dat we van van ze hoorden was twee jaar geleden, maar dat betekende niet dat ze stil hebben gezeten. ‘Up For You’ is een gloednieuw liedje en wakkert onze liefde voor ze weer aan.

Bij de buren van Clash Music vertelt de band:

We were excited to finally work with pros and compiled like 30+ electronic-based demos on our laptops in anticipation of recording with these guys, but in the last week of the writing process we started jamming as a band for the first time when the idea for ‘Up For You’ came to life. From all the songs they had to pick from, Michael and Jason chose the two that we wrote in the final couple of days as their favs after months of demoing…”

Niks meer aan doen.


Nieuwe muziek

“American singer songwriter returns with new album, which he describes as a modern folk opera.” Daarmee kondigde Micah P. Hinson zichzelf aan toen hij ons liedje Lover’s Lane stuurde. Een opera? Bij wijze van dan. Op zijn nieuwe plaat vertelt Hinson “the story of a war time family, going from birth to love, to marriage and children, to war and betrayal, murder to suicide – spanning all of the strange and glorious places life can lead. We follow their story, we see their decisions, we see their faults and their beauty. We live with them, we die with them.”

Lover’s Lane ademt in ieder geval een en al Johnny Cash. En man, wat houden wij van dat geluid. Ogen dicht en je bent in Folsom Prison. Dus echt wel even wat anders dan zijn vorige platen, maar wel weer aardig in lijn met zijn meest recente Micah P. Hinson and the Nothing.

Dan sluiten we af met een oproep. Zet 10 oktober in je agenda, dan speelt Micah P. Hinson namelijk in Amsterdam. In het Zonnehuis om precies te zijn.


Nieuwe muziek

Bijna 2 jaar geleden noemden we Rod Melancon een muzikale duizendpoot. Op plaat Parish Lines (uit 2014 alweer) klinkt hij de ene keer als Bruce Springsteen, dan weer als Johnny Cash of Lou Reed. En dat leidde dus tot een te gekke plaat. Op 16 juni a.s. verschijnt met Southern Gothic de opvolger waar wij al een tijdje naar uitkijken. Daarop staat o.a. single Different Man. En deze track klinkt weer als vanouds (als The Boss, in dit geval).

De oplettende luisteraar zal opmerken dat Different Man ook op Parish Lines staat. Niet exact dezelfde versie. De nieuwe is namelijk een 14 seconden langer en klinkt net even wat strakker, vinden wij. We horen dus Bruce Springsteen. En Waylon Jennings. En Lead Belly. Oude zielen. Het zal je dan ook verbazen dat Rod Melancon pas halverwege de 20 is.

“Southern Gothic is a journey into the dark-and often twisted-night of the soul. It is the restless yearning of a young, new South that has been represented by The Drive By Truckers, Sturgill Simpson and Jason Isbell. With this fine new album, Melancon finds himself in their company and ready to take his well-deserved seat in the congregation as one of the finest Americana artists out today.”


Nieuwe muziek