Gobsmag Posts

De honger van Tia Gostelow (7.8)
Gepubliceerd 23/11/2017 door

De honger van Tia Gostelow (7.8)

Ze wordt een van “Australia’s most promising emerging talents” genoemd: Tia Gostelow. Vier singles heeft ze nog maar uit, en de laatste, Hunger getiteld, is inderdaad heel fijn.

Over haar liedjes zegt ze: “I make sense of life through song. I really live and breathe music – it has to be sincere, from the heart. I think it’s beautiful when people can relate to songs in their own ways with their own stories.”

Ze noemt het zelf perfecte muziek voor een zondagmiddag of een autorit, zodat je ook relaxed naar de tekst kan luisteren. Klinkt goed, maar volgens ons werkt het ook prima op een druilerige donderdagmiddag.

Hoe dan ook, Tia is bezig met een debuut EP, en dat is goed nieuws.


Nieuwe muziek

Fleetwood Mac Husky Tia Gostelow

Beetje bang voor Lankum (8.0)
Gepubliceerd 22/11/2017 door

Beetje bang voor Lankum (8.0)

Een nieuwe band, maar toch ook weer niet. Het Ierse Lankum, dat onlangs met het prachtige folkalbum Between The Earth And Sky kwam, heette namelijk eerst Lynched. Het duurde een paar jaar, maar toen kwam toch wel het besef dat die naam niet echt lekker ligt “in regards to acts of racist violence”. Je dan maar vernoemen naar stokoud liedje ‘False Lankum’ van Ierse reiziger John Reilly Jr.

Ooit begonnen als een experimental-psychedelic-folk-punk-duo door de broers Ian en Daragh Lynch (aha!), is de sound op deze gloednieuwe plaat te vangen in twee woorden: traditional folk. Oftewel: harmonieën, akoestische gitaar en op sommige liedjes ook uilleann pipes (Ierse doedelzak) en viool. Soms instrumentaal, soms uiterst poëtisch.

Prijsnummer op het bij Rough Trade uitgekomen Between The Earth And Sky (5 sterren van The Guardian) moet single ‘The Granite Gaze’ zijn. Alles komt daar samen: een karakteristieke stem, zware tekst, donkere sfeer en een melodie die je niet wilt tegenkomen in een donker steegje. Brrr, wat mooi.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Lankum

De donkerte van Peter Oren (8.5)
Gepubliceerd 21/11/2017 door

De donkerte van Peter Oren (8.5)

Peter Oren leverde met Living by the Light in 2016 al een meer dan prima plaat af. Maar wat hij 2 weken geleden met opvolger Anthropocene neerzette is gewoon fenomenaal. Niet vrolijk, verre van. Neem nou liedje Falling Water. Zo donker, zo mooi. Maar eigenlijk kunnen we elk nummer uit de plaat tippen. Denk ergens tussen Jonathan Jeremiah, Sean Rowe en Bill Callahan.

Peter komt trouwens uit Indiana, maar noemt zichzelf everywhere-based. Een troubadour dus. En Peter vind dat het allemaal niet zo goed gaat met de wereld. Kan hij best eens gelijk in hebben. Anthopocene verwijst naar de periode in de geschiedenis van de aarde dat de mens steeds meer invloed begin te hebben en te claimen. Met alle, negatieve, gevolgen van dien.

Tot slot nog iets over de opname. Die gebeurde met een hele rits aan meer dan capabele mensen. Ken Coomer (drummer van Wilco), Laur Joamets (Sturgill Simpson) en Michael Webb (John Fogerty). En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Maar de boodschap: luister naar Peter Oren!


Nieuwe muziek

Bill Callahan Jonathan Jeremiah Peter Oren Sean Rowe

We houden van Levi Robin (8.0)
Gepubliceerd 20/11/2017 door

We houden van Levi Robin (8.0)

Levi Robin verraste, nee, overdonderde, ons een paar maanden terug  met Airplane. Nu doet hij het weer, met nieuwste liedje Hey Love.

Om je geheugen wat op te frissen: in 2013 ontdekte Matisyahu de debuut EP van Levi Robin. Ze deelden hetzelfde geloof (het chassidische jodendom) en passie voor muziek. Matisyahu nodigde Levi out voor zijn voorprogramma en zijn carrière was onderweg. Helaas verschenen er na die debuut EP slechts een handvol nieuwe nummer. Waar  Hey Love dus de meest recente van is. We horen nog steeds (in willekeurige volgorde) Keaton Henson, Angus Stone en Matt Corby.

De grote doorbraak, die we voorspelden, is nog niet geweest. Maar hey, wij kunnen er ook eens naast zitten, toch?


Nieuwe muziek

Angus Stone Keaton Henson Levi robin Matt Corby

The Claremonts doet oude tijden herleven (7.9)
Gepubliceerd 17/11/2017 door

The Claremonts doet oude tijden herleven (7.9)

Heel Manchester staat op zijn kop! Of half Manchester. Of eigenlijk enkele Mancunians. En een paar Engelse muziekliefhebbers met sympathieke blogs die The Claremonts voorzichtig naar sterrendom schrijven. Dat begrijpen we ook wel. Want met This Is Your Life doet The Claremonts oude tijden herleven. Wie wil dat nou niet? De zuurpruim hoort weer een Oasis-sound-a-like, een The Stone Roses-wannabe of roept gewoon heel hard ‘The Smiths!’, omdat dat meestal geen totale onzin is. Maar zo bitter zijn wij niet. The Claremonts en de toekomst; het zou best eens kunnen.

