Gobsmag Posts

‘Alles gaat kapot,’ zei Dirk, onze cynische systeembeheerder. ‘En als het niet kapot is, volstaat opnieuw opstarten, meestal.’ Maar wij, romantici, weten dat het zo niet werkt. In het leven. In de liefde. Say It van Sama Dams gaat over een mislukte relatie en over het omgaan met de pijn en eenzaamheid als control-alt-delete niet meer werkt. Het nummer is donker als Dirk zijn gemoedstoestand. Het nummer is wanhopig als Dirk soms kan zijn.

Sam Adams (ja, Sama Dams, Sam Adams) klinkt getormenteerd. Maar uiteindelijk gaat het in Say It vooral om ‘being more honest about what we’re thinking and feeling.’ Want: ‘You don’t acknowledge it exists, and so by letting a small problem go, you allow it to grow.’ Dat zal onze Dirk niet zo snel gebeuren, denken wij.

Het is niet dat Sama Adams (Portland, Amerika) een nieuw bandje is. Het aankomende album is alweer het vierde sinds 2011. Maar een nummer als Say It was nog niet gemaakt. Ja, wij houden van orgel. Wij houden van strak drumwerk. Wij houden van het zwarte randje van verdriet. Wij houden een beetje van dingen die kapot gaan. Meer dan Dirk. Maar van hem houden we ook.

Nieuwe muziek

Ze worden een van Manhattans best bewaarde geheimen genoemd: Fort Vine. Onlangs verscheen met Stay Magical hun tweede album. En dat is een pareltje, die ons vooral doet denken aan het geluid van Local Natives. Zelf gaan ze iets verder: “Imagine if Fleetwood Mac, Fleet Foxes, and The Beach Boys sat around a campfire and had a deep conversation about life.” Kortom: van Indie-Rock naar Folk-Pop.

Fort Vine is niet alleen hun bandnaam, maar ook de naam van hun “fort”, in een boom, op een bijna niet te vinden stukje land. Destijds gebouwd door frontman Trevor Tunison en frontvrouw Nyna Nelson. Ze hingen er vaak rond, ook met drummer Luke Markham en bassist Kenny Johnson. Daar, in hun verborgen fort, werd de basis gelegd voor de band.

Live schijnt de band te overtuigen met “positive energy, radiating through dancing crowds and lingering in the hearts of all who hear them”. Of zoals Feedbands.com het omschrijft: “A fully cohesive alt-art rock project.” Dat moeten wij allemaal nog zien (wie haalt ze naar Nederland?), maar nieuwe plaat Stay Magical heeft ons in ieder geval al wel overtuigd.

Nieuwe muziek

Dat Alex Lindner een held was, dat wist je al. Onder de naam van Flood for the Famine schitterde hij namelijk al met 2 liedjes op Gobsmag: Up In Smoke en recentelijk Nine in the Morning. Alex blijkt echter ook te kunnen produceren. Dat deed hij onder andere voor zijn vrienden van The Modern World. Hun liedje When You Are Mine klinkt dan ook meer dan prima. Een soulvolle bedoeling die liefhebbers van D/troit, St. Paul & the Broken Bones en Daptone wel gaan waarderen. Hoera voor blazers!

Nieuwe muziek


Afkomstig van hun eind maart verschenen album Vessel, die je overigens (nog?) niet in Spotify kan vinden, maar wel via het Youtube-kanaal van hun nieuwe label Subpop (o heerlijk, al die digitale strategieën). Hoe dan ook, ‘Jesse’ gaat over “adult disillusionment and early-20s dreaminess”, zoals Pitchfork al eerder prima verwoordde. Fijne single, fijne plaat.

Nieuwe muziek

Zelf omschrijven ze het op hun Facebookpagina in één zinnetje: Ohio boys making beautiful noise. Wie? De Amerikaanse band CAAMP. Ze hebben met Boys (Side A) net een heel fijn EP’tje uit.

Het begon allemaal toen jeugdvrienden Evan Westfall en Taylor Meier in 2012 samen muziek gingen maken: Evan op de banjo en Taylor op gitaar en zang. Drie jaar later resulteerde dat in het “powerduo” CAAMP, dat volgens een bio’tje op hun website bekend staat om hun “heartfelt sound, and authentic live shows that leave their loyal crowds with hearts pounding”. Ja, dat is ronkend geschreven.

Het zes nummers tellende Boys (Side A) is de nieuwste worp van het duo, dat overigens vaak aangevuld wordt met Matt Vinson op bas. Die “heartfelt sound” zit ‘m met name in de bitterzoete-maar-met-een-randje vocals van Taylor. Je kunt niet anders dan denken aan Ray LaMontagne. Nog fijner wordt het, zoals halverwege in prijsnummer Going To The Country, wanneer hij nog meer aanzet. Dan grijpt-ie je en laat hij niet meer los. Die ietwat belegen banjo vergeef je ze dan meteen.

Nieuwe muziek

Andy Cook vraagt zich wat af. What’s a man, anyway? We leven in een hyper-digitaal tijdperk en zijn volop bezig met onze telefoons. Andy Cook vindt daar wat van, maar veroordeelt het niet. Op EP Modern Man (moet nog verschijnen, op 13 april om precies te zijn) beschrijft hij slechts zijn observaties. Bijvoorbeeld in liedje Swirl.

“These songs might mean something totally different to listeners than they do to me – but they mean something, and that’s what matters most. In this way, Modern Man is at once personal and made for peers in modern society. I’m writing about experiences we live every day. There’s a kid inside of us and a mirror in front, and we need to ask them both questions if we’re going to figure out who we want to be.” After all, what’s a man, anyway?

Precies, zeg het maar.

Nieuwe muziek


Dat is een hele mond vol. Maar wat maakt dat uit, als het liedje zo mooi is als dit. Een soort Antony & the Johnsons, maar dan uit Ierland. Ze worden door sommigen zelfs one of the best live bands in Ireland genoemd. Man, reden te meer om snel In the Still eens aan te slingeren, met daarop o.a. dit prachtige Little Hedgehog.

Nieuwe muziek

Zeker onze Harm is nogal van de Britpop-anthems. Vandaar vandaag, oa voor hem, de mannen van Suzi Island; een duo uit Brighton. Ze namen contact op met Pete Robertson (The Vaccines) en namen met hem vervolgens liedje Show Me The Way op. Het is de eerste single van het duo en we kunnen er naast zitten, maar dat zou weleens een opmaat naar grotere bekendheid kunnen zijn. En dan te bedenken dat ze pas 19 zijn. We schrijven ze in ieder geval op voor Eurosonic Noorderslag volgend jaar…

 

 

Nieuwe muziek