Categorie: <span>Nieuwe muziek</span>

Alt.country en rock met lang uitgesponnen gitaarpartijen, uit Noorwegen: maak kennis met Dig Deeper. 19 april verschijnt de EP Stars Tonight, als teaser voor de full-length die dit najaar op vinyl, cd en online zal verschijnen. Titeltrack Stars Tonight (Have You Seen) doet ons de oren al goed spitsen.

De aankomende EP is de opvolger van het album How You Spend Your Days uit 2015. De band, in 2010 opgericht door zanger/gitarist Einar Kaupang en gitarist Øystein Braut, scoorde er in thuisland Noorwegen veel airplay mee en wist ook internationaal lovende kritieken te oogsten. Volgens het persbericht schrijft frontman Kaupang zijn songs “in een traditie van Amerikaanse rootsmuziek, maar vanuit een Europees perspectief”.

Gitarist Braut was overigens al wat succes gewend: als lid van de psychedlische band Electric Eye speelde hij al meermaals in Nederland, onder andere op festivals als Down The Rabbit Hole, Let’s Get Lost, Eindhoven Psych Lab en Incubate. Met Dig Deeper zal hij dit najaar Nederland aan doen voor een aantal shows. En dat kan weleens heel tof gaan worden, als je het ons vraagt. We gaan je op de hoogte houden.



Nieuwe muziek

Het verhaal van Chris Stapleton is prachtig. Waarom? Chris was een succesvol liedjesschrijver. Zo scoorde hij tientallen hits, o.a. voor Adele en Peter Frampton. Maar dat hij het ook zelf kon bewees hij in 2015 met debuutplaat Traveller. Dat album nam hij op met Dave Cobb (o.a. Sturgill Simpson en Jason Isbell). Hij voerde vervolgens tientallen toplijsten aan en als klap op de vuurpijl ging hij naar huis met een grammy voor Best Country Album.

Een terugkerend thema in zijn liedjes is whiskey. Zo waren we 1,5 jaar geleden lyrisch over Tennessee Whiskey. Goede baard, maar met name een magnifieke stem! En dito teksten. We hopen dat hij het niveau van Traveller vast kan houden op opvolger From A Room: Volume 1. Die plaat verschijnt op 5 mei a.s. Tot die tijd doen we het met het liedje Broken Halos. Weer een country-kneiter als je het ons vraagt.


Nieuwe muziek

We kregen onlangs mail van Indianola. Onze eerste gedachten gingen uit naar de uitgestrekte katoenplantages van Mississippi. Rauwe blues. Echt bluesy is Zero niet. Maar blues is wel waar Owen Beverly zijn inspiratie vandaan haalde. Hij groeide op in Juke Joints en leerde gitaar spelen van mannen die zijn opa hadden kunnen zijn.

Hoe klinkt Zero dan wel? Nou, zo: “An aggressive stomp through the southern gothic: part old-school rock n’ roll, part singer-songwriter. Not unlike the Mississippi delta itself, known for it’s mythic crossroads, INDIANOLA finds itself at the intersection of heritage and innovation, with a firm and enduring grasp on the traditions from which it was born.”

Qua sfeer lijkt het wat ons betreft wel een beetje op GAMBLES. En op iemand die zijn hart in een liedje legt. Damien Rice, zo u wilt.


Nieuwe muziek

Oké, schromelijk laat, maar hier is ie dan. Die vuige, ruige, rammelende, niet zo heel nieuwe single van Winstons. Omdat niemand anders er over heeft geschreven. Nou is dat eigenlijk niet waar, maar in de lage landen bleef het angstvallig stil over deze kneiter. Feit is; wij vinden Without You heel fijn. Niet ‘oh-wat-diepzinnig-en-gevoelig-bovendien’-fijn. Maar ‘zet-het-godsamme-wat-harder-en-draai-hem-daarna-nog-een-keer’-fijn. En dan zeggen we bij voorbaat sorry voor het luchtdrummen.

Lou Nutting en Ben Brock Wilkes uit Virginia (nu Brooklyn) zijn de leden van Winstons (niet te verwarren met Grammy-winnaar The Winstons of het behoorlijk onbekende bandje Winston, hoewel ze over dat laatste in Canada misschien anders over denken). Ze ontmoetten elkaar in Baby’s All Right, wat een bekende place to be op Broadway is, en besloten muziek te maken. En dat doen ze zoals zij denken dat het hoort. Dus direct opnemen, live to tape. Geen touch ups en geen retakes. Dat hoor je en dat maakt het rauw als een verse schaafwond op de bil van een gevallen wielrenner.

