Het Britse broertje van Sufjan Stevens, zo durfden we de vanaf het Isle of Wright opererende singer/songwriter Terry Magson a.ka. Puzzle Muteson een jaar of drie geleden te noemen. Onze niet zachtzinnige manier om z’n prachtige, breekbare stem te duiden. Die heeft-ie gelukkig nog steeds, zoals we horen op ‘Your Garden’ en ‘Beautiful Nothing’, twee nieuwe liedjes die verraden dat er een nieuwe plaat aan lijkt te komen.
Op het laatstgenoemde liedje heeft Magson hulp gekregen van celliste Julia Kent (ook te horen op twee platen van Antony and the Johnsons) en Chantal Acda, een van onze favoriete Belgische muzikantes.
Conclusie: Prachtig begin van je werkweek.
Gobsmag Posts
Goodbye old love, hello new friend. Dat is “gb/ol h/nf”. Jade Lilitri (Oso Oso is zijn band) heeft het in dit heerlijke emopopnummer inderdaad over dat rommelige stukje tussen geliefden zijn en gewoon vrienden worden. ‘I still come through when you want. It’s like if I serve no use, where will I get purpose from?’ Dat dus. En ja, you have been there. Wie niet. En dat maakt “gb/ol h/nf” herkenbaar. Dat maakt het nummer pijnlijk eerlijk en geruststellende tegelijk. Want zo gaan die dingen.
I love it, yes I do
(Oh no I think I love them more)
I love you, yes I do
Oh no, no, I’m not really sure
Als het goed is komt “gb/ol h/nf” op een reissue van het veelgeprezen album The Yunahon Mix uit 2017. Op dat album, dat wakkere recensenten vergeleken met werk van DCFC en Jimmy Eat World, bezingt Jade de liefde en de vriendschap aan de hand van verschillende karakters in het verzonnen stadje Yunahon. Hoe goed klinkt alleen dat al? En toch kon Jade geen label vinden die het uit wilde brengen. Maar Triple Crown Records (ook het huis van Smidley) pikte hem begin dit jaar op. En zo krijgt The Yunahon Mix dus toch nog een fatsoenlijke release.
En dat is fijn. Want dit prachtige nummer verdient een goed album. Ja, het doet misschien even pijn. Maar Jade laat je kiezen of het stukje tussen geliefden zijn en vrienden worden om te rouwen of te vieren is. Of allebei. In de fade out laat hij weten hoe hij er zelf over denkt: ‘This is where it ends and begins again’
Coyle Girelli bracht onlangs met My Blue Heart zijn tweede single uit. We horen er wat americana en country, en ook Father John Misty en Roy Orbison komen om de hoek kijken. Mocht de sound je bekend voorkomen? Dat kan, Coyle is namelijk de frontman van band The Chevin (met liedje Champion als grootste kneiter). My Blue Heart (evenals Where’s My Girl) komt trouwens op debuutalbum Love Kills te staan. Die plaat kun je tegen de zomer verwachten, aldus Coyle.
Coyle werkte voor de plaat samen met Mac Davis. Dat zegt je misschien niets, maar Mac is een van de meest succesvolle singwriters in de geschiedenis van Amerika. Als we In The Ghetto en A Little Less Conversation zeggen? Juist, Mac schreef deze tracks voor The King.
Uit het land van Nick Cave (Australië) komt ook Jack Ladder & The Dreamlanders. Twee jaar nu hun debuut Playmates is die band terug met het fijne Blue Poles. Je hoeft niet Leo Blokhuis te heten om na een halve minuut van single ‘Feel Brand New’ een Nick Cave-referentie te droppen. Die piano, die feel en natuurlijk die stem: niet zo gloednieuw. Maar hey, wat zou het als het fijn klinkt?
