Gobsmag Posts

Vijf jaar moesten we er op wachten, maar met Jungle Eyes is er dan eindelijk een nieuwe plaat van de Belgische prachtband Absynthe Minded. ‘The Pearl’ is ons favoriete liedje.

De grote doorbraak van het Gentse Absynthe Minded is al weer acht jaar geleden, met het Dylanesque ‘Envoi’, een hommage aan Hugo Claus. Een liedje als ‘Moodswing Baby’, eveneens te vinden op dat titelloze album, komt nog regelmatig langs hier. Opvolger As It Ever mocht er ook zijn, met prachliedjes ‘Space’ en ‘Little Rascal’.

Jungle Eyes is de gloednieuwe plaat, eentje die gaat over, zoals frontman Bert Ostyn aan de Belgische krant De Morgen vertelde, “de tijd waarin we leven en over hoe ik kijk naar de wereld van vandaag”. Diezelfde krant is iets verderop ook helder in haar oordeel: “Een geraffineerde comebackplaat van een herboren band die nog steeds prangend en spannend uit de hoek kan komen.” En zo is het, gewoon luisteren.


Nieuwe muziek

Ja, “Morgan Cameron Ross heeft een broer” is een titel waar je niet veel mee kunt, ogenschijnlijk. Maar we hinten hier naar het opnieuw uitgebrachte liedje van Canadees Morgan Cameron RossMy Brother Went To Prison. En daar houdt het nog niet op, we vinden dat Morgan best wel klinkt als de broer van The Tallest Man On Earth. In ieder geval voer voor liefhebbers van ietwat nasale stemmen. Wij dus. Zelf pitcht hij het liedje overigens als: “Think Nick Drake after a hard days work.”

Een tijdje terug deelden we ook al eens liedje van hem: I Won’t Live Until I Die. Daarbij schreven we toen:

Het verhaal van Morgan Cameron Ross is prachtig: “Morgan Cameron Ross had become lost. Toronto, Canada native, Morgan Cameron Ross has spent the last 2 years singing numerous top 10 Billboard charting tunes he regrets having written with his former band. The demoralizing fact hit too close to home for him in late 2015 after exiting stage left at a small arena on Canada’s East coast. The band he had been opening for were all about to head on stage closing in on 40 years old and all wearing strategically chosen and bedazzled sneakers. That was the moment Morgan realized he needed out.”

Het wachten was toen op een EP’tje. En dat is het nog steeds. Maar het kan vast niet lang meer duren en vanzelfsprekend hoor je dan van ons.

Nieuwe muziek

Het Canadese trio The Rural Alberta Advantage kwam vorige week met een nieuwe plaat, The Wild getiteld. Na een paar luisterrondjes pikken we Bad Luck Again eruit als prijsnummer.

Het is hun vierde plaat, sinds oprichting in 2005. De band grossiert in, zoals ze het zelf noemen, “percussive folk songs about hometowns and heartbreak”. Niet onopgemerkt, in 2012 was de band genomineerd voor 2 Juno Awards (Canadese Grammys), een jaar eerder op de longlist voor een Polaris Award (Canadese Mercury Prize) en kreeg in 2014 de CBC Music Prize for Best Independent Artist. Ook niet verkeerd: alle albums zijn in het thuisland goud gegaan. (En drie jaar geleden schreven we ook over ze.)

The Wild nog niet, maar kom op, die is net uit. Liedjes schrijven is voor frontman Nils Edenloff een process dat continu doorgaat, “like following one strange trail after another until a song has come to its general conclusion”. Voor het nieuwe album wilden ze dit natuurlijke proces nog beter benutten en werden de verse liedjes al in een vroeg stadium live gespeeld om zo samen met de fans door te laten groeien. Interessant, op z’n minst.


Nieuwe muziek

Maak je op voor een primeur. Het gebeurt niet vaak dat we artiesten uit Polen een plekje geven op ons scorebord. Maar Envy Is My Sin van Agata Karcewska konden we gewoon niet laten liggen. Afkomstig uit Warschau en klinkend als de zus van Jake Bugg. Het liedje staat op EP You’re Not So Specials en als tip van ons: is compleet te beluisteren op Spotify en Soundcloud.

Overigens hebben wij het vermoeden dat ze ooit heeft meegedaan aan de Poolse editie van Idols. Op dat niveau mogen we hier in Nederland best een beetje jaloers zijn. We -komt’ie- envy them, zo u wilt.


Nieuwe muziek

Dat bakje hè. Met ‘deze-leggen-we-even-weg-liedjes’. Dat wordt nu dus wekelijks geplunderd door de minder getalenteerde scribenten op deze redactie. Zó ordinair. Maar daar hebben wij – het neusje van de zalm – dus wat op gevonden. Geef de stagiair een Nuts en hij duikt met plezier de container in. Hij kwam boven met een pareltje van Carpet; One Step / Minuet. Met 846 views op YouTube nog altijd #newmusic, dachten wij.

