Gobsmag Posts

In de beginjaren werkte Saint Motel zich een slag in de rondte. Veel spelen, veel mensen aan het dansen krijgen, was het devies. Dus trokken ze heel Amerika door, en stonden ze vaak voor een select groepje mensen de ballen uit hun broek te spelen. Twee jaar geleden ging alles echter in een stroomversnelling toen My Type een kneiter van een hit werd (52 miljoen streams inmiddels). En dus kijken nu veel mensen uit naar de nieuwe plaat saintmotelevision die morgen verschijnt.

Voor het nieuwe album heeft de band virtual reality video’s opgenomen, zoals bij topsingle Born Again (hieronder). Als je zo’n bril op zet, geeft het een nieuwe, intensere dimensie aan hun werk. A/J Jackson vertelt op hun website:

There’s essentially a new art form there. But it’s also like when you were younger and bought a new record and went home and put it on, and you’d sit back and close your eyes and kind of enter the album. This is a whole new way to do that, where we’re letting people walk into the album and then just live inside it for a while.

Hoe dan ook, fijn liedje.


Nieuwe muziek

Al redelijk buzzing: het uit Amerika afkomstige The Lemon Twigs, Hun net uitgekomen debuutplaat Do Hollywood is lovend ontvangen en single / albumopener I Wanna Prove To You laat meteen horen waarom dit zo’n interessante band.

Luister naar dat liedje en je begrijpt dat de broertjes Brian en Mike D’Addario veel liefde koesteren voor de psychedelische kant van de jaren ’60 muziek . We horen in I Wanna Prove To You echo’s van giganten als The Beatles (vocaal komt het zelfs in de buurt van Paul McCartney, David Bowie en The Beach Boys.

Iets dichterbij huis is de invloed van Foxygen. Man achter die band, Jonathan Rado, is niet geheel ontoevallig ook de producer van Do Hollywood.In een fijn interview bij 3Voor12 lezen we dat The Lemon Twigs hem gewoon via Twitter hebben benaderd. Over het opnameproces vertelt Brian: “We hebben twaalf dagen met Rado in de studio gezeten. Toen ik daarna thuis kwam, dacht ik bij mezelf: dit is het mooiste dat ik ooit heb meegemaakt.”

En dat hoor je ook op Do Hollywood. Op het eerste gehoor een gekke plaat wellicht, maar als het kwartje valt, valt-ie hard.

Nieuwe muziek

Luke Winslow-King heb je misschien leren kennen als de Amerikaan die vaak meekwam met tours van Pokey LaFarge. Honky-tonk, country en swingen. Of van DWDD misschien? Van ons mocht het echter allemaal wel wat krachtiger. En afgaande op het titelnummer van nieuwe plaat I’m Glad Trouble Don’t Last Always lijken onze gebeden gehoord.

Op die track klinkt Luke Winslow-King namelijk als een volwaardig blues-artiest. Joe Bonamassa zou de track ook gemaakt kunnen hebben. Of Hozier. En alsof dat nog niet genoeg is komt de plaat ook binnen in de top 10 van de Billboard Blues Albums. Ook de Austin Chronicle is enthousiast: “LWK doesn’t shy away from biting into his heartbreak with gusto…and he demonstrate[s] a wide range of songwriting worthy of comparison to Jason Isbell and John Fullbright.”

Kortom, genoeg reden om de komende dagen het album eens een paar slingers te geven.


Nieuwe muziek

Act tough. Dat is naast de lijfspreuk van Harm ook de titel van het nieuwe liedje van Skin & Bones. Taylor Borsuk en Peter Blackwelder (a.k.a Skin & Bones) staan al sinds mid 2015 op onze radar. Ze stuurden ons toen namelijk het meer dan prima liedje Pointing & Laughing.

We noemde toen al wat namen. Van Alabama Shakes en Edward Sharpe tot aan George Ezra en The Lumineers. Het nieuwe liedje Act Tough lijkt daarentegen wat rauwer. We houden het hier dus op George Ezra, Shakey Graves en wat van hun bijna naamgenoten van Brother & Bones. Zoals we ook bij Pointing & Laughing al dachten zou Act Tough ook zomaar een hit kunnen worden. Maar ja, wie zijn wij?

