Categorie: <span>Nieuwe muziek</span>

Bijna drie jaar geleden waren we onder de indruk van Novo Amor. Liedje ‘Holland’ scoorde een dikke 8. En onder de indruk, dat zijn we eigenlijk nog steeds. Zeker toen vorige week het nieuwe liedje Carry You in onze inbox zat. En ja, we vinden nog steeds dat Novo Amor een must-listen is voor liefhebbers van Bon Iver en James Vincent McMorrow.

En de link met James Vincent McMorrow komt niet uit de lucht vallen. De heren delen namelijk hetzelfde label, Believe Recordings. Met daarnaast nog o.a. Alela Diane, Ciaran Lavery en Public Service Broadcasting. We kijken nu al uit naar de eerste langspeler, Bathing Beach, te verschijnen op 26 mei.

Oh, vorige maand stond Novo Amor trouwens in Nederland (o.a. Merleyn). Hebben we even gemist, waarvoor onze oprechte excuses.

 

Nieuwe muziek

Pubquizfeitje: Countryrocker Daniel Romano zat ooit in een punkband, Attack In Black genoemd. Ook in die band: Spencer Burton. En ook hij wandelt muzikaal tegenwoordig in een veel rustiger straatje (oa in Grey Kingdom en met City And Colour). In 2014 brak hij bescheiden door met de plaat Don’t Let The World See Your Love. Nieuwe liedjes Unmistakable Love en het hier uitgelichte Broken Hearts And Broken Chains laten horen dat hij met opvolger Songs Of klaar is voor een grotere stap.

Songs Of werd opgenomen in Nashville met Andrija Tokic, de producer die eerder facturen stuurde naar Alabama Shakes, Hurray for the Riff Raff en Langhorne Slim. Er zit een speciale gedachte achter de plaat, zo liet Burton weten:

Every song on this record is for someone else. Every song on this record is a gift to someone else. I wrote these songs for me, of course, but for the first time I wrote these songs about other people in my life, some of them for other people to help them through hard times.

En voor wie is het prachtige Broken Hearts And Broken Chains dan? Burton:

I had a young lady come to me and pour her heart out with a whole lot of ‘I’ve got nothing, I’ve heard the story before, I’ve lived the story. I lived the story until I realized that I had everything I need and so does most everyone else.’ Sometimes it takes losing everything to realize you have everything – ‘Broken Hearts and Broken Chains’ are sometimes one in the same.

Niks meer aan doen.


Nieuwe muziek

De productiviteit van Sea Pinks is een natte droom voor een werkgever. Maar de Noord-Ieren werken niet in dienstverband. Die bezetenheid moet dus wel uit passie en ambitie komen (en niet uit commercieel oogpunt of zo iets, want hoeveel mensen kennen nou Sea Pinks?). Dus, zoals zanger Neil zegt: “We’re a singles band hell-bent on making albums.” En dat levert dus binnenkort het zesde album in zeven jaar op.

Into Nowhere laat horen waar Sea Pinks voor staat; bitterzoete indiepop. Melancholisch, maar zeker niet pruilerig. Iemand zei; ‘it’s the sound of winter giving way to spring.’ Geen idee hoe dat klinkt, maar ach, misschien wel als Into Nowhere. Neil is in ieder geval iemand van de subtiele, pakkende jingle-jangle. Een beetje toegankelijker dus dan Girls Names, de band waar hij tot 2013 in drumde.

In mei verschijnt het nieuwe album (Neil: ‘It may surprise a few people, maybe not.’) en in juni komt de band naar Amsterdam. Dikke aanrader.

Nieuwe muziek

Ruim 2 jaar geleden waren we onder de indruk van John Moreland. In meerdere opzichten. Allereerst zijn verschijning, die maakt indruk/ Hetzelfde geldt voor zijn baard, stem en liedjes. Geïnspireerd door mannen als Steve Earle en The Boss. Kortom, alle ingrediënten voor een muzikant, wat ons betreft.

John Moreland komt uit Oklahoma, en dat laat hij ook blijken. Bijvoorbeeld omdat zijn liedjes prima passen in de traditie van andere Oklahomisten (dat is vast geen woord) als John Fullbright. Of omdat hij op zijn knokkels vrij nadrukkelijk O K L A H O M A heeft laten tatoeëren. Harm speelt met de gedachte om hetzelfde te doen.

Dus wat we je willen vertellen over John Moreland is dat hij prachtige liedjes maakt, met nieuwe track Sallisaw Blue de wat meer up-tempo kant op gaat ten opzichte van de vorige platen In The Throes en High On Tulsa Heat. Om zoals collega’s van The Fader het omschreven: “The Perfect Anthem For Hittin’ The Road”.