Hoe dan ook; ‘Baby, without you, I’d be alone.’ Daar is geen speld tussen te krijgen. Heel eerlijk ook. En lekker bovendien.


Nieuwe muziek

Noah And The Whale mag dan een ex-band zijn, frontman Charlie Fink maakt gelukkig nog wel muziek. Begin juni verschijnt met Cover My Tracks z’n eerste soloplaat en voorproefje Firecracker is meteen een pareltje.

Cover My Tracks -waarop The Staves ook te horen zullen zijn- is niet zomaar een plaat: er zit een hele theaterproductie aan vast. Eigenlijk is dat niet eens zo’n grote verrassing. Na het uiteenvallen van Noah and the Whale in 2013, dobberde Charlie een tijdje zonder plan rond. Wat nu? Redding kwam uit de theaterhoek, toen hij gevraagd werd om de muziek te maken voor het stuk The Lorax. Deze andere manier van werken zorgde ervoor dat de muzikant Charlie Fink zich opnieuw kon uitvinden.

De videoclip van Firecracker is dan ook opgenomen in een (lege) theaterzaal en -zoals het hoort tegenwoordig- direct live gestreamed via Facebook. Zoals we gewend waren van Noah And The Whale luistert ook dit liedje als een kort verhaal. Een favoriet stukje van ons:

I saw your guitar case, asked if you play.
You said, ‘No, that’s where I keep my machine gun. I used to tour with a banjo, but ever since I switched nobody ever asks for a refund’.

En daarbij die strijkers… Ja, heel mooi dit.


Nieuwe muziek

Twee jaar na z’n debuut op Gobsmag (een dikke 8.3 voor Your Love Was Meant For Me) is er met Panic Town nu dan eindelijk een langspeler van de veelbelovende Britse muzikant Freddie Dickson. En ja, die was het wachten meer dan waard.

Als single is het sterke liedje ‘Fuel’ gekozen. De mannelijke Lana Del Rey is Freddie wel eens genoemd, en tja, dat zou nog steeds wel kunnen als je hebt over de enigszins donkere deken die over het liedje voelt te hangen. Zwaarmoedig, wellicht. Mooi? Dat zeker.

Bij de buren van The Line Of Best Fit lezen we dat het liedje gaat over Freddie’s zoektocht naar de juiste mensen en creatieve voorwaarden in de muziekindustrie. Ten tijde van ons artikel in 2016 had hij net een platencontract gescoord bij een groot platenlabel, maar na twee EP’tjes was die liefde van zijn kant een beetje over. Freddie vertelt:

The song is about slowly realising the harsh realities that come with being in the music world. It stood out as the single for me as it represents why I had to finish this album for myself and no-one else. I felt I had a real point to prove and the only way I was going to do that was by making a record solely on my own terms and I couldn’t be happier that I’ve now done that.

En zoiets kunnen wij alleen maar toejuichen.


Nieuwe muziek

Dat we gevoelig zijn voor sfeer heeft het Bitse DAUNT goed in de gaten. Bij het liedje Unbearable Light meldden ze namelijk: “Blissful tune, inspired by night driving. Imagine the orange streetlights drifting over you.”

Achter Daunt schuilt één man: Will Daunt. Op 28 april verschijnt debuut EP en als we zijn PR bureau mogen geloven staat deze vol met sfeervolle tracks, geïnspireerd op Glass Animals, Klangstof en Alt-J. Waar het liedje over gaat? Kom er maar in, Will:

It was clear that the song was really visual, taking cues from night-driving and classic Hollywood road movies. In short, our central character is driving away from an undefined event or relationship which has revealed some aspects of himself that he’d rather not have seen, as though an ‘unbearable light’ has been cast on him.

Nieuwe muziek

One Week Wonder, niet een bandnaam waar enorm veel vertrouwen uitspreekt. Wij denken dat ze weleens meer dan kunnen worden dan dat. Dat zeggen we afgaande op hun single Angel Eyes. Dat klinkt Scandinavisch, nietwaar? En dat klopt ook, One Week Wonder bestaat namelijk uit Arni, Magnus en Helgi. Uit IJsland. En ze hebben hun sporen inmiddels wel verdiend. We hebben hier namelijk te maken met founding members van Of Monsters & Men en bandleden van Asgeir.

Precies, de scene is IJsland is booming! En wat we helemaal tof vinden is dat One Week Wonder er ook een Pink Floyd, 70’s achtig randje aan geeft. De mannen zijn net terug van SXSW en wat ons betreft klaar om Nederland te veroveren! Ons hebben ze in ieder geval.

Nieuwe muziek