De boodschap die we je willen meegeven is in ieder geval dat Skin & Bones een te gekke band is die wat ons betreft een stuk meer aandacht verdient.

Nieuwe muziek

Het Snobistisch Verbond tikt ons, nederige redacteuren, ongetwijfeld op de vingers; dit is te Blink-182 misschien. Te poppunk wellicht. Te weinig snobistisch eigenlijk. En we zijn toch verdorie geen 17 meer! Maar voor Joyce Manor hebben we een reprimande graag over. Zeker sinds het album Never Hungover Again (2014) zetten wij graag een plaatje op van deze band uit Californië.

De songs van Joyce Manor zijn korte, emotionele ontploffingen. Zelden duren ze langer dan 2 minuten en altijd zwelgen ze in melancholie. En ze zijn fijn. Zo ook Last You Heard Of Me;

And in the moment I see everything
Start to finish sad defeat
Shivering lying naked next to you
And that’s the last you heard of me

Het staat op het onlangs verschenen album Cody. De nieuwe langspeler (25 minuten!) is wat meer volwassen en iets donkerder van aard. Niet veel. Want Joyce Manor weet waar het goed in is en weet wat de fans willen horen. Gelukkig maar. Zo kunnen wij ons ook nog eens 17 voelen.

Nieuwe muziek

Hier bij Gobsmag sloeg de radar snoeihard aan bij het Engelse bandje Marsicans. In het thuisland gaan ze al lekker met veel airplay (oa op BBC Radio 1), een volgepakt tourschema en -noem het de kers- een optreden op het Glastonbury festival. Fijne feiten, die gelukkig onderstreept worden met waar het omdraait: goede liedjes. Morgen verschijnt hier in Nederland officieel hun debuut EP Absence, maar Gobsmag zou Gobsmag niet zijn als je ‘m nu al exclusief bij ons kunt luisteren.

Nieuwe muziek

Begin 2014 vroegen we het ons op Gobsmag serieus af: gaat het nu dan eindelijk gebeuren voor de Amerikaanse band White Denim? Dan gebeurde het dus niet. Beetje raar, want Corsicana Lemonade is nog altijd een topplaat. En jawel, de in maart uitgekomen langspeler Stiff doet ons ook weer juichen. Maar we hebben geleerd: over de toekomst houden we ons stil.

Overigens was het vorig jaar bijna over met White Denim. De band uit Austin had serieuze personeelsproblemen: zowel de drummer als de gitarist verlieten het schip. Frontman James Petralli vond het echter te vroeg voor het gooien van de handdoeken en ging op zoek naar nieuwe bandleden. Met succes, en met deze nieuwe formatie werd Stiff opgenomen. Petralli over deze periode:

I wanted to treat this like a debut record. The band’s still called White Denim and it is because that’s what we’re calling it, essentially, but I definitely felt like we needed to go back-to-basics. It was like we write the tunes, rehearse them for a week or two weeks – we didn’t do a lot pre-production – then just bang it out. It was the first time to go in with a producer from the beginning of a record and finish with a producer as well.

Hoogtepunten genoeg wat ons betreft: Real Deal Momma (zou een Black Keys hit kunnen zijn) of het swingende soul/blues-achtige Ha Ha Ha Ha (Yeah). Favorietje is Take It Easy (Ever After Lasting Love) waarop even wat gas wordt teruggenomen (en die sfeervolle outro, zou dat een knipoog zijn naar Albatross van Pink Floyd?).


Nieuwe muziek

Man achter Pictish Trail is Johnny Lynch. De Schot maakte onder die naam inmiddels al zeven platen, de laatste verscheen begin september: Future Echoes. Single Dead Connections kun je per direct slepen naar een van je playlists.

Zeven albums dus al uit, maar deze nieuwe zou je zijn beste worp tot nu toe kunnen noemen. Zo’n plaat waarmee ineens “dingen” zouden kunnen gaan gebeuren. Waar dat dan aan ligt? Goede liedjes uiteraard, zoals deze single, maar ook het dromerige Rhombuse en het geweldige Far Gone (Don’t Leave). Future Echoes klinkt ook iets toegankelijker dan haar voorgangers, iets meer focus. Maar nog altijd is er wel die heerlijke gekte, het wazige, een soort van roes. Fascinerend dus.


Nieuwe muziek