This Is Your Life vertelt over de vervloekte alledaagsheid van het moderne leven. Ben jij geworden wie je wilde zijn? Doe jij wat je wilt in je leven? Heb jij ‘a spouse who doesn’t love you’ of een ‘boss who doesn’t know your name’? You’re nothing new, you’re nothing new. En dan begrijpen we best dat je uit volle borst mee wilt schreeuwen met zanger Finn Gildea. Fijn is het niet misschien niet. Ook niet voor je stembanden. Het is een spiegel waar je liever niet in kijkt als je je aangesproken voelt.

Did you read the news today?
This is your life
You barely got one

(Toegegeven; dat klinkt toch behoorlijk Morrisseyaans.)


Nieuwe muziek

The Claremonts

Octave Lissner is een muzikaal wonderkind (7.7)
Gepubliceerd 16/11/2017 door

Octave Lissner is een muzikaal wonderkind (7.7)

Een muzikaal wonderkind. Het staat er echt, in het meegestuurde bio’tje van de Franse multi-instrumentalist Octave Lissner. Beïnvloed door artiesten als Otis Redding, Marvin Gaye, Burt Bacharach en Neil Young en anderzijds door meer hedendaagse bands als Kings of Leon en Radiohead, komt hij volgende maand met z’n titelloze en in Servië opgenomen debuutalbum. Opener ‘Little Mary’ is voorlopig ons favoriete liedje.

Octave is een even muzikaal als veelzijdig en druk mannetje. Hij heeft gespeeld in diverse bandjes (en ook voor geschreven), opgetreden in diverse zalen in Londen en Parijs en hield een maand lang residentie in een Franse jazz club waar hij elke week een ode bracht aan jazz gitarist John Scofield. En oja, hij schrijft ook muziek voor webseries en films. Zo is het hier uitgelicht ‘Little Mary’ gebruikt voor Valley of Love (met Gerard Depardieu en Isabelle Huppert).

Zijn leeftijd? 24 jaar. Noemen ze een muzikaal wonderkind.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

John Legend Octave Lissner

We leiden je om naar Ten Minute Detour (7.8)
Gepubliceerd 15/11/2017 door

We leiden je om naar Ten Minute Detour (7.8)

Ten Minute Detour is hard aan het sleutelen aan Common Pleasure. Althans, dat denken we. Common Pleasure is namelijk de opvolger van Lay It Down, hun debuut uit 2015, en zal ergens begin 2018 verschijnen. Afgaande op het geluid van eerste single Betty mogen we een plaat vol retro-vibes en gitaren verwachten. Ergens tussen The Black Keys en Beans & Fatback. Om maar iets te noemen.

Betty gaat overigens over de oma van frontman Andrew Shier. Vlak voor ze overleed installeerde Andrew een oude 8-track cassetterecorder, voorzien van een bandje waarop opnames van haar vader te horen waren. Tot tranen geroerd danste de toen ruim 90-jarige Betty door de keuken. En die energie probeerde de band dan weer vast te leggen op Berry. Helemaal gelukt, wat ons betreft. Inclusief retro b/w video.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Beans & Fatback Black Keys Ten Minute Detour

Tracy Bryant in een drukke kamer (8.0)
Gepubliceerd 14/11/2017 door

Tracy Bryant in een drukke kamer (8.0)

Twee jaar geleden, het was ook november, schreven we: “2016 wordt het jaar van Tracy denken wij.” Dat dachten we echt. Weliswaar steeg z’n populariteit, maar om nou te zeggen dat Tracy Bryant een doorbraak beleefde… De onlangs verschenen opvolger A Place For Nothing and Everything In Its Place gaat hem zeker weer verder helpen, maar aan een nieuwe uitspraak branden we onze vingers niet.

Tracy Bryant dus. Zanger / oprichter van Corners en solo-artiest op Burger Records. A Place For Nothing and Everything In Its Place nam-ie bij onze buren op, in Berlijn. In eerste instantie zou het een “introspective acoustic” album worden, maar eenmaal in de studio kwamen er toch wat meer stekkers, pedaaltjes en audiokanaaltjes bij kijken. Of zoals de platenmaatschappij stelt: “The album is filled with dreamy footnotes of piano, 60‘s percussion and a more than once appearance of edgy guitars.” Mastering lag trouwens in handen van Dave Cooley, die ook facturen stuurde naar Ariel Pink, The Black Angels en M83. Bryant mag op (prijsnummer) A Crowed Room dan wel zingen dat less more is en dat een crowded room verwarrend werkt, maar voor deze plaat pakt het perfect uit.


Nieuwe muziek

Big Star Kurt Vile Tracy Bryant Wolf Parade