“The bones of the song appeared on New Years Day after going to bed sober before midnight,“ vertelt Ladder bij de buren. “That day my partner and I went for a short bush walk that turned into a 5 hour trek. I was feeling a new chapter turning over.“
Mocht je trouwens naar Australië gaan voor een concert van The Killers dan kun je Jack Ladder meteen checken in het voorprogramma. Wij doen het nog even met de plaat, waarvan momenteel ‘Susan’ ons favoriete liedje is (en waarop we ook een beetje aan Leonard Cohen moeten denken).
Ja, fijn bandje.
Ja, het is eenzaam. Maar dat is oké. Soms ben je gewoon graag even alleen. Met je gedachten, je zorgen en je verse hechtingen. Hoewel die dan misschien weer een klein beetje open gaan. Maar het is oké. Ginger Root bezingt het, dat gevoel even klaar te zijn met alles. Hij walst eroverheen, fluistert en croont erover, eerst vastberaden en daarna toch weer met twijfel. Het mooie Having Fun beschrijft het allemaal.
I know it’s lonely
But it’s alright I don’t know where I’m going
Why so slowly?
I turn around and tear the stitch I’m sowing
Having Fun staat op het tweede album (Mahjong Room) van de film school-educated Cameron Lew uit Orange County. Daarop heeft-ie niet alleen bijna alles zelf ingespeeld, maar ook de complete bende ge-engineerd, gemixt en gemasterd. Knap werk. En dan klinkt het een beetje als nu-soul-slaapkamer-pop met een serieuze ondertoon. Maar dat komt ook door de gevoelige, poëtische en ietwat sombere teksten die je hoort.
Personally I’m done
Having fun
En dat hebben we allemaal wel eens. Laten we gewoon heel eerlijk zijn. Maar bij Ginger Root pakt die lusteloosheid bijzonder goed uit met dit bijzonder fijne nummer.
In 2013 stapte Daniel Blumberg uit Yuck, de band voortgekomen uit het eveneens door hem opgerichte Cajun Dance Party. Sinds die tijd werkte hij aan een artistiek muziekproject genaamd GUO ėn aan een soloplaat, die 4 mei van dit jaar dan eindelijk is verschenen: Minus.
Zoals z’n CV al aangeeft, is de achtentwintig jarige Blumberg een veelzijdig artiest. En dat hoor je ook op Minus. Opener en tevens titeltrack is direct al een prachtig luisterliedje, met een wonderschone melodie en begeleiding (cello en piano). Het is ook het meest veilige liedje van de plaat, zoals daarna zal blijken. Het gaat al snel richting de, zoals je dat dan noemt, experimentele folk. Werkt soms, werkt soms iets minder. Maar interessant is het zeker.
Astronauts, etc. is het project van de in Oakland wondende Anthony Ferraro, voorheen toetsenist bij Toro y Moi. Maar dat vertelden we je tweeënhalf jaar geleden ook al. Toen waren we lyrisch over z’n redelijk onder de radar gebleven debuutplaat Mind Out Wandering (snor ‘m nog eens op) en sleepten we James Vincent McMorrow en Bon Iver erbij. Anno 2018 zijn er twee nieuwe singles, The Border en The Room, en horen we op met name laatstgenoemde Nick Drake en The Whitest Boy Alive. En strijkers, hemelse strijkers. 27 juli verschijnt nieuwe plaat Living In Symbol en wellicht dat het nu dan echt gaat beginnen voor Astronauts, etc. Onze zegen heeft-ie.
Misschien ken je ze nog, onze vrienden van Into the Ark. Een tijdje terug tipten we Straight to Your Door, een Hozier-achtige akoestische soulvolle ballad. En met liedje Caroline flikken Dane Lloyd en Taylor Jones het wederom. Ditmaal met ietsjes meer Asgeir / Bon Iver in de aderen.
Nog even om je geheugen op te frissen: Dane en Taylor komen uit Blackwood, Zuid Wales. En voordat ze elkaar leerden kennen maakten ze solo muziek. Maar het klikte meteen, ze klommen het podium op, speelden op straat in Cardiff en de rest ligt achter ze. Tot op heden brachten ze een aantal singles uit, maar nog geen EP of plaat. Welke Nederlandse labels lezen mee? Tekenen die gasten!