Carpet is Duits (Augsburg) en is eigenlijk Maximilian Stephan Nieberle en hij is eigenlijk grafisch vormgever. Niet dat hij Carpet alleen doet; Sigmund, Jakob en Hubert helpen hem mee. Een zelfverzekerd stelletje, getuige de biografie: ‘Über Geschmack lässt sich streiten. Ja schon, aber sind wir mal ehrlich, eigentlich auch nicht. (…) Die Gründe dafür stecken im Detail und in einem ausgeprägten Sinn für Ästhetik. Carpet beweisen, dass sie genau dafür ein sicheres Händchen haben.’

Daar houden wij wel van. Snobs als wij zijn. En Carpet maakt het waar. Laten we eerlijk zijn. Op One Step / Minuet bewijzen ze die details te beheersen. En om dan je clipje te beginnen met een citaat van Shakespeare is bijna té hooghartig. Maar ze kunnen het hebben. One Step / Minuet kan het hebben. En hebben we het al over de tekst gehad?

In a fading night
From half of her bare neck
I run my fingers right
Down her back
– Hold it

Het is prachtig, prachtig, prachtig toch? En zeker een Nuts waard.


Nieuwe muziek

Als je het hebt over niet te missen platen uit de postpunkrevival-periode (2000 – 2010) dan kun je niet om Silent Alarm (2005) van Bloc Party heen. Dat de band rondom Kele Okereke daarna dat niveau nooit meer heeft bereikt, is een andere discussie, maar dat hij nog altijd muziek maakt is een feit. Vorige week verscheen met Fatherland een nieuwe soloplaat.

En dat is best een interessant album. Kele heeft namelijk de hoekige gitaarpunk / lo-fi electro ingeruild voor een singer/songwriter sound, soms zelfs richting de traditionele folk. Met 45 minuten voelt het wel als een lange zit, maar met de verhalende liedjes Yemaya, Portrait, Road To Ibadan, The New Year Party en het hier uitgelichte You Keep On Whispering His Name (die blazers!) kent Fatherland net genoeg hoogtepunten om de fillers te vergeven. Had dus een geweldige EP kunnen zijn…


Nieuwe muziek

Cut Worms is Max Clarke. Cut Worms is niet George Harrison. Cut Worms komt uit 2017, niet uit 1967. Standplaats is het hippe Brooklyn, niet Swinging Londen. We moesten het een paar keer vertellen op de redactie bij het (hard) draaien van Like Going Down Sideways.

Max Clarke dus. Een jonge gast met veel talenten. Opgeleid als illustrator, goed onderweg naar een carrière als grafisch designer, maar gegrepen door liedjes schrijven. Met Alien Sunset verschijnt 20 oktober z’n debuut EP, bij Jagjaguwar (niet Apple), en is een “collection of home-recorded “demos” from Max’s time living in Chicago (Side A) and New York City (Side B).” Bij het label zijn ze ook niet dom en lezen we al een disclaimer over de 60’s sounds, bloemrijk verpakt:

It isn’t really “retro” music – it just glitters in a way you don’t often hear these days. If this collection can be said to have any sort through-line, a whiff of motif, it revolves around the obvious delight Max takes in singing his heart out, despite variegated agony.

Of zou Clarke het zelf hebben geschreven? Hij is namelijk niet vies van wat literatuur. Zo is liedje ‘Songs of the Highest Tower’ – geschreven op de sterfdag van Lou Reed – een bewerking van ‘A Season in Hell’, een gedicht van Rimbaud (1854-1891). Daarbij is de naam Cut Worms geplukt uit een gedicht van William Blake (1757-1827): “The cut worm forgives the plow.”

Afijn. Interessant dus. En Max Clarke is niet George Harrison (1943-2001). Toch…?


Nieuwe muziek

Nick Shattuck introduceerden we een paar maanden geleden aan je. Liedje The Stars maakte zijn opwachting in een Gobsmag Extra. Een aanrader voor liefhebbers van Ray LaMontagne en Marc O’Reilly, schreven we toen. And he did it again, ditmaal met liedje Darlin’. Spaarzaam, klein, maar o zo fantastisch mooi.

En om te illustreren hoe mooi, leest u vooral even mee:

The sun is breaking the clouds, it’s drying us out
Can you feel it, it’s warm on our skin, let’s go for a swim and never get out
Darlin’, I know you’ve been feeling down, you’re fine now.
The ocean is calming down, reflecting white clouds
So lay back, stare out at the ships, up here on the cliffs and never forget
That darlin’ you can let it out, it’s fine now
So let down your hair in the sun, scream out “we won”, at the top of your lungs
Darlin’, I know you’ve been feeling down
Listen you can let it out, from the top of your lungs
Darlin’, it is finally done.

*zwijmel*


Nieuwe muziek