Gobsmag Posts

Was ie toch bijna aan onze aandacht ontglipt, die tweede single van A Festival, A Parade. We zijn dan ook niet de eerste, maar hopelijk nog wel steeds je favoriete muziekblog dat bericht over deze talentvolle band uit Newcastle. Heb je People Person al gehoord? Skip dan de woorden en luister gewoon nog een keer.

Want People Person is donker en zenuwachtig. Somber en schizofreen. Pulserend en stroboscoopachtig. Dat zegt niet zoveel (behalve dan dat we moeite hebben om het duiden), maar goed is het zeker. Toegankelijk zelfs. Melodisch. Hoewel die woorden van net iets anders doen vermoeden. Geloof dus niet alles wat je leest.

Waar gaat dat nou helemaal over, dat People Person? Over een beetje op elkaar letten. Over een beetje zorgzaamheid. Ook al lijkt dat misschien niet nodig. Frontman Joe Allan vat het even samen voor ons:

The take-home message from the song (if there is one) would be to just make sure you make time for people who might need someone to talk to, and that even people who appear be leading an idyllic lifestyle may be struggling behind closed doors.

Dus sluiten wij ook maar af met wat stichtende woorden; geef om elkaar mensen, wees lief. En luister nu naar A Festival, A Parade!


Nieuwe muziek

In eigen land is Ash Grunwald (in z’n paspoort staat Ashley Mark Groenewald) een gevierd bluesmuzikant met in de afgelopen 13 jaar maar liefst 5 nominaties in de categorie Best Blues & Roots Album voor een ARIA Award, dé muziekprijs van de Australian Recording Industry Association. Van z’n aankomende 10e plaat is Hammer de eerste single.

Bij de buren van The Music vertelt Grunwald dat ‘Hammer’ een soort van heruitvinding van zichzelf is:

I’m not a new artist trying to find my niche or prove myself. I don’t want to be a certain kind of artist fitting into a certain kind of box. I went in to record Hammer knowing the musical boundaries I wanted to push as well as the traditions I wanted to respect and tried to create something my fans would love… a signpost to the future in some ways, with ties to the past.

Topliedje.


Nieuwe muziek

Australische singer/songwriter Rhyece O’Neill schreef het gros van de liedjes voor z’n solo debuutplaat Ubermensch Blues in een hutje, midden in de nacht, na een 12 uur lange werkdag op een bouwplaats in de afgelegen woestijn van New South Wales. Die wanhoop en verlatenheid hoor je wel in liedje ‘The Fire In You’.

Op creatief niveau spat O’Neill uitelkaar. Hij is een dichter, een romanschrijver (z’n tweede boek is net af) en dus ook een songwriter, met vijf albums in de afgelopen drie jaar. Daarbij organiseert hij ook nog eens het Pop Crimes festival waarmee hij underground garage punk, blues, outlaw country en psych bandjes promoot. In Nederland zeggen wij dan: Ja, die O’Neill is een druk baasje.

Daarom even terug naar waar het ons om gaat: nieuwe single ‘The Fire In You’. Een geweldig liedje. Spanning, een dronken zanger en een heerlijk jankende viool.

Nieuwe muziek

Sinds 2013 draaien we ze geregeld op ons HQ, de Britten van To Kill a King. Met name debuutplaat Cannibals with Cutlery staat vol met prachtige popliedjes en deed het zeer goed onder de ‘kenners’. Wat te denken van een quote als “The love child of INXS, The Maccabees and The National, with everything from charming ballads to big anthems”. Die kan je prima in je bio zetten. En dat deden ze ook, toen ze ons kortgeleden het nieuwe liedje The Problem of Evil stuurden.

De quote gaat nog steeds op wat ons betreft. En we voegen daar graag de namen van (het helaas ter ziele gegane) Dry the River en Matthew & the Atlas aan toe.

The Problem of Evil is geen simpel liefdesliedje, laat frontman Ralph Pelleymounter weten. Hij wil grote thema’s raken:

It’s about grief, anger, and the loss of faith. It’s about prayers going unanswered. It’s about a person trying to reconcile an all-powerful God with the evil in this world, and now more than ever it seems an appropriate time to share it with people.