Zet 5 mei in je agenda. Dan verschijnt Big Bad Luv. Overigens op kwaliteitslabel 4AD (Beirut, Deerhunter, Future Islands en ga zo maar door). En als je toch je agenda bij de hand hebt, omcirkel dan ook 16 mei. Dan speelt John Moreland namelijk een double bill met Noah Gundersen, in Paradiso.

Nieuwe muziek

Pickwick is een prachtband. Dat schreven we in 2015 al. Hoofdzakelijk vanwege het album Can’t Talk Medicine (louter kneiters) en vanwege de spetterende sessie die ze deden bij het altijd fijne KEXP. We noemden Pickwick een band met festival potentie, het zou slechts wachten zijn op Nederlandse shows en een doorbraak. En heden ten dage wachten wij nog steeds.

Maar de band gaat gewoon door. Met nieuwste track Turncoat lijken ze een iets andere kant op te gaan. Nog steeds doet het ons heel erg denken aan White Denim, met het Augustines-achtige is er wat ons betreft wel uit. Wellicht onder invloed van producer Erik Blood, die o.a. met Palace werkte? Who knows.

En om hun verandering van geluid kracht bij te zetten namen ze ook meteen een nogal psychedelische video op bij het nummer:

The psychedelic lyric video highlights their newfound sonic surrealism as lead vocalist Galen Disston delivers a sensual falsetto. “Sensual” is the key word here, setting the scene with the steamy opening line, “Didn’t wait around to tell her/Got the clothing off/No one else around.”

Nieuwe muziek

Veel bands uit Italië kennen we niet. Dus dopen we Black Flowers Cafe ook maar meteen als onze favoriete Italiaanse band. Komt allemaal door liedje ‘Never Trust Me’ dat belachelijk catchy is.

De sound die ze laten horen, omschrijven ze zelf als een nieuwe richting. Oud werk kunnen we online niet vinden, dus dat geloven we dan maar. Verder hebben ze het over een muziekstijl die gebaseerd is op “the foundations of an unpredictable and kaleidoscopic sound, where hypnotic rhythm and liquid guitars are crossed through by synths, percussions and fragments of afrobeat.” Jingle jangle gitaarpop, zoals u wilt. Zomers. Een lekker briesje. Even de ogen dicht. En wegdrijven.


Nieuwe muziek

Het was een duivels dilemma, lieve lezers. Een vraagstuk dat de doorgaans zo eensgezinde redactie verscheurde. Er zijn koffiemokken gesneuveld. Iemand huilde. Want het was een dilemma! Schrijven we (ietwat verlaat) over een liedje dat zichzelf prima kan redden? Schrijven we (ietwat verlaat) over een song die dat hele klein zetje van ons eigenlijk helemaal niet nodig heeft? Ach, jullie lezen het antwoord al. En de tranen zijn inmiddels gedroogd.

Cende heeft ons niet nodig. Cende heeft niemand nodig. Niet als je een liedje schrijft als Bed. De band (huisband van David Blaine’s The Steakhouse in Brooklyn, by the way) bestaat uit Cameron Wisch (ook in Porches), Greg Rutkin (ook in LVL UP), Dave Medina en Bernard Casserly. Die namen ga je overigens niet onthouden. Het liedje wel. Denken we. Al is het maar om die realistische blik van Cameron op een relatie die in de staat van ontbinding verkeert:

Lyrically I wanted to try being super literal, kind of wearing my feelings on my sleeve. I had been listening to a lot of ’60’s music and was inspired by some of the simple and cheesy yet heartfelt lyrics from that time.

Dat horen we. Een langzaam en overduidelijk onafwendbaar einde en het wordt verteld zoals het is.

I’ll get out of the way
Don’t make it easy on me

Wat nou dilemma. Een muziekblog zónder Cende; dat zou pas om te huilen zijn.


Nieuwe muziek

Volgens de administratie is liedje ‘Teeth For Days’ van Creature Comfort al een tijdje uit (eind 2016), maar wat zou dat. Een catchy liedje is een catchy liedje en verdient aandacht. En zo geschiedde.

Creature Comfort komt uit Nashville en heeft een interessante manier van het omschrijven van hun sound: Imagine you threw converse-esq indie rock into a blender, added a dash of jazz, a pinch of punk, and sent it all on a rocket headed towards Jupiter. Stel je dat inderdaad eens voor. Korter door de bocht kunnen ze het ook: Indie Space Rock.

Wat ze vergeten te vertellen: ‘Teeth For Days’ heeft ook een heerlijk zomers huppelend gitaarlijntje. En interessante eerste regels: “The president’s got my baby/ Holding her for the paparazzi.” Onze oren zijn dan gespitst.

Fan geworden? Snor dan ook eens debuutplaat Fox Tales op en het EP’tje Echoes & Relics. Fijne dingen, mensen.


Nieuwe muziek