Nieuwe muziek

George Ogilvie. Dat deed ons in eerste instantie denken aan een kookprogramma, of iemand die met honden kan praten. Het bleek echter een te gekke artiest die op Spotify en Youtube al de miljoenen views aantikt. Hadden we even gemist. Anyway, daarvoor bieden we je onze excuses aan. En laten we het dan maar meteen goedmaken met Foreign Hands, zijn nieuwste single/liedje.

Om met de deur in huis te vallen: George Ogilvie zou weleens de nieuwe Ben Howard kunnen worden. Tot aan de Ziggo Dome aan toe. Het wachten is voor nu op de plaat. En op de eerste, voorzichtige, airplay in Nederland. Want dat lijkt ons slechts een kwestie van tijd.


Nieuwe muziek

Dus zo klinkt ’the outback’. Shining Bird vat de Australische binnenlanden in geluid op ‘Morning Light‘ (en in de bijbehorende clip en dat speelt vast een rol bij het deze eerste waarneming, maar dat maakt het nog niet minder waar dus we laten deze zin lekker staan).

Met Black Opal brachten Dane Taylor en zijn kameraden een puik album uit, eind 2016. Vierenhalve ster van Rolling Stone. Das goed hoor. Maar helemaal uit het niets kwam dat nou ook weer niet. Shining Bird warmde al publiek op voor Kurt Vile, Unknown Mortal Orchestra en Father John Misty.

Morning Light vinden wij het prijsnummer op Black Opal. Waarschijnlijk omdat het ons doet denken aan Under The Milky Way en ander moois uit de jaren´80. En dan die galmende koortjes… Ja hoor, heel fijn. Of zoals een Australisch muziekblad zei: “This is a band that deserves to happen.”


Nieuwe muziek

Begin maart verschijnt met Too Sorry For Any Sorrow een nieuwe plaat van de Mountain Bike. Eerste voorproefje ‘This Lonely Place’ laat al horen dat de Belgen nu ook uit hun garage durven te komen.

Mountain Bike wordt opgericht in 2012 door Charles-Antoine, Aurélien (drummer en vervangend bassist van Thee Marvin Gays), Étienne en Stefano (drummer, en zanger en gitarist van Warm Toy Machine, een groep uit Toulouse). Wat oorspronkelijk slechts een zijproject was, kanaliseert uiteindelijk alle energie van deze jongens. Wanneer de rollen herverdeeld zijn – Étienne neemt zang en gitaar voor zijn rekening en Stefano speelt bas – brengen de 4 in 2014 een titelloos debuutalbum uit. De plaat, die vol staat met de betere garageliedjes, wordt warm onthaald door de Belgische pers.

Nieuwe plaat Too Sorry For Any Sorrow wordt vervolgens opgenomen bij de ouders van Charles-Antoine, ergens in een boerderij in de streek van Doornik. In de meegezonden bio lezen we dat het album een meer uitgesproken poppy karakter heeft, maar dat deze “zalig relaxte plaat” niet volledig breekt met de garage. En iets verderop een heerlijke pay off: “Laat alle woede in je los en tatoeëer een BMX op je pols: onze lieverdjes van Mountain Bike zijn groot geworden, maar hun directheid is intact gebleven!”


Nieuwe muziek

Een jaar of wat geleden was daar ineens Valerie June. Afkomstig uit Tennessee en acterend volgens het principe ‘wat goed is komt snel’. Debuutalbum Pushing Against a Stone werd geproduceerd door niemand minder dan Dan Auerbach (Black Keys) en ze stapelde lovende recensie op lovende recensie. En zoals dat wel vaker gaat werd het stil rondom Valerie June. Totdat daar in 2017 ineens weer nieuw werk verscheen. Liedje Two Hearts is haar meest recente wapenfeit.

Ben je vergeten hoe het klinkt? Alsof Nina Simone naast je staat en je met een, ietwat klagerige/nasale, stem betovert. En gelukkig komt ze ook weer deze kant op. Naar BIRD (Rotterdam) en Paradiso welteverstaan. Sla je slag!

Overigens kun je in aanloop naar het nieuwe album (The Order of Time) ook alvast luisteren naar het iets meer opzwepende Shakedown en het aan Van Morrison gelinkte Astral Plane.


Nieuwe muziek